บทที่ 4

“อ้อ...แล้วคราวนี้จะไปกี่วัน ตามรอยซีรี่ย์เรื่องไรอีกยะคุณเพื่อน” 

“เบื่อคนรู้ทันจริงๆ สงสัยต้องเลิกคบซะแล้วละมั้ง” ต้องหทัยเอ่ยประชดแบบไม่จริงจังนัก ก่อนจะยักไหล่ให้เพื่อนที่รู้ใจไปเสียทุกเรื่อง จะว่าไปอิทธิพลที่ทำให้เธอชอบประเทศเกาหลีจนต้องบินไปกลับมากกว่าประเทศบรรพบุรุษอย่างเมืองจีน เริ่มแรกก็มาจากการดูซีรี่ย์นี่แหละ จากนั้นก็บ้าเข้าขั้นแบบถอนตัวไม่ขึ้น ไปกี่ครั้งก็ไม่เคยเบื่อ เธอนี่แหละแฟนพันธุ์แท้เกาหลีตัวยง! 

 “ตกลงจะไปกี่วัน” น้ำเสียงคนกึ่งเปลือยเอ่ยถามย้ำ ในคำถามที่ยังไม่ได้คำตอบ 

“เดือนเดียว” ปลายสายเอ่ยเหมือนแค่ช่วงสั้นๆ 

“ตั้งเดือน!” ปิติญาดาอุทานจนต้องทหัยยื่นโทรศัพท์ให้ห่างจากหูแทบไม่ทัน ถึงอย่างนั้นก็ยังได้ยินประโยคต่อมา “งานการแกไม่คิดจะทำเลยใช่ไหมเนี่ย ป๊ากับม๊าแกไม่ปวดหัวกับลูกสาวที่บ้าเกาหลีเข้าขั้นโคม่าอย่างแกหรือไง หา ยายหมวย!”

“บ่นจริงแม่นางน้ำมนต์” ถึงจะพูดแบบนั้นต้องทหัยก็ยังนั่งยิ้มจินตนาการไปถึงเกาหลีเรียบร้อยโรงเรียนกิมจิ แต่คำทักท้วงของเพื่อนก็ทำเอาฝันแทบสลาย 

“เดี๋ยวๆ คราวนี้ไปตั้งเดือน แกจะไปงัดดั้งโด่งมาด้วยหรือเปล่า” คนถามทำหน้ายุ่ง เพราะไม่อยากให้เพื่อนสวยด้วยพลาสติกตามแฟชั่นนิยมของคนยุคนี้ 

“บ้า...ฉันกลัวเข็มจะตายแกก็รู้ ไม่ทำหรอก” 

“เหรอ...เจอกันเดือนหน้า ถ้าดั้งแกมาโด่ง ไม่เข้ากับตาอาหมวยชั้นเดียวของแกละก็ เจอดี!” ปิติญาดาเอ่ยขู่ ซึ่งคนฟังก็หัวเราะร่วนก่อนจะเอ่ยรับคำ 

 “ย่ะ” 

“ดูแลตัวเองดีๆ แล้วกัน” แม้จะรู้ว่าต้องทหัยไปเกาหลีมาบ่อยแค่ไหน แต่ปิติญาดาก็อดเป็นห่วงเพื่อนคนนี้ไม่ได้ ไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ถึงจะไปบ่อยแค่ไหน ที่นั่นก็ไม่ใช่เมืองไทยเสียหน่อย 

“อื้อ...กลับมาแล้วไปกินอาหารเกาหลีกันนะ”

“เอาเข้าไป! ไปเกาหลีแท้ๆ พอกลับมายังจะชวนไปกินอาหารเกาหลีอีก” ปิติญาดาเอ่ยอย่างปลงๆ คนอะไรจะเกาหลีฟีเว่อร์ขนาดนั้น ขนาดไปเกาหลีกลับมายังจะชวนเธอกินอาหารเกาหลีอีก สองสาวพูดคุยกันเรื่องนั้นเรื่องนี้อยู่สักพักก็วางสาย ก่อนที่ปิติญาดาจะไปอาบน้ำเพื่อเข้านอน ไม่นานก็หลับสนิทในห้วงนิทรา 

