ตอนที่ 6 มารยาหญิง

หลังจากที่ปล่อยให้พรนับพันต้องอยู่ที่ร้านอาหารหรูที่รับเฉพาะเงินสด โดยปราศจากกระเป๋าและเครื่องมือสื่อสาร ภัสกรก็ตรงกลับมาที่บริษัทของตนด้วยความสะใจ

เมื่อเขาไปถึงวาทินก็รีบนำเอกสารโครงการต่างๆ ที่มีคนฝากไว้มาเปิดให้เขาดู

“วันนี้มีอะไรอีกไหม”

“ไม่มีครับ มีแค่โครงการที่ฝ่ายขายขอส่วนลดให้ลูกค้า และงบประมาณที่ฝ่ายบุคคลขอเบิกเพื่อจัดงานปฐมนิเทศพนักงานใหม่ที่คุณวิรากานต์อยากจะขอคำปรึกษา” วาทินรายงานแล้วก้มหน้าลง เพราะรู้ว่าเจ้านายไม่ต้องไม่พอใจกับอย่างหลัง

“แค่งบปฐมนิเทศฝ่ายบัญชีตรวจสอบกันเองไม่ได้หรือไง ทำไมต้องถึงมือฉันด้วย” เขาถามแล้วจรดปากกาเซ็นอนุมัติงานของฝ่ายขายหลังจากกวาดตาอ่านเรียบร้อยแล้ว

“เอ่อ คุณวิรากานต์อยากจะเข้ามาคุยกับบอสถึงเรื่องนี้ด้วยครับ เธอว่างบมันดูแปลกๆ แต่ผมดูแล้วเห็นว่าก็สมเหตุสมผล แต่เธอยืนยันว่าอยากคุยกับนายด้วยตัวเองครับ” วาทินรายงานตามที่อีกฝ่ายยืนยันความประสงค์มา แม้รู้ว่าภัสกรจะไม่ชอบใจกับการพยายามเข้าหาของเธอ แต่ด้วยตำแหน่งของวิรากานต์เขาจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

“บอกว่าฉันอนุมัติงบประมาณตามที่ฝ่ายบุคคลขอ และช่วงนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนไม่อยากพบใครเป็นการส่วนตัว” เขาพูดเสียงเรียบแล้วเลื่อนแฟ้มตรงหน้าคืนให้แก่เลขานุการมือขวาของตน

“ครับนาย” วาทินรับคำสั่งแล้วนำแฟ้มทั้งหมดกลับคืนไป

“ส่วนเรื่องวิรากานต์ พยายามอย่าให้เธอมาวุ่นวายกับฉัน หากไม่เกรงใจอาทวีฉันคงไม่ให้เธอมาทำงานใกล้ตัวขนาดนี้แน่” ภัสกรพูดถึงเพื่อนสนิทของบิดา

“ยิ่งเธอรู้ว่าคุณรัตติกาลไม่อยู่แล้ว ก็ดูเหมือนจะพยายามเข้าหานายมากขึ้นนะครับ ผมเองก็ลำบากใจไม่น้อยเวลาที่เธอรบเร้าจะขอเข้าพบนาย” วาทินทำท่าเหมือนจะพูดอะไรต่อแล้วก้มหน้าลงไป

“พูดมา”

“เอ่อ ถ้านายเปิดตัวภรรยา บางทีก็อาจจะลดปัญหาเรื่องนี้ลงได้บ้าง เพราะนอกจากคุณวิรากานต์แล้วก็ยังมีลูกสาวเสี่ยโอ๋ แล้วก็ลูกสาวเสธธีระอีก” วาทินตัดสินใจพูดถึงบรรดาผู้หญิงที่อยู่รอบตัวเขา

แม้แต่ช่วงที่รัตติกาลอยู่พวกเธอก็ยังคงแวะเวียนมา ยิ่งรู้ข่าวว่ารัตติกาลทิ้งภัสกรไปก็ยิ่งพยายามใช้อำนาจของบิดาเข้าหา

