บทที่ 2 บทสนทนาแสบ ๆ คัน ๆ (2)

บทที่ 2 บทสนทนาแสบ ๆ คัน ๆ 

ชัยวัฒน์ที่ได้ยินก็ยิ้มกรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที "เจอเนื้อคู่หรือไงภูมิ! หน้าคุณโคตรเบื่อโลกเลย สงสัยเจอของแปลก" ชัยวัฒน์แกล้งแซวพร้อมกับตบบ่าเพื่อนอย่างแรง

ภาคภูมิทำท่าไม่พอใจเล็กน้อย คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม "ไร้สาระน่าชัย! ฉันรำคาญมากกว่า" เขาปัดมือของชัยวัฒน์ออก ก่อนจะก้มหน้าตรวจเช็กโมเดลต่ออย่างจริงจัง แต่ถึงอย่างนั้น ภาพของใบหน้าเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายตอนที่ชนกัน ก็ยังคงฉายชัดในหัวเขา ทำไมถึงได้ดูไม่เป็นระเบียบขนาดนั้นนะ

"เอาน่าภูมิ" ณัฐพลพูดขึ้นเรียบๆ "แค่ชนกันนิดหน่อยเอง ไม่ได้ตั้งใจหรอกมั้ง"

"แต่ก็ควรจะระมัดระวังมากกว่านี้" ภาคภูมิแย้ง "โลกนี้ไม่ได้หมุนรอบใครคนใดคนหนึ่งนะ" เขายังคงยึดติดกับหลักการและเหตุผลของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมคนเราถึงได้เดินแบบไม่สนใจสิ่งรอบตัวได้ขนาดนั้น แต่ก็นั่นแหละ...ความวุ่นวายของเธอมันน่าหงุดหงิดสิ้นดี

ทั้งสองฝ่ายต่างระบายความรู้สึกประทับใจแรกพบในทางลบ แต่ก็มีความสงสัยในตัวอีกฝ่ายเล็กน้อย โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้เลยว่าถูกพูดถึงอยู่

ภาคภูมิสงสัยว่าทำไมเด็กนิเทศฯ อย่างปรายฟ้าถึงได้วุ่นวายไร้แบบแผนขนาดนั้น อะไรคือสิ่งที่ทำให้เธอสดใสและดูมีชีวิตชีวาได้ตลอดเวลาที่เขาเห็น เธอไม่เคยหยุดนิ่งเลยสักวินาที ต่างจากเขาที่ชอบความสงบและเป็นระเบียบ แต่ก็นั่นแหละ...ความวุ่นวายของเธอมันน่าหงุดหงิดสิ้นดี

ส่วนปรายฟ้าก็สงสัยว่าทำไมภาคภูมิถึงได้เย็นชาไร้อารมณ์ขนาดนี้ เขาไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาเลยหรือไง ชีวิตเขาไม่มีสีสันเลยหรืออย่างไรกันนะ เขาไม่ทานอะไรถึงได้ออกมาเป็นคนแบบนี้ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าท่าทางนิ่งๆ ของเขามันก็มีเสน่ห์ดึงดูดสายตาอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ถูกความเย็นชาบดบังไปหมด

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจของแต่ละฝ่าย ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าต่างก็แยกย้ายกันไปตามทางของตนเอง

ภาคภูมิเดินออกจากห้องแล็บด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจยังคงแอบประเมินผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นกับโมเดลของเขาจากการปะทะเมื่อครู่ เขาเดินไปตามทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบ

ในขณะเดียวกัน ปรายฟ้าเดินออกมาจากตึกคณะนิเทศศาสตร์พร้อมมีนาและกัส พวกเธอกำลังคุยกันเรื่องแผนการซ้อมละครเวทีที่จะเริ่มในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เสียงหัวเราะสดใสยังคงดังเป็นระยะ

ภาคภูมิกำลังเดินเลี้ยวผ่านหัวมุมทางเดินที่เชื่อมต่อไปยังอาคารเรียนรวม ในจังหวะเดียวกันนั้น ปรายฟ้าและเพื่อนๆ ก็กำลังเดินสวนทางมาในระยะไกลพอสมควร

สายตาของภาคภูมิเหลือบไปเห็นกลุ่มคนจากคณะนิเทศฯ ที่มีปรายฟ้าอยู่ในนั้น เขารู้สึกเหมือนโดนน้ำแข็งสาดใส่เล็กน้อย รีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที ทำเป็นไม่เห็น

ด้านปรายฟ้าเองก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังกว้างๆ ที่คุ้นตา กำลังเดินผ่านหัวมุมไป เธอกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างหงุดหงิด แล้วก็หันกลับมาคุยกับเพื่อนต่อ ทำเป็นไม่สนใจเช่นกัน

ต่างฝ่ายต่างทำเป็นไม่เห็นกัน ราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศธาตุที่ผ่านไปผ่านมาในเส้นทางของตัวเอง ทั้งที่ในใจต่างก็รับรู้ถึงการมีอยู่ของอีกฝ่าย และความรู้สึกบางอย่างที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจ... และกำลังจะเปลี่ยนไปในไม่ช้า