บทที่ 8 ฮูหยินใหญ่ล่วงลับ

หลี่กวงเว่ยที่สะสางงานต่าง ๆ ในราชสำนักเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากำลังเดินทางกลับจวนตระกูลหลี่ ระหว่างทางเขาได้พบกับพ่อบ้านตู้ที่กำลังวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเขา พ่อบ้านตู้บอกว่าหลี่ซูฮวามีเรื่องสำคัญต้องการจะปรึกษาเขาเสียหน่อย เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงมุ่งหน้ากลับมาที่จวนอย่างเร่งด่วน

เมื่อมาถึงจวนก็พบว่าหลี่ซูฮวามารอเขาอยู่ที่หน้าจวนก่อนแล้ว ทั้งสองจึงพูดคุยกันไปพลางเดินรับลมไปพลาง ยามนี้อากาศค่อนข้างเย็นสบายไม่น้อย หลี่ซูฮวาชวนท่านปู่ของนางพูดเรื่องสินเดิมและเรื่องของมารดานางไปเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งเดินมาถึงจวนท้ายจวน เขาก็บังเอิญได้ยินเสียงครางกระเส่าปนเหนื่อยหอบของบุรุษและสตรีดังแว่วอยู่ไม่ไกลมากนัก ใบหน้าชราขมวดมุ่นก่อนจะเดินเข้าไปดูที่มาของต้นเสียงทันที เขาถึงกับต้องโมโหสุดขีดที่ได้เห็นภาพบัดซบตรงหน้า 

"นังแพศยา"

ยามนี้ฮูหยินใหญ่ไร้ซึ่งสติใดใดแล้ว นางยังคงถูกไฟราคะแผดเผาจนมิอาจหยุดยั้งได้

"ไปตามหลี่เหวยมาเดี๋ยวนี้"

พ่อบ้านตู้ที่ได้ยินเช่นนั้น จึงรีบตรงไปที่เรือนใหญ่ทันที หลี่ซูฮวาเสแสร้งแกล้งทำเป็นยกมือขึ้นมาปิดใบหน้าอย่างเขินอายไม่กล้ามอง แต่ทว่านางยังคงแอบสอดส่องสายตามองผ่านง่ามนิ้วทั้งสิบพร้อมกับยิ้มเยาะด้วยความสะใจ

ไม่นานนักหลี่เหวยก็มาถึง ภาพที่ภรรยายอดรักกำลังพลอดรักกับชู้ภายในสวนท้ายจวน ทำให้ใบหน้าของเขาเขียวคล้ำเป็นอย่างยิ่ง ไฟโทสะพุ่งปะทุด้วยความเดือดดาลภายในใจ

"นังสารเลว"

หลี่เหวยยกเท้าขึ้นถีบฮูหยินใหญ่อย่างเต็มแรง จนนางกลิ้งไปนอนอยู่บนพื้นหญ้า เมื่อสติของนางค่อย ๆ กลับคืนมาแล้ว จึงได้เห็นว่าสามีของตนกำลังจ้องมองมาด้วยดวงตาที่เคียดแค้น ร่างของฮูหยินใหญ่สั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

"ท่านพี่ฟังข้าก่อนนะเจ้าคะ"

"ฟังกับผีน่ะสิ!!! เจ้าช่างต่ำช้ายิ่งนัก ถึงกับกล้าสวมหมวกเขียวให้ข้าถึงในจวน!!!"

ฮูหยินใหญ่ถลาเข้ามากอดขาเขาอย่างอ้อนวอน หลี่เหวยจึงยกเท้าขึ้นถีบนางอีกคราอย่างนึกรังเกียจ พลางจ้องมองชายชู้ผู้นั้นด้วยสายตาที่เคียดแค้น

"เจ้าเป็นชู้กับเมียข้า!!!"

ชายร่างอ้วนถูกจ้าวเฉินอวี้ว่าจ้างมาด้วยตั๋วเงินหลายร้อยตำลึง  จึงแสดงออกได้อย่างแนบเนียนและไร้ซึ่งพิรุธ

"ขอรับ ลับหลังท่านนางนัดพบกับข้าหลายคราแล้ว"

ฮูหยินใหญ่ที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบส่ายศีรษะไปมาและหันไปถลึงตาใส่ชายร่างอ้วนผู้นั้นทันที

"ไม่จริงนะเจ้าคะ มันโกหก เป็นฝีมือของนางซูฮวาเจ้าค่ะ มันเป็นคนวางแผน!!!"

