๑๑๑ หงส์เพลิงหวนคืน

ยามอู่ ณ ท้องพระโรงหลวง

เสียงบานประตูทองเหลืองที่เปิดออกอีกครั้งนั้น หนักหน่วงและเชื่องช้ายิ่งกว่าครั้งก่อน ราวกับกำลังเปิดทางให้แก่ชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทุกสายตาในท้องพระโรงจับจ้องไปยังทางเข้าด้วยลมหายใจที่กลั้นไว้ พวกเขาคาดหวังจะได้เห็นขุนนางผู้มีหลักฐาน หรือยอดฝีมือผู้กุมความลับ

ทว่า ร่างที่ก้าวผ่านธรณีประตูเข้ามากลับเป็นเพียงสตรีผู้หนึ่ง...

นางอยู่ในอาภรณ์ไว้ทุกข์สีขาวบริสุทธิ์ที่ไร้ซึ่งลวดลายใด ๆ ชายกระโปรงยาวลากพื้นเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาราวกับหมอกยามเช้า ใบหน้าของนางถูกบดบังไว้ด้วยผ้าคลุมหน้าสีขาวผืนบาง ทำให้มองเห็นเพียงเค้าโครงที่งดงามแต่เลือนราง ท่วงท่าการเดินของนางสงบนิ่งและมั่นคง ทุกย่างก้าวแฝงไว้ด้วยความเด็ดเดี่ยวที่มองไม่เห็น แต่กลับสัมผัสได้ถึงจิตใจที่แข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า

นางเดินมาหยุดอยู่ใจกลางท้องพระโรง แต่มิได้คุกเข่าลงถวายบังคมในทันที นางเพียงแค่ยืนนิ่ง และหันไปเผชิญหน้ากับหลิวเจิ้งโดยตรง

ไอสังหารอันเยียบเย็นที่แผ่ออกมาจากร่างของนางนั้น บริสุทธิ์และรุนแรงยิ่งกว่านักฆ่าคนใดที่หลิวเจิ้งเคยพบพาน

“หลิวเจิ้ง...&rdquo