CHAPTER 2 แขกที่ถูกเลือก

สิ่งแรกที่กวินรู้ตัวหลังเสียงประกาศจบลงคือ… ในห้องลอบบี้เงียบสนิท ชนิดที่ไม่มีแม้แต่เสียงลมหายใจของใครสักคนให้ได้ยิน แม้จะมีมนุษย์จำนวนสิบสองคนอยู่ภายในนั้นก็ตาม

ทุกคนเงียบ ไม่ใช่เพราะเข้าใจ แต่เพราะไม่มีใครรู้จะถามคำถามไหนก่อนดี บรรยากาศรอบตัวมันหนาวเย็นราวกับอุณหภูมิลดลงเฉียบพลัน หรือแท้จริงแล้วอาจจะเป็นพลังงานอะไรบางอย่างที่กำลังก่อตัวหลังจากที่บานประตูของสถานที่แห่งนี้ถูกล็อกก็เป็นได้

“เอาล่ะ…” เสียงผู้หญิงในชุดสูทแดงดังขึ้น ทำลายความเงียบอย่างตั้งใจ เธอลุกขึ้นแล้วก้าวช้าๆ มาหยุดอยู่ตรงด้านหน้ากลางโต๊ะกลมที่มีหมายเลขประทับไว้ “อย่างที่บอกไปก่อนหน้านี้ เพราะฉันรู้ว่าที่นี่ไม่ใช่แค่อควาเรียมเปิดใหม่ธรรมดา ฉันจึงตัดสินใจมาที่นี่ตามคำเชิญ”

สายตาทุกคู่หันไปหาเธอทันที หลังจากที่เธอกล่าวจบในทีแรก เธอจ้องมองทุกคนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจกล่าวต่อ “มันเคยถูกสร้างไว้เพื่อการทดลองเมื่อสิบปีก่อน และหายไปจากทุกฐานข้อมูลหลังเกิดเหตุทีมนักวิจัยทั้งหมดหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย”

ชายหนุ่มที่ดูเป็นพนักงานส่งของหัวเราะหึออกมาทันที “พี่ครับ! นี่มัน 2025 แล้วนะพี่!! ยังเชื่อไอ้เรื่องทฤษฎีสมคบคิดอะไรพวกนั้นอยู่อีกเหรอ คิดว่าตัวเองอยู่ใน Area 51[1] หรือยังไงครับ เพ้อเจ้อ!”

“งั้นนายอธิบายการที่ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์ ไม่มีสัญญาณ GPS และมีเสียงประกาศกฎบ้าๆ ผ่านลำโพงนี่ได้ไหมล่ะ” เธอย้อน

ส่วนเขาก็ได้แต่เงียบ เพราะสิ่งที่อาริษาพูดมันก็ดูจะเป็นความจริงทุกอย่าง เขาเองก็อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เหมือนกัน

หญิงชราที่ดูใจดีที่สุดในกลุ่มเอ่ยแทรกขึ้นเบาๆ “บางที... เราอาจยังพอมีเวลาให้หนีออกจากที่นี่อยู่ก็ได้นะ”

สิ้นคำพูดของหญิงชรา ชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนคนขับรถวินมอเตอร์ไซค์หันไปจับลูกบิดแล้วออกแรงเปิดประตูซ้ำอีกครั้ง แต่ไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย

กวินก้าวช้าๆ เพื่อไปดูประตูด้านหลังลอบบี้ที่เพิ่งเปิดออกเมื่อครู่ ทางเดินกระจกยาวทอดไปสู่ห้องโถงใหญ่ที่มีตู้ปลาเรียงรายขนาบข้าง ไฟส่องสว่างจากใต้พื้น ทำให้น้ำในตู้เรืองแสงแปลกตา ภายในตู้พวกนั้นไม่มีปลาแม้แต่ตัวเดียว แต่กวินแน่ใจว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในตู้ๆ หนึ่ง

“บางที... นี่อาจไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนถูกเชิญมาที่นี่” เสียงของชายคนหนึ่งที่นั่งเงียบมาตลอดดังขึ้น เขาแต่งตัวธรรมดา สวมหมวกแก๊ป แต่ดวงตาเฉียบคมอย่างคนที่เคยผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน พอเขาเห็นว่าทุกคนจ้องมองมาที่เขาด้วยแววตาฉงน จึงรีบแนะนำตัวในทันที “ผมชื่ออิฐครับ”

