ตอนที่ 8 เกินรับมือ

เรื่องราวอีกด้านของรัตติกาลหรือกัญญาที่ภัสกรรับรู้ เขาไม่ได้รู้สึกว่าตนเองถูกเธอหลอกลวงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับมองว่าหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่หนีออกจากบ้านพ่อแม่บุญธรรมนั้น มันต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง

ไม่แน่ว่าเธออาจจะไม่ได้รับความรักจากครอบครัวที่อุปการะเธอ หรือบางทีอาจจะถูกพ่อบุญธรรมคิดทำมิดีมิร้ายถึงได้หนีออกมาแล้วต้องปิดบังตัวตนไม่ให้คนอื่นตามเจอ

“เกล ชีวิตคุณต้องผ่านอะไรมาบ้างนะ” เขาพึมพำหาเธอด้วยความห่วงใย

แม้ลึกๆ จะนำข้อมูลนั้นมาปะติดปะต่อแล้วแอบคิดในแง่ร้ายแต่เพราะเชื่อมั่นในตัวของคนรักที่ดีต่อเขาเสมอมา และไม่เคยเรียกร้องเงินทองหรือสิ่งมีค่าจากเขาเลย มันก็ทำให้เขาเชื่อมั่นในตัวเธอแล้วสลัดความคิดเหล่านั้นออกไป

ในขณะที่ภัสกรโหมทำงานอย่างหนักเพื่อให้หยุดคิดในสิ่งที่นักสืบเอกชนรายงานเพื่อให้เขาคิดกับเธอในมุมมองที่เลวร้าย เสียงเอะอะด้านนอกก็ดังขึ้นทำให้เขารู้ว่าความวุ่นวายที่เคยหายไปกำลังจะกลับมาอีกครั้งแล้ว

“เข้าไปไม่ได้นะครับ” วาทินพยายามห้ามปรามหญิงสาวทั้งสอง

สิรินาถและซอนญ่าใช้ความเร็วและความเป็นผู้หญิงที่วาทินไม่กล้าแตะต้องตัวเธอเดินหน้าเข้าหาวาทินจนเขาต้องเป็นฝ่ายถอย แล้วอาศัยจังหวะนั้นเปิดประตูเข้าไปในห้องของภัสกรทำให้วาทินหน้าเจื่อนเพราะไม่สามารถห้ามปรามได้ทัน

“ขอโทษครับนาย ผมพยายามแล้ว”

ภัสกรโบกมือให้เขากลับไปทำงานต่อแล้วมองหญิงสาวสองคนที่ตอนนี้ถือวิสาสะนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามเขา

“พี่ภัสคะ นาถจะมาชวนพี่ภัสออกไปทานอาหารกลางวันด้วยกันค่ะ” สิรินาถกล่าวชวนเสียงหวาน

“ผมไม่อยากออกไป”

“ฉันว่าแล้วเชียว เลยซื้ออาหารมาทานกับคุณที่นี่” ซอนญ่าหรือศรัญญายกถุงกระดาษที่เธอนำมาชูขึ้นอวดสิรินาถ

“พวกคุณกลับไปเถอะ ผมมีงานด่วนที่ต้องทำ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” ภัสกรปฏิเสธทั้งคู่ เพราะเขาไม่อยากให้ความหวังกับพวกเธอ

“ฉันไม่ได้ชวนคุณออกไปนะคะ กับข้าวก็ซื้อมาแล้ว” ซอนญ่าตื๊อเขา

“งั้นคุณสองคนก็นั่งทานด้วยกัน ผมจะออกไปข้างนอก”

“อ้าว ไหนพี่ภัสบอกว่าไม่อยากออกไปไงคะ”

“พอดีพึ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนัดทานข้าวกับคนสำคัญ ขอตัวนะครับ” เขาตัดบทโดยการอ้างว่ามีนัดกับภรรยา

หญิงสาวทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างรู้ทัน

“นาถรู้มาว่าคุณเกลเธอทิ้งพี่ภัสไปแล้วนี่ค่ะ เห็นว่าพี่ภัสไปดื่มย้อมใจที่มีสยูคลับตั้งหลายวัน” สิรินาถบอกสิ่งที่เธอได้ยินมา ว่าเขาเมามากและเพ้อว่าถูกคนรักบอกเลิก

“ใช่ค่ะ ฉันเองก็ได้ยินมาอย่างนั้น ดังนั้นอย่าเอาคุณเกลมาอ้างเลยค่ะ พวกเรารู้ทันว่าคุณไม่มีใครในตอนนี้” ซอนญ่ายิ้มอย่างรู้ทัน พูดสนับสนุนกันกับคู่แข่งหัวใจเป็นปี่เป็นขลุ่ย

ภัสกรย้อนคิดไปถึงช่วงที่ตนเองเศร้าเสียใจแล้วไปนั่งดื่มที่คลับตามที่สิรินาถกล่าวถึง พลางนึกว่าเรื่องของตนนั้นไปเข้าหูเธอเพราะสาเหตุนี้นี่เอง

“รู้เรื่องผมดีขนาดนี้ แต่ทำไมไม่รู้ล่ะว่าผมมีคนใหม่แล้ว” ภัสกรยกยิ้มที่มุมปากอย่างท้าทายทำให้พวกเธอเริ่มที่จะลดยิ้มลง

“ไม่จริงหรอก พี่ภัสก็แค่พูดไปอย่างนั้น”

