ตอนที่ 12 กิจกรรมที่วุ่นวายแต่สนุก

ตอนที่

12

กิจกรรมที่วุ่นวายแต่สนุก

เช้าวันเสาร์แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาปลุก ปรายฟ้าให้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบ ๆ เธอพยายามลืมตาก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเอง

“โอ๊ย ปวดหัวจัง” เธอพลิกตัวไปมาบนเตียงอย่างหงุดหงิด ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผับค่อย ๆ ฉายชัดขึ้นในหัว โดยเฉพาะภาพที่ภาคภูมิกับหญิงสาวคนนั้นที่เข้ามาเกาะแกะ ความรู้สึกไม่ชอบใจยังคงคุกรุ่นอยู่ในใจอย่างประหลาด

มือถือของเธอสั่นครืด ชื่อมีนาเด้งขึ้นมาบนหน้าจอ

“ฮัลโหล” ปรายฟ้ารับสายด้วยเสียงงัวเงีย

“ปรายแกตื่นยังเนี่ย ปวดหัวเหมือนกันเลยใช่ไหม” เสียงมีนาเจื้อยแจ้วมาตามสาย

“เมื่อคืนสนุกมากเลยนะ โดยเฉพาะตอนที่แกทำหน้าบูดใส่ใครบางคนน่ะ”

ปรายฟ้าถอนหายใจ “พอเลยมีนา ไม่ต้องมาแซวเลย” ปรายฟ้าพูดพร้อมลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาดื่ม

“แล้วไอ้สองคนนั้นล่ะ กัสกับพลกลับถึงหอกันหรือเปล่า”

“ถึงดิ เห็นพลดูแลกัสดี๊ดี พาไปส่งถึงหอเลยนะแก น่ารักอ่ะ” มีนาพูดด้วยน้ำเสียงชวนฝัน

“นี่แหละนะ คู่แท้ไม่ต้องพูดเยอะ แค่มองตาก็รู้ใจ”

ปรายฟ้ากรอกตา”เพ้อเจ้อ ไปหาอะไรกินแก้แฮงค์ดีกว่า ฉันหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย”

“เออ ๆ เดี๋ยวไปหาที่ห้อง ขออาบน้ำแต่งตัวก่อนไว้ไปหา” มีนาบอกกับปรายฟ้า

“เดี๋ยวฉันโทรหากัสด้วยนะ จะได้ออกไปพร้อมกัน” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาแล้วก็วางสายไป

ในอีกห้องหนึ่งภาคภูมิกำลังยืนชงกาแฟดำเข้ม ๆ ดื่มอย่างเงียย ๆ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่แววตาดูอ่อนล้าเล็กน้อย เสียงข้อความจากชัยวัฒน์ดังขึ้นมา

“ไงเพื่อน ไม่ปวดหัวแย่หรอวะ เมื่อคืนหนักไปหน่อยนะ” ข้อความจากชัยวัฒน์ตามมาด้วยสติกเกอร์รูปคนเมา

ภาคภูมิกดอ่านแล้ววางมือถือลง เขานึกภาพปรายฟ้าที่ทำหน้าบึ้งตึงเมื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเขา มุมปากของเขาแอบกระตุกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปจิบกาแฟอย่างช้า ๆ

หลายวันต่อมา

แสงแดดยามเช้าสาดส่องลงมายังลานกิจกรรมของมหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยนักศึกษาที่มาเข้าร่วมโปรเจกต์ ‘ต้นไม้ของฉัน’ ภาคภูมิมาถึงแต่เช้า

เขากำลังยืนกางแบบแปลนขนาดใหญ่ อธิบายถึงตำแหน่งการปลูกต้นไม้แต่ละชนิดอย่างละเอียด “ระยะห่างต้องเป๊ะนะครับ เพื่อการเจริญเติบโตที่เหมาะสม และดินบริเวณนี้เราผสมปุ๋ยชีวภาพสูตรเฉพาะแล้ว” เขาชี้ไปที่กองดินที่เตรียมไว้ด้วยท่าทางจริงจัง

ไม่นานนักปรายฟ้าก็เดินเข้ามาในลานกิจกรรมพร้อมกัสและมีนา แม้จะยังดูอ่อนเพลียเล็กน้อย แต่เธอก็ยังคงความสดใสไว้ไม่เปลี่ยน

ปรายฟ้าถือไมโครโฟนสีสดใสส่งเสียงเจื้อยแจ้วไปทั่วบริเวณ

“เอาล่ะค่ะทุกคน วันนี้เราจะมาเปลี่ยนโลกให้น่าอยู่ขึ้นด้วยมือของเรากันนะคะแต่ก่อนอื่น เรามาวอร์มอัพด้วยเกม 'ตามหาคู่ต้นไม้' กันก่อน” เสียงดนตรีสนุกสนานบรรเลงขึ้นทันที นักศึกษาพากันหัวเราะและวิ่งวุ่นตามหาป้ายชื่อต้นไม้ที่ซ่อนอยู่

