ตอนที่ 2 บทสนทนาแสบๆ คันๆ

ตอนที่ 2 บทสนทนาแสบๆ คันๆ

"แกเชื่อไหมว่าโลกนี้มีคนประเภทที่เรียกว่ามนุษย์น้ำแข็งเดินได้อยู่จริงอะ" ปรายฟ้าเท้าคางกับโต๊ะไม้ในโรงอาหารกลาง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเป็นปมอย่างขัดใจ ใบหน้าสวยง้ำงอจนเพื่อนสนิททั้งสองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างมีนาและกัสต้องหัวเราะพรืดออกมา

"โอ๊ยปราย! ทำไมหน้าเหมือนไปเจอใครขัดใจมาแต่เช้าเลยเนี่ย" มีนาถามพลางยื่นขนมปังเนยสดส่งให้ "เอาไป กินซะ จะได้ใจเย็นลง"

"เช้าที่ไหนล่ะมีน! นี่มันบ่ายแล้วนะ! แล้วก็ไม่เช้า ไม่เที่ยง ไม่เย็น ไม่ว่าเวลาไหนฉันก็ยังรับไม่ได้กับผู้ชายแบบนั้น!" ปรายฟ้าโวยวายพร้อมรับขนมปังมาเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างไม่สบอารมณ์

"ไหนเล่ามาซิ ใครกันที่ทำให้ปรายฟ้าคนสดใสของฉันหัวเสียได้ขนาดนี้" กัสเท้าคางมองอย่างสนใจ

ปรายฟ้าเริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ชนกับภาคภูมิเมื่อวันก่อนให้เพื่อนๆ ฟังอย่างออกรสออกชาติ เธอเล่าตั้งแต่จังหวะชนกันเสียงดัง ผลของความเสียหายที่ของหล่นกระจัดกระจาย ไปจนถึงท่าทีเย็นชาไร้มารยาทของอีกฝ่าย "แล้วแกดูสิ! หมอนั่นไม่พูดอะไรเลยนะ ไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษ! ทำหน้าบึ้งเป็นตูดลิงแช่แข็งอะ! แถมยังทำเหมือนฉันเป็นเชื้อโรคที่ต้องรีบเดินหนีด้วย! ฉันถามว่าให้ช่วยไหม เขายังไม่ตอบเลย! อะไรกันเนี่ย! ไม่มีมารยาท!" ปรายฟ้าเท้าคางแล้วเท้าคางอีก สลับกับยกมือขึ้นมาเท้าสะเอวอย่างเอาเรื่อง

"โห...ขนาดนั้นเลยเหรอ" กัสทำตาโต

"ขนาดนั้นแหละ! ฉันล่ะงงจริงๆ ว่าพ่อแม่เขาไม่สอนเรื่องมารยาทเลยหรือไง" ปรายฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ "นี่ถ้าไม่ได้โมเดลหุ่นยนต์ประหลาดๆ ของเขาหล่นอยู่ตรงหน้า ฉันจะคิดว่าตัวเองกำลังคุยกับกำแพงอยู่เลยนะ"

มีนายิ้มขำก่อนจะปลอบโยนเพื่อน "เอาน่าปราย! ปล่อยไปเถอะ! พวกเด็กวิศวะมันก็แบบนี้แหละ พวกหัวสมองใช้แต่เหตุผล ไม่ค่อยมีอารมณ์สุนทรีย์หรอก เธอเองก็เห็นไหมล่ะ ชีวิตพวกเขามีแต่ตัวเลข เครื่องจักร แล้วก็โค้ดดิ้ง อะไรที่มันเกี่ยวกับความรู้สึก ศิลปะ หรือมนุษย์นี่คงเข้าใจยาก"

"นั่นสิกัส" กัสเสริม "อาจจะรีบจริงๆ ก็ได้นะ เห็นถือโมเดลอะไรสักอย่างอยู่ด้วยอะ"

"รีบแค่ไหนก็ต้องมีมารยาทไม่ใช่เหรอ!" ปรายฟ้ายังไม่วายเถียง เธอรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่นึกถึงสายตาเย็นชาของภาคภูมิ แต่ลึกๆ แล้ว เธอก็ยอมรับว่าแอบเห็นใบหน้าคมคายภายใต้กรอบแว่นนั่นชัดเจนอยู่เหมือนกัน ถึงจะทำหน้าบอกบุญไม่รับไปหน่อย แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาดูดีในแบบของเขา

ในขณะที่ฝั่งนิเทศศาสตร์กำลังระบายความหงุดหงิด ฝั่งวิศวกรรมเครื่องกลเองก็ไม่ได้สงบไปกว่ากันเท่าไรนัก

"เฮ้อ เกือบไปแล้วไหมล่ะ" ภาคภูมิบ่นอุบกับชัยวัฒน์และณัฐพลเมื่อทั้งสามคนเดินมาถึงห้องแล็บประจำคณะเรียบร้อยแล้ว เขาวางกล่องโมเดลหุ่นยนต์ลงบนโต๊ะอย่างระมัดระวัง แล้วก้มลงตรวจเช็กทุกชิ้นส่วนอีกครั้งอย่างละเอียดถี่ถ้วน

"โมเดลเป็นอะไรไหมภูมิ" ชัยวัฒน์ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะรู้ว่าเพื่อนสนิททุ่มเทกับโปรเจกต์นี้แค่ไหน "แล้วนั่นใคร ทำไมนายทำหน้าอย่างกับไปกินรังแตนมา"

"ผู้หญิงนิเทศฯ คนเมื่อกี้ไง" ภาคภูมิตอบเสียงเรียบ แต่แววตาที่มองโมเดลหุ่นยนต์ยังคงมีความรำคาญฉายชัด "เดินไม่ดูทางเลย ชนคนอื่นแล้วยังจะมาวุ่นวายอีก ของหล่นกระจัดกระจายหมด เสียเวลาชะมัด"

"อ๋อคนนั้นเอง" ณัฐพลเอ่ยขึ้น "เห็นว่าอยู่ปีเดียวกับเรานะ เป็นพวกนิเทศฯ สายงานอีเวนต์อะไรพวกนั้นแหละ"