แต่ช่วงดึกของคืนนั้น หญิงสาวกลับนอนกระสับกระส่ายไปมา เหงื่อซึมไปทั่วใบหน้า มือไม้ยกขึ้นทำท่าปัดป้องบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้เธอกลัว

“อย่าเข้ามานะ” ปิติญาดาเพ้อ ส่ายศีรษะไปมาจนผมยาวๆนั้นสยายเต็มหมอน แต่ยังไม่ยอมตื่นจากความฝันที่กำลังเผชิญ อยู่ๆ เธอกลับตะโกนออกมาสุดเสียง

 “ไม่!!!” หญิงสาวที่ฝันร้ายสะดุ้งตื่นลุกขึ้นนั่งบนเตียงแทบจะทันที ก่อนจะยกมือขึ้นจับตำแหน่งหัวใจที่ตอนนี้เต้นแรงมาก ปิติญาดาหอบจนตัวโยนพร้อมทั้งยกมือขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นตามไรผมจนชื้นไปหมด 

“ฝันบ้าอะไร น่ากลัวชะมัด” แค่พูดภาพในความฝันเมื่อครู่ก็ย้อนเข้ามาในความทรงจำทันที มันชัดเจนแบบนั้นใครจะลืมได้ลง 

ปิติญาดาส่ายหน้าไล่ภาพในความฝันบ้าๆ ออกไปจากสมอง ทำไมเธอถึงฝันว่าไปอยู่ในป่าได้ รอบข้างมีแต่ต้นไม้น้อยใหญ่เต็มไปหมด ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเลยสักคน 

ขณะที่เดินอยู่นั้นสายตากลับมองไปเห็นงูตัวใหญ่ พอเห็นเธองูตัวนั้นก็เลื้อยตรงมาหา ปิติญาดาพยายามขู่ปนไล่ ใจอยากหมุนตัวกลับเพื่อวิ่งหนี แต่เท้าเจ้ากรรมไม่ขยับตามใจสั่งเลยแม้แต่น้อย ตอนนั้นเธอกลัวมากจนตัวสั่นเทาไปหมด อีกนิดเดียวก่อนที่งูตัวนั้นจะถึงตัวเธอ อยู่ๆ งูอีกตัวที่ใหญ่กว่าก็หล่นจากต้นไม้ใส่ตัวเธอแบบเต็มๆ จนทำให้หญิงสาวล้มไปกองกับพื้น จากนั้นงูก็เริ่มรัดรอบๆ ตัวจนแน่นหายใจแทบไม่ออก พอคิดว่าตัวเองต้องขาดอากาศหายใจแน่แล้ว หญิงสาวก็สะดุ้งตื่น 

“ฝันร้ายจะกลายเป็นดี สาธุ สาธุ!” ปิติญาดาพนมมือท่วมหัว ยังคงกลัวความฝันเมื่อครู่อยู่ เพราะเธอไม่ชอบงูมาแต่ไหนแต่ไร อยู่ๆ ต้องเจอพร้อมกันถึงสองตัว แถมตัวสุดท้ายนี่หล่นใส่เธอเต็มๆ จนล้มไม่เป็นท่า แค่คิดก็ขนลุกแล้ว ยังดีที่เป็นแค่ความฝัน ถ้าเป็นเรื่องจริงต้องตายแน่ๆ 

คนฝันร้ายขนลุกขนพองกับฝันที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ โดยไม่รู้ความหมายของฝันที่เกิดขึ้นนั้นแต่อย่างใด ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง แต่คืนนั้นหญิงสาวก็นอนแบบหลับๆ ตื่นๆ กระทั่งเช้า 

