ตอนที่ 12 กิจกรรมที่วุ่นวายแต่สนุก

ตอนที่

12

กิจกรรมที่วุ่นวายแต่สนุก

       เช้าวันเสาร์แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาปลุก ปรายฟ้าให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบ ๆ เธอพยายามลืมตาก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง

         “โอ๊ย ปวดหัวจัง” เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงอย่างหงุดหงิด ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผับค่อย ๆ ฉายชัดขึ้นในหัว โดยเฉพาะภาพที่ภาคภูมิกับหญิงสาวคนนั้นที่เข้ามาคลอเคลัย ความรู้สึกไม่ชอบใจยังคงคุกรุ่นอยู่ในใจอย่างประหลาดคล้ายมีก้อนหินอุ่น ๆ ถ่วงอยู่ในอก

         มือถือของเธอสั่นครืด ชื่อมีนาเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

         ปรายฟ้ารับสายเสียงงัวเงีย “ฮัลโหล มีนา แกรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาหาฉันที่ห้องเลย ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”  

         “เมื่อคืนสนุกมากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่แกทำหน้าบูดใส่ใครบางคนน่ะ” เสียงมีนาเจื้อยแจ้วมาตามสาย ปรายฟ้าถอนหายใจ

         “พอเลย ไม่ต้องมาแซว รีบมาได้แล้ว”

         หลังจากวางสาย ปรายฟ้าก็ลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาดื่มพลางส่ายหัวเบา ๆ กับความเพ้อเจ้อของเพื่อนแต่ในใจก็อดคิดถึงภาพที่เห็นเมื่อคืนไม่ได้

         ขณะเดียวกันในอีกห้องหนึ่งภาคภูมิกำลังยืนชงกาแฟดำเข้ม ๆ ดื่มอย่างเงียย ๆ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่แววตาดูอ่อนล้าเล็กน้อย เสียงข้อความจากชัยวัฒน์ดังขึ้นมา

         “ไงเพื่อน ไม่ปวดหัวแย่หรอวะ เมื่อคืนหนักไปหน่อยนะ” ข้อความจากชัยวัฒน์ตามมาด้วยสติกเกอร์รูปคนเมา

         ภาคภูมิกดอ่านแล้ววางมือถือลง ภาพปรายฟ้าที่ทำหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเขาผุดขึ้นในความคิด มุมปากของเขาแอบกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปจิบกาแฟอย่างช้า ๆ

       หลายวันต่อมา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยนักศึกษาที่มาเข้าร่วมโปรเจกต์ ‘ต้นไม้ของฉัน’ ภาคภูมิมาถึงแต่เช้า

เขากำลังยืนกางแบบแปลนขนาดใหญ่ อธิบายถึงตำแหน่งการปลูกต้นไม้แต่ละชนิดอย่างละเอียด “ระยะห่างต้องเป๊ะนะครับ เพื่อการเจริญเติบโตที่เหมาะสม และดินบริเวณนี้เราผสมปุ๋ยชีวภาพสูตรเฉพาะแล้ว” เขาชี้ไปที่กองดินที่เตรียมไว้ด้วยท่าทางจริงจัง

ไม่นานนักปรายฟ้าก็เดินเข้ามาในลานกิจกรรมพร้อมกัสและมีนา แม้จะยังดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงความสดใสไว้ไม่เปลี่ยน

ปรายฟ้าถือไมโครโฟนสีสดใสส่งเสียงหวาน ๆ ไปทั่วบริเวณ ใบหน้าสวย ๆ ยิ้มหวานของเธอเป็นที่ดึงดูดได้ไม่น้อย

“เอาล่ะค่ะทุกคน วันนี้เราจะมาเปลี่ยนโลกให้น่าอยู่ขึ้นด้วยมือของเรากันนะคะ พร้อมกันหรือยังคะ และก่อนอื่น เรามาวอร์มอัพด้วยเกม 'ตามหาคู่ต้นไม้' กันก่อน” เสียงดนตรีสนุกสนานบรรเลงขึ้นทันที นักศึกษาพากันหัวเราะและวิ่งวุ่นตามหาป้ายชื่อต้นไม้ที่ซ่อนอยู่

ภาคภูมิถอนหายใจพรืด เขากระพริบตาเมื่อเหลือบมองปรายฟ้าที่กำลังกระโดดโลดเต้นไปกับเพลงอย่างเต็มที่

“นี่คือกิจกรรมปลูกต้นไม้หรือโรงเรียนอนุบาลกันแน่” เขาบ่นพึมพำริมฝีปากเม้มแน่นด้วยความระอา แต่ก็ยังคงยืนคุมงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ปรายฟ้าเดินเข้ามาใกล้ภาคภูมิพร้อมรอยยิ้ม

