19

          หลี่ซินมองท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่กระจ่างใส เหตุใดนางต้องยอมเจ้าคนเถื่อนร้ายกาจขนาดนั้นด้วย เสียงถีบประตูเข้ามาในเรือนอย่างแรง 

มองผ่านฉากกั้นเจ้าชั่วเดินเข้ามาแล้ว หลี่ซินยังเจ็บตัวไม่หายเลย 

ชายหนุ่มค่อย ๆ เปิดม่านมุ้งเข้ามาหาคนงาม หลี่ซินสบตากับเขาภายใต้แสงเทียนที่กระจ่าง อีกทั้งกำยานหอมที่นางจุดไว้ เพิ่มความอยากให้แก่เขายิ่งนัก

เหตุใดหลังจากคืนนั้น เขาต้องคะนึงหาแต่นางมารร้ายเยี่ยงนางด้วยเล่า

"ท่านอ๋องโปรดเมตตาด้วย" กลิ่นกายของนางช่างหอมนัก ทำให้หยางอ๋องควบคุมตัวเองไม่อยู่เสียแล้ว 

"แต่ก่อน เห็นข้าแทบวิ่งเข้ามาหา แต่พอเดี๋ยวนี้ กลัวข้ารึ" มือหนาใหญ่บีบคางนางจนเป็นรอยแดง จากนั้นสลัดอาภรณ์ ออกจากร่างบางจนหมด ม่านมุ้งสั่นไหว ไปตามจังหวะแรงดัน 

หลี่ซินโดนหยางอ๋องจุมพิตอย่างหื่นกระหาย แต่ถ้าหลี่ซินคนเดิมอาจจะดีใจมากกระมัง

เสียงครวญครางดังขึ้นอย่างเจ็บปวด เมื่อหยางอ๋อง ทำบางอย่างกับด้านหลังของนาง

"เจ้าคนเลว อ้า..." หลี่ซินเจ็บจนจุก อีกทั้งมันทรมานมาก กระบวนท่านี้ เวลาผ่านไปหนึ่งถ้วยชา เขาถึงได้ดึงส่วนนั้นออก

หลี่ซินหน้าฟุบกับที่นอน เจ็บมาก เจ้าคนเถื่อนจับนางพลิกราวกับปลาย่าง สองมือหนานวดคลึงยอดภูเขาที่งดงามขนาดใหญ่ 

"ข้าเจ็บ" หยางอ๋องไม่รู้ว่าเหตุใดต้องเคลิ้มไปกับเรือนหายของนางร้าย

ร่างหนาเคลื่อนย้ายอย่างว่องไว หญิงสาวร้อนอบอ้าวยิ่งนัก ปากหนาจุมพิตที่ปากอวบอิ่มอย่างเร่าร้อน ค่ำคืนนั้นในเรือนหลี่ซินเร่าร้อนเต็มไปด้วยความหื่นกระหายของหยางอ๋องที่มอบให้นาง

แต่ทว่าจวนสกุลหลี่ในยามนี้ เรือนอนุมารดาของหลี่หลาน สองแม่ลูกต่างกรีดร้อง เพราะมีงูเขียวจำนวนมากเข้ามาในเรือน พวกนางสองแม่ลูกนั่งที่เตียงกรีดร้องอย่างหวาดกลัว ข้ารับใช้ต่างเข้ามาจับงูกันให้วุ่น คืนนั้นทั้งคืนสองแม่ลูกไม่ได้นอน อาจูมองผลงานบนหลังคา หายไปพร้อมกับความมืดมิดของราตรีนั้น

จวนสกุลสวี สวีเหมียวนอนบนเตียงอย่างนุ่มสบายนางพบว่ามีอะไรมาไต่ที่ขานาง หญิงสาวลืมตาขึ้นมาโยนผ้าห่มลงพื้นพบว่ามีงูเขียวหลายตัว หญิงสาวกรีดร้องกระโดดลงจากเตียง ขาแทบหัก ข้ารับใช้ต่างช่วยกันจับงูออกไป

จวนฝูอ๋อง ในยามนี้ชายาฝูอ๋องนอนอีกเรือนหนึ่ง เพราะฝูอ๋องนอนเรือนใหญ่ สวีเหมยเหนื่อยมาก กระนั้นนางกอดผ้าห่ม นางรู้สึกเหมือนมีอะไรมาไต่ที่หลัง จึงคว้ามาดู พบว่าเป็นงูเขียว 

