Home / โรแมนติก / วิศวะคลั่งรัก / ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

Share

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

last update Last Updated: 2025-07-02 18:53:06

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

งานแฟร์นวัตกรรมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย บูธหลักที่เคยเป็นสนามรบของภาคภูมิและปรายฟ้า บัดนี้กลับกลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดผู้คนได้มากที่สุด ด้วยการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความแข็งแรงทางเทคนิคและดีไซน์อันน่าตื่นตาตื่นใจ

ด้านในบูธ โฮโลแกรมของสิ่งประดิษฐ์ลอยเด่นเป็นสง่า แสดงผลการทำงานอย่างชัดเจนตามหลักการที่ภาคภูมิต้องการ แผงวงจรและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เรียบง่าย แต่ก็ยังคงความทันสมัย ด้านหน้ามีนักศึกษาวิศวะคอยตอบคำถามทางเทคนิคอย่างเชี่ยวชาญ

แต่สิ่งที่ทำให้บูธมีชีวิตชีวาและดึงดูดสายตาคือการตกแต่งจากฝั่งนิเทศฯ แสงไฟ LED หลากสีสันถูกจัดวางอย่างแนบเนียน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอนาคตที่สะอาดตาแต่ไม่แห้งแล้ง จอขนาดใหญ่ที่เคยเป็นปัญหา ก็ถูกติดตั้งในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนและไม่รบกวนทางเดิน แสดงภาพกราฟิกสวยงามที่อธิบายหลักการทำงานของนวัตกรรมให้เข้าใจง่ายขึ้น

ภาคภูมิยืนมองภาพรวมของบูธด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง เขายอมรับว่าแสงสีและกราฟิกที่ปรายฟ้าจัดมานั้นช่วยให้งานของวิศวะดูน่าสนใจขึ้นมากจริงๆ ผู้คนหยุดมองนานขึ้น มีคำถามมากขึ้น และนั่นคือความสำเร็จ

ส่วนปรายฟ้า กำลังเดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆ บูธ เธออมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้คนให้ความสนใจกับจอที่เธอออกแบบ และมีบางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกับมุมตกแต่งที่เธอภูมิใจ

"ปราย! ดูสิ คนเยอะมากเลยนะ! บูธเราปังสุดๆ!" กัสกระซิบด้วยความตื่นเต้น

ปรายฟ้าพยักหน้า "นั่นสินะกัส ก็เพราะฉันเนรมิตมันขึ้นมาให้สวยงามขนาดนี้ไง" เธอแอบชำเลืองมองไปทางภาคภูมิที่กำลังยืนคุยกับอาจารย์ ดวงตาของเขาก็เหลือบมาทางเธอพอดี ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบหันหน้าหนี

เมื่อจบวันจัดแสดง อาจารย์ผู้ประสานงานจากทั้งสองคณะก็เดินเข้ามาที่บูธด้วยรอยยิ้มกว้าง

"ยอดเยี่ยมมากเลยทุกคน!" อาจารย์วิศวะกล่าวชม "บูธนี้ประสบความสำเร็จเกินคาดจริงๆ ได้รับความสนใจจากผู้เยี่ยมชมจำนวนมาก ทั้งยังมีการสาธิตที่ชัดเจนและให้ข้อมูลได้อย่างครบถ้วน"

"ใช่เลยค่ะ" อาจารย์นิเทศฯ เสริม "งานออกแบบของทีมคุณปรายฟ้าช่วยดึงดูดสายตาได้ดีเยี่ยม ทำให้ผู้คนอยากเข้ามาทำความเข้าใจนวัตกรรมที่ซับซ้อนได้อย่างง่ายดาย"

อาจารย์ทั้งสองหันมามองภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยืนอยู่ใกล้กัน "โดยเฉพาะสองหัวหน้าทีมนี้" อาจารย์วิศวะกล่าว "แม้จะมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันบ้าง แต่สุดท้ายก็สามารถทำงานร่วมกันได้อย่างยอดเยี่ยม ผมเห็นถึงความทุ่มเทของพวกคุณทั้งสองคนจริงๆ"

ภาคภูมิพยักหน้ารับคำชมเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉย แต่แววตาบ่งบอกถึงความภูมิใจในผลงานที่ออกมา

ปรายฟ้ายิ้มกว้างด้วยความดีใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองไปที่ภาคภูมิ เขายังคงดูนิ่งๆ ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกดีใจออกมามากนัก ทำให้เธออดหมั่นไส้ไม่ได้

"ก็ดีครับ" ภาคภูมิกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เป็นไปตามหลักการที่คาดการณ์ไว้"

"หลักการบ้าอะไรคะภูมิ!" ปรายฟ้าอดบ่นไม่ได้แต่ก็เบาพอที่อาจารย์จะไม่ได้ยิน "ก็เพราะมันสวยงามและดึงดูดใจต่างหากล่ะ! ถ้ามีแต่หลักการ ใครจะอยากเข้ามารับชมกันคะ!"

