서재
검색
홈 / รักโบราณ / วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด / บทที่ 10 สหายน้อย (1)

공유

บทที่ 10 สหายน้อย (1)

작가: เทียนสื่อ
last update 최신 업데이트: 2025-06-26 12:00:12

“ท่านพี่ เขา!…” ไป๋อีถิงหันไปฟ้องอย่างโมโห ทว่าเมื่อเหลียวหน้ากลับจำเลยก็ชิ่งหายตัวไปเสียก่อน “อ้าว…หายไปไหนแล้ว หึ ชนคนอื่นแล้วยังหนีอีก ไร้ความรับผิดชอบ”

สาวใช้ของนางแบมือออก “อนุไป๋ เมื่อครู่คุณชายท่านนั้นฝากขอโทษท่านเจ้าค่ะ คุณชายบอกว่านี่ชดเชยค่าเสียหายสำหรับค่ายาและอาภรณ์ของท่าน”

ไป๋อีถิงหลุบตามองก็พบตำลึงเงินในมือสาวใช้ “เขาคิดว่าเงินแค่นี้ก็จบปัญหาได้งั้นรึ”

ไป๋อีถิงปัดมือสาวใช้จนเงินในมือกระเด็น สาวใช้เบิกตากว้างตระหนกตื่น มองตามก้อนเงินกลิ้งหลุน ๆ ห่างออกไป ไม่ทันได้เก็บกลับคืนเด็กไร้บ้านคนหนึ่งก็วิ่งตัดหน้าเข้ามา จากนั้นก้มหยิบก้อนเงินไปหน้าตาเฉย 

“โอ้โห เงิน เงิน เยอะเสียด้วย”

เด็กหญิงหนึ่งชายอีกสองล้วนแต่งกายมอซอกรูเข้ามารุมล้อมเด็กชายที่เก็บเงินได้ พวกเขาร้องตะโกนดีอกดีใจ “จริงด้วยพี่ใหญ่วันนี้ลาภปากแล้ว”

“เย่ เย่ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ”

เด็กน้อยวิ่งห่างออกไป สาวใช้มองตามตาละห้อย “อนุไป๋…”

“ดูเจ้าทำหน้าเข้าสิ เงินไม่กี่ตำลึง ข้าไม่สนหรอก อย่าให้เจออีกเชียวข้าจะจัดการเขาให้ถึงที่สุด”

“พอแล้ว ช่างเถอ

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터
이전 챕터 다음 챕터

최신 챕터

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 10 สหายน้อย (1)

    “ท่านพี่ เขา!…” ไป๋อีถิงหันไปฟ้องอย่างโมโห ทว่าเมื่อเหลียวหน้ากลับจำเลยก็ชิ่งหายตัวไปเสียก่อน “อ้าว…หายไปไหนแล้ว หึ ชนคนอื่นแล้วยังหนีอีก ไร้ความรับผิดชอบ”สาวใช้ของนางแบมือออก “อนุไป๋ เมื่อครู่คุณชายท่านนั้นฝากขอโทษท่านเจ้าค่ะ คุณชายบอกว่านี่ชดเชยค่าเสียหายสำหรับค่ายาและอาภรณ์ของท่าน”ไป๋อีถิงหลุบตามองก็พบตำลึงเงินในมือสาวใช้ “เขาคิดว่าเงินแค่นี้ก็จบปัญหาได้งั้นรึ”ไป๋อีถิงปัดมือสาวใช้จนเงินในมือกระเด็น สาวใช้เบิกตากว้างตระหนกตื่น มองตามก้อนเงินกลิ้งหลุน ๆ ห่างออกไป ไม่ทันได้เก็บกลับคืนเด็กไร้บ้านคนหนึ่งก็วิ่งตัดหน้าเข้ามา จากนั้นก้มหยิบก้อนเงินไปหน้าตาเฉย“โอ้โห เงิน เงิน เยอะเสียด้วย”เด็กหญิงหนึ่งชายอีกสองล้วนแต่งกายมอซอกรูเข้ามารุมล้อมเด็กชายที่เก็บเงินได้ พวกเขาร้องตะโกนดีอกดีใจ “จริงด้วยพี่ใหญ่วันนี้ลาภปากแล้ว”“เย่ เย่ ไปหาอะไรอร่อย ๆ กินกันเถอะ”เด็กน้อยวิ่งห่างออกไป สาวใช้มองตามตาละห้อย “อนุไป๋…”“ดูเจ้าทำหน้าเข้าสิ เงินไม่กี่ตำลึง ข้าไม่สนหรอก อย่าให้เจออีกเชียวข้าจะจัดการเขาให้ถึงที่สุด”“พอแล้ว ช่างเถอ