 

ครอบครัวอารายานนท์และครอบครัวภูมิภักดีเกียรติ นัดเจอกันในวันรุ่งขึ้นเพื่อพูดคุยเรื่องงานแต่งงานแบบจับคลุมถุงชน ระหว่างลูกๆ ของพวกเขา แผนการมีขึ้นอย่างเป็นขั้นตอนเพื่อให้งานนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี เริ่มแรกของเรื่องราวไม่ได้มีอะไรไปมากกว่าการที่พ่อแม่อยากให้ลูกมีความสุข และทั้งสองครอบครัวก็สนิทสนมกันเป็นอย่างดีตั้งแต่สมัยวัยรุ่น จึงอยากให้ลูกของทั้งสองฝ่ายรักและสร้างครอบครัวขึ้นมา

ยิ่งวันก่อนได้รู้ว่าปิติญาดานั้นจะเข้ามาทำงานที่บริษัทเต็มตัวหลังจากไปทำงานหาประสบการณ์กับบริษัทภายนอกมาได้หลายปี ศรชัยก็ต้องรีบจัดการตามแผนก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป เพราะถ้าลูกสาวได้เข้าไปที่บริษัทเรื่องจะยุ่งยากมากกว่านี้ 

ทั้งสี่คนชนแก้วฉลองให้กับความสำเร็จล่วงหน้าเสียแล้ว ก่อนที่ศรชัยจะเอ่ยขึ้นอย่างมีความสุขทั้งสีหน้าและแววตา 

“อีกไม่ถึงปี เราต้องได้อุ้มหลานแน่นอน” พูดจบก็ยื่นแก้วไปชนกับมงคล บิดาของคณินเสียงดังแกร๊ง! ก่อนจะยกแก้วดื่มฉลอง ก่อนที่มงคลจะเอ่ยเออออตามไปอีกคน 

“หลานคนแรก ชักอยากจะให้ถึงวันนั้นเร็วๆ แล้วสิ” 

“ใช่ๆ” หนุ่มใหญ่ทั้งสองคนพูดจาเออออกันเป็นเรื่องเป็นราว ความที่สนิทสนมกันมาหลายปีจึงพูดคุยหารือกันได้ทุกเรื่อง มีปัญหาต่างก็คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน อย่างช่วงแรกๆ ที่ครอบครัวภูมิภักดีเกียรติเริ่มต้นธุรกิจด้านสถาปนิกตกแต่งภายในครบวงจร เริ่มแรกแค่ในประเทศ แต่ตอนนี้ลูกชายเขานั้นขยายกลุ่มลูกค้าไปยังต่างประเทศแล้ว แต่หนึ่งคนที่ลืมไม่ได้ นั่นคือคนที่ให้ทุนทางด้านการเงินแก่มงคลในครั้งแรกที่ตัดสินใจทำ จะเป็นใครไม่ได้นอกเสียจากศรชัย แถมไม่คิดดอกเบี้ยเสียด้วยทั้งๆ ที่เงินนั่นไม่ใช่น้อยๆ เลย

ทั้งสองครอบครัวซื้อใจกันและกันด้วยความซื่อสัตย์ ไว้เนื้อเชื่อใจ เป็นกัลยาณมิตรที่ดี คอยสนับสนุน และให้คำปรึกษา ภรรยาของพวกเขาเองก็ด้วย คู่สามีสนิทกันแค่ไหน คู่ของภรรยาย่อมสนิทมากกว่า นี่ก็นัดแนะกันไปตัดชุดไว้เรียบร้อยว่าจะเป็นร้านไหน รูปแบบที่อยากได้เป็นยังไง เมื่อคิดถึงงานมงคลที่กำลังจะเกิดขึ้น ทั้งสี่คนก็ดูจะมีแต่รอยยิ้มโดยบางครั้งก็ลืมนึกถึงความรู้สึกของคนเป็นลูกไปชั่วขณะ