บทที่ 7 คุ้นตา (1)

ไป๋เฉินเซียงเพิ่งได้ทราบเดี๋ยวนี้เองว่าแท้จริง ที่นางเดินทางมายังวัดเฉินหลิงได้โดยง่ายเป็นเพราะกำไลข้อมือที่มารดาทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า อีกทั้งมารดาของนางยังฝากฝังไป๋เฉินเซียงไว้กับนักพรตติงรุ่ยฉีตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว 

ในกำไลมีส่วนผสมของไม้กฤษณาหายาก ซึ่งสามารถใช้ทลายค่ายกลพรางตาและนำทางมาจนถึงที่นี่ได้ คาดไม่ถึงว่าชาติก่อนไป๋เฉินเซียงไม่เคยคิดโผล่มายังวัดแห่งนี้เลยสักครั้ง ล่าสุดที่เคยเข้ามาก็ช่วงที่ตนอายุเพียงห้าหนาว ก้าวเท้ามาหนแรกก็ฝันถึงภาพของตนกับพี่ชายปริศนาในวัยเด็กเสียอย่างนั้น 

จะว่าไปแล้วคงเป็นเพราะสถานะของไป๋เฉินเซียงที่เกิดมาต่ำต้อยด้อยกำลัง ชาติก่อนนั้นจึงยินยอมก้มหัวให้ผู้อื่นรังแกและเหยียบย้ำดั่งเศษธุลี ในเมื่อสวรรค์มอบชะตาชีวิตใหม่ให้แก่นาง เช่นนั้นไป๋เฉินเซียงจึงมาดมั่นจะใช้มันแก้ไขอดีตและทวงคืนความเป็นธรรมให้จงได้ 

ในที่สุดไป๋เฉินเซียงก็ได้กราบไหว้นักพรตติงรุ่ยฉีเป็นอาจารย์ ไป๋เฉินเซียงนับเป็นศิษย์หญิงคนที่สองของเขา แน่นอนว่าศิษย์หญิงคนแรกก็คือมารดาของไป๋เฉินเซียงนั่นเอง 

นักพรตน้อยผู้นั้นแม้อายุน้อยกว่าไป๋เฉินเซียงหนึ่งปี ทว่าหากนับตามศักดิ์ที่กราบอาจารย์ เขาก็คือศิษย์พี่ของนาง นามของนักพรตน้อยก็คือ เกาจวิ้น 

“ศิษย์พี่เกา ท่านจะไปที่ใดหรือ” 

ระหว่างปรุงยาไป๋เฉินเซียงก็นั่งใคร่ครวญเรื่องราวไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งเห็นนักพรตน้อยเกาจวิ้นเดินผ่านมาพร้อมกล่องเครื่องมือแพทย์จึงนึกสงสัย 

“ศิษย์น้องหญิง ข้ากำลังจะนำโอสถวิเศษไปผสมที่บ่อน้ำพุร้อนตรงท้ายหุบเขา” 

ไป๋เฉินเซียงวางมือ รุดเข้าหาศิษย์พี่ของตนด้วยความกระตือรือร้น พลางเช็ดมือเช็ดไม้ด้วยรอยยิ้ม “เช่นนั้นข้าไปด้วยได้หรือไม่ ข้าเคยได้ยินมานานว่าบ่อน้ำพุร้อนของที่นี่ สามารถช่วยขจัดโรคภัยได้ทุกชนิด ซ้ำยังสามารถช่วยให้ร่างกายแข็งแรงเลือดลมเดินสะดวก ข้าเองก็เป็นศิษย์ท่านอาจารย์ร่วมเดือนแล้ว ยังไม่เคยไปที่นั่นสักหน” 

นักพรตน้อยลังเล “แต่ว่าศิษย์น้อง ที่แห่งนั้นไม่เหมาะกับสตรี อีกอย่างคนที่เข้ารับการรักษาวันนี้ก็เป็นบุรุษ ทั้งยังเป็นคนสำคัญของราชสำนักด้วย” 

“เป็นบุรุษเป็นสตรีแล้วอย่างไรกัน มิใช่อาจารย์เคยสอนเองหรอกหรือว่าการแพทย์ไม่แบ่งแยกชายหญิง หรือท่านว่าข้าพูดไม่ถูก” 

“เอ่อ…ที่เจ้าพูดก็ไม่ผิด เพียงแต่…” 

“เอาเช่นนี้แล้วกันเจ้าค่ะ” ไป๋เฉินเซียงโพล่งพร้อมรอยยิ้มซุกซน 

“เจ้าคิดสิ่งใดได้งั้นหรือ”