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 9 หวนคืนมาพบ

    นับจากวันนั้นที่ไป๋เฉินเซียงได้พบกับหลานอี้ซิน นางก็ไม่คิดเฉียดกรายเข้าใกล้น้ำพุร้อนยามที่เขามารับการรักษาดวงตาอีก เพราะไม่อยากคอยปิดบังตัวตนให้ต้องอึดอัด และไม่ต้องการเปิดเผยตัวตนอีกเช่นเดียวกันไป๋เฉินเซียงหนีออกจากจวนสกุลไป๋ได้ร่วมสองเดือนแล้ว ไม่กี่วันมานี้นางได้ลงเขาติดตามนักพรตน้อยเกาจวิ้นเข้าไปในตัวเมือง ภาพที่ประกาศตามหาไป๋เฉินเซียงบ้างเก่าลอกล่อนจนมองไม่ออก บางป้ายประกาศก็ถูกละเลงหนวดเคราเพื่อความสนุก ไป๋จื่อเหิงถอดใจจากการติดตามหานางไปตั้งนานแล้ว เพราะยามนี้ไป๋อีถิงได้เข้าไปเป็นอนุของแม่ทัพชิงหลงเป็นที่เรียบร้อยเดิมทีไป๋เฉินเซียงอยากขออภัยพี่สาวต่างมารดาตนเช่นกัน ไป๋อีถิงต้องตกกระไดพลอยโจนเช่นนี้ก็เป็นเพราะนางดื้อรั้นเอาแต่ใจ ไป๋เฉินเซียงทราบดีการเข้าไปเป็นอนุที่ท้ายเรือนหวังเหว่ยหาใช่เรื่องน่ายินดี ที่นั่นคืออเวจีบนดินดี ๆ นี่เองแต่นึกดูแล้วที่ไป๋เฉินเซียงต้องถูกผลักไสไปเป็นอนุ ล้วนเป็นแผนการต่ำช้าของหยางปิ่งอี้ทั้งสิ้นกรรมใดใครก่อกรรมนั้นย่อมคืนสนอง!“ท่านอาจารย์ คุณชายห

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 8 ผีหลอก

    “เจ้า…นี่เป็นเจ้าเองหรือ” หลีซงประหลาดใจคิ้วทรงกระบี่ปลายหนาเลิกขึ้น ไป๋เฉินเซียงพบความฉงนปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า มิใช่หลีซงที่ช่วยนางไว้ แต่กลับเป็นนายของเขาต่างหากที่รั้งแขนนางเมื่อครู่ ทั้งที่ดวงตาอีกฝ่ายมองไม่เห็นกระนั้นเขายังสามารถคว้าแขนของไป๋เฉินเซียงไว้ได้อย่างแม่นยำไป๋เฉินเซียงหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ทะ…ที่แท้เป็นพวกท่าน ดูเหมือนว่าเรามีวาสนาต่อกันจริง”นักพรตน้อยเกาจวิ้นสาวเท้าเข้ามา “พวกท่านรู้จักกันหรือ”ไป๋เฉินเซียงหลุบเปลือกตามองมือหยาบกร้านที่ยังกุมข้อมือของนางไว้แน่น จึงค่อย ๆ ขยับออกอย่างแนบเนียนริมฝีปากได้รูปกระตุกแผ่ว “อ่า…น้องชายผู้นั้นสินะ”นักพรตเกาจวิ้น “น้องชาย?” เขาเหลียวมองไป๋เฉินเซียงไป๋เฉินเซียงยิ้มแหย “ศิษย์พี่ ไว้ข้าอธิบายให้ท่านฟังทีหลังนะเจ้าคะ” ไป๋เฉินเซียงย้ายสายตากลับไปยังบุรุษตรงหน้า“ไม่คิดเลยว่าพวกท่านจะมารับการรักษาที่นี่ตอนนี้พวกเราถือว่าลงเรือลำเดียวกันแล้ว เช่นนั้นข้าน้อยขอเสียมารยาทถาม คุณชายทั้งสองมาจากที่ใดกันจึงได้เกียรติรับการ

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 7 คุ้นตา

    ไป๋เฉินเซียงเพิ่งได้ทราบเดี๋ยวนี้เองว่าแท้จริง ที่นางเดินทางมายังวัดเฉินหลิงได้โดยง่ายเป็นเพราะกำไลข้อมือที่มารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า อีกทั้งมารดาของนางยังฝากฝังไป๋เฉินเซียงไว้กับนักพรตติงรุ่ยฉีตั้งแต่สิบปีก่อนแล้วในกำไลมีส่วนผสมของไม้กฤษณาหายาก ซึ่งสามารถใช้ทลายค่ายกลพรางตาและนำทางมาจนถึงที่นี่ได้ คาดไม่ถึงว่าชาติก่อนไป๋เฉินเซียงไม่เคยคิดโผล่มายังวัดแห่งนี้เลยสักครั้ง ล่าสุดที่เคยเข้ามาก็ช่วงที่ตนอายุเพียงห้าหนาว ก้าวเท้ามาหนแรกก็ฝันถึงภาพของตนกับพี่ชายปริศนาในวัยเด็กเสียอย่างนั้นจะว่าไปแล้วคงเป็นเพราะสถานะของไป๋เฉินเซียงที่เกิดมาต่ำต้อยด้อยกำลัง ชาติก่อนนั้นจึงยินยอมก้มหัวให้ผู้อื่นรังแกและเหยียบย้ำดั่งเศษธุลี ในเมื่อสวรรค์มอบชะตาชีวิตใหม่ให้แก่นาง เช่นนั้นไป๋เฉินเซียงจึงมาดมั่นจะใช้มันแก้ไขอดีตและทวงคืนความเป็นธรรมให้จงได้ในที่สุดไป๋เฉินเซียงก็ได้กราบไหว้นักพรตติงรุ่ยฉีเป็นอาจารย์ ไป๋เฉินเซียงนับเป็นศิษย์หญิงคนที่สองของเขา แน่นอนว่าศิษย์หญิงคนแรกก็คือมารดาของไป๋เฉินเซียงนั่นเองนักพรตน้อยผู้นั้นแม้อายุน้อยกว่าไป๋เฉินเซียงหนึ่