"หุบปากเสียที!!! หลักฐานคาตาขนาดนี้ เจ้ายังกล้ากล่าวหาหลานสาวข้าอีกหรือ หลานสาวข้าอยู่กับข้าตลอดเมื่อครู่นี้ หลี่เหวยเจ้าลูกชั่ว!!! หากเจ้ายังจะเอานางมาเป็นภรรยาอีก ก็ไสหัวพากันออกไปอยู่ด้านนอกโน่น อย่ามาหวังจะได้ทรัพย์สมบัติจากจวนตระกูลหลี่ของข้า!!!"

หลี่กวงเว่ยรีบเอ่ยตัดบททันที ก่อนที่นังสารเลวเฟิ่งหรวนจะปากมากพูดสิ่งใดพล่อย ๆ ออกมาอีก หลี่เหวยที่ได้ยินเช่นนั้นจึงหันไปมองฮูหยินใหญ่ของตนทันทีด้วยสายตาที่เกลียดชังเป็นที่สุด

ทรัพย์สมบัติกับภรรยาหรือ?

เขาย่อมเลือกทรัพย์สมบัติมากกว่า!!!

"แล้วแต่ท่านพ่อจะเห็นสมควรเถิดขอรับ สตรีต่ำช้าเช่นนี้ข้าไม่เอาแล้ว"

"ท่านพี่!!!"

"พ่อบ้านตู้!!! ขายนางกลับไปที่เดิมของนางเสีย อย่าให้นางมีโอกาสกลับมาเหยียบที่จวนตระกูลหลี่อีกเป็นอันขาด!!!"

สิ้นคำพูดของหลี่กวงเว่ย พ่อบ้านตู้ก็สั่งคนมาลากตัวอดีตฮูหยินใหญ่ผู้นี้ออกไปทันที 

หลี่ชิงเยียนที่ได้ยินเสียงร่ำไห้ของผู้เป็นมารดา จึงรีบออกมาดูทันทีด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะพบว่ามารดาของนางถูกคนมาลากตัวออกไปเสียแล้ว

"ท่านแม่!!! ท่านพ่อเกิดเรื่องอันใดขึ้นเจ้าคะ!!!?"

หลี่เหวยที่เห็นหลี่ชิงเยียนเอ่ยถามขึ้นมา จึงหันไปตวาดนางทันที

"ไสหัวกลับเข้าไปในเรือนเสีย หากยังอยากตบแต่งเป็นชายาของท่านอ๋องอยู่ แม่เจ้าลักลอบคบชู้ แม่เจ้ามันสารเลว!!!"

"ไม่จริง!!! ท่านแม่!!!"

อดีตฮูหยินใหญ่หันไปมองบุตรสาวด้วยความเจ็บปวดใจ ก่อนจะปรายตามองหลี่ซูฮวาด้วยแววตาที่โกรธแค้นอย่างที่สุด หลี่ซูฮวาเองก็จ้องมองนางกลับอย่างไม่สะทกสะท้านเช่นกัน 

หึ!!! คิดจะแก้แค้นข้าหรือ? เจ้าคิดผิดเสียแล้ว!!!

ต่อให้เจ้าตายเป็นผีมาหลอกข้า ข้าก็จะสาปแช่งให้เจ้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเช่นกัน!!!

หลังจากสะสางเรื่องราววุ่นวายตรงหน้าจนเรียบร้อยแล้ว หลี่กวงเว่ยก็หันไปสั่งการบ่าวไพร่ให้เงียบปากให้สนิท อย่าให้เรื่องนี้รู้ถึงหูคนนอกเป็นอันขาด หากบ่าวไพร่คนใดปากสว่างทำให้จวนตระกูลหลี่เสื่อมเสียชื่อเสียง เขาจะจัดการโบยจนตายหรือไม่ก็ขายทิ้งออกไปที่อื่นเสีย เหล่าบ่าวไพร่ต่างตกปากรับคำด้วยความหวาดกลัว

หลี่ซูฮวาหันไปส่งยิ้มตาหยีให้หลี่กวงเว่ยคราหนึ่ง หลี่กวงเว่ยที่ได้เห็นเช่นนั้นจึงหรี่ตามองนางอย่างจับผิด

"ฝีมือเจ้าใช่หรือไม่?"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็กลอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย ท่านปู่ช่างฉลาดและรู้ทันนางไปเสียทุกเรื่อง ช่างน่าเบื่อเสียจริง ไม่สนุกเอาเสียเลย!!!

"ท่านปู่ ข้าได้ยินว่านางจะจ้างวานคนมาข่มเหงข้าถึงในจวน ข้าเพียงแค่ทำไปเพื่อความอยู่รอดเท่านั้นเองนะเจ้าคะ"

หลี่กวงเว่ยยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะยื่นมือไปตีที่หน้าผากขาวเนียนของผู้เป็นหลานสาวด้วยความเอ็นดู

"ตั้งแต่เมื่อใดกันที่เจ้ากลายเป็นคนเข้มแข็งได้ถึงเพียงนี้?"

"ท่านปู่ ข้าก็ต้องหาทางเอาตัวรอดจากพวกคนชั่วบ้างสิเจ้าคะ ท่านปู่มาสงสัยข้าเช่นนี้ ข้าน้อยใจนะเจ้าคะ!!!"

"เจ้าหลานคนนี้!!!  มาโกรธปู่เสียได้ ช่างเถิด สิ่งใดที่เป็นภัยต่อเจ้า ปู่ก็ยินดีช่วยเจ้าเก็บกวาด"

"ท่านปู่ใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ!!!"

หลี่ซูฮวาอยู่สนทนาเป็นเพื่อนหลี่กวงเว่ยอีกครู่หนึ่ง ก่อนจะขอตัวแยกกลับมาที่เรือนปีกซ้ายของตนเอง

นางรู้สึกเหนื่อยล้ายิ่งนัก จึงสั่งห้ามผู้ใดเข้ามารบกวน เมื่อเข้ามาถึงในห้องนอน นางก็พบกับจ้าวเฉินอวี้ที่กำลังนั่งหยอกล้อกัวกัวอยู่ภายในห้องนอนของนาง ใบหน้าสวยขมวดมุ่นเล็กน้อย เมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

"นี่ท่าน เข้ามาในห้องนอนของข้าได้เช่นไร?"

จ้าวเฉินอวี้เงยหน้าขึ้นไปมองหลี่ซูฮวาเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มตาหยีมาให้นาง หลี่ซูฮวาชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้เห็นรอยยิ้มเช่นนี้จากเขา มันช่างเจิดจ้าราวกับแสงอาทิตย์แรกของวัน อีกทั้งยังให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างแปลกประหลาด

จ้าวเฉินอวี้ที่ได้เห็นเช่นนั้น จึงลุกขึ้นยืนก่อนจะก้าวเข้าไปหานางอย่างรวดเร็ว

"หลงใหลความหล่อเหลาของข้าหรือ เห็นเจ้าจ้องมองมิวางตา?"

"ใครหลงท่านกัน"

"ก็เจ้าอย่างไรเล่า เอาเถิด ข้าชอบที่เจ้ามองข้าเช่นนี้ จะให้ดีข้าควรต้องถอดให้เจ้าดูอีกครา"

"ไม่ต้อง!!!"

"หลี่ซูฮวา เจ้าทั้งจับทั้งดูมันไปแล้ว เจ้าไม่ใจอ่อนบ้างหรือ? เฮ้อ!!! ข้าอุตส่าห์ช่วยจัดการแม่เลี้ยงของเจ้า อีกทั้งยังส่งคนไปฆ่าปิดปากนางแล้ว เจ้ามิเห็นใจข้าบ้างเลยหรือ?"

หลี่ซูฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตาทันที 

"ท่านว่าอย่างไรนะ ท่าน!!!"

"ข้าส่งคนไปฆ่านางแล้ว เพื่อป้องกันมิให้นางย้อนกลับมาทำร้ายเจ้าอีก"

"หึ!!! ช่างเป็นคนเลือดเย็นมิเบา"

"เพื่อเจ้าแล้ว ข้าเป็นคนได้ทุกแบบ ขอเพียงให้เจ้าชื่นชอบข้า ข้ายินดียอมพลีกายให้เจ้าทุกเมื่อ!!!"

แควก!!!

จ้าวเฉินอวี้จัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด เพื่อสร้างความตื่นเต้นเร้าใจให้นางดู เอาเถิด!!! เขาทุ่มเทถึงเพียงนี้นางจะไม่ใจอ่อนก็ให้มันรู้ไป!!!

"ว้ายยย!!! นี่ท่าน!!!"

"หลี่ซูฮวา ปู่นำตั๋วเงิน..."