ตอนที่ 11 เจอกันบ่อยไปไหม  

ตอนที่

11

เจอกันบ่อยไปไหม

       เสียงจอแจในโรงอาหารอื้ออึงดังคับคั่ง ปรายฟ้ากำลังหอบถาดข้าวแกงเดินหาที่นั่ง แต่ไม่มีโต๊ะว่างเลยสักโต๊ะ เหลือเพียงมุมเล็ก ๆ ที่มีภาคภูมินั่งอยู่คนเดียว ทำให้เธอตัดสินใจเดินตรงเข้าไปทันที

         “ขอนั่งด้วยคนนะ” ปรายฟ้าพูดขึ้นเบา ๆ พลางมองหากัสและมีนาที่กำลังซื้ออาหารหวังว่าจะเรียกเพื่อนมานั่งด้วย

         ภาคภูมิพยักหน้าเล็กน้อย แล้วก้มหน้ากินข้าวต่อเหมือนไม่ใส่ใจ แต่ดวงตาเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง

         ปรายฟ้านั่งลงตรงข้ามกับเขา วางจานข้าวลงบนโต๊ะพลางชำเลืองมองภาคภูมิที่ดูจริงจังแม้กระทั่งตอนกินข้าว เธอเห็นกัสและมีนากำลังเดินถือจานข้าวมาทางนี้พอดี จึงรีบกวักมือเรียกอย่างร่าเริง

         “นี่กัส มีนา มานั่งนี่สิ โต๊ะนี่ว่าง”

         กัสกับมีนาหันมามองก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ภาคภูมิที่นั่งอยู่กับปรายฟ้า ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วก็ยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตรงมาที่โต๊ะ

         “โอ๊ย!!! ตายแล้วปรายฟ้า มานั่งกินข้าวกับนายภาคภูมิได้ไงเนี่ย” มีนากระซิบกัสแต่เสียงดังพอให้ทุกคนที่โต๊ะได้ยิน

         “นั่นสิ ฉันว่าแล้วเชียวทำไม ปรายฟ้าถึงชอบโรงอาหารเวลานี้” กัสแซวต่อพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

         ปรายฟ้าหน้าแดงเล็กน้อย หันไปค้อนเพื่อนทั้งสองคน “พวกแกสองคนนี่ก็นะ ฉันแค่ไม่มีที่นั่งเฉย ๆ หรือพวกแกจะไม่นั่งล่ะ ยืนกินไหมล่ะ”

         “นั่งกินค่ะ คุณปราย ใจเย็น ๆ เนอะ ไม่ใช้อารมณ์กับเพื่อนนะคะ” มีนาพูดแซวเพื่อนแล้วก็นั่งลงข้าง ๆ ปรายฟ้า

         ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน ๆ ของปรายฟ้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยก่อนจะกินข้าวต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับพวกเธอเป็นเพียงเสียงรบกวน

         ในขณะนั้นชัยวัฒน์และณัฐพลก็เดินถือจานอาหารมาพอดีจึงนั่งลงข้าง ๆ ภาคภูมิ

         “อ้าว ๆ สาว ๆ นิเทศ วันนี้บังเอิญจังได้กินข้าวด้วยกัน” ชัยวัฒน์พูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

         “ก็ไม่ได้อยากบังเอิญนักหรอกนะ” ปรายฟ้าบ่นพึมพำริมฝีปากเม้มแน่นขณะตักข้าวเข้าปาก ส่วนมีนาก็ทำหน้ายียวนใส่ชัยวัฒน์

         “บังเอิญจนหน้าแดงเลยนะปรายฟ้า” ชัยวัฒน์แซวต่อพลางชำเลืองมองภาคภูมิ

         “นี่ไงไอ้ภูมิเพื่อนของฉันเขินใหญ่แล้ว”

         ภาคภูมิเงยหน้าขั้นมองชัยวัฒน์ด้วยสายตานิ่ง ๆ บ่งบอกถึงความรำคาญอย่างชัดเจน

         “แกว่างมากใช่ไหมชัย ถ้าว่างมากก็รีบกินแล้วก็รีบไปทำงานช่วยฉันอย่าพูดมาก”

         “โอ๊ย!!! ดุจังเลยเพื่อน” ชัยวัฒน์แกล้งทำหน้าเศร้า

         “แค่แซวเล่นนิดเดียวเอง ก็เห็นว่าช่วงนี้พวกแกตัวติดกันยิ่งกว่าปาท่องโก๋อีก” เขาพูดยั่วพร้อมหัวเราะคิกคัก

         ปรายฟ้าวางช้อนเสียงดัง ใบหน้าบึ้งตึง “ตัวติดกันอะไรกัน พวกฉันแค่ทำงานร่วมกัน โปรเจกต์มันใหญ่”

         “จ้า ๆ ใหญ่จริงจ้า” มีนาแซวเสริม

         “ใหญ่จนแกแทบจะไม่กลับหอแล้วเนี่ย”

         ณัฐพลที่ฟังอยู่เงียบ ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มให้กับความป่วนของเพื่อน ๆ แล้วเขาก็เหลือบมองกัสที่กำลังตั้งใจกินข้าวอย่างเงียบ ๆ พลางตักผักอาหารในจานของเขาให้กับกัสเล็กน้อยโดยไม่ให้ใครสังเกตเห็น กัสหันมามองณัฐพลแล้วยิ้มให้เล็กน้อยเป็นการขอบคุณ

         บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเสียงแซวและเสียงหัวเราะเล็ก ๆ น้อย ๆ ถึงแม้จะมีบทสนทนาที่จิกกัดกันบ้าง แต่ก็สัมผัสได้ถึงมิตรภาพและความคุ้นเคยที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ

         ช่วงสัปดาห์ต่อมา ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าและเพื่อน ๆ ต้องทำงานด้วยกันมากขึ้นและอยู่ใกล้กันบ่อยมากขึ้น ปรายฟ้าเริ่มสังเกตเห็นว่าภาคภูมิไม่ได้เป็นคนเย็นชาอย่างที่เธอเข้าใจ เขามีมุมที่นุ่มนวลและเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่แสดงออก

         ภาคภูมิเองก็เริ่มสังเกตเห็นว่าปรายฟ้าไม่ได้วุ่นวายอย่างเดียว เธอมักจะมีไอเดียแปลกใหม่ที่เขาไม่เคยคิดถึง เธอสามารถพูดคุยและเข้ากับคนอื่นได้ง่าย ทำให้โปรเจกต์ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

         เวลาที่เธอหัวเราะเสียงใส ๆ หรือเวลาที่เธอกระตือรือร้นกับกิจกรรมที่เธอรัก มันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด        และบางครั้งก็อดจะยิ้มตามไม่ได้

         ภาคภูมิเริ่มรู้สึกว่าเธอก็มีความสามารถในแบบของเธอและเธออาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นอย่างที่เขาเคยตัดสินไปก่อนหน้า

        

         คืนวันศุกร์ ณ ผับแห่งหนึ่งใจกลางเมืองเสียงเพลงดังกระหึ่มแสงไฟหลากสีสาดส่องไปทั่ว ภาคภูมินั่งอยู่บนโซฟามุมหนึ่งกับชัยวัฒน์และณัฐพลที่กำลังสนุกกับการดื่มและคุยกับสาว ๆ ที่เดินผ่านไปมา

         “ไงไอ้ภูมิ ทำไมเงียบจังวะ” ชัยวัฒน์แซว

         “ไม่ชวนปรายฟ้ามาด้วยล่ะ เห็นช่วงนี้อยู่ด้วยกันบ่อย”

         ภาคภูมิแค่ยักไหล่ “เรื่องงาน” เขาตอบสั้น ๆ แต่สายตากลับกวาดมองไปรอบ ๆ ผับอย่างไม่รู้ตัว

         ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ปรายฟ้าก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับ กัสและมีนา เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ ดึงดูดสายตาจากหลายโต๊ะ

         “โอ๊ยตายแล้ว!!! ปรายฟ้ามาผับเนี่ยนะ” ณัฐพลหันไปกระซิบกับชัยวัฒน์

         “ปกติเห็นแต่ในห้องประชุม”

         ชัยวัฒน์เห็นปรายฟ้าก็ยิ้มกริ่ม “บังเอิญดีนะเนี่ย บังเอิญจนน่าประหลาดใจหรือว่าจะมีใครเป็นเนื้อคู่ใคร”

         จังหวะที่ปรายฟ้าหันมาเห็นโต๊ะของภาคภูมิพอดี กัสก็โบกมือหยอย ๆ แล้วตะโกนเสียงดังแข่งกับเสียงเพลง

         “ปรายฟ้ามานั่งด้วยกันสิ”

         ปรายฟ้าทำท่าจะปฏิเสธแต่กัสกับมีนาก็เดินนำไปแล้ว ทำให้เธอจำต้องเดินตามไปนั่งที่โต๊ะเดียวกับภาคภูมิและเพื่อน ๆ ทันทีที่นั่งลง มีนาก็แทรกตัวไปนั่งข้าง ๆ ชัยวัฒน์ส่วนกัสก็ขยับไปนั่งใกล้ ๆ ณัฐพลอย่างเป็นธรรมชาติ

         ไม่ทันไรก็มีหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่ดูท่าทางเป็นสาวสังคมจัดเดินเข้ามาคลอเคลียภาคภูมิ เธอวางมือบนต้นแขนของเขาอย่างสนิทสนมพลางยิ้มหวานหยดย้อย

