บทที่ 27 งานเลี้ยงน้ำชา ณ เรือนหวังเหว่ย

หลังกลับจากงานวิจารณ์ภาพวาดหนนั้น น้อยครั้งมากที่ไป๋เฉินเซียงจะได้พบหน้าหลานอี้ซิน กระนั้นทุกวันนางก็จะเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เขาเสมอ

เช้าวันนี้ก็เช่นกัน เหตุใดสามีของนางจึงทำตัวราวเทพมังกรเห็นหัวไม่เห็นหาง ^[1] เวลาล่วงเลยมาหลายเดือนแล้ว เป้าหมายของนางยังไม่ลุล่วง เพราะไป๋เฉินเซียงเองก็เฉียดไปที่เรือนหวังเหว่ยน้อยครั้งมาก 

“สะใภ้รองเจ้าคะ”

ไป๋เฉินเซียงละมือจากงานปักตรงหน้า “ว่าอย่างไร”

“สะใภ้ใหญ่เชิญท่านไปร่วมจิบชาชมดอกไม้เจ้าค่ะ”

ไป๋เฉินเซียงครุ่นคิด ไม่นานก็ตอบ “ได้”

ซูซินถามย้ำ “ท่านแน่ใจหรือเจ้าคะว่าอยากไป เรื่องในตอนนั้น สะใภ้ใหญ่จะเก็บมาคิดเล็กคิดน้อยหรือไม่เจ้าคะ”

ไป๋เฉินเซียงยิ้มบาง “ข้าไม่เป็นไร เจ้าก็รู้ว่าข้าดูแลตัวเองได้”

ไป๋เฉินเซียงรู้นิสัยของจูจวิ้นอี๋นางนี้ดี นางเป็นคนขี้หึง ทั้งยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นอย่างมาก เหตุการณ์ครานั้นคงฝากบาดแผลในใจอีกฝ่ายไม่น้อย ยามนี้คงหมายตาเอาคืนแล้วกระมัง ไป๋เฉินเซียงก็กำลังมองหาจังหวะเหมาะอยู่พอดี 

ไป๋เฉินเซียงแต