สาดโคลนมิสำเร็จ
ถังลีไม่รอช้ารีบกอดชายารัชทายาทไว้ จึงทำให้มู่หรงมิได้ถูกม้าเหยียบ มู่หรงตกใจจนทำอันใดไม่ถูกแล้ว
ถังลีส่งชายารัชทายาทให้สาวใช้ไป จากนั้นนางกระโดดขึ้นหลังม้า นางคือหมอทหารเชียวนะ นางจะกลัวทำไม ทุกสายตามองถังลีอย่างอึ้งงัน นางควบม้าออกไปด้านนอกห้องโถงของสตรีท่ามกลางความกรี๊ดร้องของสตรีทำให้ถังลีแทบจะแก้วหูแตกอยู่แล้ว
ทางด้านห้องโถงฝั่งบุรุษรัชทายาทฉินเทียนมองชางอ๋อง คังอ๋อง หนิงอ๋อง ที่กำลังยกจอกสุราคำนับเขา
"น้องรอง น้องสาม น้องสี่ ข้าขอบใจเจ้ามาก" รัชทายาทรักพี่น้องทั้งสามของเขามาก หนิงอ๋องในยามนี้ใบหน้ามีสีสันอย่างมาก
คังอ๋องพลันมองรัชทายาทด้วยแววตาร้าย คนอ่อนแอเช่นรัชทายาทไม่สมควรครองบัลลังก์ต้าโจว
จริง ๆ หนิงอ๋องได้ยินเสียงมาจากห้องโถงสตรี
"แย่แล้วขอรับเรือนรับรองสตรีเกิดม้าคลั่งวิ่งเข้าไปด้านใน ยามนี้ชายาเอกหนิงอ๋องควบม้าออกมาที่สวนบุปผาแล้วขอรับ" บ่าวรับใช้รายงาน ทางด้านเหล่าอ๋องต่างตกใจมาก เหล่าบุรุษพลันรีบออกไปดูทันที
"มู่หรง" รัชทายาทรีบสาวเท้าออกไปหาชายารักทันที หนิงอ๋องก็ไม่รอช้าเช่นกัน คังอ๋องกับชางอ๋องต่างสบตากัน
ถังลีควบม้ามาถึงสวนบุปผา นางนึกถึงผงยาสลบพลันล้วงออกมาจากสาบเสื้อ สาดเข้าจมูกของม้าตัวนั้นทำให้มันล้มตัวลงกับพื้น ตัวนางเองก็กระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ท่ามกลางสายตาคนมองชายาเอกหนิงอ๋องอย่างชื่นชมแล้วกล้าหาญ
"ถังลี" หนิงอ๋องอยากจะกระโดดไปหานางเสียจริง แต่เขาทำไม่ได้ คังอ๋องเป็นห่วงถังลีไม่น้อยกว่าหนิงอ๋อง
ในห้องโถงใหญ่ของจวนชางอ๋อง หลังจากเหตุการณ์เป็นปกติแล้ว รัชทายาทเรียกทั้งบุรุษและสตรีมารวมกันต่างกันแค่เพียงฉากกั้น
ถังลียามนั่งในบนเก้าอี้ให้เสี่ยวจูนวดให้อย่างสบาย ชายารัชทายาทซึ้งใจมาก มู่หรงขอบคุณถังลีด้วยความเต็มใจ
ถังเหมยพลันยิ้มเย็นคราวนี้นังแพศยาถังลีไม่รอดแน่
"สาเหตุที่ม้าคลั่งเพราะมียาล่อม้ามาที่ห้องโถงสตรี วันนี้ข้าจะนำตัวคนที่มันคิดทำร้ายชายารักของข้ามาลงโทษให้จนได้" ฉินเทียนบันดานโทสะอย่างแรง
คังอ๋องกับหนิงอ๋องคิดว่าถึงอย่างไรก็หาสาเหตุไม่ได้ เพราะม้ามันขึ้นมาจากโรงม้าแล้ว ในห้องนี้ยังมีผงล่อม้าได้อย่างไร คังอ๋องมองไปที่ถังเหมย
นังสารเลวนี่คิดจะทำอันใดกันแน่ !!!