“โห! นายอย่าทำหน้าเครียดสิ เดี๋ยวต้นไม้ก็ไม่อยากโตพอดี” เธอพูดพลางยื่นป้ายชื่อต้นไม้เล็กๆ ให้เขาดู

“อันนี้ต้นกาแฟนะนาย รู้ไหมว่ามันต้องปลูกยังไงให้ได้กาแฟอร่อย ๆ เผื่อจะไปเปิดร้านเองในอนาคต”

ภาคภูมิเลิกคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าบอกถึงความไม่ค่อยพอใจ “กาแฟเป็นเรื่องของสายพันธุ์และการคั่ว ส่วนการปลูกคือปัจจัยพื้นฐาน และผมไม่ได้คิดจะเปิดร้านกาแฟ”

            “โอ๊ย! เถียงได้ทุกเรื่องจริง ๆ” ปรายฟ้าส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ แต่ก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ กับความตรงไปตรงมาของเขา

“ว่าแต่คืนนั้นไปต่อที่ไหนนะ” เธอถามขึ้นมาลอยๆ จงใจเปลี่ยนเรื่อง

ภาคภูมิ หันมามองเธอเล็กน้อย “จะไปต่อที่ไหนก็ต้องกลับห้องสิ คุณถามทำไม”

“เปล่าก็แค่อยากถามเท่านั้นเอง” ปรายฟ้าตอบห้วนๆ

“แค่เห็นนายมีเพื่อนเยอะดี ก็เลยสงสัย” เธอพูดพลางชำเลืองมองภาคภูมิเล็กน้อย

ขณะที่นักศึกษากำลังขุดหลุมและเตรียมดินกันอย่างขะมักเขม้น ปรายฟ้าที่กำลังเดินถือถุงปุ๋ยชีวภาพถุงใหญ่เพื่อไปเติมให้นักศึกษาที่อยู่สุดแปลง เผลอเหยียบก้อนหินกลม ๆ เข้าอย่างจัง ทำให้เธอเสียหลักและลื่นพรืดลงไปในกองดินโคลนที่เพิ่งผสมเสร็จพอดี

“กรี๊ดดด” ปรายฟ้าร้องเสียงหลงก่อนจะล้มลงก้นจ้ำเบ้า เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนไปทั้งตัว

ภาคภูมิที่กำลังอธิบายเรื่องระบบน้ำหยดอยู่ไม่ไกล หันมาเห็นเหตุการณ์พอดี เขารีบปรี่เข้ามาหาเธอทันทีโดยอัตโนมัติ ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความตกใจอย่างชัดเจน

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ภาคภูมิถามเสียงเรียบแต่แฝงความห่วงใย เขายื่นมือออกไปช่วยดึงปรายฟ้าให้ลุกขึ้น ใบหน้าของเขามีรอยเปื้อนโคลนเล็กน้อยจากการสะบัดตัวตอนล้มของเธอ

“เปื้อนหมดเลย” ปรายฟ้าบ่นอุบมองสภาพตัวเองแล้วก็แทบอยากจะร้องไห้แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าภาคภูมิก็เปื้อนไปด้วย

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ล้างออก” ภาคภูมิพูดพลางปัด ๆ โคลนออกจากมือเธอเบา ๆ

“ทีหลังระวังหน่อย อย่าซุ่มซ่ามให้มาก”

ขณะเดียวกันณัฐพลที่กำลังจัดต้นกล้าอยู่กับกัสก็หันมาเห็นเหตุการณ์พอดี

“โอ๊ย ปรายฟ้า เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” กัสรีบวิ่งเข้ามาช่วย

“ไม่เป็นไรมากหรอกแค่เปื้อนหมดเลย” ปรายฟ้าตอบพร้อมทำหน้ายู่ใส่ภาคภูมิ

“นี่ก็อีกคน ทำเป็นเข้มงวดนักหนาสุดท้ายก็มาเปื้อนด้วยกันจนได้ สมน้ำหน้า”

ภาคภูมิไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ถอนหายใจ แต่ก็มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ณัฐพลยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กัสแล้วกัสก็ยื่นต่อให้ ปรายฟ้าพลางแอบมองณัฐพลด้วยสายตาขอบคุณ

“ขอบใจนะพล” กัสกระซิบเบาๆ

“ไม่เป็นไร” ณัฐพลยิ้มตอบ

ชัยวัฒน์ที่กำลังช่วยนักศึกษาขุดหลุมเห็นภาคภูมิกับปรายฟ้ายืนเปื้อนโคลนอยู่ด้วยกันก็อดไม่ได้ที่จะแซวเสียงดัง

