LOGINShare
บทที่ 3
Last Updated:
2025-03-21 11:46:32“หืม…ว่าไงจ๊ะ” เสียงอบอุ่นของแม่ขานรับคำเรียกนั้น
“ถ้าหนูต้องขึ้นคาน แม่จะอายเขาหรือเปล่า?” “อายทำไม ลูกคนเดียว แม่เลี้ยงได้” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ปิติญาดาไม่มีวันขึ้นคานอย่างที่พูดออกมาอย่างแน่นอน ใครจะยอมให้ลูกสาวเธอครองตัวเป็นโสดได้ สวยๆ แบบนี้ต้องมีคู่แท้สิ “ได้ยินแบบนี้แล้วค่อยรู้สึกดีกับการจะขึ้นคานหน่อย” คนเป็นลูกส่งยิ้มให้ สงสัยวันนี้เธอจะจิตตกเข้าขั้นโคม่าเป็นแน่แท้ พอเห็นภคมณแต่งงานไปก็เก็บมากดดันตัวเองซะอย่างนั้น ใช่เรื่องไหมเนี่ย “เด็กโง่ นี่อย่าบอกนะว่ากลัวพ่อกับแม่โกรธที่ลูกยังไม่มีแฟนหรือจะแต่งงานในเร็ววันนี้น่ะ” ศรชัยเอ่ยอย่างรู้ทันความคิดของลูกสาว จะว่าไปเขานั้นไม่เคยเห็นปิติญาดาพูดเรื่องแบบนี้มาก่อน “ก็มันกดดันนี่ค่ะพ่อ บางอารมณ์น้ำมนต์เองก็อยากมีคนรัก อยากมีครอบครัวเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ บ้างอะไรบ้าง เพื่อนๆ ในกลุ่ม นอกกลุ่มก็แต่งงานมีลูกกันเกือบหมดแล้วด้วย พอมองตัวเองก็ เฮ้อ…ปลง!” “เนื้อคู่คนเราบางครั้งก็อาจมาเร็วมาช้า เจอกันวันนี้พรุ่งนี้แต่งงานก็มีให้เห็น” คนเป็นลูกพยักหน้าให้กับคำพูดของแม่ ก่อนจะเอ่ยเสริมเป็นตุเป็นตะ “นั่นน่ะสิคะ แต่สงสัยเนื้อคู่ของน้ำมนต์จะนั่งรถหวานเย็นมาอย่างแน่นอน ป่านนี้ยังไม่เห็นเงาเลย” “เรื่องแบบนี้เดี๋ยวก็มาเอง ถึงวันนั้น ลูกนั่นแหละอย่าวิ่งหนีเชียว” ขณะพูดผกามาศก็สัมผัสหัวไหล่กลมกลึงของลูกสาวไปมาอย่างเอ็นดู พอไปงานแต่งงานเพื่อนกลับมาทีไร ปิติญาดามักจะจิตตกมาพูดแบบนี้จนเธอจับทางได้ ส่วนสามีอาจจะงง เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยู่ฟังด้วย “ใครบอก ถ้าเจอคนที่ใช่ขึ้นมา น้ำมนต์จะวิ่งเข้าใส่เขาต่างหากละคะ” ปิติญาดาเอ่ยให้ติดตลก เพราะรู้ว่าเรื่องแบบนี้เปอร์เซ็นต์ที่จะเกิดขึ้นแทบไม่มี แต่ถ้ามี พอเอาเข้าจริง เธอทำไม่ได้แน่นอน วิ่งหนีคนแรกล่ะสิไม่ว่า “เรื่องครอบครัว พ่อกับแม่สิต้องกลัว” “กลัวอะไรคะ” หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะมองหน้าพ่อ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ “อ้าว! ก็กลัวว่าถ้าลูกมีคนรักแล้วจะลืมแม่กับพ่อนะสิ” ศรชัยแกล้งทำหน้าเศร้า ทำเอาภรรยาส่ายหน้าให้กับการแสดงอันสมบทบาทที่ได้เห็น “ไม่มีทาง ถึงจะเป็นคนรัก แต่น้ำมนต์ก็ไม่รักเขาจนตาบอดแล้วลืมแม่กับพ่อได้หรอก