วิศวะกินเด็ก 53 | ยอมรับ

“คาร์มินมาทำธุระอะไรแถวนี้เหรอ?” พอคาร์มินถามว่ารู้สึกคุ้นๆ กับถนนเส้นนี้หรือเปล่า มันอดทำให้อยากรู้ไม่ได้เลยว่าเขามาทำธุระอะไรแถวนี้ จิตใจตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เริ่มกลัวว่าคาร์มินจะรู้เรื่องที่ตัวเองพยายามปกปิดเอาไว้

“ไม่นานหรอก แป๊บเดียว”

“…” โมนาเงียบ ก้อนเนื้อข้างซ้ายเต้นแรงแทบหลุดออกมาจากขั้วหัวใจ ทันทีที่รถหรูจอดลงที่บริเวณจุดเกิดเหตุหลายเดือนก่อน อาการหวาดกลัวเริ่มเข้าครอบงำมากขึ้น เมื่อภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ

พยายามไม่แสดงอาการผิดปกติให้คาร์มินรู้ ครั้งล่าสุดที่มีความรู้สึกกลัวแบบนี้ คือวันเกิดเหตุในคืนนั้น

“คาร์มินนัดเจอเพื่อนแถวนี้เหรอ?”

“ใช่”

“อ๋อ โอเค…”

“ดูเหมือนว่าเธอกำลังกลัวอะไรอยู่เลยนะ”

“อาจเป็นเพราะบรรยากาศแถวนี้มันน่ากลัวล่ะมั้ง”

“บรรยากาศมันน่ากลัว หรือว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่างอยู่กันแน่” เขาดึงสายตาไปมองโมนา ต่อให้พยายามหลบหนีความผิดที่ตัวเองทำมากแค่ไหน ขึ้นชื่อว่าความลับไม่มีในโลก ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงสักวันก็ต้องถูกเปิดเผยอยู่ดี

“คาร์มินมองโมนา เหมือนกับว่าโมนาไปทำอะไรผิดมาเลยนะ”

“แล้วได้ทำอะไรผิดมาหรือเปล่าล่ะ”

“โมนาไม่ได้ทำอะไรผิดมา”

มุมปาก