งูเขียวมาได้อย่างไรกัน นางกวาดสายตามองงูเขียวนับสิบมันมาจากไหน 

เสียงกรีดร้องทำให้ข้ารับใช้เข้ามา คืนนั้นข้ารับใช้ไล่จับงูเขียวทั้งคืน

หลี่ซินลืมตาขึ้นมา พบว่าหยางอ๋องคนสารเลว นั่งมองนางบนเก้าอี้จันทน์หอม เขาลากมานั่งมองนางโดยเฉพาะ

"ตื่นมาแล้วก็กินน้ำแกงห้ามครรภ์เสีย" น้ำแกงห้ามครรภ์เขาสั่งข้ารับใช้โรงครัวเคี่ยวมาไว้เมื่อสองถ้วยชาก่อน วางอยู่โต๊ะข้างเตียง

หลี่ซินไม่พูดมากกระดกน้ำแกงห้ามครรภ์เข้าไป แล้วกระแทกชามลงโต๊ะอย่างแรง

"พอใจแล้วก็ออกไปได้" 

"เจ้ากล้าไล่ข้ารึ"

"ใช่ เมื่อใดท่านจะกลับไปชายแดนเมืองจินเสียที ข้าไม่อยากจะเจอหน้าท่าน" 

นางรังเกียจเขา นางเพียงแค่อยากอยู่กับสองแฝดอย่างสงบ แม้สองแฝดจะมิใช่บุตรของนางโดยตรง แต่ทว่านางเป็นคนรักเด็กอยู่แล้ว

หยางอ๋องถึงกับขมวดคิ้ว นางรังเกียจเขาตั้งแต่เมื่อใดกัน  แต่ก่อนนางแทบจะแก้ผ้าขึ้นเตียงหาเขาเสียด้วยซ้ำ ในตอนที่เขาไม่ได้เข้าหอกับนางเพราะต้องไปเมืองจิน ได้ยินแม่นมจางกล่าวว่า นางใจจะขาดตายในคืนนั้น ทั้งอาวรณ์เขา เวลาเพียงไม่กี่เดือน ทำให้นางร้ายอย่างนาง ลืมเขาได้กระนั้นรึ

ใบหน้าหล่อเหลาคลี่ยิ้มออกมา หลี่ซินนึกกลัวรอยยิ้มชั่วร้ายของเขาเสียจริง มีอันใดต้องยิ้มด้วยเล่า

"ท่านจะยิ้มทำไม"

"หลี่ซิน เจ้าในฐานะชายาของข้า เจ้าก็ต้องกลับเมืองจินไปพร้อมกับข้า ปรนนิบัติสามี" เป็นรอยยิ้มเยาะเย้ยนาง 

เขายังทรมานนางไม่พอรึ

"ท่านอ๋อง ข้าดีกับสองแฝดมาก ท่านอย่าได้ทรมานข้าเลย นับแต่ข้าฟื้นขึ้นมา ข้าไม่เคยดุด่าพวกเขา" แววตาของนางยามนี้ มีแต่ความจริงใจ ไม่ได้เสแสร้งหรือมารยาเช่นแต่ก่อน 

"หลี่ซิน ที่ข้าให้เจ้าไป ข้าก็บอกแล้วว่า ไปในฐานะภรรยาปรนนิบัติสามี หาใช่ทาสเสียหน่อย" หยางอ๋องสาวเท้าไปหานางแล้วบีบแก้มอย่างแรง

มันจะต่างอันใดเล่า กับที่เขาทรมานนางเมื่อคืน หยางอ๋องสาวเท้าออกไปอย่างอารมณ์ดี หลี่ซินมองร่องรอยเมื่อคืนที่เขาทำกับนาง

ช่างโรคจิตเหลือเกิน

ในยุคนี้ การแต่งงานถ้าเกิดขึ้นจากสมรสราชทาน มันช่างยากที่จะหย่ายิ่งนัก อีกทั้งสตรีที่ถูกหย่า จะไม่มีที่ยืนในสังคม ทำให้นางคิดถึงยุคปัจจุบัน

อีอีเข้ามาในเรือนไม่ถามอันใดมาก ว่าเจ้านายโดนอันใด นางพาพระชายาอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ อาภรณ์ของพระชายา เน้นสีสันอ่อน ๆ ไม่ฉูดฉาดเหมือนเมื่อก่อน อีกทั้งไม่แต่งหน้าด้วย ทำให้พระชายาดูสดใสเหมือนดรุณีน้อยแรกแย้มยิ่งนัก 

ไม่นานนักสองแฝดก็พลันเข้ามาหานาง พวกเขาไม่อยากไปสำนักศึกษาหลวง วันนี้ทั้งวันจึงอยู่ในเรือนหลี่ซินทั้งวัน