         “ไงคะ ภาคภูมิไม่เจอกันนานเลยนะ คิดถึงจัง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

         ภาคภูมิพยักหน้าให้เล็กน้อย “ครับ” เขาตอบสั้น ๆ พลางพยายามขยับตัวออกห่างอย่างแนบเนียนแต่หญิงสาวคนนั้นกลับยิ่งโน้มตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะนั่งลงบนตักเขา

         ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ตรงข้ามเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เธอแอบชำเลืองมองภาคภูมิด้วยสายตาที่ไม่พอใจอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวคนนั้น ยิ่งเห็นก็ยิ่งขัดหูขัดตาขึ้นมาทันที

         “นี่มันเสือผู้หญิงชัด ๆ” ปรายฟ้าคิดในใจเสียงความคิดนั้นแฝงความขุ่นเคือง

         “ดูท่าทางไม่ค่อยจะสนใจ แต่ก็ปล่อยให้เขามาเกาะแกะแบบนี้” ความรู้สึกไม่ชอบใจก่อตัวขึ้นในใจอย่างประหลาด ทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่เรื่องของเธอเลยแท้ ๆ แต่เธอกลับรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

         ชัยวัฒน์และณัฐพลแอบมองหน้ากันอย่างรู้กัน พวกเขาเห็นแววตาของปรายฟ้าที่เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน

         “สงสัยต้องมีอะไรสนุก ๆ ให้ดูแล้วสิ” ณัฐพลกระซิบชัยวัฒน์

            ภาคภูมิ ที่กำลังพยายามจะเอาตัวรอดจากสาวสวยคนนั้น ก็เผลอหันไปสบตากับปรายฟ้าเข้าพอดี สายตาของเขาดูเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างแต่ปรายฟ้าก็รีบเบือนหน้าหนีทันที ด้วยความรู้สึกหงุดหงิดที่อธิบายไม่ได้ ราวกับภาพที่เห็นมันทิ่มแทงใจ

มีนาสังเกตเห็นท่าทีของปรายฟ้าก็ยิ้มกรุ้มกริ่ม เธอกระซิบถาม ปรายฟ้าเบาๆ

“เป็นอะไรไปปราย เห็นทำหน้าเหมือนอยากจะพ่นไฟใส่ใครบางคน”

ปรายฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย “เปล่านี่! ฉันแค่รำคาญเฉยๆ รำคาญอะไรก็ไม่รู้”

ในขณะที่คนอื่นกำลังสนใจเหตุการณ์ตรงหน้า กัสก็แอบยื่นแก้วเครื่องดื่มให้ณัฐพล "นายดื่มเยอะแล้วนะ"

ณัฐพลยิ้มกว้าง "ห่วงพลเหรอกัส"

กัสหน้าแดงเล็กน้อย "ใครห่วงแค่ไม่อยากให้เมาแล้วสร้างความเดือดร้อน"

คำตอบของเธอทำให้ณัฐพลหัวเราะเบาๆ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด เขาเอนตัวเข้ามาใกล้แล้วกระซิบข้างหูกัสที่เต็มไปด้วยเสียงเพลง

"ก็ยังดีที่ไม่อยากให้ฉันสร้างความเดือดร้อน" เขาพูดแล้วก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ แต่สายตานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ

กัสเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทันที ใบหน้าของเธอร้อนผ่าวขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ เธอแอบมองเขาเล็กน้อยแล้วก็ก้มลงมองแก้วเครื่องดื่มในมือตัวเอง ความรู้สึกบางอย่างที่เธอไม่อาจจะบอกได้ว่าคืออะไรกำลังเต้นอยู่ในอกอย่างรุนแรง

ณัฐพลเห็นท่าทางของเธอ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ความเงียบระหว่างพวกเขามันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขายกแก้วขึ้นดื่มพร้อมกับแอบมองเธอเป็นระยะๆ เขาชอบเวลาที่เธอเขินอาย ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อของเธอมันดูน่ารักมาก

กัสเผลอหันไปสบตากับณัฐพลเข้าพอดี หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างประหลาด ณัฐพลยิ้มให้อย่างอบอุ่นก่อนจะยื่นแก้วเครื่องดื่มของเขาให้เธอ

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ดื่มแล้ว" เขากระซิบเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าในผับที่เสียงดังวุ่นวาย มีแค่เขาสองคนเท่านั้นที่มองกันอยู่

ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม ความสัมพันธ์ของแต่ละคู่ก็เริ่มก่อตัวและแสดงออกมาในแบบของตัวเอง ทั้งคู่กัด คู่แอบจีบ และคู่ที่ยังคงปากแข็งใส่กัน ราวกับทุกจังหวะดนตรีกำลังขับกล่อมเรื่องราวของพวกเขา