ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

งานแฟร์นวัตกรรมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย บูธหลักที่เคยเป็นสนามรบของภาคภูมิและปรายฟ้า

บัดนี้กลับกลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดผู้คนได้มากที่สุด ด้วยการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความแข็งแรงทางเทคนิคและดีไซน์อันน่าตื่นตาตื่นใจ สร้างความประทับใจให้กับผู้เข้าชมอย่างถ้วยหน้า

ด้านในบูธ โฮโลแกรมของสิ่งประดิษฐ์ลอยเด่นเป็นสง่า แสดงผลการทำงานอย่างชัดเจนตามหลักการที่ภาคภูมิต้องการ แผงวงจรและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เรียบง่าย แต่ก็ยังคงความทันสมัย ด้านหน้ามีนักศึกษาวิศวะคอยตอบคำถามทางเทคนิคอย่างเชี่ยวชาญ สะท้อนถึงความละเอียดรอบคอบแบบวิศกรอย่างแท้จริง

แต่สิ่งที่ทำให้บูธมีชีวิตชีวาและดึงดูดสายตาคือการตกแต่งจากฝั่งนิเทศฯ แสงไฟ LED หลากสีสันถูกจัดวางอย่างแนบเนียน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอนาคตที่สะอาดตาแต่ไม่แห้งแล้ง จอ Interactive ขนาดใหญ่ที่เคยเป็นปัญหา ก็ถูกติดตั้งในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนและไม่รบกวนทางเดิน แสดงภาพกราฟิกสวยงามที่อธิบายหลักการทำงานของนวัตกรรมให้เข้าใจง่ายขึ้น ทั้งหมดนี้คือผลงานของปรายฟ้าที่สร้างสรรค์ขึ้นมาด้วยใจ

ภาคภูมิยืนมองภาพรวมของบูธด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง มุมปากของเขากระตุกขึ้นเล็กน้อย แทบมองไม่เห็น เป็นรอยยิ้มจางๆ ที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นนัก

เขายอมรับว่าแสงสีและกราฟิกที่ปรายฟ้าจัดมานั้นช่วยให้งานของวิศวะดูน่าสนใจขึ้นมากจริงๆ ผู้คนหยุดมองนานขึ้น มีคำถามมากขึ้น และนั่นคือความสำเร็จ

ส่วนปรายฟ้า กำลังเดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆ บูธ เธออมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้คนให้ความสนใจกับจอที่เธอออกแบบ และมีบางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกับมุมตกแต่งที่เธอภูมิใจ ความรู้สึกภาคภูมิใจฉายชัดในแววตา

“ปราย! ดูสิ คนเยอะมากเลยนะ! บูธเราปังสุดๆ” กัสกระซิบด้วยความตื่นเต้นจนแทบจะกระโดดโลดเต้น

ปรายฟ้าพยักหน้า ดวงตาเป็นประกาย “นั่นสินะกัส ก็แน่นอนอยู่แล้ว ก็เพราะฉันเนรมิตมันขึ้นมาให้สวยงามขนาดนี้ไง” เธอแอบชำเลืองมองไปทางภาคภูมิที่กำลังยืนคุยกับอาจารย์ ดวงตาของเขาก็เหลือบมาทางเธอพอดี ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบหันหน้าหนีราวกับถูกไฟดูด

เมื่อจบวันจัดแสดง อาจารย์ผู้ประสานงานจากทั้งสองคณะก็เดินเข้ามาที่บูธด้วยรอยยิ้มกว้าง สีหน้าบ่งบอกถึงความพึงพอใจอย่างยิ่ง

“ยอดเยี่ยมมากเลยทุกคน” อาจารย์วิศวะกล่าวชม

“งานนี้ประสบความสำเร็จเกินคาดจริงๆ ได้รับความสนใจจากผู้เยี่ยมชมจำนวนมาก ทั้งยังมีการสาธิตที่ชัดเจนและให้ข้อมูลได้อย่างครบถ้วน"

“ใช่เลยค่ะ” อาจารย์นิเทศฯ เสริม

“งานออกแบบของทีมคุณปรายฟ้าช่วยดึงดูดสายตาได้ดีเยี่ยม ทำให้ผู้คนอยากเข้ามาทำความเข้าใจนวัตกรรมที่ซับซ้อนได้อย่างง่ายดาย”

อาจารย์ทั้งสองหันมามองภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยืนอยู่ใกล้กันพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“โดยเฉพาะสองหัวหน้าทีมนี้” อาจารย์วิศวะกล่าว

“แม้จะมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันบ้าง แต่สุดท้ายก็สามารถทำงานร่วมกันได้อย่างยอดเยี่ยม ผมเห็นถึงความทุ่มเทของพวกคุณทั้งสองคนจริงๆ”

ภาคภูมิพยักหน้ารับคำชมเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉยแต่ริมฝีปากก็กระตุกยิ้มบางๆ อย่างพึงพอใจ แต่แววตาบ่งบอกถึงความภูมิใจในผลงานที่ออกมา

ปรายฟ้ายิ้มกว้างด้วยความดีใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองไปที่ภาคภูมิ เขายังคงดูนิ่งๆ ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกดีใจออกมามากนัก ทำให้เธออดหมั่นไส้ไม่ได้และรู้สึกว่าเขายังคงเป็นคนเดิมไม่เปลี่ยน

“ก็ดีครับ” ภาคภูมิกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับเป็นคำพูดที่คาดเดาได้จากเขา

“เป็นไปตามหลักการที่คาดการณ์ไว้”

“หลักการบ้าอะไร” ปรายฟ้าอดบ่นไม่ได้ เธอพึมพำเสียงเบาพอที่อาจารย์จะไม่ได้ยิน แต่คนข้างๆ อย่างภาคภูมิได้ยินชัดเจน

