ตอนที่ 7 ไม่อยากรับรู้

ภัสกรกลับไปที่ห้องของตนด้วยความรู้สึกที่สับสน เขามั่นใจว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับพรนับพันเลยแม้แต่นิด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกังวลกับความต้องการตามธรรมชาติของตน

แน่นอนว่าข้อเสนอเหล่านั้นสร้างมาเพื่อที่จะทำให้พรศักดิ์รู้สึกเจ็บปวด แต่ว่าความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาเริ่มรู้สึกลำบากใจ

เธอเองก็ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่อะไร และเขาเองก็มีสิทธิ์ในตัวเธอเต็มที่ตามข้อตกลง รวมไปถึงสิทธิ์ที่เป็นสามีตามกฎหมาย แต่เพราะไม่อยากทำผิดต่อรัตติกาลจึงไม่ได้ลงมือทำมันลงไป

“ให้ตายตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ทำเรื่องบ้าๆ ลงไป บ้าฉิบ” เขาสบถด่าตัวเองด้วยความโมโห

ทั้งกลัวใจตัวเองจะเผลอไผลไป และกังวลว่าหากตามตัวคนรักกลับมาได้จะทำให้เรื่องทุกอย่างยิ่งยุ่งยากและวุ่นวายมากกว่านี้

หลังจากเดินไปเดินมาภายในห้องอย่างคิดไม่ตก เขาจึงตัดสินใจจะไปหาเครื่องดื่มดับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของตน และความคิดในหูที่ดังขึ้นมาว่าเขาควรจัดการพรนับพันไปให้จบๆ

“ไม่มีทาง” ภัสกรพูดออกมาสู้กับความคิดของตนเอง

เขาดื่มบรั่นดีในมือแล้วรู้สึกโมโหตัวเอง หลายครั้งที่เขาอารมณ์ร้อนแล้วขาดสติทำเรื่องไม่เป็นเรื่องจนเกิดปัญหาตามมาอยู่บ่อยครั้ง

และครั้งนี้ข้อเสนอที่เขาสร้างขึ้นมากำลังจะย้อนกลับมาทำลายความสงบสุขในชีวิตของเขาเอง

“เกล คุณหายไปไหนกันแน่” เขาพึมพำถึงคนรัก ที่ตอนนี้มานั่งนึกดูแล้วเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยแม้แต่น้อย

************************

บนโต๊ะอาหารในตอนเช้า สองสามีภรรยาในนามต่างไม่ได้พูดจาอะไร ต่างคนต่างทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วแยกย้ายกันไปทำงานตามปกติ

พอกลับมาเจอกันอีกครั้งในตอนเย็น บรรยากาศทุกอย่างก็ยังคงเต็มไปด้วยความเงียบ และเป็นอย่างนี้อยู่ถึงวันถัดมาจนต่างฝ่ายต่างอึดอัดกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่

“พรุ่งนี้วันเสาร์ ไม่ต้องขับรถไปเอง ผมจะไปส่ง”

“ค่ะ” เธอรับปากเขาเสียงเรียบแล้วทานอาหารเย็นตรงหน้าด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่ง

“จะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ”

“ฉันมีสิทธิ์ถามหรือสงสัยในคำพูดของคุณด้วยเหรอคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มที่มุมปากเหมือนจะยิ้มเยาะให้กับความจนตรอกของตัวเอง

ทั้งคู่ต่างคนต่างสบตากัน แล้วสักพักก็หันไปสนใจอาหารตรงหน้าแล้วทานต่อไปเงียบๆ

“พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณแล้วก็ไปรับ”

“ค่ะ”

“ขากลับอาจจะพาไปตรวจเลือดที่คลินิก” เขาเริ่มเผยสิ่งที่จะทำให้เธอรู้สึกแย่ออกมา

“ตรวจอะไรคะ” เธอถามเขาด้วยความสงสัยว่าเขาคิดจะทำอะไร

ภัสกรยกยิ้มที่มุมปาก เมื่อสิ่งที่เขาพูดเรียกความสนใจของเธอได้ และปริปากถามเขาออกมาอย่างใคร่รู้

“คุณมีสิทธิ์ถามหรือสงสัยในคำพูดของผมด้วยเหรอ” เขาย้อนเธอกลับทำให้พรนับพันเม้มปากเล็กน้อยด้วยความไม่พอใจ

“แล้วอีกอย่าง ผมบอกให้คุณแทนตัวเองว่าเค้กกับผมไม่ใช่เหรอ”

“พอดีว่าฉันไม่ชอบฝืนความรู้สึกของตัวเองค่ะ ต้องขอโทษด้วยนะคะ บางอย่างพอได้ฝืนทำแล้วรู้สึกแย่ฉันก็ไม่อยากฝืนต่อ” เธอตอบกลับแล้วยิ้มแข็งๆ ให้กับเขา

“หึ นั่นสินะ ไม่เหมือนตอนที่คุณอ้าขาเรียกร้องจากผม ตอนนั้นคุณดูไม่ได้ฝืนเลยสักนิด แสดงว่าคุณไม่ได้รู้สึกแย่กับมัน” เขายิ้มร้ายตอบกลับไป

ทั้งสองสบตากัน แต่แววตาที่แข็งกร้าวของภัสกรทำให้หญิงสาวต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ ลึกๆ เธอเองก็กลัวเขาไม่น้อยแต่ก็ทำเป็นใจดีสู้เสือ เพราะหากยิ่งเธอแสดงความกลัวเขาก็ยิ่งจะได้ใจ

“ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวนะคะ” หญิงสาวรวบช้อนส้อมแล้วลุกออกจากโต๊ะอาหาร

ภัสกรมองตามเธอแล้วเขาก็ยกยิ้มอย่างผู้มีชัยที่สามารถทำให้เธอโกรธได้

“นึกว่าจะแน่” เขาพึมพำเสียงเบาอย่างพอใจ แล้วหันไปมองข้อความแจ้งเตือนที่สว่างวาบขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์

เขาเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมาจากวาทินแล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

“นักสืบเอกชนได้ข้อมูลของคุณเกลแล้ว พรุ่งนี้เช้าเขาจะมารายงานนายด้วยตนเอง...วาทิน”

************************

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จแล้วภัสกรก็ขับรถพาพรนับพันไปส่งที่โรงงาน พร้อมกำชับว่าตอนเย็นเขาจะมารับเธอ

“สรุปคุณจะพาฉันไปไหนกันแน่คะ”

“อยากมีลูกไม่ใช่เหรอ” เขาพูดเสียงเรียบ

“คะ?”

“ผมก็จะพาคุณไปตรวจเลือดไงว่าสะอาดพอสำหรับผมหรือเปล่า รับปากมาเป็นเมียผมง่ายๆ ไม่รู้ว่าผ่านอะไรมาบ้าง” เขาพูดดูถูกเธอจนหญิงสาวเงียบไป

“เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ”

“ค่ะ” พรนับพันรับปากแล้วลงจากรถไป

ภัสกรรีบมุ่งหน้าไปยังบริษัทของตนเอง ตอนนี้เขาใจร้อนอยากรู้ข่าวของรัตติกาลเป็นอย่างมาก

เมื่อไปถึงก็พบว่านักสืบเอกชนมารอพบเขาอยู่แล้ว วาทินจึงนำกาแฟมาให้ทั้งคู่ แล้วยืนรอฟังสิ่งที่นักสืบกำลังจะรายงานเขา

“จากข้อมูลที่ผมได้รับของคุณรัตติกาล พบว่าชื่อที่เธอใช้เป็นชื่อปลอมรวมถึงข้อมูลที่ให้กับทางหอพักก็เป็นของคนอื่นครับ”

ภัสกรนิ่งไป เขาไม่ได้ถามอะไรปล่อยให้อีกฝ่ายบอกสิ่งที่รู้มาให้หมด

“เธอชื่อจริงว่ากัญญา เป็นเด็กกำพร้าที่ถูกอุปการะโดยพ่อแม่บุญธรรมและหนีออกจากบ้านตั้งแต่จบชั้นมัธยมปลาย ข้อมูลที่เธอใช้เช่าห้องพักเป็นของแม่บุญธรรมของเธอ ส่วนที่อยู่ปัจจุบันไม่สามารถตามตัวได้ครับ เพราะเธอไม่ได้มีประวัติทำธุรกรรมทางการเงินให้ตามสืบได้” นักสืบเอกชนเล่าประวัติเบื้องต้นที่ตนสืบได้คร่าวๆ มา

“หลังจากนั้นผมจึงตามสืบต่อที่โรงพยาบาล พบว่าวันนั้นไม่มีคนไข้ชื่อรัตติกาลหรือกัญญาเข้ามารับการรักษาเลย จึงสอบถามรายชื่อคนไข้ที่เกิดอุบัติเหตุจนพบว่าวันนั้นมีคนไข้รายหนึ่งที่อาการคล้ายแท้งลูกแต่ว่าหนีออกจากห้องฉุกเฉินก่อนจะมีการตรวจอย่างละเอียด” เขารายงานเรื่องอุบัติเหตุของคนที่ผู้ว่าจ้างให้ตามสืบหา แล้วมองดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายที่กำลังเริ่มไม่พอใจ

“หมายความว่ายังไง อาการคล้ายแท้งลูก”

“วันนั้นมีเคสอุบัติเหตุหนักกว่าเข้ามา หมอจึงวินิจฉัยเบื้องต้นตามอาการที่คนไข้แจ้งว่าตนเองตั้งครรภ์และมีเลือดออกเป็นจำนวนมาก หลังจากนั้นก็ไปดูเคสที่หนักกว่าต่อ แต่ยังไม่ทันซักประวัติและตรวจอย่างละเอียดเธอก็กลับออกไปก่อนครับ”

“หมายความว่าบางทีเกลอาจไม่ได้แท้ง” ภัสกรพูดขึ้นมาเสียงเบา ไม่ได้สนใจเรื่องประวัติปลอมของเธอ พยายามเข้าใจว่าที่เธอทำก็เพื่อปกป้องตัวเอง

“หรือบางทีเธออาจไม่ได้ท้อง” นักสืบเอกชนพูดขึ้นมาแล้วหลบสายตาเมื่อภัสกรมองเขาด้วยสายตาที่แข็งกร้าว

“แล้วผมตามสืบต่อเรื่อง....”

“พอแล้ว ผมไม่อยากฟังต่อ” ภัสกรตัดบทเพราะเขาไม่อยากเชื่อในมือของนักสืบเอกชนตรงหน้า

“ข้อมูลทั้งหมดอยู่ในซองเอกสารนะครับ” เขาบอกเสียงเบาแล้วลากลับออกไป

วาทินถือซองสีน้ำตาลมายื่นให้กับเขา ประธานหนุ่มรับเอาไว้แล้วเก็บใส่ลิ้นชักอย่างไม่ไยดี

************************