ภัสกรเคาะนิ้วอย่างครุ่นคิด สิรินาถลูกสาวของเสี่ยโอ๋เจ้าของบริษัทส่งออกที่เป็นคู่ค้าคนสำคัญ และซอนญ่าดาราสาวที่เป็นลูกสาวของเสนาธิการทหารยศสูงอย่างธีระ ทั้งสองคนนี้ก็ทำให้เขาอึดอัดใจอยู่ไม่น้อย

“แต่ถ้าเกลรู้ว่าฉันแต่งงานกับลูกสาวของคู่กรณี เธอคงจะเกลียดฉันมาก และไม่ยอมกลับมาคืนดีง่ายๆ แน่ ฉันไม่น่าใจร้อนยื่นข้อเสนอบ้าๆ นั่นไปเลย เพราะอารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ” ภัสกรพูดแล้วขบกรามแน่น นึกเจ็บใจตัวเองที่มัวแต่จะคิดแก้แค้นจนลืมนึกถึงผลกระทบที่จะตามมา

“แล้วนายจะเอายังไงต่อครับ”

“ปิดเรื่องนี้ไปก่อน ฉันยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ นายเองก็จัดการกันทั้งสามคนออกไปจากฉันให้ดีก็แล้วกัน” เขายกปัญหาของตัวเองให้วาทินจัดการ

“ครับนาย” เขาได้แต่รับคำสั่งแม้จะลำบากใจ แต่ก็ต้องพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด

************************

ในตอนเย็นเมื่อทั้งคู่ต้องนั่งร่วมโต๊ะอาหารกัน ภัสกรก็มองดูท่าทีของภรรยาในนามวัยยี่สิบหกด้วยความสงสัย เธอทานอาหารตรงหน้าตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ผมมีงานด่วน เลยกลับไปก่อน”

“ค่ะ” เธอเงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาแล้วก้มหน้าทานอาหารต่อ ทำตัวปกติจนภัสกรหงุดหงิดเอง

“แล้วเป็นไงบ้าง”

“เรื่องไหนคะ” เธอถามด้วยรอยยิ้มที่ทำให้ภัสกรยิ่งเพิ่มความหงุดหงิดแต่ก็ข่มน้ำเสียงให้ปกติ

“คุณกลับยังไง”

“อ๋อ มีคนมารับแล้วก็มาจ่ายค่าอาหารให้ค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วงเค้ก” หญิงสาวไม่ได้บอกว่าเป็นบิดา เธอพูดกลางๆ ให้เขารู้สึกสงสัยว่าเธอเรียกใครมาจ่ายเงินให้

แม้ไม่ได้โต้กลับไป แต่ก็ไม่อยากยอมจนเขากดหัวเธอไปมากกว่านี้ การทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาอะไรจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ภัสกรไม่ได้ถามต่อเพราะไม่อยากแสดงความหงุดหงิดออกมา เพราะมันจะกลายเป็นว่าเขาเป็นผู้แพ้ แล้วบรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็กลับมาเงียบอีกครั้ง

หลังจากที่แยกย้ายกันกลับเข้าห้อง พรนับพันก็อาบน้ำเตรียมตัวจะเข้านอน แต่เสียงเคาะประตูห้องทำให้เธอต้องเดินไปเปิดประตูให้แก่เขา

“มีอะไรเหรอคะ...อื้อ”

ภัสกรดันตัวเข้าไปในห้องแล้วจู่โจมจูบเธอโดยที่พรนับพันไม่ทันตั้งตัว เขาดันตัวเธอไปที่เตียงแล้วคร่อมทับหลวมๆ เบียดสะโพกเข้าหาแล้วจูบอย่างดูดดื่ม