“โอ้โห อะไรกันเนี่ยไอ้ภูมิ นี่มันกิจกรรมปลูกต้นไม้หรือกิจกรรมจับคู่กันแน่วะ” ชัยวัฒน์หัวเราะเสียงดัง

“เห็นเปื้อนด้วยกันขนาดนี้ สงสัยจะเป็นคู่กันจริง ๆ แล้วมั้ง แหม โคลนสื่อรักป่ะเนี่ย”

ปรายฟ้าหน้าแดงก่ำหันไปค้อนขวับ “ชัยวัฒน์ อย่ามาพูดจาบ้า ๆ นะ”

มีนาที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำ ก็เห็นสภาพของเพื่อนทั้งสองพอดี เธอยกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก

“แหม ๆ มีความโรแมนติกกลางทุ่งโคลนด้วยนะปราย หวานเจี๊ยบเลยนะ”

“มีนา” ปรายฟ้าค้อนขวับ

“อะไรกันปราย ก็ดูสิเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยเนี่ย” มีนาแซวต่อไม่หยุด

ชัยวัฒน์เดินเข้ามาใกล้มีนาพลางกระซิบ “นี่มีนาเธอก็แซวเพื่อนเธอน่ะระวังตัวเองเถอะ” เขาแกล้งเอามือไปป้ายโคลนจากมือภาคภูมิมาแตะที่แก้มของมีนาเบา ๆ

“กรี๊ด ชัยวัฒน์” มีนาร้องเสียงหลงใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความตกใจ

“นายกล้าดียังไง” เธอรีบวิ่งไล่ชัยวัฒน์ที่หัวเราะร่าไปทั่วลานกิจกรรมเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังคลอไปกับเสียงดนตรีและบรรยากาศสนุกสนานในกิจกรรม

ภาคภูมิเดินสำรวจแปลงปลูกต้นไม้อย่างเงียบ ๆ เขาเห็นปรายฟ้า กำลังนั่งคุยกับน้อง ๆ นักศึกษาอย่างเป็นกันเอง

สอนวิธีการพรวนดินและดูแลต้นกล้าด้วยท่าทางที่อ่อนโยนและสดใส รอยยิ้มของเธอบ่งบอกถึงความสุขและความหลงใหลในสิ่งที่ทำ ดวงตาของเธอมักจะเปล่งประกายเสมอเมื่อได้ลงมือทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติและศิลปะ

ภาพของปรายฟ้าที่เคยติดตาว่าเป็นแค่คนวุ่นวายและชอบโวยวายค่อย ๆ จางหายไป แทนที่ด้วยภาพของหญิงสาวที่มีความอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยพลังงานด้านบวก

ในทางกลับกันปรายฟ้าก็แอบมองภาคภูมิที่กำลังอธิบายวิธีการติดตั้งระบบน้ำหยดอัตโนมัติให้กับนักศึกษาด้วยท่าทางตั้งใจจริงจัง ทุกคำพูดของเขาบ่งบอกถึงความรู้และความเชี่ยวชาญ ดวงตาของเขาที่เคยดูเย็นชา

ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและหลงใหลในเรื่องของวิศวกรรมและการคำนวณ เธอยอมรับในใจว่าภาคภูมิมีเสน่ห์ในแบบของเขาเอง ไม่ใช่แค่ความฉลาดแต่ยังเป็นความตั้งใจและความรับผิดชอบในทุกสิ่งที่ทำภาพจำของเขาที่เคยเป็นแค่คนน่าเบื่อและเคร่งขรึม ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นคนที่น่าค้นหาและอบอุ่นในแบบของเขา

ณัฐพลกับกัสเองก็ยังคงทำงานอยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ ณัฐพลช่วย กัส ยกกระถางต้นไม้หนักๆ กัสก็คอยยื่นอุปกรณ์ให้เขาอย่างรู้ใจ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันมาก แต่ทุกการกระทำก็เต็มไปด้วยความเข้าใจและความใส่ใจที่มอบให้กันและกัน กัสเผลอทำคราบดินติดแก้มโดยไม่รู้ตัว ณัฐพลเห็นเข้าก็ยื่นมือมาเช็ดให้อย่างแผ่วเบาด้วยปลายนิ้วโป้ง สายตาที่แอบชำเลืองมองกันเป็นระยะๆ และรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บ่งบอกว่าความสัมพันธ์เล็กๆ ของพวกเขากำลังเติบโตไปอย่างช้าๆ แต่แน่นอน

โปรเจกต์ ‘ต้นไม้ของฉัน’ อาจจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ จากความแตกต่างของคนสองคน แต่ความวุ่นวายนั้นกลับทำให้พวกเขาสองคน รวมถึงเพื่อนๆ ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และมองเห็นอีกฝ่ายในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน