บทที่ 4

“โน้ต ตอนไปซ้อมรอเราด้วยนะจะได้ไปด้วยกัน” เชอร์รี่เพื่อนในคณะและตำแหน่งดาวคณะคู่กับวรงกรณ์ เดินเข้ามาบอกชายหนุ่มรูปหล่อพ่อรวยที่ตัวเองหมายปองจองเอาไว้ในใจตั้งแต่แรกเห็น ใครๆก็รู้ว่าท่ีบ้านของวรงกรณ์รวยแค่ไหนถ้าได้เป็นสะใภ้บ้านนี้สบายไปทั้งชาติ อีกแค่สองวันก็จะถึงวันประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยแล้ว ที่จริงเขาไม่ได้อยากเป็นเลยแต่เพื่อนๆและรุ่นพี่ต่างลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่าต้องเป็นวรงกรณ์เท่านั้นที่จะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้เลยทำให้ปฏิเสธไม่ได้ เลยต้องปล่อยให้เลยตามเลยและอีกอย่างเขาหมั่นไส้เดือนคณะแพทย์เพื่อนใหม่ของพู่กันเพื่อนรักวัยเด็กของเขาด้วยที่ทำตัวสนิทกับเพื่อนเขามากเกินไป ขยันเป็นข่าวเพจคิ้วท์บอยเหลือเกินพลอยจะทำให้เฮียเนมเข้าใจเพื่อนเขาผิด

"ได้ซิ เชอร์รี่ก็เตือนเราอีกทีแล้วกันนะเผื่อเราลืมดูเวลา” วรงกรณ์บอกเพื่อนสาวอีกทีก่อนที่จะต้ังใจเรียนต่อ โดยที่พยายามที่จะไม่สนใจหญิงสาวที่มองเขาอย่างเคลิบเคลิ้ม

“โอเคนั่นเเหละ น้องโน้ตเดินช้ากว่าอีกนิดนึง นิดเดียวค่ะ โอเคดีค่ะ เลิศค่ะลูกชาย” เสียงของพี่เลี้ยงคณะวิศวะเชียร์เดือนคณะในระหว่างซ้อม เรื่องหุ่น และบุคลิกภาพของวรงกรณ์ไม่น่าเป็นห่วงเพราะเจ้าตัวหุ่นดีมากอยู่แล้วแค่ปรับการเดินให้ช้าลงเท่านั้น ก็จะเพอร์เฟค

ชายหนุ่มเป็นที่ต้องตาของใครหลายๆคนทั้งผู้หญิง ผู้ชาย รุ่นพี่ รุ่นเดียวกัน ด้วยความที่หน้าตาคมและท่าทางหยิ่งไม่สนใครดูเข้าถึงยาก บางทีดูหล่อทรงแบด ไหนจะฐานะทางบ้านอีก ทำให้เป็นที่ดึงดูดของทุกคน

ตอนเย็นของทุกเย็นหลังเลิกเรียนวรงกรณ์ต้องอยู่ซ้อมทุกเย็นอีกแค่สองวัน หลังวันประกวดหวังว่าทุกอย่างนี่จะดีขึ้นเขาเพลียมากเลยตอนนี้อยากพักผ่อนมากการซ้อมทำเขาหมดพลังงานไปเยอะ

“คิวต่อไปน้องเชอร์รี่ค่ะ ขึ้นซ้อมเลยค่ะลูกสาว” เสียงพี่เลี้ยงสาวสองยังคงดังต่อเนื่อง

วันประกวดดาวเดือนของมหาวิทยาลัยก็มาถึงวันนี้ตัวแทนจากคณะต่างๆ ท้ังหญิงและชายเข้ามาแต่งตัวแต่งหน้าเพื่อออกไปโชว์ความหล่อความงามและความสามารถให้ประจักษ์แก่สายตาของคณะกรรมการ และทุกคนที่มาร่วมเชียร์และให้กำลังใจตัวแทนคณะตัวเอง กิตติภพตื่นเต้นมากเพราะพอกวาดสายตามองไปรอบๆ ที่เค้าจัดไว้ให้ตัวแทนและพี่เลี้ยงแต่ละคณะเก็บตัวอยู่มีแต่คนหล่อๆ สวยๆ ท้ังนั้น เขาไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่นความสามารถที่จะต้องแสดงโชว์ก็ธรรมดาเหลือเกิน กวาดตามองไปรอบๆ สายตาของเขาก็บังเอิญไปประสานกับสายตาคมของเดือนตัวแทนของคณะวิศวะอีกฝ่ายมองเขาไม่ยอมหลบ เขาจึงต้องเป็นฝ่ายหลบแล้วเสมองไปทางอื่นแทน ทำไมพอสบกับสายตาคมของเขาคนนั้นแล้วเรารู้สึกใจสั่นยิ่งกว่าตอนที่อยู่กับพู่กันเสียอีกหรือเรากลัวเขา ดูเขามีอำนาจอย่างไงไม่รู้