“คุณหมายถึงอะไร” อาริษาเอ่ยถามอิฐกลับไปด้วยเสียงอันเรียบ

“ผมเคยสืบค้นข้อมูลของอควาเรียมแห่งนี้ เพราะเมื่อห้าปีก่อนพี่สาวผมหายตัวไปหลังบอกว่าจะมาสัมมนาเรื่อง การเชื่อมโยงพฤติกรรมสัตว์น้ำกับจิตวิทยา ที่อควาเรียมแห่งนี้”

ทุกคนเงียบงันลงอีกครั้ง ก่อนที่อิฐจะเดินไปหยุดอยู่ที่หน้ากระจกตู้ปลาใบหนึ่ง

“ชื่อโครงการตอนนั้นคือ LUCID OCEAN” เขากล่าว “และนักวิจัยหัวหน้าโครงการชื่อว่า… ดร.เมธา”

หญิงสาวอีกคนที่ไว้ผมยาวประบ่า กอดอกเงียบมานานหันมาถามอิฐเสียงนิ่ง “ถ้าเราทุกคนถูกเลือกให้มาที่นี่… แปลว่ามีใครบางคนอยากให้เรามา”

“ใช่ครับ ว่าแต่คุณคือ...”

“ฉันชื่อแพรวาค่ะ”

“ครับคุณแพรวา อย่างที่คุณบอก มีใครบางคนอยากให้พวกเรามาที่นี่แน่นอน”

“แล้วใครล่ะคะ?” แพรวาย้ำถาม

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ใครคนนั้นที่พวกเรากำลังพูดถึงคือ เจ้าภาพ ของงานนี้อย่างแน่นอนยังไงล่ะครับ”

คำตอบของอิฐทำให้ทุกคนงุนงงมากกว่าเก่า ไม่มีใครรู้ว่าใครคนนั้นคือใครกันแน่ เจ้าภาพที่จัดสร้างกิจกรรมนี้ขึ้นมา ไม่มีใครตอบได้ ต่างฝ่ายต่างก็หันมองหน้ากันไปมาเผื่อว่าจะมีใครหลุดพูดคำตอบออกมาได้บ้าง

แน่นอนว่าไม่มี...

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังสับสนกับเรื่องราวตรงหน้า ลำโพงที่ติดไว้บนเพดานกลับมีสัญญาณของคลื่นความถี่บางอย่างดังซู่ๆ ขึ้นอีกครั้ง เหมือนต้องการจะมอบคำตอบให้เหล่าคนที่กำลังสงสัยในทันทีที่ได้ยินคำถาม

“พวกคุณไม่ใช่แขก แต่พวกคุณคือ สิ่งทดลอง การทดลองจะเริ่มต้นทันทีที่คนแรก ฝ่าฝืน หนึ่งในกฎทั้ง 13 ข้อที่แจ้งไว้ตอนต้น ขอย้ำ!! กรุณาอย่าลืมว่าการละเมิดกฎเท่ากับการยอมรับผลลัพธ์โดยสมบูรณ์”

สิ้นเสียงประกาศ มีเสียงดังตึ้งเกิดขึ้น มันดังมาจากโต๊ะกลางลอบบี้ เรียกความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองและพบว่าแผ่นกระจกใสตรงกลางโต๊ะแสดงภาพและข้อความขึ้นมาเหมือนกับว่ามันเป็นหน้าจอแสดงผลระบบสัมผัสอะไรทำนองนั้น

13 RULES

ตัวอักษรสีแดงเรืองแสงและมีปุ่ม ‘รับทราบ’ กะพริบอยู่ด้านล่าง

มิกิ เด็กสาวผมม่วงที่ทุกคนคุ้นหน้าเพราะเธอเป็นยูทูปเบอร์ชื่อดังประจำช่องที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการตามล่าหาความจริงของสถานที่ลึกลับต่างๆ ยกมือขึ้นเตรียมที่จะยื่นมือไปกด แต่กวินรีบพุ่งเข้าไปดึงแขนห้ามเธอเอาไว้

“อย่าเพิ่ง!”

“ทำไมอะ? ก็แค่กดรับทราบไม่ใช่เหรอ” มิกิเถียง

“คุณไม่ได้ฟังเหรอว่าแค่การแตะก็อาจถูกนับว่าละเมิดแล้ว” อาริษาเอ่ยแทรกด้วยเสียงเข้มแฝงความไม่พอใจเอาไว้นิดหน่อย

มิกิย่นจมูกแล้วเดินถอยออกมาก่อนจะเอ่ยปากบ่นเบาๆ “ก็อยากดูว่าไอ้ 13 กฎมันมีอะไรบ้าง”

“แล้วที่เขาประกาศตอนแรก ไม่ได้ฟังหรือยังไง”

“โอ๊ย! ใครจะจำได้หมดค้า~!!! ตั้ง 13 ข้อ จำได้หมดก็เก่งเกินคนละค่ะ” มิกิบ่นต่อ ขึ้นเสียงเล็กน้อย เพราะเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เธอทำมันไม่ได้ผิด เธอพูดจริง ไอ้กฎ 13 ข้อนั่นมีใครในห้องนี้ที่จำได้ทั้งหมดบ้าง

เธอมั่นใจมากว่าไม่มีแน่นอน

กวินถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินไปยืนที่หน้าจอนั่น ตัวอักษรค่อยๆ เปลี่ยนจาก รับทราบ เป็น

“Ready to Observe?”

เขาเลือกที่จะไม่กด

แต่ในช่วงเวลานั้นกลับมีมือของชายคนหนึ่งที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดเอื้อมมากดปุ่มนั้นอย่างเฉยเมย

คลิก!

มีเสียงดังขึ้นทันทีจากลำโพงเหล่านั้นที่ติดเอาไว้ทั่วทุกมุมของห้อง

“RULE ONE: DO NOT TOUCH THE GLASS”

“กฎข้อแรก ห้ามสัมผัสกระจก” กวินเอ่ยพูดหลังจากที่ได้อ่านข้อความนั้น เหมือนเป็นการตอกย้ำความจำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นอีกครั้งหนึ่ง

ไฟจากตู้ปลาด้านข้างสว่างวาบ ตู้ใสขนาดใหญ่สูงเกินศีรษะ บรรจุน้ำสีฟ้าอมเขียวเรืองแสงขึ้น ทำให้มองเห็นภายในตู้นั้นได้อย่างชัดเจน

ไม่มีปลา...

ไม่มีสิ่งมีชีวิตใด

แต่… ทุกคนมองเห็นเงาบางอย่างกำลังลอยล่องอยู่ในนั้น

“พวกคุณคือแขกที่ถูกเลือกแล้ว จงสังเกต อย่าแตะต้อง และอย่ารบกวน เพราะบางสิ่ง… ไม่ควรถูกแตะต้องอีกเป็นครั้งที่สอง”

เสียงลำโพงประกาศจบ แต่ทุกคนยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากพูดอะไร ไม่มีใครกล้าขยับตัวเข้าใกล้ตู้กระจกเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย

มีเพียงมิกิที่ยกมือถือขึ้นถ่ายรูปเงาที่กำลังเคลื่อนไหวในตู้ปลานั้นอย่างเงียบๆ

แชะ!!

เธอไม่รู้ตัวเลยว่า… นั่นคือก้าวแรกของการละเมิดหนึ่งในกฎเหล็กของที่นี่ โดยที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากนี้เธอและคนอื่นๆ ที่เหลือจะต้องเผชิญหน้ากับอะไรบ้าง

[1] เขตทหารลับในรัฐเนวาดา สหรัฐอเมริกา ซึ่งเป็นพื้นที่หวงห้ามของกองทัพอากาศสหรัฐฯ ใช้สำหรับทดสอบและพัฒนาเทคโนโลยีการบิน แต่ในวัฒนธรรมสมัยนิยม มักเชื่อมโยงกับเรื่องลึกลับ เช่น มนุษย์ต่างดาว การทดลองลับของรัฐบาล หรือสิ่งมีชีวิตเหนือธรรมชาติ