18

          ตำหนักชิงเหมยยามนี้ ฉู่เฟิงมองพระมารดาใบหน้าซีดนัก ชีพจรก็อ่อนลงเรื่อย ๆ เหตุใดหยางอ๋องกับสตรีผู้นั้นยังไม่พาหมอเทวดามาอีก ถ้าชิงไทเฮาสิ้นพระชนม์จริง ๆ คนสกุลหลี่ต้องโดนประหารด้วยเช่นกัน

"ฝ่าบาท หยางอ๋องกับชายามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ" หวังกงกงรายงานเจ้านาย 

ฉู่เฟิงหันไปมองหน้าตำหนัก สายตามองหาหมอเทวดา แต่ทว่าไม่เจอ พบเพียงชายาหยางอ๋องที่แต่งกายอย่างเรียบง่าย

"พวกเจ้าโป้ปดเรารึ" ฉู่เฟิงมองลูกสะใภ้กับลูกชายสลับไปมา

"ฝ่าบาทหม่อมฉันสามารถรักษาพระนางได้เพคะ" หลี่ซินพูดแล้วคุกเข่าลง  

"เสด็จพ่อให้นางทรงรักษาดูเถอะ เพราะพวกเราไม่มีทางเลือก"

"นางเป็นคนวางยาไทเฮา นางร้ายเยี่ยงนางรึจะรู้จักวิชาหมอ เจ้าอย่ามาหลอกข้า" ฉู่เฟิงไม่เชื่ออะไรทั้งนั้น

"เด็ก ๆ นำตัวนางไปประหาร โทษฐานหลอกลวงเรา" 

"เสด็จพ่อ เชื่อใจลูกสักครั้งเถอะ" เพราะเหตุใดเขาต้องพูดช่วยนางร้ายอย่างหลี่ซินด้วยเล่า หลี่ซินมองสองพ่อลูก

"ถ้าหม่อมฉันรักษาพระนางมิได้ หม่อมฉันยอมโดนประหารเพคะ"

ความตายไม่น่ากลัวสำหรับนาง ในเมื่อนางเคยตายมาแล้วครั้งหนึ่ง ตายอีกสักครั้งคงไม่เป็นอะไรหรอกกระมัง

คำพูดของนาง ทำให้หยางอ๋องรู้สึกปวดใจ หากนางร้ายจะตายไปจริง ๆ

"ดี ดี ข้าจะลองเชื่อเจ้าสักครั้ง" ภายในตำหนักชิงเหมยบรรยากาศช่างตึงเครียดมากกว่าเดิม 

หลี่ซินปิดม่านลง นางมองสีหน้าชิงไทเฮา กระนั้นกล่องยาสีดำพลันปรากฏขึ้นมา ยาพิษในยุทธภพมีมากมาย แต่ทว่าจะสู้ยาปัจจุบันได้รึ เท่าที่ดูชิงไทเฮาโดนยาเบื่อหนู พวกสารเลวนึกใช้นางเป็นเครื่อง ทั้งที่นางมาเข้าเฝ้าชิงไทเฮาด้วยใจบริสุทธิ์ แต่คนพวกนี้วางแผนมาอย่างดีให้นางเป็นแพะรับบาป มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกนะ

หลี่ซินนำเม็ดยาเข้าปากชิงไทเฮา ตามด้วยน้ำเปล่า เพียงสองถ้วยชาฮองเฮาพลันฟื้นขึ้นมา แล้วอาเจียนอย่างแรง 

ฉู่เฟิง หยางอ๋องได้ยินเสียงไทเฮาทรงฟื้นขึ้นมาแล้ว 

หยางอ๋องไม่คิดว่าหลี่ซินจะทำได้ นางเรียนวิชาหมอมาจากความฝัน ช่างเป็นคำพูดที่เหลือเชื่อ ชิงไทเฮาขอให้ฝ่าบาทเก็บเรื่องที่พระนางทรงฟื้นขึ้นมาเป็นความลับ วันพรุ่งถึงจะประกาศ 

กลับมาถึงจวนอ๋องหลี่ซินรีบลงจากรถม้า หยางอ๋องมองนางอย่างพินิจ ตั้งแต่อยู่ในรถม้าต่างคน ต่างเงียบ

สตรีร้ายกาจเช่นนี้ จะเป็นคนที่มีน้ำใจงามเป็นไปได้ยากยิ่งนัก

"ท่านแม่กลับมาแล้ว" สองแฝดเห็นนางเดินเข้ามาเรือนก็ดีใจใหญ่ วันนี้ทั้งวันสองแฝดรอแต่มารดา พวกเขาคิดถึงนางมาก โผล่เข้ากอดทั้งด้านซ้ายและขวา 

"ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่าน" เสี่ยวเปา เสี่ยวเปยพูดพร้อมกัน

"ข้าคิดถึงพวกเจ้าเหมือนกัน" 

"เมื่อเช้าตั้งแต่ท่านไล่ ท่านหญิง ท่านชาย พวกเขาก็เฝ้ารอท่านในเรือนเล็ก จนกระทั่งบ่าวมารายงาน ว่าท่านกลับมา ทั้งสองรีบวิ่งมาที่เรือนใหญ่เพคะ" แม่นมจางเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยหอบ คนแก่อย่างนางวิ่งตามสองแฝดแทบจะไม่ทัน