“ก็เพราะมันสวยงามและดึงดูดใจต่างหากล่ะ! ถ้ามีแต่หลักการ ใครจะอยากเข้ามารับชมกันคะ โลกนี้ไม่ได้มีแค่คุณคนเดียวนะ”

ภาคภูมิหันมามองปรายฟ้าเล็กน้อย คิ้วเข้มเลิกขึ้นอย่างประหลาดใจกับคำพูดของเธอ ดวงตาคมกริบแสดงความไม่เห็นด้วย แม้จะอยากโต้ตอบแต่ก็เก็บงำไว้ เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบา

เมื่อผู้คนเริ่มเบาบางลง และทีมงานเริ่มทยอยเก็บของ ภาคภูมิและปรายฟ้าบังเอิญมาอยู่ใกล้กันอีกครั้งระหว่างช่วยกันเก็บเอกสาร โดยที่ทั้งคู่ยังคงรักษาระยะห่างที่มองไม่เห็นไว้

“ก็ถือว่างานออกมาโอเคแหละนะคะ” ปรายฟ้าเปรยขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

“ตามมาตรฐานที่ควรจะเป็น” ภาคภูมิตอบกลับอย่างไม่ลดราวาศอก

“ถ้าไม่มีส่วนที่วุ่นวายเกินจำเป็นอย่างที่คุณทำ อาจจะดีกว่านี้ด้วยซ้ำ” น้ำเสียงของเขาเรียบเฉยแต่แฝงความไม่พอใจอย่างชัดเจน

ปรายฟ้าหันขวับมามองเขา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ ความโมโหแล่นขึ้นมาจนหน้าแดงก่ำราวกับถูกสาดด้วยน้ำเย็นจัด

“นี่คุณ กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ที่บูธเราปังได้ขนาดนี้!!! ก็เพราะความวุ่นวายที่คุณว่านั่นแหละค่ะ ถ้ามีแต่โครงเหล็กกับตัวเลข ใครจะอยากดู”

“แต่ถ้าโครงเหล็กมันไม่แข็งแรง ตัวเลขมันไม่แม่นยำ ทุกอย่างก็พังได้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ตอนนั้นคุณคงได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ” ภาคภูมิโต้กลับอย่างใจเย็น

“โอ๊ย! นี่คุณมันเกินไปหรือเปล่า ยังไงก็ไม่ยอมรับข้อดีของคนอื่นเลยใช่ไหมคะ” ปรายฟ้ารู้สึกหมดคำพูดกับความยึดติดในเหตุผลของเขา มือเรียวกำแน่นจนสั่นเทา

“ผมแค่พูดตามความเป็นจริง” ภาคภูมิกล่าว

“และผมก็หวังว่าครั้งหน้า คุณจะทำความเข้าใจหลักการพื้นฐานของวิศวกรรมให้มากกว่านี้ จะได้ไม่สร้างปัญหาซ้ำซากให้คนอื่นอีก”

ปรายฟ้าแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา มือเรียวกำแน่นจนเล็บจิกฝ่ามือ

“ฉันเองก็หวังว่าคุณจะเปิดใจรับความสวยงามและจินตนาการบ้างนะคะ โลกนี้มันไม่ได้มีแค่ตัวเลขกับกฎเกณฑ์อย่างเดียว มันน่าเบื่อจะตายชัก!!!”

ชัยวัฒน์และมีนาที่กำลังช่วยกันเก็บสายไฟอยู่ไม่ไกลนัก ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ก็ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“ดูท่าสองคนนั้นคงไม่มีวันเข้าใจกันจริงๆ สินะ” ณัฐพลหัวเราะเบาๆ อย่างปลงตก

“นั่นสิ” ชัยวัฒน์ตอบพลางมองไปที่ภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยังคงยืนจ้องหน้ากัน

“แต่ก็นะ แปลกดีที่พวกเขายังทำงานด้วยกันจนสำเร็จได้ขนาดนี้ เป็นความสำเร็จที่มาพร้อมกับความปวดหัว”

มีนาเดินเข้ามาสมทบ “ก็คงเป็นเพราะงานมันบังคับแหละมั้ง! ไม่ได้มาจากความเต็มใจหรอก! ดูสิปรายหน้าบึ้งไปแล้ว” พลางชี้ไปที่สีหน้าของเพื่อนที่กำลังบึ้งตึง

“ก็ยังดีกว่าไม่ร่วมมือกันเลยนะ” กัสแย้ง “อย่างน้อยก็ได้เห็นอะไรดีๆ จากทั้งสองฝ่าย” ในมุมมองของกัสที่มองโลกในแง่ดีเสมอ

สุดท้ายแล้วแม้จะมีความสำเร็จ แต่ความขัดแย้งทางความคิดและนิสัยที่แตกต่างกันของภาคภูมิและปรายฟ้าก็ยังคงเป็นกำแพงขวางกั้นระหว่างทั้งสอง

ไม่มีใครยอมลดราวาศอกให้ใครง่ายๆ พวกเขาอาจจะทำงานร่วมกันได้ดีในทางปฏิบัติ แต่ในทางความรู้สึกก็ยังคงเป็นคู่กัดที่มองต่างมุมกันอย่างสิ้นเชิงและดูเหมือนจะไม่มีทีท่าว่าจะเปลี่ยนแปลงในเร็ววัน

ทั้งคู่เดินแยกจากกันโดยไม่ได้กล่าวคำลา ไม่มีรอยยิ้มให้กันและดูเหมือนต่างฝ่ายต่างเร่งรีบที่จะหลีกหนีจากกันให้เร็วที่สุด