ปลายลิ้นแทรกเข้าไปในโพรงปากแล้วตวัดลิ้นเกี่ยวปลายลิ้นของหญิงสาวจนพรนับพันเกร็งตัวด้วยความตื่นเต้นปนตื่นกลัวเล็กน้อย แล้วเตรียมใจว่าคืนนี้เธอต้องตกเป็นของเขา

เธอเอามือคล้องคอเขาแล้วพยายามคิดในแง่ดีว่าการกระทำนี้จะช่วยให้ตนเองเป็นอิสระจากเขาในภายภาคหน้า

สะโพกหนาบดเบียดจนพรนับพันรู้สึกได้ถึงส่วนที่แข็งแกร่งที่พาดบนต้นขาของเธอ มือหนาลูบไล้ที่สะโพกจนเธอเริ่มเกิดความกระสันแล้วแอ่นสะโพกเข้าหาเขาตามสัญชาตญาณ

ภัสกรเลื่อนจูบลงไปที่ซอกคอทำให้หญิงสาวหลุดครางออกมาเบาๆ เขายกยิ้มอย่างพอใจ แต่ก่อนที่เขาจะรู้สึกควบคุมตัวเองไม่อยู่ก็รีบผละออกจากเธอแล้วมองใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มอยู่

เขาหัวเราะออกมาแล้วดันตัวลุกขึ้นไป ทำให้พรนับพันต้องลืมตาขึ้นมาแล้วดึงผ้าห่มมาปกปิดชุดนอนที่หลุดลุ่ยด้วยความอับอาย

“คงรอคอยให้ผมทำแบบนี้สินะ จูบนิดจูบหน่อยก็อ้าขารอแล้ว” เขาพูดดูถูกเธอ ทำให้หญิงสาวกำหมัดแน่นมองเขาด้วยแววตาที่ทั้งโกรธทั้งอับอาย แล้วลดท่าทีลงเปลี่ยนเป็นยิ้มให้เขาแทน

“ก็คงอย่างนั้นมั้งค่ะ เพราะฉันอยากมีลูกกับคุณจะแย่” เธอบอกแล้วสะบัดผ้าห่มออกไปแล้วลุกขึ้นไปยืนคล้องคอเขาพร้อมกับสบตาที่กำลังฉงนของเขา

“คุณเองก็ต้องการฉัน อย่าปฏิเสธเลยค่ะ เราก็รู้ๆ กันอยู่”

ภัสกรนิ่งตะลึงไปกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ สบแววตาที่ยั่วยวนเขาแล้วเบียดสะโพกมาสัมผัสแกนกายที่ยังไม่สงบลงเป็นนัยว่าเธอรู้ว่าเขาเกิดอารมณ์กับเธอ

“ว่าไงคะ เรามาต่อกันไหม” เธอถามเสียงเบา ตัดสินใจทำตามที่มารดาบอกว่าให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มแล้วโน้มคอเขาลงมาจูบ

ชายวันสามสิบเก้าเกือบจะเคลิบเคลิ้มไปเพราะความต้องการตามธรรมชาติของตน แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองจะตกหลุมพรางที่เป็นฝ่ายขุดเอาไว้เสียเองเลยดันตัวเธอออกไปจากเขา

“อย่าหวังเลย คุณนี่มันน่ารังเกียจที่สุด” เขาพูดเสียงดังกลบเกลื่อนความปรารถนาที่ถูกเธอปลุกเร้าแล้วรีบออกไป

พรนับพันรีบล็อกประตู เอามือกุมใบหน้าของตนเอง น้ำตารินไหลออกมา อธิบายไม่ถูกว่าตนเองรู้สึกอย่างไร ผิดหวัง กลัว กังวล อับอาย ทุกอย่างมันเกิดขึ้นพร้อมกันจนเธอรับแทบไม่ไหว การระบายออกด้วยน้ำตาจึงเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้

“ฉันเกลียดคุณ” หญิงสาวพึมพำเสียงเครือ ไม่รู้ว่าตนเองจะอดทนอยู่กับคนบ้าอย่างเขาได้นานอีกแค่ไหน

************************