ตอนที่ 14 ตัวแปรความรู้สึก  

ตอนที่

14

ตัวแปรความรู้สึก

ช่วงบ่ายที่คณะนิเทศศาสตร์เสียงหัวเราะสดใสของปรายฟ้าดังคลอเคลียไปกับเสียงของรุ่นพี่ภูมิพัฒน์ รุ่นพี่สุดฮอตจากภาควิชาศิลปะการแสดงที่แอบชอบปรายฟ้ามานาน เขากำลังยืนเท้าแขนกับโต๊ะที่ปรายฟ้านั่งทำงานใต้ร่มไม้พลางยื่นถุงขนมให้กับเธอ

“ปรายฟ้าเหนื่อยไหมครับ พักกินขนมก่อนนะ นี่ขนมร้านโปรดพี่เลยนะ” ภูมิพัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มละลายใจสาวทำให้เพื่อน ๆ ที่อยู่บริเวณนั้นแอบมองกันเป็นตาเดียว

“โอ๊ย!!! พี่พัฒน์ขอบคุณมากเลยค่ะ ไม่น่าลำบากเลย” ปรายฟ้ารับถุงขนมมาด้วยรอยยิ้มสดใส

“ไม่ลำบากเลยครับ ถ้าเป็นปรายฟ้าพี่เต็มใจเสมอ” ภูมิพัฒน์พูดพลางยื่นมือไปปัดเศษผมที่ปรกหน้าปรายฟ้าอย่างอ่อนโยน

“ว่าแต่ช่วงนี้เห็นปรายฟ้าทำงานโปรเจกต์หนักจังพักผ่อนบ้างนะพี่เป็นห่วง”

ในจังหวะนั้นเอง ภาคภูมิที่เดินถือเอกสารเข้ามาในห้องทำงานพอดี สายตาของเขาเหลือบไปเห็นภาพตรงหน้าเข้า สายตาที่เคยเรียบเฉยตอนนี้มีความไม่พอใจเล็กน้ย เขากระแอมเบา ๆ เพื่อให้ภูมิพัฒน์และปรายฟ้าหันมามองเขา

“เอกสาร” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับวางเอกสารบนโต๊ะแรงกว่าปกติเล็กน้อย

“โอเค” ปรายฟ้าตอบภาคภูมิพร้อมกับหันไปมองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาหาภูมิพัฒน์

“งั้นพี่ไปก่อนนะครับน้องปรายฟ้า พักผ่อนเยอะ ๆ นะครับพี่เป็นห่วง”

ปรายฟ้าพยักหน้ายิ้ม ๆ ให้กับภูมิพัฒน์ตามมารยาท ก่อนที่เขาจะเดินจากไป ภาคภูมิยังคงยืนอยู่ข้างโต๊ะของปรายฟ้าใบหน้ายังคงนิ่งแต่แววตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

“มีอะไรหรือเปล่า” ปรายฟ้าถามภาคภูมิด้วยความสงสัยเพราะเขาจ้องมองเธอราวกับว่าอยากถามอะไรออกมาแต่ไม่ยอมพูดเอาแต่จ้องมองเธออยู่อย่างนั้น

“ไม่มี” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเองแล้วนั่งลง แต่สายตายังคงเหลือบมองปรายฟ้าเป็นระยะ ๆ

ไม่กี่วันต่อมาที่ห้องสมุดภาคภูมิกำลังก้มอ่านหนังสือย่างตั้งใจ จู่ ๆ รุ่นน้องสาวสวยคนหนึ่งจากคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ชื่อแพรวก็เดินเข้ามาพร้อมหนังสือเล่มหนา

“พี่ภูมิคะแพรวขอปรึกษาหน่อยได้ไหมคะ” แพรวพูดด้วยเสียงหวานสดใส ดวงตาเป็นประกายชื่นชมภาคภมิอย่างเห็นได้ชัด

“ได้ครับ” ภาคภูมิตอบเรียบ ๆ พลางเลื่อนเก้าอี้ให้แพรว

แพรวทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ ภาคภูมิพลางชี้ไปที่หนังสือ “คือแพรวไม่เข้าใจเรื่องการคำนวณโครงสร้างตอนนี้ค่ะพี่ภูมิ” เธอโน้มตัวเข้ามาใกล้ภาคภูมิจนไหล่แทบจะชิดกัน

ในขณะนั้นปรายฟ้าเดินถือแฟ้มเอกสารเข้ามาในห้องสมุดพอดี เธอตั้งใจจะมาคุยเรื่องโปรเจกต์กับ ภาคภูมิ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า เธอก็ชะงักไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจ ปรายฟ้ารู้สึกเหมือนมีไฟลุกพรึ่บขึ้นมาในอกโดยไม่รู้ตัว

“อืมพี่ว่าตรงนี้" ภาคภูมิกำลังอธิบายอย่างตั้งใจโดยไม่ทันสังเกตเห็นปรายฟ้า

ปรายฟ้า ยืนมองอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหา

“นี่ ภาคภูมิ มาทำงานต่อได้แล้ว”  ปรายฟ้าพูดเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย ใบหน้าบึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด

ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองปรายฟ้าอย่างแปลกใจ

“พี่มีอะไรหรือเปล่า”

แพรวหันมามองปรายฟ้าด้วยสีหน้าไม่พอใจเช่นกัน

“พี่ภาคภูมิกำลังสอนหนังสือแพรวอยู่นะคะ”

