ตอนที่  13  วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กัน

ตอนที่ 13 วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กัน

เช้าวันเสาร์ที่เงียบสงบผิดปกติของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้าลากสังขารมายังห้องทำงานโปรเจกต์ ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย ดวงตาปรือ พยายามปรับโฟกัส แต่พอเห็นกองเอกสารและอุปกรณ์วางรออยู่บนโต๊ะก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โอ๊ย! วันหยุดทั้งทีทำไมไม่หยุดพักนะ” เธอพึมพำกับตัวเอง พลางเท้าคางกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน

ไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออก ภาคภูมิเดินเข้ามาพร้อมกองเอกสารขนาดใหญ่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยตามปกติ แต่ในมือมีแก้วกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นโชยมาเตะจมูกปรายฟ้า

“มาเช้าเหมือนกันนะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นเบาๆ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ

“ก็งานมันเยอะนี่นา” ปรายฟ้าตอบเสียงอ่อน

“แถมยังต้องเตรียมงานสำหรับกิจกรรมใหญ่เดือนหน้าอีก”

บรรยากาศในห้องเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงกดปากกาเบา ๆ ปรายฟ้าเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ ความเงียบนี้ดูแปลกไปจากตอนที่เพื่อนๆ อยู่กันพร้อมหน้า

“นี่ นายไม่เบื่อบ้างเหรอ” ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเจือความสงสัย

“ทำแต่งาน ทำแต่ตัวเลข”

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองดวงตาคมกริบจ้องตอบ “ไม่เบื่อ”

“โหชีวิต” ปรายฟ้าส่ายหน้าจนผมยาวสลวยสะบัด “ฉันล่ะเบื่อแทน”

“แล้วปกติคุณทำอะไรตอนวันหยุด” ภาคภูมิถามกลับอะไร แววตาของเขาดูอยากรู้เล็กน้อย

“ก็ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยวกับเพื่อน ช็อปปิ้ง เล่นโซเชียล ไปนู่นไปนี่ให้มันสนุก ๆ ไง” ปรายฟ้าตอบร่ายยาว ดวงตาเป็นประกายเมื่อนึกถึงกิจกรรมเหล่านั้น

“ไม่เหมือนนายหรอก มุ่งมั่นกับตัวเลขอย่างเดียว”

ภาคภูมิไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มบางเบาที่ยากจะจับสังเกต แล้วก็กลับไปสนใจเอกสารต่อ

บรรยากาศการทำงานดูผ่อนคลายขึ้นกว่าที่คิด ราวกับกำแพงบางๆ ที่เคยกั้นกลางกำลังเริ่มสลายไป

เวลาล่วงเลยไปจนเที่ยง เสียงท้องร้องของปรายฟ้าดังขึ้นเบา ๆ แต่ก็ดังพอให้ภาคภูมิที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามได้ยิน

“หิวแล้วเหรอ” ภาคภูมิถามปรายฟ้าขึ้นมาพร้อมกับอมยิ้มบางๆ

ปรายฟ้าพยักหน้าหงึก ๆ อย่างรวดเร็ว

“หิวมากแต่โรงอาหารปิดเพราะวันนี้เป็นวันหยุด”

“มีร้านอาหารข้างนอกที่เปิด” ภาคภูมิพูดพลางลุกขึ้นยืน “ไปกันไหม”

ปรายฟ้าตาลุกวาวทันที

“ไปสิ! ฉันอยากกินอะไรอร่อย ๆ จะแย่แล้ว!”

ทั้งคู่เดินออกมาจากห้องทำงาน มุ่งหน้ายังร้านอาหารเล็ก ๆ นอกมหาวิทยาลัยที่ภาคภูมิแนะนำ บรรยากาศในร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเอง ต่างจากในโรงอาหารที่เคยไปราวฟ้ากับเหว

“นายรู้ร้านแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย” ปรายฟ้าถามอย่างแปลกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“นึกว่าชีวิตมีแต่ตัวเลขกับสูตรคณิตศาสตร์”

“ผมก็กินข้าวนะครับคุณ ไม่ได้กินสมการ” ภาคภูมิตอบเรียบ ๆ แต่น้ำเสียงกลับแฝงความขบขันเล็กน้อย

ปรายฟ้าหัวเราะร่วน “โอ๊ย ตอบอะไรกวน ๆ ตลอด” เธอหยิบเมนูขึ้นมาดู

“ว่าแต่นายชอบดูหนังแนวไหน”

ภาคภูมิคิดเล็กน้อย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างใช้ความคิด

“แนวสารคดีครับ”

“สารคดี?” ปรายฟ้าตกใจดวงตาเบิกกว้างแล้วก็หัวเราะออกมาเล็กน้อย

“ทำไมชีวิตนายมันจืดชืดขนาดนี้ ไม่มีโรแมนติกคอมเมดี้ ไม่มีแอคชั่นมันส์ ๆ บ้างเหรอ!”