ภาคภูมิหันมามองปรายฟ้าเล็กน้อย ดวงตาคมกริบแสดงความไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรต่อ เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบา

เมื่อผู้คนเริ่มเบาบางลง และทีมงานเริ่มทยอยเก็บของ ภาคภูมิและปรายฟ้าบังเอิญมาอยู่ใกล้กันอีกครั้งระหว่างช่วยกันเก็บเอกสาร

"ก็ถือว่างานออกมาโอเคแหละนะคะ" ปรายฟ้าเปรยขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

"ตามมาตรฐานที่ควรจะเป็น" ภาคภูมิตอบกลับอย่างไม่ลดราวาศอก "ถ้าไม่มีส่วนที่วุ่นวายเกินจำเป็น อาจจะดีกว่านี้ด้วยซ้ำ"

ปรายฟ้าหันขวับมามองเขา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ

"นี่คุณ! ยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอคะ! ที่บูธเราปังได้ขนาดนี้ ก็เพราะความ 'วุ่นวาย' ที่คุณว่านั่นแหละค่ะ! ถ้ามีแต่โครงเหล็กกับตัวเลข ใครจะอยากดู!"

"แต่ถ้าโครงเหล็กมันไม่แข็งแรง ตัวเลขมันไม่แม่นยำ ทุกอย่างก็พังได้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับ" ภาคภูมิโต้กลับอย่างใจเย็น

"โอ๊ย! คุณนี่นะ! ยังไงก็ไม่ยอมรับข้อดีของคนอื่นเลยใช่ไหมคะ!" ปรายฟ้ารู้สึกหมดคำพูดกับความยึดติดในเหตุผลของเขา

"ผมแค่พูดตามความเป็นจริง" ภาคภูมิกล่าว "และผมก็หวังว่าครั้งหน้า คุณจะทำความเข้าใจหลักการพื้นฐานของวิศวกรรมให้มากกว่านี้ จะได้ไม่สร้างปัญหาให้คนอื่นอีก"

ปรายฟ้าแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา "ฉันเองก็หวังว่าคุณจะเปิดใจรับความสวยงามและจินตนาการบ้างนะคะ! โลกนี้มันไม่ได้มีแค่ตัวเลขกับกฎเกณฑ์อย่างเดียว!"

ชัยวัฒน์และมีนาที่กำลังช่วยกันเก็บสายไฟอยู่ไม่ไกลนัก ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ก็ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

"ดูท่าสองคนนั้นคงไม่มีวันเข้าใจกันจริงๆ สินะ" ณัฐพลหัวเราะเบาๆ

"นั่นสิ" ชัยวัฒน์ตอบพลางมองไปที่ภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยังคงยืนจ้องหน้ากัน "แต่ก็นะ แปลกดีที่พวกเขายังทำงานด้วยกันจนสำเร็จได้ขนาดนี้"

มีนาเดินเข้ามาสมทบ "ก็คงเป็นเพราะงานมันบังคับแหละมั้ง! ไม่ได้มาจากความเต็มใจหรอก! ดูสิปรายหน้าบึ้งไปแล้ว"

"ก็ยังดีกว่าไม่ร่วมมือกันเลยนะ" กัสแย้ง "อย่างน้อยก็ได้เห็นอะไรดีๆ จากทั้งสองฝ่าย"

สุดท้ายแล้ว แม้จะมีความสำเร็จ แต่ความขัดแย้งทางความคิดและนิสัยที่แตกต่างกันของภาคภูมิและปรายฟ้าก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครยอมลดราวาศอกให้ใครง่ายๆ พวกเขาอาจจะทำงานร่วมกันได้ดีในทางปฏิบัติ แต่ในทางความรู้สึกก็ยังคงเป็นคู่กัดที่มองต่างมุมกันอย่างสิ้นเชิง

