บทที่ 10 สหายน้อย (1)

“ท่านพี่ เขา!…” ไป๋อีถิงหันไปฟ้องอย่างโมโห ทว่าเมื่อเหลียวหน้ากลับจำเลยก็ชิ่งหายตัวไปเสียก่อน “อ้าว…หายไปไหนแล้ว หึ ชนคนอื่นแล้วยังหนีอีก ไร้ความรับผิดชอบ”

สาวใช้ของนางแบมือออก “อนุไป๋ เมื่อครู่คุณชายท่านนั้นฝากขอโทษท่านเจ้าค่ะ คุณชายบอกว่านี่ชดเชยค่าเสียหายสำหรับค่ายาและอาภรณ์ของท่าน”

ไป๋อีถิงหลุบตามองก็พบตำลึงเงินในมือสาวใช้ “เขาคิดว่าเงินแค่นี้ก็จบปัญหาได้งั้นรึ”

ไป๋อีถิงปัดมือสาวใช้จนเงินในมือกระเด็น สาวใช้เบิกตากว้างตระหนกตื่น มองตามก้อนเงินกลิ้งหลุน ๆ ห่างออกไป ไม่ทันได้เก็บกลับคืนเด็กไร้บ้านคนหนึ่งก็วิ่งตัดหน้าเข้ามา จากนั้นก้มหยิบก้อนเงินไปหน้าตาเฉย 

“โอ้โห เงิน เงิน เยอะเสียด้วย”

เด็กหญิงหนึ่งชายอีกสองล้วนแต่งกายมอซอกรูเข้ามารุมล้อมเด็กชายที่เก็บเงินได้ พวกเขาร้องตะโกนดีอกดีใจ “จริงด้วยพี่ใหญ่วันนี้ลาภปากแล้ว”

“เย่ เย่ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ”

เด็กน้อยวิ่งห่างออกไป สาวใช้มองตามตาละห้อย “อนุไป๋…”

“ดูเจ้าทำหน้าเข้าสิ เงินไม่กี่ตำลึง ข้าไม่สนหรอก อย่าให้เจออีกเชียวข้าจะจัดการเขาให้ถึงที่สุด”

“พอแล้ว ช่างเถอ