“ก็ไม่ค่อยได้ดู” ภาคภูมิยักไหล่

“น่าสงสารจัง” ปรายฟ้าแกล้งทำหน้าเวทนา พลางส่ายหัว

“งั้นเดี๋ยวฉันแนะนำให้” เธอยิ้มกว้าง รอยยิ้มสดใสที่ทำให้โลกของภาคภูมิสว่างขึ้นมาเล็กน้อย

“ว่าแต่วันหยุดของนายไม่เคยมีอะไรน่าสนใจเลยเหรอ”

“ก็นี่ไง ได้มาทำงานกับคุณ” ภาคภูมิพูดขึ้นลอย ๆ สายตาของเขาเหลือบมองเธอเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงอ่านเมนูต่อแต่เพียงพอที่จะทำให้ปรายฟ้ารู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าเล็กน้อย

หลังจากกินข้าวเสร็จทั้งคู่ก็กลับมาทำงานต่อ ปรายฟ้ารู้สึกง่วงหนักมาก เธอพยายามจะฝืนตัวเองแต่ความง่วงก็เข้าครอบงำ ท้ายที่สุดเธอก็เผลอหลับไปบนโต๊ะทำงาน หัวทิ้งลงบนกองเอกสารอย่างหมดท่า

ภาคภูมิที่กำลังจดบันทึกตัวเลขอยู่เงียบ ๆ ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ

เขาเงยหน้าขึ้นมามองปรายฟ้าที่กำลังหลับปุ๋ยไปแล้ว ใบหน้าของเธอดูสงบและน่ารักกว่าตอนที่ตื่นอยู่หลายเท่า ผมที่ปรกลงมาเล็กน้อยทำให้เธอดูอ่อนโยนลงอย่างประหลาด

ภาคภูมิมองเธออยู่นานกว่าที่ควรจะเป็น มุมปากของเขาแอบยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบาง ๆ อย่างไม่รู้ตัวก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ขยับตัวไปหยิบเสื้อคลุมของเขามาคลุมให้เธอเบา ๆ กันลมเครื่องปรับอากาศและกลับมาทำงานต่อโดยไม่ส่งเสียงดังรบกวน

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ ปรายฟ้าขยับตัวเธอค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย เมื่อเห็นเสื้อคลุมของภาคภูมิคลุมอยู่ เธอก็หันไปมองเขาที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่

“หลับไปนานแค่ไหนเนี่ย” ปรายฟ้าถามเสียงเบา ๆ

ภาคภูมิ เงยหน้าขึ้นมามอง “ไม่นานแค่ครึ่งชั่วโมง”

“นายเอาเสื้อคลุมมาให้ฉันเหรอ” ปรายฟ้าถาม ความอบอุ่นเล็กๆ แล่นเข้าสู่ใจ

“ลมแอร์แรง” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ ก่อนจะกลับไปสนใจงานของตัวเอง

ปรายฟ้าคลี่ยิ้มเล็ก ๆ เธอดึงเสื้อคลุมของเขาเข้ามากอดเบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

“โอ๊ย!!! เมื่อยไปหมดเลย” ปรายฟ้าบ่นพลางบิดตัวไปมาเสียงกระดูกลั่นกร๊อบแกร๊บ

ภาคภูมิอมยิ้มเล็กน้อย เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูอะไรบางอย่าง ไหล่ของเขาสั่นเล็กน้อยคล้ายกำลังหัวเราะ ปรายฟ้าเห็นจึงแอบชะเง้อหน้าไปดู ภาพวิดีโอบนหน้าจอคือคลิปวิดีโอเจ้าแมวที่กำลังเต้นดุ๊กดิ๊กอย่างบ้าคลั่ง ภาคภูมิไม่รู้ตัวว่าปรายฟ้าแอบมองอยู่ เขาหัวเราะหึๆ ในลำคออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“นายหัวเราะด้วย!” ปรายฟ้า พูดขึ้นเสียงดังอย่างตื่นเต้น

“ฉันไม่เคยเห็นนายหัวเราะแบบนี้เลย! ขำขนาดนั้นเลยเหรอ!”

ภาคภูมิสะดุ้งเล็กน้อย รีบเก็บโทรศัพท์ทันที ใบหน้ากลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม

“เปล่าแค่เห็นอะไรตลกนิดหน่อย” น้ำเสียงของเขาดูประหม่าเล็กน้อย

แต่ปรายฟ้าก็ยิ้มกว้าง เธอได้เห็นมุมที่แตกต่างของเขาอีกแล้ว มุมที่ดูผ่อนคลายและมีอารมณ์ขันซ่อนอยู่ภายใต้ความนิ่งขรึม

เมื่อสิ้นสุดวันทำงาน ปรายฟ้าเดินกลับหอพักด้วยความรู้สึกที่สับสนในใจ ตลอดทั้งวันที่ได้อยู่ใกล้ภาคภูมิทำให้เธอเห็นมุมที่ไม่เคยคาดคิด เขาไม่ใช่คนเคร่งขรึมและจริงจัง แต่กลับมีมุมที่ใจดีใส่ใจอย่างไม่แสดงออก แถมบางครั้งยังมีความกวน ๆ ที่ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้ ความคิดวนเวียนอยู่ในหัวว่าการอยู่กับเขาไม่ได้แย่อย่างที่คิดและบางที เธอก็เริ่มรู้สึกดี ๆ กับเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

ขณะเดียวกัน ภาคภูมิขับรถกลับบ้านอย่างเงียบๆ เช่นกัน ภาพของปรายฟ้าที่หัวเราะเสียงใสๆ ตอนที่เขาช่วยเธอลุกขึ้นจากโคลน ภาพที่เธอกำลังสอนเด็กๆ ปลูกต้นไม้ด้วยความอ่อนโยน และภาพที่เธอยิ้มกว้างตอนเห็นคลิปแมวเต้น ทั้งหมดนั้นวนเวียนอยู่ในความคิดของเขา

ปรายฟ้าไม่ได้วุ่นวายอย่างเดียว เธอกลับนำสีสันบางอย่างเข้ามาในชีวิตที่เคยมีแต่ความถูกต้องและแม่นยำของเขา การได้อยู่ใกล้เธอทำให้เขารู้สึกสบายใจอย่างประหลาด ภาคภูมิเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าความรู้สึกสบายใจนี้มันคืออะไรกันแน่