ทั้งคู่เดินแยกจากกันโดยไม่ได้กล่าวคำลา ไม่มีรอยยิ้มให้กัน แต่ลึกๆ แล้ว ต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความพยายามของอีกฝ่ายตลอดโครงการที่ผ่านมา แม้จะปากไม่ตรงกับใจ และยังคงไม่เข้าใจกันอย่างถ่องแท้ แต่ความผูกพันจากการทำงานร่วมกันในโปรเจกต์นี้ได้ก่อตัวขึ้นแล้วอย่างเงียบๆ รอวันที่จะพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่มีใครคาดคิด

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่ 18 เตรียมตัวออกเดินทางได้  

    ตอนที่18เตรียมตัวออกเดินทางได้ เช้าวันรุ่งขึ้น ณ ลาดจอดรถมหาวิทยาลัย เสียงจอแจของนักศึกษาดังเซ็งแซ่ ทุกคนต่างหอบหิ้วสัมภาระมากันเต็มที่ อากาศยามเช้าสดใสทำให้บรรยากาศดูครึกครื้นเป็นพิเศษปรายฟ้าเดินทางมาถึงพร้อมกับมีนาและกัส เธอดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้ายังคงมีร่องรอยความอ่อนเพลียอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้แย่เท่าเมื่อวาน“โชคดีนะที่หายดีขึ้นมาบ้าง” มีนาพูดขึ้นขณะที่พวกเธอกำลังเดินไปรวมกลุ่มกับเพื่อนร่วมโปรเจกต์“ฉันนึกว่าต้องแบกแกไปซะแล้ว”“พูดบ้า ๆ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น” ปรายฟ้าแย้งพลางยิ้มแหย ๆกัสชำเลืองไปเห็นภาคภูมิกำลังยืนคุยกับชัยวัฒน์และณัฐพลอยู่ไม่ไหล “โน่นไง เจ้าชายน้ำแข็งของแกมาแล้ว”“นั่นก็พลเจ้าชายของแกไม่ใช่หรือไงกัส” ปรายฟ้าแซวเพื่อนเช่นกันเพราะตอนนี้กัสกับณัฐพลกำลังคุย ๆ กันอย่างเปิดเผยแล้วกัสหันมาทำตาเขียวใส่ปรายฟ้า “นี่แกว่าอะไรนะ พูดดี ๆ หน่อยสิ” แม้จะพูดอย่างนั้นแต่ใบหน้าของกัสก็แดงขึ้นเล็กน้อย ปรายฟ้าและมีนาหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเพื่อนปรายฟ้าเหลือบมองไปทางกัสชี้ใบหน้าของภาคภูมิ ดูนิ่งเฉยตามปกติแต่แววตาของเขาดูเหมือนจะกวาดมองหาสักคนอยู่ ก่อนที่สายตาของเข

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่ 17 ทริปทัศนศึกษา

    ตอนที่17ทริปทัศนศึกษาแม้ว่าปรายฟ้าจะมีอาการที่ดีขึ้นแต่เมื่อเธอกลับถึงหอพักร่างกายของเธอก็อ่อนเพลียมาก ๆ เธอรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างหมดแรง วันนี้อาการป่วยยังไม่หายสนิท เธอหลับตาลงอย่างอ่อนล้าแต่แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นปรายฟ้าลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย หยิบมือถือขึ้นมาดูเห็นชื่อภาคภูมิปรากฎอยู่บนหน้าจอเธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ปกติเขาไม่ค่อยโทรหาเธอ ปรายฟ้าจึงกดรับสายของเขา“ฮัลโหล” เสียงของปรายฟ้าแหบเล็กน้อยจากการไอ“ปรายฟ้าคุณดีขึ้นหรือยัง” เสียงของภาคภูมิดังมาตามสายฟังดูเป็นกังวลเล็กน้อย“ก็ดีขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังเพลีย ๆ ปวดหัวแล้วก็ยังไอ มีอะไรหรือเปล่า” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความห่วงใยที่สัมผัสได้“กินยาหรือยังไปรายฟ้าได้ยินอย่างนั้นเขาก็รู้สึกอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าเขาจะสังเกตเห็นและเป็นห่วงเธอมากขนาดนี้“กินแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก นายเองก็ตากฝนเหมือนกันระวังจะไม่สบายเหมือนฉัน” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาแล้วก็แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว“ไม่มีทางคนอย่างผมแข็งแรงกว่าที่คุณคิดมาก” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็ยิ้มคนเดียวเช่นเดียวกัน“จ้าพ

