CHAPTER 3 ลอบบี้ที่ไม่มีทางออก

ถ้าลอบบี้คือห้องรับรอง มันก็คือห้องรับรองที่ไม่ได้อยากจะต้อนรับใครเลย บรรยากาศโดยรอบดูไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก อุณหภูมิภายในนั้นก็ลดลงทุกนาที กระจกที่ควรโปร่งใสกลับสะท้อนภาพภายในห้องซ้อนทับกับเงาของใครบางคนที่ไม่น่าจะอยู่ตรงนั้นขึ้นมา

แม้จะไม่มีเสียงประกาศใดอีกจากลำโพง แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดดังเกินไปกว่าระดับเสียงที่เรียกได้ว่าแทบจะเป็นเสียงกระซิบแล้ว

‘เรากำลังติดอยู่ในกับดัก’

กวินคิดในใจ ขณะมองไปรอบห้องอีกครั้งอย่างพิจารณา

ไฟฟ้าติดอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่ได้ยินเสียงเครื่องจักรหรืออุปกรณ์ไฟฟ้ากำลังทำงานเลยแม้แต่น้อย ทุกอย่างเงียบสนิท ผนังแต่ละด้านคือกระจกทึบ มองออกไปข้างนอกไม่ได้ และเพดานก็สูงเกินไปกว่าที่จะสังเกตเห็นว่ากล้องวงจรปิดอยู่ตรงไหนบ้าง

แต่สิ่งที่ทุกคนสัมผัสได้เหมือนกันนั่นก็คือ มีบางอย่างในที่นี้… กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่อย่างไม่วางตา  

แน่นอนว่าไม่ใช่จากกล้องวงจรปิด แต่จาก บางอย่าง ที่กำลังปิดบังตัวตนจากพวกเขาทุกคน แม้จะไม่เห็นตัวตนของมัน แต่พลังงานการมีอยู่ส่งตรงมาถึงพวกเขาทุกคนได้อย่างชัดเจน

“ฉันจะกลับบ้าน” เสียงหญิงวัยกลางคนที่ชื่อหมอกดังขึ้น เธอค่อยๆ เดินตรงไปที่ประตูทางเข้าทันที

“อย่าทำแบบนั้น” แพรวาเดินก้าวเข้าไปขวางหน้าหมอกเอาไว้ “เรายังไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเราบ้าง บางทีนอกเหนือจากไอ้กฎสิบสามข้อนั่น การเดินหนีออกไป ไม่ยอมเดินตามเกมที่มันวางเอาไว้ ก็อาจจะส่งผลให้โดนลงโทษก็ได้นะ”

“กฎบ้าอะไรที่แค่เดินออกไปแล้วจะโดนทำโทษ! มันไม่ได้มีระบุเอาไว้สักหน่อย อย่ากลัวจนเกินเหตุไปเลยน่า!” หมอกย้อนเสียงสูง

“คุณออกจากที่นี่ไม่ได้แล้ว” กวินพูดขัดขึ้นในระหว่างนั้น

“ทำไมจะไม่ได้!?”

อิฐเดินแทรกเข้ามาเสริมทัพ “เพราะเรากดยอมรับข้อตกลงบนหน้าจอนั่นไปแล้วไงครับ คุณจำไม่ได้หรือไง”

หมอกได้ฟังก็เหมือนจะเพิ่งนึกได้ มีเม็ดเหงื่อเล็กๆ หนึ่งเม็ดผุดขึ้นที่หน้าผากของเธอ แววตาที่เด็ดเดี่ยวก่อนหน้านี้เริ่มคลายลงจนเห็นความกังวลแผ่ออกมา

“พวกเราต้องไปต่อ... จนกว่ามันจะจบ” อิฐย้ำ

มีเสียงบางอย่างผุดแทรกความเงียบขึ้นมาในระหว่างนั้น กวินหันขวับไปมองที่ตู้ปลาที่ตั้งอยู่ด้านหลัง มันมีความเคลื่อนไหวเกิดขึ้นจากที่นิ่งเงียบมานาน ฟองอากาศค่อยๆ ผุดขึ้นเรื่อยๆ แม้ว่าก่อนหน้านี้จะไม่มีใครเห็นฟองอากาศเหล่านั้นเลยก็ตาม ราวกับว่ามีใครเปิดเครื่องปั๊มออกซิเจนเข้าไปในน้ำเสียอย่างนั้น

“เดี๋ยวก่อน!” เสียงของอิฐดังขึ้น เขากำลังอ่านข้อความที่ค้างอยู่บนหน้าจอที่โต๊ะกลางลอบบี้

“OBSERVATION STARTED. RULE ONE IN EFFECT. ALL MOVEMENT BEING LOGGED. FAILURE TO COMPLY IS TRANSFORMATION”

“‘การไม่เชื่อฟังจะนำไปสู่... การเปลี่ยนแปลง?’” อิฐทวนเสียงเบา “มันไม่ได้ใช้คำว่า ลงโทษ… แต่ใช้คำว่า เปลี่ยน แทน”

“เปลี่ยนอะไร?” กวินถาม

“นั่นแหละที่น่ากลัว” อาริษากระซิบ “เพราะมันอาจไม่ได้หมายถึงการตาย… แต่มันอาจน่ากลัวกว่านั้น”

เสียงหัวเราะดังขึ้นจากมิกิ “ฮ่าๆ โอเค! สรุปคือพวกเราต้องนั่งรอจนกว่าจะมีใครโดนอะไรใช่ไหม แบบ... ต้องรอดูใครตายก่อนงี้เหรอ” เธอหยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง “งั้นฉันขอไลฟ์ละกันนะ จะได้มีหลักฐานว่าเกิดอะไรขึ้น”

เธอกำลังจะกดไลฟ์บนแอพลิเคชัน TikTok แต่หน้าจอกลับกลายเป็นสีดำ และอยู่ๆ ก็ปรากฏภาพเธอบนหน้าจอมือถือกำลังยืนอยู่ในลอบบี้ แต่… การเคลื่อนไหวร่างกายของเธอบนหน้าจอมันดูขยับช้ากว่าที่เธอทำจริงอยู่ประมาณ 2 วินาที

“เชี่ย...” เธออุทาน “นี่มันมาขึ้นหน้าฟีดฉันได้ไงเนี่ย ใครแอบเอามาลง!”

