ตอนที่  13  วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กัน

ตอนที่

13

วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กัน

เช้าวันเสาร์ที่เงียบสงบผิดปกติของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้าลากสังขารมายังห้องทำงานโปรเจกต์ ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย แต่พอเห็นกองเอกสารและอุปกรณ์วางรออยู่บนโต๊ะก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โอ๊ยวันหยุดทั้งทีทำไมไม่หยุดพักนะ” เธอพึมพำกับตัวเอง

ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออกภาคภูมิเดินเข้ามาพร้อมกองเอกสารอีกปึกใหญ่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยตามปกติ แต่ในมือมีแก้วกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น

“มาเช้าเหมือนกันนะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นเบาๆ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ

“ก็งานมันเยอะนี่นา” ปรายฟ้าตอบ

“แถมยังต้องเตรียมงานสำหรับกิจกรรมใหญ่เดือนหน้าอีก”

บรรยากาศในห้องเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงกดปากกาเบา ๆ ปรายฟ้า รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนตอนที่เพื่อน ๆ อยู่กันพร้อมหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ

“นี่ นายไม่เบื่อบ้างเหรอ” ปรายฟ้าเอ่ยขึ้น

“ทำแต่งานทำแต่ตัวเลข”

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่เบื่อ”

“โหชีวิต” ปรายฟ้าส่ายหน้า

“ฉันล่ะเบื่อแทน”

“แล้วปกตินายทำอะไรตอนวันหยุด” ภาคภูมิถามกลับอย่างไม่คิดอะไร

“ก็ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยวกับเพื่อน ช็อปปิ้ง เล่นโซเชียล ไปนู่นไปนี่ให้มันสนุก ๆ ไง” ปรายฟ้าตอบร่ายยาว

“ไม่เหมือนนายหรอก มุ่งมั่นกับตัวเลขอย่างเดียว”

ภาคภูมิไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วก็กลับไปสนใจเอกสารต่อ ปรายฟ้ารู้สึกได้ว่าบทสนทนาแบบไม่เป็นทางการแบบนี้เริ่มเกิดขึ้นบ่อยขึ้นระหว่างพวกเขาและมันก็ทำให้บรรยากาศการทำงานดูผ่อนคลายขึ้นกว่าที่คิด

เวลาล่วงเลยไปจนเที่ยง เสียงท้องร้องของปรายฟ้าดังขึ้นเบา ๆ แต่ก็ดังพอให้ภาคภูมิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยิน

“หิวแล้วเหรอ” ภาคภูมิถามปรายฟ้าขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อย

ปรายฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ “หิวมากแต่โรงอาหารปิดเพราะวันนี้เป็นวันหยุด”

“มีร้านอาหารข้างนอกที่เปิด” ภาคภูมิพูดพลางลุกขึ้นยืน

“ไปกันไหม”

ปรายฟ้าตาวาว “ไปสิฉันอยากกินอะไรอร่อย ๆ จะแย่แล้ว”

ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องทำงาน มุ่งหน้าไปยังร้านอาหารเล็ก ๆ นอกมหาวิทยาลัยที่ ภาคภูมิแนะนำบรรยากาศในร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเองต่างจากในโรงอาหารที่เคยไป

“นายรู้ร้านแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย” ปรายฟ้าถามอย่างแปลกใจ

“นึกว่าชีวิตมีแต่ตัวเลขกับสูตรคณิตศาสตร์”

“ผมก็กินข้าวนะครับคุณ ไม่ได้กินสมการ” ภาคภูมิตอบเรียบ ๆ

ปรายฟ้าหัวเราะร่วน “โอ๊ย ตอบอะไรกวน ๆ ตลอด” เธอหยิบเมนูขึ้นมาดู

“ว่าแต่นายชอบดูหนังแนวไหน”

ภาคภูมิคิดเล็กน้อย “แนวสารคดีครับ”

“สารคดี?” ปรายฟ้าตกใจ

 “ทำไมชีวิตนายมันจืดชืดขนาดนี้ ไม่มีโรแมนติกคอมเมดี้ ไม่มีแอคชั่นมันส์ ๆ บ้างเหรอ”

“ก็ไม่ค่อยได้ดู”

“น่าสงสารจัง” ปรายฟ้าแกล้งทำหน้าเวทนา

“งั้นเดี๋ยวฉันแนะนำให้” เธอยิ้มกว้าง

“ว่าแต่วันหยุดของนายไม่เคยมีอะไรน่าสนใจเลยเหรอ”

“ก็นี่ไงได้มาทำงานกับคุณ” ภาคภูมิพูดขึ้นลอย ๆ สายตาของเขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงอ่านเมนูต่อทำให้ปรายฟ้ารู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าเล็กน้อย

หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็กลับมาทำงานต่อปรายฟ้ารู้สึกง่วงหนักมากเพราะเธอทำงานหนักทุกคืน เธอพยายามจะฝืนตัวเองแต่ความง่วงก็เข้าครอบงำ ท้ายที่สุดเธอก็เผลอหลับไปบนโต๊ะทำงาน หัวทิ้งลงบนกองเอกสารอย่างหมดท่า