"ให้เหล่าสตรีนำถุงหอมออกมาให้หมอหลวงจางตรวจ" รัชทายาทเป็นคนเชิญหมอหลวงจางมาที่จวนชางอ๋อง หมอหลวงจางตรวจอาการพระชายารัชทายาทครรภ์มังกรปลอดภัยดี
สาวใช้เดินถือถาดข้างหมอหลวงจาง หมอหลวงจางหยุดที่ชายาเอกคังอ๋อง
"ท่านหมอถุงหอมของข้าเป็นอันใดรึ" ถังเหมยมองท่านหมอจางอย่างสงสัย ถุงหอมของนางมิได้ใส่อันใดลงไปแน่นอน
"ถุงหอมใบนี้เป็นของท่านใช่ไหมชายาเอกคังอ๋อง" หมอจางตาบอดรึอย่างไร ถุงหอมต้องเป็นของนางอยู่แล้วนางปลดออกจากสายคาดเอวเมื่อกี้นี้
"ของข้า"
"ไม่มีผู้ใดมอบให้ท่านใช่รึไม่" ถังเหมยชักจะหมดความอดทนแล้วนะ
"ใช่ของข้า"
"เรียนรัชทายาทถุงหอมใบนี้มีผงล่อม้าพ่ะย่ะค่ะ" ทันทีที่หมอหลวงจางเอ่ยเช่นนั้น ถังเหมยก็แทบเป็นลม ถังเหมยตกใจอย่างมาก จะเป็นไปได้อย่างไร ถุงหอมของนางจะมีปัญหาได้อย่างไร ต้องเป็นถุงหอมของถังลีสิที่มีปัญหา
ทุกสายตาจับจ้องมาที่ชายาเอกคังอ๋อง ในหัวของคังอ๋องมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"คังอ๋องเจ้าจะตอบข้าอย่างไร"
"ท่านพี่เรื่องนี้ น้องให้ท่านพี่จัดการ" คังอ๋องไม่สามารถช่วยถังเหมยได้จริง ๆ ถังลีนั่งจิบน้ำชามุมปากเผยอยิ้ม แต่ทว่ารอยยิ้มของนางก็ไม่รอดสายตาของหนิงอ๋อง
แน่นอนว่าถุงหอมใบนั้นไปอยู่กับถังเหมยได้อย่างไร ในช่วงเวลาที่โกลาหลนั้นถังลีอาศัยจังหวะนั้นประชิดตัวถังเหมยแล้วสับเปลี่ยนถุงหอมกับถังเหมย ถังลีคือหมอทหารที่มีความเคลื่อนไหวอย่างว่องไว
"รัชทายาทเพคะ มิใช่ข้านะเพคะ ข้ามิได้มีความคิดที่จะปองร้ายพี่สะใภ้" ถังเหมยสติหลุดไปแล้ว
ถังเหมยมองสายตาของถังลีพอจะเดาออกแล้วว่านังแพศยามันสับเปลี่ยนถุงหอมแล้ว ทางรอดเดียวคือถังเหมยต้องป้ายความผิดให้บ่าวของนาง
"เป็นบ่าวเองเจ้าค่ะ ที่นึกเกลียดชายาเอกคังอ๋อง บ่าวขอให้พระชายาส่งเสริมบ่าวเป็นอนุคังอ๋อง แต่พระชายาปฏิเสธ บ่าวจึงแค้น จึงใส่ผงล่อม้าในถุงหอมพระชายา" ถังเหมยไม่คิดว่าเสี่ยวฟางจะรับผิดแทนนาง ทั้งที่นางกำลังจะเอ่ยปากใส่ร้ายเสี่ยวฟาง แต่เสี่ยวฟางช่างรู้ความนัก เอาเถอะหากเสี่ยวฟางตาย นางจะดูแลครอบครัวเสี่ยวฟางอย่างดี
ถังลีมองละครงิ้วที่สองนายบ่าวแสดง คนหนึ่งรับคนหนึ่งร้องช่างน่าขันเสียจริง
รัชทายาทพลันมองคังอ๋อง งานเลี้ยงนี้ชางอ๋องก็เป็นคนจัด พวกเขาสองคนควรจะรับผิดชอบร่วมกัน
"คนเลี้ยงม้าของจวนชางอ๋อง ก็มิอาจดูแลม้าดีปล่อยม้าออกมา สาวใช้จวนคังอ๋องริษยาผู้เป็นนาย นำตัวบ่าวชั่วสองคนนี้ไปประหาร" รัชทายาทเอ่ยอย่างหนักแน่ ถังเหมยเสียใจที่เสียเสี่ยวฟางไป
"ขอบคุณรัชทายาทเพคะ/ขอบคุณท่านพี่" ถังเหมยตัวสั่น/คังอ๋อง
"ส่วนชายาเอกคังอ๋องมีส่วนผิดโดนโบย 20 ครั้ง ชายาเอกชางอ๋องโดนโบย 10ครั้ง" สตรีทั้งสองถูกนำตัวไป ทั้งสองคนได้แต่เจ็บแค้นใจ คังอ๋องกับหนิงอ๋องคิดว่า ถังเหมยต้องหาทางแกล้งถังลีให้รับผิดชอบแทน แต่ทว่าตัวเองโดนเสียเอง ช่างโง่เขลานัก!!!
นี่มันอาวุธอันใดกัน แน่นอนว่านี่คือปืนสั้นที่มาจากห้องวิเศษของถังลี ถังลีมอบปืนสั้นนับพันกระบอกให้แม่ทัพเซี่ยท่านตาของหนิงอ๋องให้ไปรบกับองค์ชายรองตงเปยแล้ว"เจ้า...""ข้าได้มอบให้ท่านแม่ทัพเซี่ยแล้ว เกรงว่าองค์ชายรองตงเปยต้องแพ้กลับไป อีกทั้งยังคงต้องโดนประหาร" สวีไทเฮาอุตส่าห์วางแผนมาหลายปี มาล่มจมเพราะนังแพศยาน้อยนี่"สวีไทเฮาท่านยอมรับความพ่ายแพ้เถอะ พิษในตัวรัชทายาทกับหนิงอ๋องถูกกำจัดหมดแล้ว อีกทั้งหนอนกู่หนิงอ๋องก็ไม่ได้กินเข้าไป แม่นมหงสารภาพหมดแล้ว" ถังลียิ้มอย่างสะใจว่านฮองเฮาตกใจไม่คิดว่านังแก่สารเลวกล้างวางยาพิษรัชทายาท"คนของท่านในจวนรัชทายาทถูกสังหารแล้ว" "เสด็จย่าพิษกู่อยู่ในร่างกายท่าน" หนิงอ๋องยิ้มเย็น"พวกเจ้ามันสมควรตาย" "ไท่ชางหวงโดนวางยาก็เป็นฝีมือท่าน ท่านตาของข้าโชคดีนักที่มิได้ท่านเป็นภรรยา ท่านจึงถูกส่งตัวเป็นสนม" ทุกคนกระจ่างแล้วสวีไทเฮารักนายผู้เฒ่าเซี่ยฝ่ายเดียว นางไม่ได้รักไท่ชางหวง"พวกเจ้าทำลายแผนการดี ๆ ของข้า นังสารเลวถังลีตายเสียเถอะ" สวีไทเฮานำมีดสั้นออกมาหมายจะแทงถังลี แต่ทว่าอาวุธอันใดจะไวกว่าปืนสั้นของถังลีสวีไทเฮาโดนยิงที่หน้าผากร่างบางล้มลงกั
แผนซ้อนแผน ได้ยินว่าจะมีการล่าสัตว์ช่วงนั้นสวีไทเฮาจะให้คนสังหารเปยหานแล้วโยนความผิดให้รัชทายาทต้าโจว สวีไทเฮาช่างวางแผนได้ล้ำลึกยิ่งนัก ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...เช้าของวันถัดมาในลานพระราชวังฤดูร้อนรัชทายาทตงเปยแม้จะเสียใจแค่ไหน แต่เขาก็ต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงล่าสัตว์ในครั้งนี้ถังลีกับหนิงอ๋องสบตากัน รัชทายาทตงเปยควงม้าตามหลังรัชทายาทต้าโจวเข้าไปในป่าด้านในสวีไทเฮาที่พักในตำหนักใหญ่จิบน้ำชาอย่างสบายใจ พระนางกำลังรอฟังข่าวดี "บอกให้เมิ่งฉีจัดการได้" นางกำนัลรับคำของสวีไทเฮา วันนี้จะเป็นวันตายของรัชทายาทตงเปยและคนรับกรรมคือรัชทายาทต้าโจว เขาไม่ใช่สายเลือดโดยตรงของนางกระนั้นนางจึงไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...เปยหานกับฉินเทียนต่างแยกกันเพื่อล่าสัตว์ เปยหานมาป่าด้านหนึ่งในหัวสมองหวนคิดแต่คำของชายาเอกหนิงอ๋องและหนิงอ๋องเท่านั้นตุบ !!!ร่างของเปยหานล่วงจากหลังม้ามีธนูปักที่กลางอกเลือดไหลออกจากอกดวงตาเบิกกว้าง"แย่แล้วรัชทายาทต้าโจวสังหารรัชทายาทตงเปย" เสียงคนตะโกนขึ้นดังลั่นในป่าทางด้านฉินตี้กับเหล่าสนมและฮองเฮาที่กำลังสำราญอยู่กับการรายรำของเหล่าสาวงามได้ยินมาว่าร้ชทายาทตงเปยสิ้น