“ใช่ค่ะคุณก็แค่พูดไปอย่างนั้น” ซอนญ่าพูดตามสิรินาถ

“โอ๊ย เลิกพูดตามฉันสักที คิดเองบ้างสิ” สิรินาถหันไปโวยเธอทำให้ภัสกรถอนหายใจออกมาด้วยความรำคาญกับพฤติกรรมของทั้งคู่

“ไม่เชื่อก็แล้วแต่” ภัสกรพูดขึ้นมาแล้วขยับเสื้อสูทเตรียมจะออกไปข้างนอก

พอเขาลุกขึ้นทั้งสองก็รีบเตรียมตัวจะตามเขาไป สะพายกระเป๋าแล้วออกไปรอที่นอกห้องเพื่อที่จะเป็นคนแรกที่ได้เดินข้างเขา ทำให้ภัสกรใช้จังหวะนั้นล็อกห้องทำงานของตนเองแล้วกลับมานั่งที่

เสียงเคาะประตูดังเป็นระยะพร้อมๆ กับเสียงโวยวายให้เขาเปิดประตู ทำให้ภัสกรรู้สึกหงุดหงิดมากแล้วนึกถึงคำแนะนำของวาทินที่ว่าจะให้เขาเปิดตัวพรนับพันเพื่อใช้กันพวกเธอออกห่าง

“สงสัยต้องได้ยืมมือเธอแล้วล่ะ พรนับพัน”

************************

ในตอนเย็นภัสกรไปรับพรนับพันแล้วเดินเข้าไปในโรงงาน เขาได้เจอกับพรศักดิ์และกานดาที่เดินสวนมาแต่ก็ทำเป็นมองไม่เห็น แล้วเข้าไปนั่งไขว่ห้างรอภรรยาในห้องทำงานของเธอ กดดันจนพรนับพันต้องวางงานในมือแล้วเตรียมตัวกลับพร้อมกับเขา

ทั้งสองเดินควงคู่กันไปที่รถสปอร์ตคันหรูของอีกฝ่ายท่ามกลางสายตาของพนักงานหลายคนที่มองอย่างสนใจ และสงสัยว่านักธุรกิจหนุ่มหล่อคนนี้เป็นอะไรกับลูกสาวเจ้าของโรงงาน

ภัสกรเงียบไปตลอดทาง เขาไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอย่างไรกับเธอ เพราะถ้าจะขอร้องก็ไม่จำเป็นต้องทำขนาดนั้น แต่ถ้าจะสั่งให้เธอทำก็เกรงว่าเธอจะไม่ยอมช่วยเหลือ

เพราะเขาไม่สามารถเดาใจพรนับพันได้ถูก บางครั้งเธอก็ดูเหมือนจะอ่อนแอ แต่บางครั้งก็ทำตัวเหมือนไม่ได้เกรงกลัวเขาเลยสักนิด การที่จะให้เธอช่วยเหลือจึงจะต้องคิดหาวิธีที่ทำให้เธอยอมช่วยอย่างเต็มใจ

“ไหนบอกจะพาไปตรวจเลือดไงคะ” เธอถามเขาเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าสามีในนามพามาที่ภัตตาคารอาหารจีนชื่อดัง

“ชอบทานปลาไหม ที่นี่ปลาเก๋าอร่อยมากนะ เมนูน้ำแดงก็เด็ด” เขาพูดเสียงนุ่มต่างจากเดิมจนเธอขมวดคิ้ว อยากถามว่าเขาไปกินอะไรผิดสำแลงมาแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป พลางคิดว่าถ้าเขาอารมณ์ดีเธอก็ไม่ควรแหย่ให้ต้องอารมณ์เสีย

“ว่ายังไงล่ะ ชอบหรือเปล่า”

“ค่ะ ฉันชอบทานปลา” เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้นกว่าเดิมทำให้ภัสกรเริ่มจับทางได้ว่าถ้าเขาทำดีกับเธอ เธอก็จะดีตอบ

“วันนี้ผมให้คุณสั่งได้เต็มที่นะ อยากทานอะไรก็สั่งเลย”

“ที่นี่รับบัตรเครดิตไหมคะ ฉันไม่ได้พกเงินสดมาเยอะ” เธอถามเขาเพราะกลัวจะโดนเขาแกล้งอีก

ภัสกรล้วงกระเป๋าสตางค์ของเขาออกมาแล้วยื่นให้เธอเป็นคนถือเอาไว้ ทำให้พรนับพันเลิกคิ้วสูงไม่คิดว่าเขาจะทำถึงขั้นนี้

“ผมนั่งไม่ถนัด เก็บไว้ในกระเป๋าคุณก็แล้วกัน เวลาจ่ายก็หยิบเงินในนั้นออกมาจ่ายได้เลย” เขาพูดแล้วยื่นเมนูให้เธอเลือก

พรนับพันขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วเม้มปากเล็กน้อยเหมือนกำลังชั่งใจว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธอ แล้วรับรายการอาหารมาสั่งในเมนูที่ตนชอบสองอย่างแล้วให้เขาเลือกอีกสองอย่าง

“ทานน้อยจัง สี่อย่างเอง ผมบอกแล้วไงว่าผมจ่ายให้”

“เท่านี้ก็ทานไม่หมดแล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องสั่งมาเต็มโต๊ะหรอก สิ้นเปลืองเปล่าๆ ไม่เกี่ยวหรอกค่ะว่าใครจ่าย” เธอเผลอยิ้มให้เขาอย่างเป็นกันเองก่อนจะลดยิ้มลงแล้วจิบน้ำกลบเกลื่อน

ภัสกรมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ ความคิดอ่านที่ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัวมันทำให้เขารู้สึกประทับใจไม่น้อย

************************