“ฉันก็มีงานด่วนจะคุยกับภาคภูมิ เหมือนกัน” ปรายฟ้าตอบเสียงห้วนๆ

ภาคภูมิเห็นท่าทีของปรายฟ้าก็รู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังหงุดหงิดอะไรบางอย่าง เขาจึงหันไปพูดกับแพรวอย่างใจเย็น

“แพรวครับ เดี๋ยวพี่ส่งไฟล์งานที่อธิบายเรื่องนี้ไปให้ดูเพิ่มนะครับ พอดีพี่มีงานด่วนกับปรายฟ้า”

แพรวหน้าบูดเล็กน้อยแต่ก็ยอมพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ พี่ภูมิ”

ปรายฟ้าลากภาคภูมิออกมาจากห้องสมุดทันทีโดยไม่รอให้แพรวพูดอะไรต่อ

หลังจากลากภาคภูมิออกมาจากห้องสมุดปรายฟ้าก็ยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงเธอเดินนำ ภาคภูมิ ปยังห้องทำงานโปรเจกต์

“อะไรของเธอเนี่ยปรายฟ้า” ภาคภูมิถามเมื่อมาถึงห้องทำงาน

“ก็ไม่มีอะไร แค่เห็นว่านายคุยงานนานเกินไป” ปรายฟ้าตอบเสียงแข็ง

ภาคภูมิเลิกคิ้วเล็กน้อย เขาเห็นอาการหงุดหงิดของเธออย่างชัดเจนและรู้สึกขบขันเล็กๆ

“งานของแพรวก็สำคัญนะ”

“สำคัญกว่างานโปรเจกต์ของเราเหรอ” ปรายฟ้าสวนกลับทันควัน

ภาคภูมิไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็แอบยิ้มมุมปาก เขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าปรายฟ้ากำลังรู้สึกอะไรบางอย่าง

ในขณะเดียวกันในช่วงบ่ายภาคภูมิก็เริ่มแสดงอาการหึงหวงอย่างไม่รู้ตัวเช่นกัน เมื่อ ภูมิพัฒน์เดินเข้ามาหาปรายฟ้าอีกครั้งเพื่อชวนไปดูหนัง

“ปรายฟ้า คืนนี้ไปดูหนังกับพี่ไหม” ภูมิพัฒน์ ถามด้วยรอยยิ้มหวาน

“เอ่อ” ปรายฟ้ากำลังจะตอบ

“ปรายฟ้าเอกสารตรงนี้ยังไม่ได้จัดการเลยนะ” ภาคภูมิพูดแทรกขึ้นมาเสียงดังผิดปกติ

“ต้องรีบส่งอาจารย์ก่อนบ่ายสามนะ”

ปรายฟ้าหันไปมองภาคภูมิอย่างแปลกใจ “แต่ฉันยังไม่ได้ดูเลยนะว่าต้องทำอะไร”

“ก็รีบทำสิ” ภาคภูมิพูดพลางเดินเข้ามาใกล้ปรายฟ้าดึงเธอให้ลุกขึ้นจากโต๊ะ

 “มาทำตรงนี้เลย” เขาแทบจะดึงแขนปรายฟ้าให้เดินตามไปที่โต๊ะอย่างเนียน ๆ

ภูมิพัฒน์มองตามหลังทั้งคู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

“อะไรของไอ้หมอนั่นวะ”

ปรายฟ้าถูกภาคภูมิดึงไปนั่งที่โต๊ะข้าง ๆ เขา แล้วเขาก็ยื่นเอกสารให้

“ทำตรงนี้จะได้ไม่เสียเวลา” ปรายฟ้าทำหน้ายู่ใส่เขา

“นายจะรีบอะไรนักหนา” แต่ในใจก็แอบยิ้มเล็ก ๆ กับท่าทางของเขา

ชัยวัฒน์กับมีนาที่แอบมองเหตุการณ์ทั้งหมดมาสักพักแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะคิกคัก

“โอ๊ย! ดูสิมีนา ไอ้ภูมิออกอาการแล้วเว้ย” ชัยวัฒน์กระซิบมีนาอย่างตื่นเต้น

“นั่นสิดูปรายฟ้าก็ไม่น้อยหน้าเลยนะ” มีนาแซวกลับ

“สงสัยความหึงหวงมันเริ่มทำงานแล้ว”

“ฉันว่าแล้วเชียวว่าคู่นี้ต้องมีอะไรในกอไผ่” ชัยวัฒน์พูดพลางยักคิ้ว

“ทีนี้แหละได้เวลาชงหนักๆ แล้ว”

ในขณะเดียวกันณัฐพลและกัสที่นั่งอยู่ไม่ไกล ก็เริ่มสังเกตเห็นท่าทีแปลก ๆ ของ ภาคภูมิและปรายฟ้าเช่นกัน

“พลนายว่าสองคนนั้นแปลก ๆ ไหม” กัสกระซิบถามณัฐพล

ณัฐพลยิ้มบาง ๆ

 “อืมก็แปลกนะ” เขาตอบพลางเหลือบมองไปที่ภาคภูมิที่กำลังแอบชำเลืองมองปรายฟ้าอยู่ตลอดเวลา

“กัสว่าต้องมีอะไรแน่นอน” กัสพูดอย่างมั่นใจ

“ท่าทางแบบนั้นมันไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงานแล้วนะ”

“คงต้องรอดูกันต่อไปแต่พลว่ามันก็น่าสนใจดีนะ”

มิตรภาพที่เคยเป็นเรื่องงานระหว่างภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังค่อย ๆ แปรเปลี่ยนไปสู่ความรู้สึกที่ซับซ้อนและน่าค้นหามากขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆ ที่เริ่มจับสังเกตได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์ของพวกเขา