อยากให้นังสารเลวขายหน้า
ถังลีกับหนิงอ๋องกลับมาถึงจวนอ๋อง หนิงอ๋องมาส่งนางที่เรือนเล็ก ถังลีมองหนิงอ๋องเหตุใดเขาไม่กลับไปที่เรือนของเขาเล่า
"อาลี เจ้าทำให้ข้าประหลาดใจยิ่งนัก เหตุใดเจ้ากล้าหาญเช่นนี้" เขายังจำภาพที่นางบังคับม้าพยศตัวนั้น
"ท่านอ๋อง ท่านกลับไปพักผ่อนดีกว่า ข้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว" ถังลีไม่อยากจะคุยกับเขา นางเหนื่อยมามากวันนี้
"ข้าไม่รบกวนเจ้าแล้วกัน" เขาเรียกเค่อจ้าวมาเข็นเขาออกไป ถังลีให้เสี่ยวจูปิดประตูเรือน
"คุณหนูท่านเก่งนักเจ้าค่ะ ที่สลับถุงหอมกับชายาเอกคังอ๋อง" มุมปากบางเผยอยิ้มคิดว่านางเป็นลูกพลับนิ่มเหมือนแต่ก่อนหรืออย่างไร ฝันไปเถอะ
"สมน้ำหน้านางป่านนี้คงโดนคังอ๋องด่าซ้ำกระมัง เจ้าไปหาถังน้ำนำมาให้ข้า ข้าเจ็บจะตายแล้ว" ตอนที่นางล้มม้านางก็ขาแพลงเหมือนกันแต่นางไม่แสดงออก...
ถังลีพูดถูกถังเหมยหลังจากที่โดนโบยไป 20 ครั้ง นางโดนคังอ๋องด่าทอว่าไร้สมอง อีกทั้งเสี่ยวฟางก็โดนประหารไปแล้ว
"เจ้าช่างไร้สมองนัก ที่ทำใส่ร้ายถังลี" คังอ๋องตบหน้านางจนหน้าหันไปอีกทางเลือดยังกบปากอีกด้วย
ถังเหมยเวทนาตัวเอง เหตุใดคังอ๋องจะมองนางเสียที
คังอ๋องยอมรับว่าโกรธมาก เขาสะบัดแขนเสื้อออกจากเรือนของนางไปอย่างไม่ไยดีเลยแม้แต่น้อย นางเจ็บเจียนตาย เสี่ยวฟางตายไปแล้ว ถังเหมยเรียกเสี่ยวหยีมาทายาให้นาง เสี่ยวหยีก็เสียใจที่รู้ว่าเสี่ยวฟางจากไปแล้ว...
ถังลีมองตัวเองในคันฉ่อง วันนี้นางตั้งใจจะไปดูร้านค้าของนางเป็นเช่นไรบ้าง อาหนานทำยอดขายได้รึเปล่า
"พระชายาเจ้าคะ ท่านอ๋องให้มาเชิญท่านไปที่ห้องโถง ชายารัชทายาทเสด็จมาเจ้าค่ะ" บ่าวในเรือนใหญ่มารายงานนาง ถังลีคาดไม่ถึงว่ามู่หรงจะมาเยือนที่จวนหนิงอ๋อง
ถังลีมาถึงห้องโถงพบมู่หรงกับรัชทายาทนั่งจิบชากับหนิงอ๋องอยู่
"คำนับรัชทายาทเจ้าค่ะ"
"น้องสะใภ้ไม่ต้องมากพิธี เมื่อวานข้าต้องขอบใจเจ้าที่ช่วยมู่หรงกับลูกไว้" น้ำเสียงฉินเทียนเอ่ยด้วยความจริงใจ
"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ"
"น้องสะใภ้ ข้ามีของมาฝากเจ้า" มู่หรงเป็นบุตรของใต้เท้ามู่เชิงหอดาราศาสตร์ นางมีความรู้สึกดีกับถังลีอยู่แล้วในตอนได้พบหน้า พอถังลีช่วยนาง นางยิ่งชอบถังลีมากกว่าเดิม มากกว่าจ้าวเฟยกับถังเหมยเสียอีก
เป็นกำไลหยกและทองคำแท่งนับร้อยช่าง ถังลีตาโตขึ้นมาอย่างดีใจ นางรวยแล้ว
"ล้วนมอบให้น้องสะใภ้"
"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ" หนิงอ๋องเห็นชายารักยิ้มออกมา เขาเผลอยิ้มไม่รู้ตัวรัชทายาทรู้แล้วว่าหนิงอ๋องรักถังลีอย่างแท้จริง
"นี่คือของมาใหม่ที่หอเครื่องประดิษฐ์ เพิ่งเปิด ข้าให้คนไปซื้อ นาฬิกา แว่นตา แพงมากเลยหนา ชิ้นละ 100 ตำลึง" ของสิ่งนี้ทำให้หนิงอ๋องกับรัชทายาทสนใจไม่น้อย
ถังลีแอบยิ้มในใจ นางเป็นเจ้าของร้านค้าเอง ดูท่าต้าโจวกำลังสนใจของพวกนี้
"ขอบคุณชายารัชทายาทมากเจ้าค่ะ"
ไม่นานนักรัชทายาทกับชายาเอกก็กลับไป ถังลีสั่งให้บ่าวเก็บของพวกนี้เก็บไปไว้ที่เรือนของนาง
"ท่านอ๋อง วันนี้ท่านดื่มยารึยัง" ถังลีมองหนิงอ๋อง ยาตัวนั้นนางปรุงเองผสมส่วนผสมของคางคกไปด้วยเพื่อขับพิษในตัวเขา
"นี่ขอรับพระชายา ข้านำมาให้ท่านอ๋องแล้ว" เค่อจ้าวช่างรู้ความนักในสายตาของถังลี
"อาลีข้ามิดื่มได้รึไม่"
"หากไม่ดื่มท่านจะหายรึ หากท่านดื่มยาภายในหนึ่งเดือน ท่านอาจจะลุกขึ้นมาเดินได้ก็ได้" ถังลีไม่รอช้ารีบยกชามยามากรอกปากหนิงอ๋อง
"เจ้า..."
"ท่านอ๋องวันนี้ข้ามีธุระ ไม่มีเวลามาเสวนากับท่านหรอกนะ" ถังลีเดินออกจากห้องโถงใหญ่อย่างมีความสุข...
"อะไรนะ ได้เงิน 5000 ตำลึง" ของทุกอย่างในหอประดิษฐ์ขายดียิ่งนัก ถังลีไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ นางมาที่หอร้านค้าพบว่าอาหนานนั่งนับเงินอย่างมีความสุข ของในหอขายออกไปจนหมดแล้ว ถังลียิ้มอย่างมีความสุข เสี่ยวจูก็เช่นกัน
"ของพวกนี้ข้าเป็นคนประดิษฐ์เอง ใช้เวลาไม่นาน เสี่ยวจูเก็บเงินไว้ ส่วนนี่ให้เจ้า" เงินห้าสิบตำลึงยัดใส่มืออาหนาน
"ขอบคุณนายหญิงขอรับ"
"วันนี้เจ้าไปพักผ่อนเถอะ เสี่ยวจูเจ้าไปเฝ้าหน้าประตู ข้าจะประดิษฐ์สิ่งของ" หลังบ่าวชายบ่าวหญิงออกไปหมดแล้ว
ห้องมิติห้องยาก็พลันสว่างจ้าขึ้นมา ถังลีไม่รอช้าพลันนึกสิ่งของที่อยากนำมาขาย
ครีมบำรุงหน้าเด้ง 100 กระปุก
นาฬิกาข้อมือสายหนังสีดำ 100 เรือน
ยาลดความอ้วนอีก 100 กระปุก
ไม่นานนักสิ่งของพวกนี้ก็วางตามชั้นขายของ อาหนานกลับมาจากด้านนอกเห็นนายหญิงกับเสี่ยวจูจัดของก็พลันอึ้งงัน
"วันพรุ่งเจ้าก็เปิดขายได้ วันนี้นอนเฝ้าร้านพักผ่อนเอาแรงแล้วกัน" ถังลีกับเสี่ยวจูออกจากร้านไปอย่างมีความสุขหอบตั๋วเงิน 5000 ตำลึงไป ก่อนกลับนางซื้อเนื้อไปทำหม้อไฟ เป็นการฉลองที่ได้เงินเยอะเช่นนี้
สตรีนางหนึ่งควบม้าไม่สนใจชาวบ้าน นางใช้แส้ฟาดชาวบ้านที่ขวางนางนางจนได้รับบาดเจ็บ ถังลีมองสตรีนางนี้ฟาดแส้มาที่ถังลี ถังลีรับแส้แล้วกระชากแส้จนร่างสตรีนางนั้นตกม้าอย่างขายหน้า
นี่มันอาวุธอันใดกัน แน่นอนว่านี่คือปืนสั้นที่มาจากห้องวิเศษของถังลี ถังลีมอบปืนสั้นนับพันกระบอกให้แม่ทัพเซี่ยท่านตาของหนิงอ๋องให้ไปรบกับองค์ชายรองตงเปยแล้ว"เจ้า...""ข้าได้มอบให้ท่านแม่ทัพเซี่ยแล้ว เกรงว่าองค์ชายรองตงเปยต้องแพ้กลับไป อีกทั้งยังคงต้องโดนประหาร" สวีไทเฮาอุตส่าห์วางแผนมาหลายปี มาล่มจมเพราะนังแพศยาน้อยนี่"สวีไทเฮาท่านยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ พิษในตัวรัชทายาทกับหนิงอ๋องถูกกำจัดหมดแล้ว อีกทั้งหนอนกู่หนิงอ๋องก็ไม่ได้กินเข้าไป แม่นมหงสารภาพหมดแล้ว" ถังลียิ้มอย่างสะใจว่านฮองเฮาตกใจไม่คิดว่านังแก่สารเลวกล้างวางยาพิษรัชทายาท"คนของท่านในจวนรัชทายาทถูกสังหารแล้ว" "เสด็จย่าพิษกู่อยู่ในร่างกายท่าน" หนิงอ๋องยิ้มเย็น"พวกเจ้ามันสมควรตาย" "ไท่ชางหวงโดนวางยาก็เป็นฝีมือท่าน ท่านตาของข้าโชคดีนักที่มิได้ท่านเป็นภรรยา ท่านจึงถูกส่งตัวเป็นสนม" ทุกคนกระจ่างแล้วสวีไทเฮารักนายผู้เฒ่าเซี่ยฝ่ายเดียว นางไม่ได้รักไท่ชางหวง"พวกเจ้าทำลายแผนการดี ๆ ของข้า นังสารเลวถังลีตายเสียเถอะ" สวีไทเฮานำมีดสั้นออกมาหมายจะแทงถังลี แต่ทว่าอาวุธอันใดจะไวกว่าปืนสั้นของถังลีสวีไทเฮาโดนยิงที่หน้าผากร่างบางล้มลงกั
แผนซ้อนแผน ได้ยินว่าจะมีการล่าสัตว์ช่วงนั้นสวีไทเฮาจะให้คนสังหารเปยหานแล้วโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจว สวีไทเฮาช่างวางแผนได้ล้ำลึกยิ่งนัก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...เช้าของวันถัดมาในลานพระราชวังฤดูร้อนรัชทายาทตงเปยแม้จะเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงล่าสัตว์ในครั้งนี้ถังลีกับหนิงอ๋องสบตากัน รัชทายาทตงเปยควงม้าตามหลังรัชทายาทต้าโจวเข้าไปในป่าด้านในสวีไทเฮาที่พักในตำหนักใหญ่จิบน้ำชาอย่างสบายใจ พระนางกำลังรอฟังข่าวดี "บอกให้เมิ่งฉีจัดการได้" นางกำนัลรับคำของสวีไทเฮา วันนี้จะเป็นวันตายของรัชทายาทตงเปยและคนรับกรรมคือรัชทายาทต้าโจว เขาไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของนางกระนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...เปยหานกับฉินเทียนต่างแยกกันเพื่อล่าสัตว์ เปยหานมาป่าด้านหนึ่งในหัวสมองหวนคิดแต่คำของชายาเอกหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเท่านั้นตุบ !!!ร่างของเปยหานล่วงจากหลังม้ามีธนูปักที่กลางอกเลือดไหลออกจากอกดวงตาเบิกกว้าง"แย่แล้วรัชทายาทต้าโจวสังหารรัชทายาทตงเปย" เสียงคนตะโกนขึ้นดังลั่นในป่าทางด้านฉินตี้กับเหล่าสนมและฮองเฮาที่กำลังสำราญอยู่กับการรายรำของเหล่าสาวงามได้ยินมาว่าร้ชทายาทตงเปยสิ้น
พระราชวังฤดูร้อน คังอ๋องกินข้าวเย็นกับอนุและชายารองที่ห้องโถงใหญ่ของเขา การเข้าเฝ้าสวีไทเฮาในครั้งนี้ ทำให้เขาได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างหากอยากจะเป็นใหญ่ควรเชื่อฟังสวีไทเฮา อีกไม่นานรัชทายาทก็จะตายแล้ว คังอ๋องจึงเอาใจฮวาหรงแม้เขาจะรังเกียจนางก็ตามอีกทั้งเอาใจเปยหรันด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าองค์รัชทายาทเปยหานย่อมต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ในการข้างหน้า เขาจะละเลยสองคนนี้ไปมิได้ ส่วนถังเหมยค่อยชดเชยให้นางทีหลัง ส่วนถังลีถึงอย่างไรเขาก็จะแย่งมาจากหนิงอ๋องหลังจากที่เขาได้แผ่นดินต้าโจวเปยหรันมองคังอ๋องนางจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขาได้จริงหรือไหนจะมีฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮาอีก ฮวาหรงในยามนี้นางขอเพียงคังอ๋องจริงใจต่อนาง นางย่อมตอบแทนเขา ทั้งสามกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข...งานพระราชวังฤดูร้อนก็มาถึงแล้วเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองโจว รถม้ายาวเหยียดเต็มท้องถนนมุ่งออกสู่ประตูเมือง"ชายารักการไปพระราชวังฤดูร้อนในครั้งนี้ เจ้าต้องระวังตัวไว้" หนิงอ๋องเกรงว่าสวีไทเฮาต้องมีแผนร้ายอะไรสักอย่าง"เจ้าค่ะ" คนอย่างนางเตรียมรับมือไว้ทุกสถานการณ์อยู่แล้วมิต้องห่วงนางแม้แต่น้อย ใช้เวลาทั
รัชทายาทตงเปยไม่ตาย ความนี้ทรายไปถึงฮวาหรงใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มด้วยความดีใจ สุดท้ายแล้วคังอ๋องก็ทำพิธีไม่สำเร็จช่างน่าขันสิ้นดีในคืนเข้าหอเปยหรันได้แต่นอนเฝ้าเจ้าบ่าวของนาง ช่างน่าเจ็บใจนัก เช้าวันถัดมาถังลีนึกสมน้ำหน้าคังอ๋องเสียจริงที่ได้แต่สตรีทั้งสองนาง ถังลีมาที่หอประดิษฐ์นั่งนับเงินอย่างมีความสุขข่าวของคังอ๋องเป็นลมดังไปทั่วต้าโจวจริง ๆ ถังลีกับบ่าวเดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่คนนินทาเรื่องนี้ถังเหมยนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมสั่งให้บ่าวไปเรียกชายารองและอนุมายกน้ำชาให้นาง เนื่องจากนางคือชายาเอกคังอ๋องสองคนนี้ต้องให้ความเคารพแก่นางสายตาพลันมองไปที่ประตูเมื่อไรนังแพศยาทั้งสองคนจะเข้ามาเสียที ฮวาหรงกับเสี่ยวเถาพลันสาวเท้าเข้ามาถังเหมยมองไปที่ชุดฮวาหรงเป็นสีแดงอย่างงดงามปักด้วยดิ้นทองอย่างดี แน่นอนว่าชุดนี้สวีไทเฮาเป็นคนมอบให้หลานรักเองกับมือ ถังเหมยใบหน้าแดงก่ำ "เป็นอนุยังกล้าใส่ชุดสีแดงเทียบชายาเอกอีกรึ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง" ฮวาหรงยิ้มเย็นหลังฟังคำพูดของถังเหมย"เหตุใดข้าจะสวมมิได้ ข้าเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา เจ้าก็แค่ลูกขุนนางระดับล่างที่บังเอิญโชคดีได้แ