ภาคภูมิที่กำลังจดบันทึกตัวเลขอยู่เงียบ ๆ ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

เขาเงยหน้าขึ้นมามองปรายฟ้าที่กำลังหลับปุ๋ยไปแล้ว ใบหน้าของเธอดูสงบและน่ารักกว่าตอนที่ตื่นอยู่หลายเท่า ผมที่ปรกลงมาเล็กน้อยทำให้เธอดูอ่อนโยนลงอย่างประหลาด

ภาคภูมิมองเธออยู่นานกว่าที่ควรจะเป็นมุมปากของเขาแอบยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัวก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ขยับตัวไปหยิบเสื้อคลุมของเขามาคลุมให้เธอเบา ๆ กันลมเครื่องปรับอากาศและกลับมาทำงานต่อ

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ปรายฟ้าขยับตัวเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เมื่อเห็นเสื้อคลุมของภาคภูมิคลุมอยู่เธอก็หันไปมองเขาที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่

“อ้าวฉันหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย” ปรายฟ้าถามเสียงเบา ๆ

ภาคภูมิ เงยหน้าขึ้นมามอง “ไม่นานครึ่งชั่วโมง”

“นายเอาเสื้อคลุมมาให้ฉันเหรอ” ปรายฟ้าถามเธอรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเล็กน้อย

“ลมแอร์แรง” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ ก่อนจะกลับไปสนใจงานของตัวเอง

ปรายฟ้าคลี่ยิ้มเล็ก ๆ เธอดึงเสื้อคลุมของเขาเข้ามากอดเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“โอ๊ย!!! เมื่อยไปหมดเลย” ปรายฟ้าบ่นพลางบิดตัวไปมา

ภาคภูมิแอบชำเลืองมองเธอแล้วอมยิ้มเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูอะไรบางอย่างปรายฟ้าเห็นแผ่นหลังของเขาขยับเล็กน้อยคล้ายกำลังหัวเราะ เธอเลยแอบชะเง้อหน้าไปดู ภาพบนหน้าจอคือคลิปวิดีโอเจ้าแมวที่กำลังเต้นดุ๊กดิ๊กอย่างบ้าคลั่ง ภาคภูมิ ไม่รู้ตัวว่า ปรายฟ้า แอบมองอยู่ เขาหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“นายหัวเราะด้วย” ปรายฟ้า พูดขึ้นเสียงดังอย่างตื่นเต้น

“ฉันไม่เคยเห็นนายหัวเราะแบบนี้เลย ตลกขนาดนั้นเลยเหรอ”

ภาคภูมิสะดุ้งเล็กน้อย รีบเก็บโทรศัพท์ทันที ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม

“เปล่าแค่เห็นอะไรตลกนิดหน่อย”

แต่ปรายฟ้าก็ยิ้มกว้างเธอได้เห็นมุมที่แตกต่างของเขาอีกแล้วมุมที่ดูผ่อนคลายและมีอารมณ์ขันซ่อนอยู่ภายใต้ความนิ่งขรึม

เมื่อสิ้นสุดวันทำงานปรายฟ้าเดินกลับหอพักด้วยความรู้สึกที่สับสนในใจการได้อยู่ใกล้ภาคภูมิตลอดทั้งวันทำให้เธอเห็นมุมอื่น ๆ ของเขาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เขาไม่ใช่แค่คนเคร่งขรึมและจริงจังแต่เขาก็มีมุมที่ใจดีและใส่ใจอย่างไม่แสดงออก แถมบางครั้งยังมีความกวน ๆ ที่ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้ ปรายฟ้าเริ่มรู้สึกว่าการอยู่กับภาคภูมิไม่ได้แย่อย่างที่คิดและบางทีเธอก็เริ่มรู้สึกดี ๆ กับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะเดียวกัน ภาคภูมิ เดินกลับหอพักอย่างเงียบๆ เช่นกัน ภาพของ ปรายฟ้า ที่หัวเราะเสียงใสๆ ตอนที่เขาช่วยเธอลุกขึ้นจากโคลน ภาพที่เธอกำลังสอนเด็กๆ ปลูกต้นไม้ด้วยความอ่อนโยน และภาพที่เธอยิ้มกว้างตอนเห็นคลิปแมวเต้น มันวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา ปรายฟ้า ไม่ได้วุ่นวายอย่างเดียว เธอกลับนำสีสันบางอย่างเข้ามาในชีวิตที่เคยมีแต่ความถูกต้องและแม่นยำของเขา การได้อยู่ใกล้เธอทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างประหลาด ภาคภูมิ เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าความรู้สึกสบายใจนี้มันคืออะไรกันแน่

ทั้งสองคนต่างก็ก้าวเดินไปข้างหน้าพร้อมกับความรู้สึกใหม่ๆ ที่ก่อตัวขึ้นในใจอย่างช้าๆ โดยที่ต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่รู้ว่าความรู้สึกเหล่านั้นจะนำพาพวกเขาไปในทิศทางใด