ภาคภูมิถอนหายใจพรืดเขาเหลือบมองปรายฟ้าที่กำลังกระโดดโลดเต้นไปกับเพลงอย่างเต็มที่

“นี่คือกิจกรรมปลูกต้นไม้หรือโรงเรียนอนุบาลกันแน่” เขาบ่นพึมพำ แต่ก็ยังคงยืนคุมงานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ปรายฟ้าเดินเข้ามาใกล้ภาคภูมิพร้อมรอยยิ้ม

“โห! นายอย่าทำหน้าเครียดสิ เดี๋ยวต้นไม้ก็ไม่อยากโตพอดี” เธอพูดพลางยื่นป้ายชื่อต้นไม้เล็กๆ ให้เขาดู

“อันนี้ต้นกาแฟนะนาย รู้ไหมว่ามันต้องปลูกยังไงให้ได้กาแฟอร่อย ๆ”

ภาคภูมิเลิกคิ้วเล็กน้อย “กาแฟเป็นเรื่องของสายพันธุ์และการคั่ว ส่วนการปลูกคือปัจจัยพื้นฐาน”

“โอ๊ย! เถียงได้ทุกเรื่องจริง ๆ” ปรายฟ้าส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ แต่ก็แอบอมยิ้มเล็ก ๆ

“ว่าแต่คืนนั้นไปต่อที่ไหนนะ” เธอถามขึ้นมาลอยๆ

ภาคภูมิ หันมามองเธอเล็กน้อย “จะไปต่อที่ไหนก็ต้องกลับห้องสิ”

“ทำไมต้องถามอย่างนั้นด้วย” 

“เปล่าก็แค่อยากถามเท่านั้นเอง” ปรายฟ้าตอบห้วนๆ

“แค่เห็นนายมีเพื่อนเยอะดี” เธอพูดพลางชำเลืองมองภาคภูมิ เล็กน้อย

ขณะที่นักศึกษากำลังขุดหลุมและเตรียมดินกันอย่างขะมักเขม้น ปรายฟ้าที่กำลังเดินถือถุงปุ๋ยชีวภาพถุงใหญ่เพื่อไปเติมให้นักศึกษาที่อยู่สุดแปลง เผลอเหยียบก้อนหินกลม ๆ เข้าอย่างจัง ทำให้เธอเสียหลักและลื่นพรืดลงไปในกองดินโคลนที่เพิ่งผสมเสร็จพอดี

“กรี๊ดดด” ปรายฟ้าร้องเสียงหลงก่อนจะล้มลงก้นจ้ำเบ้า เสื้อผ้าเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนไปทั้งตัว

ภาคภูมิที่กำลังอธิบายเรื่องระบบน้ำหยดอยู่ไม่ไกล หันมาเห็นเหตุการณ์พอดี เขารีบปรี่เข้ามาหาเธอทันทีโดยอัตโนมัติ ไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย

“คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม” ภาคภูมิถามเสียงเรียบแต่แฝงความห่วงใย เขายื่นมือออกไปช่วยดึงปรายฟ้าให้ลุกขึ้นใบหน้าของเขามีรอยเปื้อนโคลนเล็กน้อยจากการที่เธอสะบัดตัวตอนล้ม

“เปื้อนหมดเลย” ปรายฟ้าบ่นอุบมองสภาพตัวเองแล้วก็แทบอยากจะร้องไห้แต่ก็อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นว่าภาคภูมิก็เปื้อนไปด้วย

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็ล้างออก” ภาคภูมิพูดพลางปัด ๆ โคลนออกจากมือเธอเบา ๆ

“ทีหลังระวังหน่อย”

ขณะเดียวกันณัฐพลที่กำลังจัดต้นกล้าอยู่กับกัสก็หันมาเห็นเหตุการณ์พอดี

“โอ๊ย ปรายฟ้า เป็นอะไรมากไหมเนี่ย” กัสรีบวิ่งเข้ามาช่วย

“ไม่เป็นไรมากหรอกแค่เปื้อนหมดเลย” ปรายฟ้าตอบพร้อมทำหน้ายู่ใส่ภาคภูมิ

“นี่ก็อีกคน ทำเป็นเข้มงวดนักหนาสุดท้ายก็มาเปื้อนด้วยกันจนได้”

ภาคภูมิไม่ได้ตอบอะไร เพียงแค่ถอนหายใจ แต่ก็มีรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ณัฐพลยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กัสแล้วกัสก็ยื่นต่อให้ ปรายฟ้าพลางแอบมองณัฐพลด้วยสายตาขอบคุณ

“ขอบใจนะพล” กัสกระซิบเบาๆ

“ไม่เป็นไร” ณัฐพลยิ้มตอบ

ชัยวัฒน์ที่กำลังช่วยนักศึกษาขุดหลุมเห็นภาคภูมิกับปรายฟ้ายืนเปื้อนโคลนอยู่ด้วยกันก็อดไม่ได้ที่จะแซวเสียงดัง