เจ้าบ่าวเป็นลมในงาน หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็น่าสงสารแม่นมหงอยู่เหมือนกันถังลีกับมู่หรงมีความคิดเดียวกัน ต่างจากบุรุษทั้งสองอย่างรัชทายาทกับหนิงอ๋องนักต้องสังหารคนทรยศเท่านั้น"บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้ว" แม่นมหงตัวสั่นเทิ้ม "แม่นมหงหากเจ้าอยากมีชีวิตรอดจงเป็นหมากให้ข้าต่อกรกับนาง นางสั่งไว้อย่างไรบ้างหลังจากที่วางหนอนกู่ในตัวข้า" หนิงอ๋องอยากรู้ว่าแม่นมหงจะซื่อสัตว์ต่อเขารึไม่ รัชทายาทไม่คิดว่าเสด็จย่าจะชั่วช้ามากแม่นมหงตัดสินใจเล่าให้หนิงอ๋องฟัง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปหนิงอ๋องจะกลายเป็นคนสติหลุดอีกทั้งจะเชื่อฟังคำสั่งของพระนาง หนิงอ๋องยิ้มเย็นขึ้นมา"เอาล่ะ แม่นมหงนับจากนี้ เจ้าได้จงทำตัวตามปกติ เจ้าไปรายงานนางว่าข้านั้นได้กินหนอนแล้ว หากเจ้าไม่ซื่อสัตว์อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" แม่นมหงกับเสี่ยวฮวาอิงโขกศีรษะให้หนิงอ๋อง จากนั้นให้องครักษ์เงาแอบตามแม่นมหงไป"เค่อจ้าวอีกประเดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักของสวีไทเฮาหานางเอาหนอนพิษใส่ในน้ำให้นางดื่ม หากมิสำเร็จมิต้องกลับมา" เค่อจ้าวรับคำสั่งของเจ้านาย ถังลีมองหนิงอ๋องที่ใบหน้าเขียวด้วยความโกรธ นางกุมมือเขาไว้ รัชทายาทกับชายากลับจวนไปแ
แต่งชายารองสองคน ทั้งสามคนแต่งกายเรียบร้อยแล่วนั่งคุกเข่าในห้องทรงอักษร ฉินตี้อยากจะตบคังอ๋องยิ่งนัก เหตุใดเป็นคนสารเลวเช่นนี้เปยหานอยากจะเอามีดแทงคังอ๋องให้ตาย ถังเหมยเป็นลมถูกหามกลับจวนไปก่อนหน้านี้แล้ว ในห้องมีเพียง สวีไทเฮา เปยหาน เต๋อเฟย ฉินตี้ ที่กำลังพิพากษาทั้งสามคนอยู่ฮวาหรงไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้พอฮวาหรงเข้ามาในเรือนรับรองคังอ๋องก็จุมพิตนางอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่าในห้องมีกำยานจุดอยู่บัดนี้นางให้เสี่ยวเมาจัดการนำไปทิ้งแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือนังเปยหรันมาได้อย่างไรเปยหรันนั้นใช้กำปั้นทุบท้ายทอยของฮวาหรงจนสลบไป จากนั้นนางก็บรรเลงเพลงรักกับคังอ๋องต่อ เหตุใดทุกอย่างจึงเป็นเช่นนี้ นางอยากได้หนิงอ๋องมิใช่คังอ๋องสองสตรีต่างคิดเช่นเดียวกันคนที่เจ็บใจที่สุดเห็นจะเป็นคังอ๋องเสียมากกว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ถังลีจะทำกับเขาเช่นนี้ เหตุใดนางต้องทำร้ายเขาด้วย"เสด็จพี่ข้าไม่รู้เรื่องจริง ๆ" เปยหรันเสียใจอย่างมากฉินตี้มองทั้งสามคนในเมื่อเป็นเช่นนี้ "เปยหรันเป็นชายารองคังอ๋อง ส่วนฮวาหรงเป็นอนุของคังอ๋องแล้วกัน" ฉินตี้คิดดีแล้วในเมื่อพวกเขาชอบพอกันเขาก็จะสงเคราะห์ให้เสียหน่อยแล