สัญญาเลย” นิ้วก้อยเรียวสวยของปิติญาดาส่งมายังแม่เพื่อทำตามที่บอก “จ้าสัญญา” สองแม่ลูกเกี่ยวก้อยกัน ก่อนที่หญิงสาวจะหันไปเกี่ยวก้อยกับคนเป็นพ่อด้วยอีกคน ศรชัยส่งยิ้มให้ลูกสาวที่เขารักอย่างไม่มีเงื่อนไขตรงหน้า “ดึกแล้วน้ำมนต์ไปนอนดีกว่า ฝันดีนะคะแม่ ฝันดีนะคะพ่อ” ว่าแล้วก็โน้มตัวไปหอมแก้มแม่ฟอดใหญ่ ตามด้วยพ่ออีกคนก่อนจะเดินกลับห้อง ผกามาศมองตามลูกสาวไปจนประตูห้องนอนเธอปิดลง แล้วจึงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “ถ้าลูกรู้เรื่องแผนของเรา จนถึงเรื่องคลุมถุงชนนั่นละก็ ฉันไม่อยากคิดเลยว่าแกจะร้องไห้เสียใจมากแค่ไหน” ถึงจะตกลงได้แล้วว่าจะเดินหน้าทำตามแผนต่อ แต่ผกามาศก็ยังหวั่นใจ กลัวว่าลูกสาวจะเสียใจหนัก ศรชัยขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ ก่อนจะรั้งร่างของภรรยาเข้าไปโอบหลวมๆ “ที่เราทำไปเพราะรักลูก น้ำมนต์ต้องเข้าใจว่าพ่อกับแม่พยายามหาสิ่งที่ดีให้แกแล้ว” ผกามาศซบศีรษะลงไปบนหัวไหล่ของสามี ถอนหายใจออกมาเบาๆ หลายครั้ง เธอเฝ้าบอกตัวเองว่าต้องเดินหน้าต่อเท่านั้น คณินนั้นเป็นผู้ชายที่ดีสามารถอยู่ดูแลลูกสาวของเธอไปจนแก่เฒ่าได้อย่างแน่นอน แม้จะไม่มีอะไรเป็นหลักประกัน แต่ความรู้สึกบางอย่างของผกามาศบอกแบบนั้นจริงๆ และเธอก็เชื่อเสียด้วย! เมื่อกลับเข้าห้องนอนตัวเอง ขณะที่กำลังถอดชุดซึ่งใส่ไปงานแต่งงานของภคมณอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่กิ๊กของปิติญาดาก็ดังขึ้น หญิงสาวจึงเอื้อมมือไปรับแต่ก็ถอดชุดไปในตัวด้วย ไม่นานบนร่างสมส่วนของวัยสาวที่เหมือนดอกไม้กำลังบานสะพรั่งไร้มลทินของหมู่ภมร ก็เหลือเพียงบราลูกไม้สีหวานกับบิกีนี่สวมเข้าชุดกันเพียงสองชิ้น “ว่าไงแก โทรมาซะดึก” น้ำเสียงที่เอ่ยถามคล้ายจะแปลกใจ เพราะเธอพึ่งแยกกับเพื่อนไม่กี่ชั่วโมงก่อนนี้เอง “ตอนอยู่ในงานแต่งของหนูจ๋า ฉันลืมบอกแกไป” ปลายสายเอ่ยบอกเสียงใสเพราะนี่คือเรื่องสำคัญในชีวิตสาวหมวยหน้าจีนแสนเก๋อย่างเธอ “อะไร แกจะตัดหน้าแต่งงานก่อนฉันงั้นเหรอ” คำถามของ ปิติญาดาทำเอาต้องหทัยหัวเราะร่วนออกมา เพราะพักนี้หัวข้อในการสนทนาของพวกเธอหนีไม่พ้นเรื่องแต่งงาน ก่อนจะปฏิเสธตามหลัง “บ้า...