ก่อนที่จะมีใครได้เอ่ยปากตอบ หน้าจอก็แสดงภาพอีกเฟรมหนึ่งขึ้นมาเป็นภาพเธอกำลังหลับตา และมีเงาสีดำรูปร่างคล้ายปลาเรืองแสง ว่ายอยู่เหนือหัวเธอ

เธอโยนมือถือทิ้งทันทีด้วยความตกใจ หน้าจอมือถือของเธอแตกละเอียด แต่ไม่มีใครหัวเราะเยาะ ไม่มีใครพูดอะไร เพราะพวกเขาเห็นภาพเดียวกัน หลังจากนั้นบนกระจกที่เป็นผนังด้านหลังห้องก็ปรากฏขึ้นชั่ววูบหนึ่งเหมือนเงาสะท้อนของอะไรบางอย่างก่อนจะหายไป

อิฐเดินไปแตะจุดที่เงานั้นเคยอยู่ “ตรงนี้... มันเย็นกว่าปกติ เย็นกว่าจุดอื่นบนผนังเดียวกัน”

แพรวามองไปรอบห้อง สายตาเริ่มเป็นกังวล “พวกคุณสังเกตไหมว่าพื้นที่บางส่วน... มันเริ่มเปลี่ยนไป”

กวินหันกลับไปดูแผนที่อควาเรียมข้างโต๊ะ จากที่จำได้เมื่อครู่นี้ มี 3 โถงใหญ่ และ 1 โถงควบคุม แต่ตอนนี้บนแผนที่มีโซนที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเพิ่มขึ้นมา

“ZONE F: OBSERVATION CHAMBER – ACTIVE”

“RULE IN PROGRESS: 01”

“UNAUTHORIZED EXIT ATTEMPT DETECTED.”

ข้อความเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นใต้แผนที่นั้น

“มีคนพยายามออกจากระบบแล้วเหรอ?” อาริษาเอ่ยถามพลางหันไปมองหน้าทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครยอมรับว่าใช่ แต่สายตาทุกคู่หันไปมองที่หมอกซึ่งยืนอยู่ใกล้ประตูมากที่สุด

“อะไร! ฉันก็แค่คิดเฉยๆ! ไม่ได้จะออกไปจริงๆ สักหน่อย ถึงจะอยากก็เถอะ” เธอยืนยันเสียงสั่น

ไม่มีใครกล่าวหาเธอทั้งนั้น แต่พื้นห้องใต้เท้าหมอกเรืองแสงสีฟ้าอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนจะดับลงเหมือนไม่เคยเกิดขึ้น

หมอกถอยกรูดกลับมานั่งที่เดิม เธอสั่นไปทั้งตัวและคำพูด “มันรู้ว่าฉันกำลังคิดอะไร…”

หลังจากนั้นไม่นานตู้ปลาที่อยู่มุมสุดของลอบบี้เกิดเสียงประหลาดขึ้นมาเบาๆ ทุกคนหันไปมอง ตอนแรกมันดูเหมือนกับว่าไม่มีอะไร แต่เพียงชั่ววินาทีก็ปรากฏรอยร้าวเส้นเล็กขึ้นมาบนกระจก

“มีใครแตะกระจกหรือเปล่า?” อิฐเอ่ยถามขึ้นด้วยท่าทีเป็นกังวล

ทุกคนนิ่งเงียบ มองหน้ากันไปมา ต่างคนต่างก็ส่ายหัวปฏิเสธ ไม่มีใครยอมรับว่าเป็นคนทำ แต่มิกิหันไปมองมือถือที่พังของตัวเองนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้อง

เธอจำได้ว่า… ก่อนหน้าที่จะยกมือถือขึ้นถ่าย เธอเผลอเอามือไปวางบนกระจกตู้ปลาไว้เล็กน้อย เพื่อประคองตอนที่เธอพยายามที่จะเข้าไปถ่ายใกล้ๆ ตู้ปลาเพื่อที่จะให้กล้องโฟกัสสิ่งที่อยู่ด้านในตู้ได้มากที่สุด

“ฉันว่า ฉันเองที่เผลอแตะกระจก ตอนที่ถ่ายรูปครั้งแรก...” มิกิเอ่ยปากบอกด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะกลัวจะโดนทุกคนด่า แต่เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เสียงกระซิบดังขึ้นแผ่วเบา ทุกคนหันขวับมองหาต้นตอของเสียงทันที เพราะครั้งนี้มันไม่ได้ดังมาจากลำโพง

แต่… มันดังมาจาก ในน้ำ

อย่า… แตะ… กระจก…

เงาบางอย่างในตู้เริ่มเคลื่อนไหว มันว่ายช้าๆ ขึ้นด้านบน เงาดำที่ไม่มีดวงตา ไม่มีใบหน้า แต่กลับทำให้ทุกคนตรงนั้นรู้สึกเหมือนกับว่ามันกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่