วรงกรณ์มองตัวแทนของคณะแพทย์ด้วยความหมั่นไส้ ถึงอีกคนจะดูขาวหล่อแบบเกาหลีที่เป็นที่นิยมในสมัยนี้และเป็นที่กรี๊ดกร๊าดของสาวๆ ตอนนี้ก็เถอะ ดูยังไงก็ไม่เหมาะกับพู่กันเพื่อนรักของเขาอยู่ดี วันนี้แหละเขาจะเอาชนะเดือนแพทย์ให้ดูที่จริงก็ไม่ได้อยากได้ตำหน่งตำแหน่งอะไรหรอกแต่หมั่นไส้คน

“โน้ตมาแต่งหน้ามาลูก พี่จีจี้รอหนูอยู่ใกล้จะถึงเวลาแล้ว” วรงกรณ์ก้มลงมองนาฬิกาเห็นว่าเพิ่งจะสี่โมงเย็นการประกวดเริ่มหกโมงเย็นนี่มันใกล้จะถึงเวลาตรงไหน แต่ยังไงเขาก็เลือกเดินเข้าไปนั่งลงเก้าอี้เล็กตามที่พี่เลี้ยงบอกเพื่อให้เค้าแต่งหน้าให้

“แล้วน้องเชอร์รี่คนสวยยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย ใครก็ได้ช่วยตามให้หน่อยซิ เค้าจะประกวดกันอยู่แล้ว”

พี่เลี้ยงคนอื่นๆดังโหวกเหวกประสานงานกัน จริงสิดาวคณะคู่เขายังไม่มาเลย แต่ร่างสูงก็ไม่มีเวลาสนใจเพราะโดนพี่เลี้ยงที่รอแต่งหน้าสั่งให้นั่งตรงๆ ให้เขาแต่งหน้าให้

“โห้ พระเจ้ารักมากสิท่า ท่านถึงได้ให้เบ้าหน้าฟ้าประทานมาซะขนาดนี้ ไม่ต้องแต่งอะไรมากมายเลยหล่อมากๆลูกเจ๊” พี่จีจี้ที่แต่งหน้าให้กับเขาในวันนี้เอ่ยพูดออกมาพร้อมกับจับใบหน้าหันไปมาเหมือนกับกำลังสำรวจสินค้าอะไรอยู่สักอย่าง

“หล่อมากลูกชาย ภูมิใจในคณะตัวเองสุดๆ ตำแหน่งเดือนมหาลัยจะไปไหนเสียต้องตกเป็นของวิศวะเท่านั้น” เสียงพี่จีจี้บีบให้เล็กน่ารักอย่างมีจริตเอ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูจะภาคภูมิใจ ในฝีมือการแต่งหน้าของตนเองและความหล่อของเดือนคณะ

“สวัสดีค่ะพี่ๆ น้องเชอร์รี่ขอโทษนะคะที่มาช้า พอดีมีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ” เชอร์รี่มาถึงก็รีบขอโทษขอโพยเหล่ารุ่นพี่ที่รอเธอทั้งโทรตามโทรจิก พอมาถึงเธอก็ถูกจับมานั่งใกล้ๆกับวรงกรณ์

“มานั่งให้ไวเลยยัยลูกสาว พี่ๆจะได้แต่งหน้าให้เดี๋ยวไม่ทัน” พี่เลี้ยงบอกดาวคณะที่ชอบทำตัวเด่นมีปัญหามาไม่ตรงเวลาตลอดระยะเวลาที่ซ้อมกันมา พวกนางเองก็เบื่อ

ด้านฝั่งคณะแพทย์โต๊ะที่โดนดัดแปลงให้เป็นโต๊ะเครื่องแป้งที่ตอนนี้มีเครื่องสำอางวางไว้เกลื่อนเต็มไปหมด กระจกบานยาวถูกจัดตั้งขึ้นพร้อมกับหลอดไฟหลายดวงที่ถูกเปิดเอาไว้สะท้อนคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน

“มาๆ น้องบอมมานั่งที่เก้าอี้เลยลูก มาแต่งหน้ากับพี่มอลลี่เร็วลูกเดี๋ยวเจ๊ไปดูชุดให้ว่าเรียบร้อยดีไหม” เสียงใสๆของพี่เคที่พี่สายรหัสและพี่เลี้ยงคณะแพทย์เรียกกิตติภพพร้อมกับเข้าไปจับแขนของเดือนแพทย์มานั่งแต่งหน้าเพื่อเข้าประกวดเป็นหน้าเป็นตาให้คณะเรียกสติของชายหนุ่มให้ละสายตาจากคู่แข่งฝั่งคณะวิศวะ ร่างบางนั่งที่เก้าอี้ที่มีพี่มอลลี่พี่เลี้ยงสาวสองนั่งรออยู่