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่ 16 ไม่สบาย

    ตอนที่16ไม่สบาย หลังจากวันนั้นปรายฟ้าที่ตากฝนมาเต็ม ๆ ก็เริ่มมีอาการป่วย ไอค่อกแค่กตั้งแต่เช้า แถมยังปวดหัวจนแทบจะคิดงานไม่ออก ใบหน้าซูบเซียวผิดปกติ แต่ก็ยังฝืนมาทำงานโปรเจกต์ของมหาวิทยาลัย“แค่ก ๆ ๆ โอ๊ย!!! ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้นะ” ปรายฟ้าพึมพำกับตัวเองพยายามจะเพ่งมองตัวเลขบนหน้าจอภาคภูมิที่นั่งทำงานอยู่ไม่ไกล ได้ยินเสียงไอและเสียงบ่นของเธอ เขาสังเกตเห็นว่าปรายฟ้าดูหน้าแดง ๆ ซึม ๆ ผิดปกติปกติปรายฟ้าจะเสียงดังฟังชัดและร่าเริงกระตือรือร้นกว่านี้มาก ๆ เขามองเธออยู่สักพักแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป ใบหน้ายังคงเรียบเฉยแต่ในใจกลับเริ่มเป็นห่วงขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ“นี่ปรายฟ้าไหวไหม” ณัฐพลที่ทำงานช่วยภาคภูมิเองก็เห็นอาการของปรายฟ้าจึงเดินเข้าไปถามด้วยความเป็นห่วง“ไหวสิไอนิดหน่อยเอง” ปรายฟ้าพยายามยิ้มแต่ก็ไอออกมาอีกครั้งภาคภูมิชำเลืองมองปรายฟ้าที่ยังคงฝืนตัวเองทำงานหนัก ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่สบายเอามาก ๆ เขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปตรง ๆช่วงพักกลางวันปรายฟ้าแทบไม่อยากกินอะไรเลย เธอเอาหน้าฟุบกับโต๊ะด้วยความอ่อนเพลีย“ปรายไม่กินข้าวเหรอ เดี๋ยวไม่มีแรงหรอก” มีนาที่เห็นอาการเพื่อนก็ถาม

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่ 15 ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่  

    ตอนที่15ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่ ช่วงบ่ายแก่ ๆ หลังเลิกเรียนภาคภูมิและปรายฟ้ากำลังช่วยกันขนอุปกรณ์และเอกสารเข้าห้องทำโปรเจกต์ ลมพัดแรงมาก ๆ และพัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ ท้องฟ้าที่เคยสดใสเมื่อเช้าตอนนี้กลับมืดครึ้มอย่างรวดเร็ว“โอ๊ย!!! ทำไมอากาศมันเปลี่ยนเร็วอย่างนี้เนี่ย” ปรายฟ้าบ่นอุบเงยหน้ามองท้องฟ้า“ท่าทางฝนจะตกแน่เลย”“รีบขนของดีกว่าครับ” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบแต่ก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เขาช่วยเธอถือกล่องอุปกรณ์หนัก ๆ โดยไม่บ่นไม่ทันที่ทั้งคู่จะไปตึกทำงานเม็ดฝนเม็ดใหญ่ก็เริ่มโปรยปรายลงมา ก่อนจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นพายุฝนกระหน่ำอย่างรวดเร็ว เสียงฟ้าร้องครืน ๆ ดังสนั่น“กรี๊ด!!! ฝนตกหนักเลย” ปรายฟ้าร้องเสียงดัง เธอพยายามวิ่งหลบฝนแต่ไม่ทัน เสื้อผ้าเปียกปอนไปหมดในพริบตาภาคภูมิเองก็เปียกไปทั้งตัวเช่นกัน เขาไม่ได้บ่นอะไรเพียงแต่ใช้ตัวบังปรายฟ้าไว้เล็กน้อย พยายามให้เธอเปียกน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขารีบดึงมือของปรายฟ้าให้เข้าไปในอาคารด้วยกันเพื่อหลบฝนทั้งคู่ยืนสั่นเทาด้วยความหนาวอยู่ใต้อาคาร สายตาของปรายฟ้ามองไปที่ภาคภูมิที่ยืนเปียกโชกไปทั้งตัวเช่นกัน ผมของเขาเปียกแนบใบหน้า เสื้อเชิ้ตส