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 6 ความหลังเมื่อครั้งวัยเยาว์

    ฤดูฝนสิบปีก่อน หยาดน้ำฝนกำลังตั้งท่าจะร่วงหล่นจากฟากฟ้า เป็นเหตุให้อากาศร้อนอบอ้าว ที่หน้าศาลาของวัดร้างบนหุบเขาปรากฏร่างเด็กหญิงกำลังยืนตัวสั่นระริก ริมฝีปากบางซีดขาวไร้เลือดฝาดเพราะความหนาวเหน็บ ตอนนี้เวลาล่วงเข้าใกล้ยามโหย่ว [1] เสียงหรีดหริ่งเรไรกังวานก้องทั่วทั้งบริเวณ พริบตาผืนฟ้าที่ย้อมสีหม่นก็เทกระหน่ำหยาดพิรุณให้ร่วงหล่นลงมาอย่างบ้าคลั่งซ่า…ละอองฝนซะสาดเข้าใบหน้าจนรู้สึกไม่สบายตัว นัยน์ตากลมกลอกมองไปยังทางเข้าโถงกราบไหว้ที่ห่างออกไปอย่างนึกลังเล เพราะเพียงก้าวเท้าออกจากที่กำบัง ก็สามารถทำให้เปียกชุ่มไปทั้งร่างเด็กหญิงอายุห้าหนาวจดจ้องเป้าหมายไม่วางตา ก่อนถอนหายใจออกมาอย่างนึกปลดปลง หากเปียกโชกไปทั้งตัวจะต้องถูกมารดาดุเป็นแน่ ทั้งที่ถูกกำชับแล้วว่าอย่าออกมาเล่นนอกโถงกราบไหว้ ทว่าเด็กน้อยกลับไม่เชื่อฟัง ความรั้นเป็นเหตุเด็กตัวเล็กทรุดกายลงเกาะเข่าหน้าสลด มือเล็กเขี่ย ๆ ใบไม้ที่ปลิวเข้ามาเพื่อฆ่าเวลา ริมฝีปากบางขยับแผ่วบ่นให้ตัวเองขมุบขมิบ “ช่างเถิด ทนอีกหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวฝนก็

  • วิวาห์ลวงรักแม่ทัพตาบอด   บทที่ 5 นักต้มตุ๋นน้อย

    ธรณีทางเข้าวัดเฉินหลิงสูงตระหง่านตั้งอยู่ท่ามกลางหุบเขาเงียบสงัด เพราะอากาศชื้นอยู่ตลอด อีกทั้งยังผ่านร้อนผ่านลมฝนมาหลายร้อยปี เสาและขอบธรณีจึงเกิดตะไคร้สีเขียวขุ่นเกาะอยู่ บริเวณโดยรอบโอบล้อมด้วยไม้ยืนต้นทั้งใหญ่และเล็กงอกเงยรวมกันประหนึ่งกำแพงพรางตาวัดเฉินหลิงแต่เดิมก็เป็นวัดที่ปลีกวิเวกตัดขาดจากโลกภายนอก สภาพโดยรอบจึงดูทรุดโทรมลงไปมาก แม้จะเก่าคร่ำคร่าทว่ากลับเปี่ยมด้วยกลิ่นอายแห่งความสงบและอ่อนโยนดุจดั่งธารานิ่งไร้ระลอกคลื่น ผู้ที่บังเอิญพบเห็นอาจคิดว่าน่าหวาดกลัว แต่สำหรับไป๋เฉินเซียงแล้ว นางรู้สึกว่าที่แห่งนี้เปี่ยมล้นไปด้วยความอบอุ่นไป๋เฉินเซียงแหงนหน้ามองป้ายชื่อวัดซึ่งสลักอยู่บนแผ่นศิลาผุพังพลางทรุดตัวนั่งด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง เสียงหอบหายใจหนักหน่วงสะท้อนก้องไร้จังหวะ ริมฝีปากบางเฉียบยกโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ส่งไปจนถึงดวงตาวัดเฉินหลิง ข้ามาถึงแล้วสินะไป๋เฉินเซียงไร้ซึ่งกำลังขาให้ก้าวต่อ นางจึงพักเอาแรงอยู่หน้าประตูชั่วครู่ เพราะเมื่อหลายชั่วยามก่อนต้องวิ่งเท้าเป็นระวิง ทั้งที่กระโดดลงจากรถม้าซึ่งวิ่งเร็วปานลมก

더보기

다른 추천

좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status