ตอนที่ 6 มวยคู่เอกในวันเปิดงาน (2)

ตอนที่ 6 มวยคู่เอกในวันเปิดงาน

เสียงโวยวายของทั้งคู่ดึงดูดความสนใจจากผู้เยี่ยมชมบางส่วนให้หันมามองอย่างสงสัย ชัยวัฒน์และมีนาที่เห็นเหตุการณ์ ต่างก็รีบวิ่งเข้ามาห้ามทัพ

“เฮ้ยๆ พอได้แล้ว ผู้คนมองแล้ว” ชัยวัฒน์รีบเข้ามาแยกภาคภูมิ มือตบบ่าเพื่อนเบา ๆ เป็นเชิงเตือน

“ปราย ใจเย็นๆ ก่อน เรื่องนี้ค่อยคุยกันได้ไหม” มีนาดึงแขนปรายฟ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

แต่ทั้งคู่ยังคงไม่สนใจ ราวกับมีเพียงแค่พวกเขาในโลกใบนี้ เสียงโต้เถียงยังคงดังขึ้น

“นี่คุณ ถ้าระบบโฮโลแกรมผมพังขึ้นมาจริงๆ คุณจะรับผิดชอบไหวไหม คุณจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน รับผิดชอบไหวไหม” ภาคภูมิยังไม่หยุด เสียงของเขายิ่งทวีความดังขึ้น

“ฉันต่างหากที่จะต้องถามคุณ ถ้างานแฟร์ฉันกร่อยเพราะจอคุณดับล่ะ คุณจะชดใช้ฉันยังไงดี” ปรายฟ้าไม่ยอมแพ้เช่นเดียวกัน เสียงของเธอแหลมเล็กขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้

ในขณะที่ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันอย่างดุเดือด อาจารย์ผู้ประสานงานก็เดินเข้ามาพร้อมสีหน้าเคร่งเครียด

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงของอาจารย์ฟังดูเข้มงวดกว่าปกติ

“โฮโลแกรมดับครับอาจารย์ จอก็ดับด้วย” ณัฐพลรีบรายงาน

อาจารย์รีบเดินไปที่แผงควบคุมหลัก พลางถอดแว่นมาเช็ดด้วยความกังวล “ระบบไฟฟ้าบูธหลักมีปัญหา ไฟเกินไปหน่อย ดูเหมือนมีการใช้พลังงานสูงเกินพิกัดพร้อมกัน” อาจารย์พยายามตรวจสอบ

ภาคภูมิและปรายฟ้าหันมามองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างเข้าใจว่าสิ่งที่อีกฝ่ายทำอาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดปัญหานี้ขึ้น แต่ก็ไม่มีใครยอมรับผิดง่ายๆ ความเงียบชั่วขณะปกคลุมอยู่ก่อนที่อาจารย์จะพูดขึ้น

“เอาล่ะๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเถียงกัน” อาจารย์สั่งเสียงแข็ง แววตาของอาจารย์ตวัดมองทั้งสองคนอย่างดุ ๆ

“พวกเราทุกคนต้องช่วยกันแก้ไขสถานการณ์เฉพาะหน้า ตอนนี้ภาคภูมินายดูเรื่องระบบไฟหลัก ปรายฟ้าเธอช่วยดูแลเรื่องความเรียบร้อยของจอและดึงความสนใจของผู้เข้าชมไว้ก่อน”

ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าจำใจต้องพยักหน้า พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น ในเวลานี้ความสำเร็จของงานสำคัญกว่าความขัดแย้งส่วนตัว

ภาคภูมิรีบก้มลงตรวจสอบสายไฟและระบบวงจรด้วยความชำนาญ มือของเขากดปุ่ม รีเซ็ตระบบ และเช็กค่ากระแสไฟฟ้าอย่างรวดเร็ว ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไปด้วยความคล่องแคล่วและแม่นยำราวกับเครื่องจักรที่ทำงานอย่างไร้ที่ติ

ปรายฟ้ารีบสั่งให้ทีมงานใช้โปสเตอร์สำรองและเปิดเพลงให้ดังขึ้นเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้เข้าชม และเธอก็เริ่มพูดคุยกับผู้เยี่ยมชมอย่างกระตือรือร้นมากขึ้น พยายามสร้างบรรยากาศสนุกสนานเพื่อกลบเกลื่อนปัญหาที่เกิดขึ้น ใบหน้าสวยคลี่ยิ้มแม้ในใจจะร้อนรุ่มแต่แววตาของเธอก็ยังคงฉายแววกังวลอยู่ลึกๆ

เวลาผ่านไปราวสิบนาที ภาคภูมิจัดการแก้ไขระบบไฟหลักได้สำเร็จ โฮโลแกรมเริ่มทำงานอีกครั้ง แสงไฟกลับมาส่องสว่างนวัตกรรมต่างๆ อย่างน่าประทับใจ

“ระบบหลักกลับมาแล้วครับอาจารย์” ภาคภูมิรายงานเสียงเรียบ แม้จะรู้สึกโล่งใจแต่ก็ยังคงรักษาสีหน้าเคร่งขรึมไว้

ปรายฟ้าที่เห็นจอ LED ของเธอกลับมาสว่างอีกครั้ง ก็รู้สึกดีใจไม่แพ้กัน เธอกวาดสายตาไปรอบๆ บูธ เห็นภาคภูมิยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาของเธอประสานเข้ากับเขาเพียงชั่วครู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะรีบหันหน้าหนีกันอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟดูด

แม้จะไม่ได้พูดอะไรกัน แต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกถึงความร่วมมือที่เกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจนี้เป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดที่ไม่อาจปฏิเสธ

ภาคภูมิแอบคิดว่าปรายฟ้าก็สามารถแก้สถานการณ์เฉพาะหน้าได้ดีกว่าที่เขาคิด ส่วนปรายฟ้าก็ยอมรับในใจว่าภาคภูมิมีความสามารถเรื่องเทคนิคที่น่าทึ่งแม้ปากจะแข็งไปหน่อย

“เห็นไหมล่ะไอ้ภูมิ สองคนรวมพลัง ไม่มีอะไรทำลายได้" ชัยวัฒน์กระซิบแซวภาคภูมิเบาๆ รอยยิ้มกรุ่มกริ่มผุดขึ้นที่มุมปาก

“เงียบไปเลยชัย” ภาคภูมิตอบกลับอย่างหงุดหงิดแต่ก็ไมได้ผลักเพื่อนออกเหมือนเคยแสดงให้เห็นว่าอารมณ์ขันของเพื่อนเริ่มมีผลต่อเขาบ้างแล้ว

“ปรายๆ ดูสิ หน้าไอ้บ้านั่นยังบึ้งอยู่เลย ทั้งที่บูธกลับมาใช้ได้แล้ว!!!” มีนากระซิบกับปรายฟ้าแล้วหัวเราะคิกคัก มือเรียวปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะ

“ช่างเขาเถอะมีน ฉันล่ะเบื่อคนแบบเขาจริงๆ” ปรายฟ้าพูดด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ แต่แววตากลับแอบเหลือบมองภาคภูมิแวบหนึ่งราวกับกำลังพิจารณาอะไรบางอย่าง

ในวันเปิดงานที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ความขัดแย้งของทั้งคู่ยังคงอยู่เป็นพื้นฐาน ทว่าวิกฤตเฉพาะหน้ากลับผลักดันให้ทั้งสองได้พึ่งพากันอย่างไม่รู้ตัว  ก่อให้เกิดมิติใหม่ในความสัมพันธ์ที่ทั้งสองยังไม่เข้าใจ