แค่จะโทรมาบอก ว่าพรุ่งนี้ฉันจะบินไปเกาหลี เอาอะไรไหม” “เกาหลีอีกละ ที่นั่นมีอะไรแกถึงไปได้ไปดี ไปทุกเดือนเลยมั้งเนี่ย” ขณะถามปิติญาดาก็ยืนหมุนตัวไปมา สำรวจร่างกายของตัวเองผ่านกระจกใบใหญ่ รูปร่างก็ถือว่าดีใช้ได้ ไม่มีไขมันส่วนเกินให้น่าหงุดหงิด ฟิตแอนด์เฟิมส์พร้อมแก่การเป็นแม่คน แต่กว่าจะถึงตอนนั้นจริงๆ คงต้องหาเชื้อของลูกให้ได้เสียก่อน คิดเรื่องนี้หญิงสาวก็หน้ายู่ “ตั้งเยอะแยะ” “แล้วนี่ไปกันกี่คน” “ทริปนี้ฉันมีแค่สามสี่คน ส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นสาวกเกาหลีกันทั้งนั้น แต่ไปแบบแบคแพคนะ ไม่ได้ไปกับทัวร์” คนกำลังบินไปเกาหลียิ้มกว้าง ต้องหทัยนั้นชื่นชอบประเทศนี้มาก มากเสียจนถ้าเป็นไปได้เธอก็อยากซื้อบ้านไว้ที่นั่นสักหลังเลยด้วยซ้ำ เพื่อนที่ไปครั้งนี้ก็เจอกันตอนไปครั้งแรกกับคณะทัวร์ ติดต่อกันมาเรื่อยๆ เป็นกลุ่มเพื่อนอีกกลุ่มก็ว่าได้
Latest chapter
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 98 (จบ)
เมื่อได้เวลาสามหนุ่มก็มารับคนรักตามคำสั่ง วันนี้พวกเขาเป็นเหมือนคนนอก เพราะสาวๆ อยากคุยกันตามประสาผู้หญิง ส่วนผู้ชายตามสบายเหมือนกัน ขณะนั่งรถกลับบ้านปิติญาดาหันมามองหน้าคณินคล้ายมีอะไรจะพูดแต่ก็ไม่พูดจนเขาต้องถามขึ้น“มีอะไรจะคุยกับพี่หรือเปล่าคะ”“อืม...ไม่มีค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ แต่คณินก็ยังถามย้ำ“แน่ใจนะ”“ค่ะ” ปิติญาดาเอ่ยรับ จะให้บอกเขาได้ยังไงว่าเธอรอให้เขาคุกเข่าขอแต่งงานอยู่ ขืนพูดไปแบบนั้นคณินได้หัวเราะแล้วหาว่าเธอเพี้ยนแน่ๆ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย “วันนี้พี่คิงส์ไปไหนมาคะ”“แวะไปหาเพื่อนเก่ามาครับ ไปบอกเขาว่าเรากำลังจะแต่งงานกัน”“เหรอคะ...แล้วหลังแต่งงานเราจะไปฮันนีมูนที่ไหนดี” หญิงสาวเอ่ยชักแม่น้ำทั้งโลกมาพูดก่อนที่จะพูดเรื่องที่กำลังคิด“พี่ให้น้ำมนต์เลือก”“น้ำมนต์อยากไปสวิชเซอร์แลนด์”“ได้” คณินรับ
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 97
“คุณพูดอะไร บัวไม่เข้าใจ”“ไม่ต้องห่วงสเต็กจานนี้ไม่มียาแลนเนจนั่นหรอก”“คิงส์!” คำตอบของคณินทำให้กิ่งดาวนั่งนิ่ง ไม่กล้าแม้จะหายใจด้วยซ้ำ เหงื่อมากมายแตกพลั่กใบหน้าซีดเผือก นั่งขดตัวหลบหน้าเขา“จำไว้ ว่าผมรู้ทุกอย่าง อย่าแม้แต่จะคิดทำร้ายคนที่ผมรักอีก เพราะครั้งต่อไปผมคงไม่น่านั่งคุยกับคุณอยู่แบบนี้”“คิงส์ บัวขะ…” คำขอโทษของกิ่งดาวหายเข้าไปในลำคอ เมื่อถูกคณินเอ่ยขัดขึ้น“ผมฆ่าคนได้โดยไม่ต้องใช้ยาพิษให้โง่ หวังว่าคุณจะไม่ใช่คนนั้น” พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากบ้านกิ่งดาวทันที เจ้าของบ้านนั่งหัวใจเต้นรัวเพราะความกลัวเข้ามากุมหัวใจเธอเสียแล้ว ก่อนจะเริ่มอาการกระสับกระส่ายวิตกจริต มองซ้ายมองขวาแล้วกรี๊ดลั่นบ้านกิ่งดาวขึ้นไปบนห้องนอนแล้วปิดประตูใส่กลอนแน่นหนา ก่อนจะควานหายานอนหลับมากินหลายสิบเม็ด คิดแต่เพียงว่าเธอต้องนอน เธอต้องหลับจะได้ไม่ต้องคิดมาก ตื่นขึ้นมาทุกอย่างจะผ่านไปได้ เธอจ
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 96
คณินนั่งเฝ้าปิติญาดาในห้องพักฟื้นไม่ยอมลุกไปไหน ชายหนุ่มรั้งมือเธอมากุมไว้ก่อนจะจรดจมูกโด่งลงไปบนหนังมือนุ่มตรงหน้าหนักๆ หมอบอกว่าเธอปลอดภัยแล้วแต่เขายังไม่เชื่อจนกว่าปิติญาดาจะได้สติ โทษตัวเองว่าทั้งหมดเป็นเพราะเขา ถ้าดูแลเธอมากกว่านี้กิ่งดาวก็คงไม่สามารถวางยาพิษได้“พี่ขอโทษนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษคนบนเตียงคนไข้ ซึ่งขณะนั้นปิติญาดาก็ค่อยๆ ขยับตัว หญิงสาวลืมตาขึ้นหลังจากนอนยาวมานานหลายชั่วโมง พอเห็นหน้าคณินก็ยิ้มให้“พี่คิงส์”“ฟื้นแล้วเหรอ รู้สึกเป็นยังไงบ้าง ปวดหัว ปวดท้อง อยากอาเจียนอีกไหม” คณินถามแบบไม่รอให้คนฟังได้มีเวลาตอบ คนฟังยิ้มให้เขาเพราะรู้ว่าเธอทำให้คณินห่วงเข้าให้อีกแล้ว“ไม่แล้วค่ะ” ปิติญาดาส่ายหน้าปฏิเสธ “แล้วนี่น้ำมนต์เป็นอะไรคะ”“หมอบอกว่าอาหารเป็นพิษ” ชายหนุ่มขอโกหกสักครั้ง เพราะไม่อยากให้ปิติญาดารู้ว่าความจริงคืออะไร ให้เธอเข้าใจแบบนี้ก็ดีแล้ว ส่วนเรื่องกิ่งดาวที่หนีความผิดกลับกรุงเทพฯ ไปแล้วนั้นเขาขอจัดการเอง
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 95
“อย่าพึ่งทานค่ะ” แต่เหมือนป้าชื่นจะมาช้าไปหนึ่งก้าว เพราะจังหวะนั้นปิติญาดาก็ถูกกิ่งดาวคะยั้นคะยอให้กินสเต็กเข้าไปแล้วหลายคำ“มีอะไรจ๊ะป้า” ปิติญาดาหันไปมองหน้าป้าชื่นซึ่งบ่งบอกว่าตกอกตกใจมาก“แมว แมวข้างบ้านมันตาย”“ก็แค่แมวตายอย่าแตกตื่นไปนักเลยป้าชื่น” กิ่งดาวเอ่ยเหมือนไม่พอใจที่ป้าชื่นเอะอะโวยวาย พยายามเบี่ยงเบนความสนใจของปิติญาดา อีกนิดเดียวเท่านั้นแผนเธอก็จะสำเร็จแล้ว“แต่ข้างๆ แมวมีจานสเต็กที่คุณบัวเธอทำวางอยู่ด้วย” ได้ยินแบบนั้นปิติญาดาถึงกับหันมามองหน้ากิ่งดาวทันที“ก็ตอนอยู่ในครัวแมวมันมาร้องอยู่ข้างๆ ฉันสงสารเลยให้สเต็กกิน” หัวใจของกิ่งดาวเต้นรัว พยายามเร่งเวลาให้ยาพิษออกฤทธิ์เร็วๆ และก็จริงอย่างที่เธอต้องการ ส้อมในมือของปิติญาดาร่วงลงพื้น หญิงสาวตัวง้องุ้มเป็นกุ้งกุมหน้าท้องแน่นเพราะรู้สึกเจ็บขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุ ลำคอแห้งผาก เหงื่อมากมายผุดขึ้นตามร่างกาย“คุณน้ำมนต์เป็นอะไรไปคะ” ป้าชื่นรีบเข้ามาพยุงตัวปิติญาดาทันที“ฉันอยากอาเจี
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 94
กิ่งดาวขับรถตระเวนซื้อของมาทำอาหารเย็นด้วยความรู้สึกอยากเอาชนะ ไม่ได้รู้สึกสำนึกต่อสิ่งที่ได้ก่อแต่อย่างใด ก่อนจะพยายามมองหาสิ่งที่เธอจะนำมากำจัดปิติญาดาจนกระทั่งสายตามองไปเห็นป้ายร้านขายยาปราบศัตรูพืช เธอเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าร้านทันที“ต้องการยาชนิดไหนครับ” เจ้าของร้านเอ่ยถามลูกค้าที่เข้ามา กิ่งดาวหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น“คือ…ไม่ทราบว่าที่นี่มียาปราบศัตรูพืชแบบไม่มีกลิ่นแต่ประสิทธิภาพดีบ้างไหม”“มีครับ”“ถึงตายหรือเปล่า” กิ่งดาวถามตรงประเด็น เจ้าของร้านจึงพูดถึงสรรพคุณให้ลูกค้าฟังทันที“อย่าว่าแต่พวกหญ้าเลยคุณ ถ้าคนได้กินเข้าไปก็ไม่รอด”“เหรอ” แทนที่จะรู้สึกผิดแต่กิ่งดาวกลับรู้สึกว่าตนกำลังจะเป็นผู้ชนะ เส้นชัยใกล้มาถึงทุกขณะ ต่อจากนี้เธอก็จะได้อยู่กับ คณินอย่างมีความสุข“แล้วไม่ทราบว่าคุณต้องการมากแค่ไหน”“ขวดเดียวก่อน ฉันอยากรู้ว่าหญ้ารกโลกพวกนั้นจะตายจริงๆ ถ้าดีจะกลับมาซื้ออีก” กิ่งดาวยิ้มเหี้
วิวาห์ร้อนซ่อนกลรัก บทที่ 93
กิ่งดาวไม่อยากตื่นแต่เช้าก็ต้องตื่นเพราะเธอออกมานั่งรอคณินที่หน้าบ้าน เธอพยายามโทรศัพท์ไปหาชายหนุ่มไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งกลับติดต่อไม่ได้เลย เพราะขณะนี้คณินและปิติญาดาอยู่กับครอบครัวและบรรดาเพื่อนสนิทอยู่นั่นเอง ทั้งหมดกำลังคุยกันถึงเรื่องงานแต่งงานของทั้งคู่ ซึ่งปิติญาดาอยากจัดงานที่ลำปาง เพราะที่นี่มีรีสอร์ตที่สวยๆ อยู่หลายแห่งวันนี้บรรดาพ่อๆ แม่ๆ ของปิติญาดาและคณินจะกลับกรุงเทพฯ ภคมณและวศินก็ด้วยเนื่องจากภคมณมีนัดกับคุณหมอเพื่อตรวจครรภ์ ส่วนต้องหทัยก็ต้องกลับเช่นเดียวกัน เพราะตอนนี้เธอไม่ได้เป็นคนว่างงานจะไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระอย่างเช่นเมื่อก่อน หญิงสาวเลือกที่จะเข้าไปช่วยงานที่บริษัทของครอบครัว ทั้งหมดแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน เมื่อออกจากรีสอร์ตก็บ่ายแล้วคณินก็หันมองหน้าปิติญาดา“จะกลับบ้านเลยไหม”“ค่ะ…ต่อให้หลบหน้ายังไงก็คงต้องกลับไปเพราะนั่นคือบ้านเรา”“นั่นสิ เอาเป็นว่าเดี๋ยวพี่คุยกับบัวให้รู้เรื่องเอง” ปิติญาดาพยักหน้าให้ชายหนุ่ม ทั้งคู่จึงขับรถตรงกลับบ้าน และ