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่ 14 ตัวแปรความรู้สึก  

    ตอนที่14ตัวแปรความรู้สึก ช่วงบ่ายที่คณะนิเทศศาสตร์เสียงหัวเราะสดใสของปรายฟ้าดังคลอเคลียไปกับเสียงของรุ่นพี่ภูมิพัฒน์ รุ่นพี่สุดฮอตจากภาควิชาศิลปะการแสดงที่แอบชอบปรายฟ้ามานาน เขากำลังยืนเท้าแขนกับโต๊ะที่ปรายฟ้านั่งทำงานใต้ร่มไม้พลางยื่นถุงขนมให้กับเธอ“ปรายฟ้าเหนื่อยไหมครับ พักกินขนมก่อนนะ นี่ขนมร้านโปรดพี่เลยนะ” ภูมิพัฒน์พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รอยยิ้มละลายใจสาวทำให้เพื่อน ๆ ที่อยู่บริเวณนั้นแอบมองกันเป็นตาเดียว“โอ๊ย!!! พี่พัฒน์ขอบคุณมากเลยค่ะ ไม่น่าลำบากเลย” ปรายฟ้ารับถุงขนมมาด้วยรอยยิ้มสดใส“ไม่ลำบากเลยครับ ถ้าเป็นปรายฟ้าพี่เต็มใจเสมอ” ภูมิพัฒน์พูดพลางยื่นมือไปปัดเศษผมที่ปรกหน้าปรายฟ้าอย่างอ่อนโยน“ว่าแต่ช่วงนี้เห็นปรายฟ้าทำงานโปรเจกต์หนักจังพักผ่อนบ้างนะพี่เป็นห่วง”ในจังหวะนั้นเอง ภาคภูมิที่เดินถือเอกสารเข้ามาในห้องทำงานพอดี สายตาของเขาเหลือบไปเห็นภาพตรงหน้าเข้า สายตาที่เคยเรียบเฉยตอนนี้มีความไม่พอใจเล็กน้ย เขากระแอมเบา ๆ เพื่อให้ภูมิพัฒน์และปรายฟ้าหันมามองเขา“เอกสาร” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับวางเอกสารบนโต๊ะแรงกว่าปกติเล็กน้อย“โอเค” ปรายฟ้าตอบภาคภูมิพร้อมกับหันไปมองเล็ก

  • วิศวะคลั่งรัก   ตอนที่  13  วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กัน

    ตอนที่ 13 วันหยุดแต่ไม่หยุดใกล้กันเช้าวันเสาร์ที่เงียบสงบผิดปกติของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้าลากสังขารมายังห้องทำงานโปรเจกต์ ใบหน้ายังคงงัวเงียเล็กน้อย แต่พอเห็นกองเอกสารและอุปกรณ์วางรออยู่บนโต๊ะก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่“โอ๊ยวันหยุดทั้งทีทำไมไม่หยุดพักนะ” เธอพึมพำกับตัวเองไม่นานนักประตูห้องก็เปิดออกภาคภูมิเดินเข้ามาพร้อมกองเอกสารอีกปึกใหญ่ ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยตามปกติ แต่ในมือมีแก้วกาแฟร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่น“มาเช้าเหมือนกันนะครับ” ภาคภูมิพูดขึ้นเบาๆ วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะ“ก็งานมันเยอะนี่นา” ปรายฟ้าตอบ“แถมยังต้องเตรียมงานสำหรับกิจกรรมใหญ่เดือนหน้าอีก”บรรยากาศในห้องเงียบกว่าปกติ มีเพียงเสียงพลิกกระดาษและเสียงกดปากกาเบา ๆ ปรายฟ้า รู้สึกได้ว่ามันไม่เหมือนตอนที่เพื่อน ๆ อยู่กันพร้อมหน้า เธอเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารอย่างตั้งใจ“นี่ นายไม่เบื่อบ้างเหรอ” ปรายฟ้าเอ่ยขึ้น“ทำแต่งานทำแต่ตัวเลข”ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมอง “ไม่เบื่อ”“โหชีวิต” ปรายฟ้าส่ายหน้า“ฉันล่ะเบื่อแทน”“แล้วปกตินายทำอะไรตอนวันหยุด” ภาคภูมิถามกลับอย่างไม่คิดอะไร“ก็ดูหนัง ฟังเพลง ไปเที่ยวกับเพื่อน ช็อปป

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status