พระราชวังฤดูร้อน คังอ๋องกินข้าวเย็นกับอนุและชายารองที่ห้องโถงใหญ่ของเขา การเข้าเฝ้าสวีไทเฮาในครั้งนี้ ทำให้เขาได้ข้อคิดหลาย ๆ อย่างหากอยากจะเป็นใหญ่ควรเชื่อฟังสวีไทเฮา อีกไม่นานรัชทายาทก็จะตายแล้ว คังอ๋องจึงเอาใจฮวาหรงแม้เขาจะรังเกียจนางก็ตามอีกทั้งเอาใจเปยหรันด้วยเช่นกัน เนื่องจากว่าองค์รัชทายาทเปยหานย่อมต้องขึ้นเป็นฮ่องเต้ในการข้างหน้า เขาจะละเลยสองคนนี้ไปมิได้ ส่วนถังเหมยค่อยชดเชยให้นางทีหลัง ส่วนถังลีถึงอย่างไรเขาก็จะแย่งมาจากหนิงอ๋องหลังจากที่เขาได้แผ่นดินต้าโจวเปยหรันมองคังอ๋องนางจะฝากชีวิตนี้ไว้กับเขาได้จริงหรือไหนจะมีฮวาหรงหลานสาวสวีไทเฮาอีก ฮวาหรงในยามนี้นางขอเพียงคังอ๋องจริงใจต่อนาง นางย่อมตอบแทนเขา ทั้งสามกินข้าวเย็นอย่างมีความสุข...งานพระราชวังฤดูร้อนก็มาถึงแล้วเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างออกเดินทางมุ่งหน้าสู่เมืองโจว รถม้ายาวเหยียดเต็มท้องถนนมุ่งออกสู่ประตูเมือง"ชายารักการไปพระราชวังฤดูร้อนในครั้งนี้ เจ้าต้องระวังตัวไว้" หนิงอ๋องเกรงว่าสวีไทเฮาต้องมีแผนร้ายอะไรสักอย่าง"เจ้าค่ะ" คนอย่างนางเตรียมรับมือไว้ทุกสถานการณ์อยู่แล้วมิต้องห่วงนางแม้แต่น้อย ใช้เวลาทั
รัชทายาทตงเปยไม่ตาย ความนี้ทรายไปถึงฮวาหรงใบหน้างามระบายด้วยรอยยิ้มด้วยความดีใจ สุดท้ายแล้วคังอ๋องก็ทำพิธีไม่สำเร็จช่างน่าขันสิ้นดีในคืนเข้าหอเปยหรันได้แต่นอนเฝ้าเจ้าบ่าวของนาง ช่างน่าเจ็บใจนัก เช้าวันถัดมาถังลีนึกสมน้ำหน้าคังอ๋องเสียจริงที่ได้แต่สตรีทั้งสองนาง ถังลีมาที่หอประดิษฐ์นั่งนับเงินอย่างมีความสุขข่าวของคังอ๋องเป็นลมดังไปทั่วต้าโจวจริง ๆ ถังลีกับบ่าวเดินไปทางไหนก็ได้ยินแต่คนนินทาเรื่องนี้ถังเหมยนั่งบนเก้าอี้ไม้จันทน์หอมสั่งให้บ่าวไปเรียกชายารองและอนุมายกน้ำชาให้นาง เนื่องจากนางคือชายาเอกคังอ๋องสองคนนี้ต้องให้ความเคารพแก่นางสายตาพลันมองไปที่ประตูเมื่อไรนังแพศยาทั้งสองคนจะเข้ามาเสียที ฮวาหรงกับเสี่ยวเถาพลันสาวเท้าเข้ามาถังเหมยมองไปที่ชุดฮวาหรงเป็นสีแดงอย่างงดงามปักด้วยดิ้นทองอย่างดี แน่นอนว่าชุดนี้สวีไทเฮาเป็นคนมอบให้หลานรักเองกับมือ ถังเหมยใบหน้าแดงก่ำ "เป็นอนุยังกล้าใส่ชุดสีแดงเทียบชายาเอกอีกรึ ช่างไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียจริง" ฮวาหรงยิ้มเย็นหลังฟังคำพูดของถังเหมย"เหตุใดข้าจะสวมมิได้ ข้าเป็นถึงหลานสาวสวีไทเฮา เจ้าก็แค่ลูกขุนนางระดับล่างที่บังเอิญโชคดีได้แ