“โอ้โห อะไรกันเนี่ยไอ้ภูมิ นี่มันกิจกรรมปลูกต้นไม้หรือกิจกรรมจับคู่กันแน่วะ” ชัยวัฒน์หัวเราะเสียงดัง

“เห็นเปื้อนด้วยกันขนาดนี้ สงสัยจะเป็นคู่กันจริง ๆ แล้วมั้ง”

ปรายฟ้าหน้าแดงก่ำ “ชัยวัฒน์ อย่ามาพูดจาบ้า ๆ นะ”

มีนาที่เพิ่งเดินเข้ามาพร้อมแก้วน้ำ ก็เห็นสภาพของเพื่อนทั้งสองพอดี เธอยกมือปิดปากหัวเราะคิกคัก

“แหม ๆ มีความโรแมนติกกลางทุ่งโคลนด้วยนะปราย”

“มีนา” ปรายฟ้าค้อนขวับ

“อะไรกันปราย ก็ดูสิเหมือนคู่ข้าวใหม่ปลามันเลยเนี่ย” มีนาแซวต่อไม่หยุด

ชัยวัฒน์เดินเข้ามาใกล้มีนาพลางกระซิบ “นี่มีนาเธอก็แซวเพื่อนเธอน่ะระวังตัวเองเถอะ” เขาแกล้งเอามือไปป้ายโคลนจากมือภาคภูมิมาแตะที่แก้มของมีนาเบา ๆ

“กรี๊ด ชัยวัฒน์” มีนาร้องเสียงหลง

“นายกล้าดียังไง” เธอรีบวิ่งไล่ชัยวัฒน์ที่หัวเราะร่าไปทั่วลานกิจกรรมเสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังคลอไปกับเสียงดนตรีและบรรยากาศสนุกสนานในกิจกรรม

ภาคภูมิเดินสำรวจแปลงปลูกต้นไม้อย่างเงียบ ๆ เขาเห็นปรายฟ้า กำลังนั่งคุยกับน้อง ๆ นักศึกษาอย่างเป็นกันเอง

สอนวิธีการพรวนดินและดูแลต้นกล้าด้วยท่าทางที่อ่อนโยนและสดใส รอยยิ้มของเธอบ่งบอกถึงความสุขและความหลงใหลในสิ่งที่ทำ ดวงตาของเธอมักจะเปล่งประกายเสมอเมื่อได้ลงมือทำอะไรที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติและศิลปะ

ภาพของปรายฟ้าที่เคยเห็นเป็นแค่คนวุ่นวายและชอบโวยวายค่อยๆ จางหายไป แทนที่ด้วยภาพของหญิงสาวที่มีความอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยพลังงานด้านบวก

ในทางกลับกันปรายฟ้าก็แอบมองภาคภูมิที่กำลังอธิบายวิธีการติดตั้งระบบน้ำหยดอัตโนมัติให้กับนักศึกษาด้วยท่าทางตั้งใจจริงจัง ทุกคำพูดของเขาบ่งบอกถึงความรู้และความเชี่ยวชาญ ดวงตาของเขาที่เคยดูเย็นชา

ตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและหลงใหลในเรื่องของวิศวกรรมและการคำนวณ เธอยอมรับในใจว่าภาคภูมิมีเสน่ห์ในแบบของเขาเอง ไม่ใช่แค่ความฉลาดแต่ยังเป็นความตั้งใจและความรับผิดชอบในทุกสิ่งที่ทำภาพจำของเขาที่เคยเป็นแค่คนน่าเบื่อและเคร่งขรึม ค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นคนที่น่าค้นหาและอบอุ่นในแบบของเขา

ณัฐพลกับกัสเองก็ยังคงทำงานอยู่ด้วยกันอย่างเงียบๆ ณัฐพลช่วย กัส ยกกระถางต้นไม้หนักๆ กัสก็คอยยื่นอุปกรณ์ให้เขาอย่างรู้ใจ ทั้งคู่ไม่ได้พูดอะไรกันมาก แต่ทุกการกระทำก็เต็มไปด้วยความเข้าใจและความใส่ใจที่มอบให้กันและกัน สายตาที่แอบชำเลืองมองกันเป็นระยะๆ และรอยยิ้มบางๆ ที่ผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว บ่งบอกว่าความสัมพันธ์เล็กๆ ของพวกเขากำลังเติบโตไปอย่างช้าๆ แต่แน่นอน

โปรเจกต์ ‘ต้นไม้ของฉัน’ อาจจะเต็มไปด้วยความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ จากความแตกต่างของคนสองคน แต่ความวุ่นวายนั้นกลับทำให้พวกเขาสองคน รวมถึงเพื่อนๆ ได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น และมองเห็นอีกฝ่ายในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน