17

          บ่ายวันนั้นหิมะตกลงมาอย่างโปรยปราย หยางอ๋องมองออกไปนอกหน้าต่าง คิดหาทางช่วยเหลือหลี่ซิน ยามนี้คนเขาได้เตรียมการไว้เรียบร้อยแล้ว สตรีป่วยใกล้ตาย คนในหมู่บ้านบนหุบเขา หยางอ๋องมอบเบี้ยจำนวนมากให้แก่ครอบครัวของสตรีนางนั้น

"ท่านอ๋องบุรุษผู้นี้ คือคนที่พระชายาเลี้ยงไว้" อี้ชางกับอี้โจ ลากอาจูเข้ามา

"คารวะ ท่านอ๋อง ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากพระชายา ว่าให้ท่านอ๋องช่วยนางออกจากคุก เพราะนางรู้จักหมอเทวดา ที่จะรักษาชิงไทเฮาได้"

หลังจากที่หยางอ๋องทราบความจากอาจู ข้ารับใช้ของหลี่ซิน เขารีบควบม้ามาที่วังหลวง ในตำหนักชิงเหมยฝ่าบาทไม่เป็นอันว่าราชกิจ สายตาฉู่เฟิงมองพระมารดานอนนิ่ง 

เหตุใดหญิงชั่วผู้นี้ต้องทำร้ายชิงไทเฮาด้วย ฉู่เฟิงอุตส่าห์มอบสมรสพระราชทานให้ แต่นางกลับวางยาชิงไทเฮา เพราะหยางอ๋องไม่รักนาง ตามที่สวีฮองเฮาสืบความมาเล่าให้ฉู่เฟิงทราบ

"เสด็จพ่อ" หยางอ๋องย่างกรายเข้ามาคำนับพระบิดา 

"เราไม่มีทางให้นางมีชีวิตรอด" ดูท่าพระบิดาโกรธหลี่ซินมากแน่นอน

"นางรู้จักหมอเทวดา ที่จะรักษาเสด็จย่า" 

"สั่งการลงไป ปล่อยตัวนางออกมาเป็นการชั่วคราว" 

หยางอ๋องได้ยินกระนั้นเหตุใดเขาต้องรู้สึกดีใจด้วยเล่า ที่เสด็จพ่อทรงรับสั่งเช่นนั้น 

หลี่ซินนั่งนับแกะในใจ นางเพิ่งทายาที่มือของตัวเอง ภาวนาในใจว่าขอให้สำเร็จ 

คนกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาหานาง นำโดยหยางอ๋อง ตานางกระตุกด้านซ้าย

"ปล่อยนาง" สิ้นเสียงหยางอ๋อง ผู้คุมเปิดกรงขังทันที หลี่ซินมีสภาพไม่ต่างจากขอทาน

"ท่านอ๋อง"

"รีบไปตามหาหมอเทวดา" 

"เจ้าค่ะ" 

นางลงมาจากรถม้า สองแฝดรอหน้าประตูใจจดใจจ่อ 

"ท่านแม่" เด็กทั้งสองวิ่งมาหานาง อย่างไม่สนใจเลยว่า ตัวนางนั้นแม้ไม่สวมชุดนักโทษแต่ทว่าก็ยังมิได้อาบน้ำมาสองวัน อีกทั้งมือยังมีบาดแผลไม่ค่อยหายดี

"แม่นมจาง พาพวกเขากลับเรือนเล็ก ข้ายังมีธุระต้องทำต่อ"

แม่นมจางมองหน้าหยางอ๋องยืนด้านหลังพระชายา เห็นสายตาหยางอ๋องแล้วว่า ให้ทำตามที่นางสั่ง

เด็กทั้งสองโดนนำตัวไป สายตามองมารดาอย่างอาวรณ์ยิ่งนัก อุตส่าห์ดีใจที่ได้เจอ เหตุใดท่านแม่ถึงไล่พวกเขาไป หลี่ซินเอ็นดูสองแฝดยิ่งนัก

"รีบไปเปลี่ยนชุด แล้วตามหาหมอเทวดา ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งถ้วย..." หยางอ๋องยังเอ่ยไม่ทันจบ หลี่ซินรีบสาวเท้ามุ่งหน้าไปที่เรือนของนาง

เพียงไม่นานนางก็เดินมาพร้อมกับกระเป๋ายา นางสวมชุดสีเหลืองอ่อนอย่างเรียบง่าย แล้วขึ้นไปบนรถม้าหยางอ๋องจิบน้ำชาอยู่ มองการแต่งกายของนาง ใบหน้างามไร้เครื่องประทินโฉม ศีรษะจากที่มีปิ่นนับสิบ มีปิ่นเพียงอันเดียว

"ว่ามาเถอะ หมอเทวดาอยู่ที่ใด" 

"ข้านี่ล่ะ" 

นางนั่งอีกฝั่งหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ใบหน้าหยางอ๋องพลันมีเมฆหมอกบดบังขึ้นมา

เขากระแทกจอกน้ำชาลงบนโต๊ะเตี้ยแทบจะแตกอยู่แล้ว

หลี่ซินใจคอไม่ดี

"เจ้าเห็นชีวิตชิงไทเฮาเป็นผักเป็นปลารึ ข้าอุตส่าห์ให้โอกาสเจ้า"

"ท่านอ๋อง ถ้าข้าบอกว่า ข้าเป็นวิชาหมอ ฝ่าบาทจะปล่อยข้าออกมารึ ข้าก็ต้องหาเหตุผลมาอ้าง แต่ข้าก็เป็นวิชาหมอจริง ๆ"

"หลี่ซิน ข้าวปลากินมั่วได้ แต่วาจาพูดส่งเดชมิได้ นางร้ายเยี่ยงเจ้าที่วัน ๆ เอาแต่ทำตัวไร้สาระ จะไปเรียนวิชาแพทย์มาจากที่ใด"

มันก็จริง นั่นมันหลี่ซินคนเดิม แต่นางคือหลี่ซินคนใหม่ 

"ท่านอ๋องมีบางสิ่ง ที่ข้าต้องพูด นับจากที่ข้าตื่นขึ้นมาหลังจากสลบหนึ่งวันเต็ม ๆ ในฝันของข้ามีเทพท่านหนึ่ง บอกว่า หากมีชีวิตอยู่ให้เป็นคนดี หมั่นทำความดี อีกทั้งยังสอนวิชาหมอให้ข้าด้วย"

หลี่ซินนึกตลกตัวเองนี่นางต้องมาแต่งนิทานหลอกหยางอ๋องราวกับเขาเด็กห้าขวบ

แววตาหยางอ๋องวูบไหวเล็กน้อย เขาตรองดูเรื่องราวบางอย่างที่คนรายงานเกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลงของหลี่ซิน นางอ่อนโยนกับสองแฝด 

"ข้าจะลองเชื่อเจ้าสักครั้ง"

"ขอบคุณเพคะ" เป็นครั้งแรกหลี่ซินยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ดวงตาคู่งามยิ้มโค้งให้หยางอ๋องอย่างเป็นมิตร

"ไปวังหลวง" สารถีควบรถม้าขนาดใหญ่มุ่งหน้าไปวังหลวง

วังหลวง

ตำหนักสวีฮองเฮา ในยามนี้พระนางยกจอกน้ำชากระเบื้องลายวิหกเหินฟ้าขึ้นมาจิบ กลิ่นอายของชาชั้นดีในวังหลวง ทำให้พระนางกระปรี้กระเปร่ายิ่งนัก 

"ท่านแม่ ท่านอารมณ์ดีเสียจริง หยางอ๋องพาชายาของมันไปตามหาหมอเทวดามารักษานังแก่นั่น"

ฝูอ๋องหรือฉู่หยี่นั่นเอง ยางกรายเข้ามาในตำหนักพระมารดา ดวงหน้าหล่อเหลาถอดแบบมาจากฉู่เฟิงพระบิดา ดวงตาแข็งกระด้างมิอ่อนโยน เรื่องที่จะชิงไทเฮาฟื้นเขายอมมิได้ อุตส่าห์วางแผนมาหลายเดือนคิดแผนการสังหารชิงไทเฮา ตำแหน่งรัชทายาทต้องเป็นของเขา จะไม่มีทางตกเป็นของผู้ใดเป็นอันขาด

"พวกมันไม่มีทางหาหมอเทวดาเจอหรอก เจ้าอย่าได้กังวล ยังไงนางแก่ย่อมต้องไปปรโลก"

"ถ้านางฟื้นขึ้นมา หยางอ๋องก็มีสิทธิ์ในบัลลังก์ ท่านก็รู้ว่า เสด็จพ่อเคร่งเรื่องความกตัญญูมากเพียงใด เพียงแค่ชิงไทเฮาเอ่ย ขอตำแหน่งให้หยางอ๋อง ท่านคิดว่า ท่านกับข้าจะมีความสุขรึ"

สวีฮองเฮาเข้าใจฝูอ๋องอย่างดี 

"หยี่เอ๋อร์ เจ้ามิต้องกังวล นังแก่มันไม่ฟื้นแน่นอน"