"ข้าเหนื่อยมากวันนี้ วันพรุ่งข้าจะไปหาเจ้าแล้วกัน"

"ท่านแม่ พวกข้าไม่กวนท่านแล้ว" เสี่ยวเปยเอ่ยอย่างยิ้ม ๆ 

"แต่ว่า" เสี่ยวเปาทำหน้าทะเล้น

"ข้าอยากหอมแก้มท่านแม่" หลี่ซินโน้มตัวลงมาให้ทั้งสองหอมแก้ม เมื่อเด็กแฝดได้สิ่งที่ต้องการแล้วแม่นมจางจึงพากลับเรือนเล็ก หลี่ซินมองด้วยความสุข

หลี่ซินเพิ่งจะนึกได้อีอีอยู่จวนหลี่ นางกำลังจะเรียกหาอีอี แต่ทว่าอีอียืนอยู่ตรงหน้านางแล้ว

"พระชายา" 

"อีอี"

อีอีวิ่งเข้าไปหาเจ้านายด้วยความดีใจ สองวันมานี้สาวใช้นอนไม่หลับสักคืน มัวแต่เป็นห่วงพระชายา 

"เจ้ามาได้อย่างไร" อีอีกุมมือเจ้านายที่มีแต่รอยแผลไว้ มือที่เคยงามเต็มไปด้วยบาดแผล

"หยางอ๋องให้คนไปรับบ่าวเพคะ" หลังจากที่หยางอ๋องลงจากรถม้า เขาสั่งสององครักษ์ไปรับอีอีจากจวนหลี่ทันที แต่มิได้บอกว่าหลี่ซินออกจากคุกแล้ว

"บ่าวคิดว่า พวกเราจะโดนประหารทั้งหมดแล้ว ในจวน ท่านราชครูอาการทรุดหนัก หลี่ฮูหยินล้มป่วย แต่อนุภรรยากับคุณหนูรองดีใจออกนอกหน้า"

"ข้ารู้ ตอนนี้พวกเรารอดแล้ว"

"หลี่ซิน" หยางอ๋องเดินเข้ามาอย่างไร้ซุ่มเสียง อีอีที่เห็นอยู่รีบเดินออกไปนอกเรือน

"ท่านอ๋องมีธุระอันใด" นางขี้เกียจมีปัญหากับเขา 

"เรื่องที่เจ้ารอดมาได้ เพราะข้าออกหน้าให้เจ้า เจ้าจะตอบแทนข้าอย่างไรดี" แววตาและท่าทางอันเจ้าเล่ห์ของเขาทำให้หลี่ซินนึกกลัว หวนคิดถึงเรื่องบนเตียงทำให้นางขนลุกซู่ไม่หาย

"ท่านอ๋อง ท่านให้ข้าพักเถอะ ข้ายังเจ็บไม่หาย ท่านดูสิ มือข้ายังเป็นแผลอยู่เลย" หลี่ซินไม่พูดเปล่ายกมือขึ้นมาให้เขาดู

ชายหนุ่มหาได้สนใจมือของนาง

"ส่วนนั้นเจ้ายังใช้ได้" หยางอ๋องเจ้าคนลามก

"ลามกยิ่งนัก"

หยางอ๋องประชิดตัวนาง แล้วจุมพิตอย่างดูดดื่ม สองวันมานี้ เขาคิดถึงกลิ่นกายของนางมาก ปากหนาบดขยี้ริมฝีปากงามครั้งแล้วครั้งเล่า รสชาติปากคนงามช่างหวานยิ่งนัก การจุมพิตครั้งนี้หนึ่งถ้วยชาเต็ม ๆ หลี่ซินเจ็บยิ่งนัก พอเขาถอนจุมพิตร่างบางอ่อนยวบลงกับพื้น

หลี่ซินมองหน้าเขา อยากจะด่าทอเขา ได้แต่กลืนคำด่าลงท้องไป

"คืนนี้ เตรียมตัวไว้ให้ดี ข้าจะมาหาเจ้า" อาภรณ์หนาเฉียดหน้าของนางไป ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี ที่ได้รังแกนางร้ายอย่างหลี่ซิน

อีอีเห็นหยางอ๋องเดินไปไกลพอสมควร สาวใช้รีบเข้ามาในเรือน เห็นเจ้านายโดยรังแกอยู่กับพื้นรีบประคองขึ้นมานั่งตั่งเตี้ย แล้วรินน้ำชาให้หลี่ซิน

"ข้าต้องการพบอาจู เจ้าไปปิดประตู"

เพียงไม่นานอาจูก็มาทางหน้าต่าง คำนับเจ้านาย ในที่สุดพระชายาก็รอดตาย

"คำนับพระชายา" สองมือคำนับเจ้านาย หลี่ซินมองลูกน้องที่นางไว้ใจได้

"นำเงินนี่ไป ไปซื้องูมาหลาย ๆ ตัว ไปปล่อยที่จวนฝูอ๋อง จวนสกุลสวีห้องคุณหนูรอง จวนหลี่เรือนอนุและห้องหลี่หลาน" 

อาจูรับถุงเงิน มองใบหน้าเจ้านายที่มีความแค้น มีบุญคุณต้องทดแทน มีความแค้นต้องชำระ ส่วนสวีฮองเฮาคิดว่าชิงไทเฮาน่าจะจัดการได้ คนพวกนี้ต้องให้บทเรียนเสียบ้าง