“ศิษย์พี่รอข้าเพียงหนึ่งถ้วยชาเท่านั้น ท่านอย่าขยับ ห้ามไปก่อนข้า ไม่เช่นนั้นจะถือว่าท่านผิดคำพูด เป็นนักพรตทั้งยังถือวิชาแพทย์เป็นหลักต้องรักษาสัจจะข้ากล่าวถูกต้องหรือไม่เจ้าคะ” 

นักพรตน้อยกะพริบตาปริบ ๆ สติของเขาหลุดลอยทั้งยังพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ไป๋เฉินเซียงแย้มยิ้มไปจนถึงดวงตา “ศิษย์พี่รอข้าครู่เดียวเจ้าค่ะ” 

ร่างระหงผละห่างออกไปไวปานลมกรด 

นักพรตน้อยได้สติ เขาสลัดศีรษะไปมา “ช้าก่อน ศิษย์น้อง”  

กว่าจะรู้ตัวว่าตนเองตกหลุมพราง ศิษย์น้องตัวแสบก็เผ่นแน่บหายลับเข้าไปหลังม่านผืนโปร่งราวมนุษย์ล่องหนเสียแล้ว มือหยาบกร้านยกขึ้นกุมขมับ เอ่ยพึมพำเสียงแผ่ว “ข้ารับปากนางเมื่อใดกัน”

.

.

“ท่านแม่ทัพ รถม้าพร้อมแล้วขอรับ” 

เจ้าของร่างสูงพยักหน้า เขาใช้ไม้เท้าขัดเงาสลักลายพยัคฆ์เป็นดั่งดวงตาคอยนำทาง องครักษ์คนสนิทเข้าช่วยประคอง

“ไม่ต้องลำบาก ข้าเดินเองได้” 

หลีซงก้าวถอยหลัง “หรือว่าดวงตาของท่าน…”

“ยัง…ข้ายังมองไม่เห็น แต่ต่อให้ข้ามองไม่เห็น ก็ใช่จะต้องเป็นภาระของผู้อื่นมิใช่หรือ เจ้าวางใจข้าสามารถใช้ชีวิตที่ต่างจากคนตาบอดทั่วไปได้” 

หลีซงเป็นห่วงจนหน้าซีด แต่ก็จำต้องออกห่างเขาตามความประสงค์ จากนั้นไม้เท้าจึงทำหน้าที่ดั่งเครื่องมือนำทางให้แม่ทัพหนุ่มต่อ แม้ต้องขึ้นบันไดสุดคับแคบของรถม้า ทว่าชายหนุ่มก็หาได้ก้าวพลาดแม้เพียงครึ่งก้าว หนำซ้ำทุกการเยื้องย่างยังสุขุมเยือกเย็นประหนึ่งเห็นด้วยตาเนื้อ

ชายตาบอดผู้นี้มีนามว่า หลานอี้ซิน เขาเป็นบุตรชายคนรองของใต้เท้าหลาน สมญานาม แม่ทัพไป๋หู่ เพราะเขาสร้างผลงานให้แก่วงศ์ตระกูลไว้มาก ใต้เท้าหลานจึงเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ 

แต่แล้วก็ดั่งสวรรค์กลั่นแกล้ง แม้เขาเอาชนะสงครามมาหลายสมรภูมิ ทว่าก่อนออกนำทัพไปหนานชาง หลานอี้ซินกลับต้องเสียดวงตาไปทั้งสองข้างเสียก่อนกระทั่งกลับกลายมาเป็นปมด้อยของตระกูลหลาน 

ด้วยเหตุนี้ใต้เท้าหลานไม่อยากให้อำนาจที่กำลังรุ่งโรจน์ตกเป็นของขุนนางตระกูลอื่น เขาจึงส่งบุตรชายคนโตเข้ารบในสมรภูมิหนานชางแทนที่น้องชาย หนำซ้ำเขายังสามารถคว้าชัยชนะมาได้อีกด้วยแม้จะเรียกว่าหวุดหวิดก็ตาม คุณชายใหญ่หลานจิ้นถงจึงได้รับสมญานามไม่น้อยหน้าน้องชาย นามว่า แม่ทัพชิงหลง 

ในยามนี้หลานอี้ซินจึงถูกพักราชการจนกว่าดวงตาจะมองเห็น แม้หมอหลวงต่างส่ายหน้าไร้หนทางรักษา ทว่าหลานอี้ซินกลับมิเคยถอดใจ