“หลับตาค่ะลูก ไม่ต้องกลัวพี่มอลลี่ทำมิดีมิร้ายนะ พี่เคที่เฝ้าอยู่หนูวางใจได้ยกเว้นว่าพวกเจ๊จะฮั้วกันกินหนูนั่นก็อีกอย่าง 555” เสียงพี่เลี้ยงอีกคนบอกหนุ่มหล่อทำให้กิตติภพแอบขำในใจเพราะพี่ๆทั้งสองน่ากลัวพอๆกันทั้งคู่ รอไม่นานเครื่องสำอางที่ถูกวางไว้ตรงโต๊ะด้านหน้าก็ถูกเอามาปัดๆถูๆตกแต่งบนใบหน้าของเขา

“ต๊าย ตาย นึกว่าดาราเกาหลีมาจากไหนหล่อมากลูก น้องบอมของเจ๊ ดูซิผิวก็ดีหน้าก็หล่อ โอ๊ย หัวใจเจ๊เทให้หมดตักเลย ลืมตาได้แล้วครับสุดหล่อ อยากปรับตรงไหนอีกไหมลูก”

สิ้นเสียงของพี่มอลลี่ที่อนุญาตให้ลืมตาได้ กิตติภพก็ลืมตามองตัวเองในกระจก ใบหน้าขาวเนียน จมูกโด่งถูกแต่งเติมให้มีสีสันขึ้นมาเพียงนิดเดียวเหมือนไม่ได้แต่งอะไร ทำให้เจ้าของใบหน้าพอใจมากเพราะเขาไม่อยากจะแต่งหน้าจนดูไม่เหมือนตัวจริงหาหน้าเดิมไม่ได้

“บอมว่าโอเคแล้วนะครับ พี่มอลลี่แต่งหน้าเก่งมากๆเลยครับ ขอบคุณมากนะครับพี่”

“ตายแล้วเหมือนกับไอดอลเกาหลีไม่มีผิด ดูทั้งหล่อทั้งสวย ดูโอปป้าในคนๆเดียวกัน โอ๊ยอยากชอบผู้ชายแล้วเนี่ย”

กิ่งก้อยดาวคณะแพทย์ที่คู่กับกิตติภพชมเพื่อนไม่หยุด เธอมองอีกคนซ้ายทีขวาที ทำไมมันถึงได้ดูดีแบบไร้ที่ติไปหมดแบบนี้นะ เสียดายที่เธอเป็นสาวสวยที่ชอบผู้หญิงสวยเหมือนกันไม่งั้นจะชอบเพื่อนหรือจะจีบเพื่อนเป็นเมียดี

“ก็แหม่ น้องบอมน่ะเบ้าหน้าน้องเค้าดีอยู่แล้ว แต่งนิดเติมหน่อยก็ดูดีแล้ว เจ๊แทบไม่ต้องทำอะไรมากเลย” พี่มอลลี่ถ่อมตัวแต่ก็อดที่จะมองผลงานตัวที่ไม่ต้องทำอะไรมากมายอย่างชื่นชม

“มาเขยิบมาใกล้ๆเจ๊ เดี๋ยวเจ๊เซ็ตผมให้” สเปรย์เซ็ตผมถูกใช้กับเส้นผมดกสีน้ำตาลเข้มของกิตติภพ ทำให้ใบหน้าที่หล่ออยู่แล้วหล่อขึ้นไปอีก จนพี่เลี้ยงพากันกรี๊ดกร๊าด

“มาเร็วเสร็จแล้วก็มา ถ่ายรูปกันหน่อย” รูปหลายต่อหลายรูปทั้งรูปเดี่ยว รูปคู่ รูปรวมของทีมงานถูกบันทึกไว้ด้วยกล้องคุณภาพดีเพื่อส่งไปให้ส่วนกิจกรรมของมหาวิทยาลัย

“อ้าวเด็กๆทุกคนเตรียมตัวขึ้นเวทีนะครับ เดี๋ยวพี่จะเชิญขึ้นไปทีละคณะก่อนตามที่ซ้อมนะ เดินให้เสร็จก่อนแล้วรอบต่อไปค่อยขึ้นไปโชว์ความสามารถ” รุ่นพี่ที่ทำหน้าที่ในการจัดงานแจ้งแก่ตัวแทนดาวเดือนให้เตรียมตัวขึ้นเวที