CHAPTER 10 เลือดในตู้ปลา

เสียงของระบบหายไปหลังคำเตือนสุดท้ายจบลง แต่สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความเงียบแบบผิดปกติ มันไม่ใช่ความเงียบของห้องว่าง หรือเงียบเพราะทุกคนไม่เอ่ยพูด แต่มันเป็นความเงียบของสถานที่ที่ดูเหมือนว่ากำลังตั้งใจฟังทุกเสียงลมหายใจของทุกคนที่นี่

เด็กชายที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่ม เขาชื่อนัท อายุเพียงแค่ 12 ปี ถูกพามาที่อควาเรียมแห่งนี้ด้วยเหตุผลที่ว่าต้องการมาตามหาแม่ เพราะมีคนไปบอกเขาว่าให้มาหาที่นี่ จะได้เจอแม่ที่หายไปอย่างแน่นอน เขาจึงตัดสินใจมาด้วยตัวคนเดียว แม้จะกลัวมากก็ตาม แต่พอได้มาเจอคนอื่น ๆ ก็ทำให้รู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้าง แม้ว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้จะทำให้เขารู้สึกคิดถึงบ้านขึ้นมา แถมรู้สึกผิดที่ตัดสินใจมาเหยียบที่นี่

“พวกมันเงียบไปแล้ว” บูมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าทุกอย่างสงบลง

“พวกมันกำลังซ่อนตัว และเฝ้ามองพวกเราอยู่ครับ ไม่ได้หายไปไหน” อยู่ ๆ นัทก็พูดขึ้นมา ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ทุกคนเห็นด้วย ตราบใดที่พวกเขายังอยู่ที่นี่ มันก็คงไม่ได้หนีหายไปไหน เพียงแต่จะโผล่มาเมื่อไหร่ก็ต้องไปคาดเดากันอีกที

ไม่มีใครออกความเห็นอะไรอีก ต่างฝ่ายต่างพากันจับกลุ่มแล้วแยกย้ายกันไปหามุมเพื่อพักกายใจให้รู้สึกผ่อนคลาย