เจ้าบ่าวเป็นลมในงาน หากเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ก็น่าสงสารแม่นมหงอยู่เหมือนกันถังลีกับมู่หรงมีความคิดเดียวกัน ต่างจากบุรุษทั้งสองอย่างรัชทายาทกับหนิงอ๋องนักต้องสังหารคนทรยศเท่านั้น"บ่าวผิดไปแล้วเจ้าคะ บ่าวผิดไปแล้ว" แม่นมหงตัวสั่นเทิ้ม "แม่นมหงหากเจ้าอยากมีชีวิตรอดจงเป็นหมากให้ข้าต่อกรกับนาง นางสั่งไว้อย่างไรบ้างหลังจากที่วางหนอนกู่ในตัวข้า" หนิงอ๋องอยากรู้ว่าแม่นมหงจะซื่อสัตว์ต่อเขารึไม่ รัชทายาทไม่คิดว่าเสด็จย่าจะชั่วช้ามากแม่นมหงตัดสินใจเล่าให้หนิงอ๋องฟัง หลังจากหนึ่งเดือนผ่านไปหนิงอ๋องจะกลายเป็นคนสติหลุดอีกทั้งจะเชื่อฟังคำสั่งของพระนาง หนิงอ๋องยิ้มเย็นขึ้นมา"เอาล่ะ แม่นมหงนับจากนี้ เจ้าได้จงทำตัวตามปกติ เจ้าไปรายงานนางว่าข้านั้นได้กินหนอนแล้ว หากเจ้าไม่ซื่อสัตว์อย่าหาว่าข้าไม่เตือน" แม่นมหงกับเสี่ยวฮวาอิงโขกศีรษะให้หนิงอ๋อง จากนั้นให้องครักษ์เงาแอบตามแม่นมหงไป"เค่อจ้าวอีกประเดี๋ยวเจ้าไปที่ตำหนักของสวีไทเฮาหานางเอาหนอนพิษใส่ในน้ำให้นางดื่ม หากมิสำเร็จมิต้องกลับมา" เค่อจ้าวรับคำสั่งของเจ้านาย ถังลีมองหนิงอ๋องที่ใบหน้าเขียวด้วยความโกรธ นางกุมมือเขาไว้ รัชทายาทกับชายากลับจวนไปแ
แต่งชายารองสองคน ทั้งสามคนแต่งกายเรียบร้อยแล่วนั่งคุกเข่าในห้องทรงอักษร ฉินตี้อยากจะตบคังอ๋องยิ่งนัก เหตุใดเป็นคนสารเลวเช่นนี้เปยหานอยากจะเอามีดแทงคังอ๋องให้ตาย ถังเหมยเป็นลมถูกหามกลับจวนไปก่อนหน้านี้แล้ว ในห้องมีเพียง สวีไทเฮา เปยหาน เต๋อเฟย ฉินตี้ ที่กำลังพิพากษาทั้งสามคนอยู่ฮวาหรงไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้พอฮวาหรงเข้ามาในเรือนรับรองคังอ๋องก็จุมพิตนางอย่างเร่าร้อน แน่นอนว่าในห้องมีกำยานจุดอยู่บัดนี้นางให้เสี่ยวเมาจัดการนำไปทิ้งแล้ว แต่ที่น่าแปลกคือนังเปยหรันมาได้อย่างไรเปยหรันนั้นใช้กำปั้นทุบท้ายทอยของฮวาหรงจนสลบไป จากนั้นนางก็บรรเลงเพลงรักกับคังอ๋องต่อ เหตุใดทุกอย่างจึงเป็นเช่นนี้ นางอยากได้หนิงอ๋องมิใช่คังอ๋องสองสตรีต่างคิดเช่นเดียวกันคนที่เจ็บใจที่สุดเห็นจะเป็นคังอ๋องเสียมากกว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ถังลีจะทำกับเขาเช่นนี้ เหตุใดนางต้องทำร้ายเขาด้วย"เสด็จพี่ข้าไม่รู้เรื่องจริง ๆ" เปยหรันเสียใจอย่างมากฉินตี้มองทั้งสามคนในเมื่อเป็นเช่นนี้ "เปยหรันเป็นชายารองคังอ๋อง ส่วนฮวาหรงเป็นอนุของคังอ๋องแล้วกัน" ฉินตี้คิดดีแล้วในเมื่อพวกเขาชอบพอกันเขาก็จะสงเคราะห์ให้เสียหน่อยแล