ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

ตอนที่ 7 สำเร็จ! แต่ก็ยังไม่เข้าใจกันอยู่ดี

งานแฟร์นวัตกรรมดำเนินมาถึงช่วงสุดท้าย บูธหลักที่เคยเป็นสนามรบของภาคภูมิและปรายฟ้า บัดนี้กลับกลายเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดผู้คนได้มากที่สุด ด้วยการผสมผสานอย่างลงตัวระหว่างความแข็งแรงทางเทคนิคและดีไซน์อันน่าตื่นตาตื่นใจ

ด้านในบูธ โฮโลแกรมของสิ่งประดิษฐ์ลอยเด่นเป็นสง่า แสดงผลการทำงานอย่างชัดเจนตามหลักการที่ภาคภูมิต้องการ แผงวงจรและอุปกรณ์ต่างๆ ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ เรียบง่าย แต่ก็ยังคงความทันสมัย ด้านหน้ามีนักศึกษาวิศวะคอยตอบคำถามทางเทคนิคอย่างเชี่ยวชาญ

แต่สิ่งที่ทำให้บูธมีชีวิตชีวาและดึงดูดสายตาคือการตกแต่งจากฝั่งนิเทศฯ แสงไฟ LED หลากสีสันถูกจัดวางอย่างแนบเนียน ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่ในโลกอนาคตที่สะอาดตาแต่ไม่แห้งแล้ง จอขนาดใหญ่ที่เคยเป็นปัญหา ก็ถูกติดตั้งในตำแหน่งที่มองเห็นได้ชัดเจนและไม่รบกวนทางเดิน แสดงภาพกราฟิกสวยงามที่อธิบายหลักการทำงานของนวัตกรรมให้เข้าใจง่ายขึ้น

ภาคภูมิยืนมองภาพรวมของบูธด้วยสีหน้าเรียบเฉยตามปกติ แต่ในใจกลับรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง เขายอมรับว่าแสงสีและกราฟิกที่ปรายฟ้าจัดมานั้นช่วยให้งานของวิศวะดูน่าสนใจขึ้นมากจริงๆ ผู้คนหยุดมองนานขึ้น มีคำถามมากขึ้น และนั่นคือความสำเร็จ

ส่วนปรายฟ้า กำลังเดินตรวจความเรียบร้อยรอบๆ บูธ เธออมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นผู้คนให้ความสนใจกับจอที่เธอออกแบบ และมีบางคนถึงกับยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปกับมุมตกแต่งที่เธอภูมิใจ

"ปราย! ดูสิ คนเยอะมากเลยนะ! บูธเราปังสุดๆ!" กัสกระซิบด้วยความตื่นเต้น

ปรายฟ้าพยักหน้า "นั่นสินะกัส ก็เพราะฉันเนรมิตมันขึ้นมาให้สวยงามขนาดนี้ไง" เธอแอบชำเลืองมองไปทางภาคภูมิที่กำลังยืนคุยกับอาจารย์ ดวงตาของเขาก็เหลือบมาทางเธอพอดี ทั้งคู่สบตากันเพียงเสี้ยววินาที ก่อนจะรีบหันหน้าหนี

เมื่อจบวันจัดแสดง อาจารย์ผู้ประสานงานจากทั้งสองคณะก็เดินเข้ามาที่บูธด้วยรอยยิ้มกว้าง

"ยอดเยี่ยมมากเลยทุกคน!" อาจารย์วิศวะกล่าวชม "บูธนี้ประสบความสำเร็จเกินคาดจริงๆ ได้รับความสนใจจากผู้เยี่ยมชมจำนวนมาก ทั้งยังมีการสาธิตที่ชัดเจนและให้ข้อมูลได้อย่างครบถ้วน"

"ใช่เลยค่ะ" อาจารย์นิเทศฯ เสริม "งานออกแบบของทีมคุณปรายฟ้าช่วยดึงดูดสายตาได้ดีเยี่ยม ทำให้ผู้คนอยากเข้ามาทำความเข้าใจนวัตกรรมที่ซับซ้อนได้อย่างง่ายดาย"

อาจารย์ทั้งสองหันมามองภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยืนอยู่ใกล้กัน "โดยเฉพาะสองหัวหน้าทีมนี้" อาจารย์วิศวะกล่าว "แม้จะมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันบ้าง แต่สุดท้ายก็สามารถทำงานร่วมกันได้อย่างยอดเยี่ยม ผมเห็นถึงความทุ่มเทของพวกคุณทั้งสองคนจริงๆ"

ภาคภูมิพยักหน้ารับคำชมเล็กน้อย ใบหน้ายังคงเรียบเฉย แต่แววตาบ่งบอกถึงความภูมิใจในผลงานที่ออกมา

ปรายฟ้ายิ้มกว้างด้วยความดีใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองไปที่ภาคภูมิ เขายังคงดูนิ่งๆ ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกดีใจออกมามากนัก ทำให้เธออดหมั่นไส้ไม่ได้

"ก็ดีครับ" ภาคภูมิกล่าวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"เป็นไปตามหลักการที่คาดการณ์ไว้"

"หลักการบ้าอะไรคะภูมิ!" ปรายฟ้าอดบ่นไม่ได้แต่ก็เบาพอที่อาจารย์จะไม่ได้ยิน "ก็เพราะมันสวยงามและดึงดูดใจต่างหากล่ะ! ถ้ามีแต่หลักการ ใครจะอยากเข้ามารับชมกันคะ!"

ภาคภูมิหันมามองปรายฟ้าเล็กน้อย ดวงตาคมกริบแสดงความไม่เห็นด้วย แต่เขาก็ไม่ได้โต้เถียงอะไรต่อ เพียงแค่ถอนหายใจออกมาเบา

เมื่อผู้คนเริ่มเบาบางลง และทีมงานเริ่มทยอยเก็บของ ภาคภูมิและปรายฟ้าบังเอิญมาอยู่ใกล้กันอีกครั้งระหว่างช่วยกันเก็บเอกสาร

"ก็ถือว่างานออกมาโอเคแหละนะคะ" ปรายฟ้าเปรยขึ้นมาอย่างไม่ตั้งใจ

"ตามมาตรฐานที่ควรจะเป็น" ภาคภูมิตอบกลับอย่างไม่ลดราวาศอก "ถ้าไม่มีส่วนที่วุ่นวายเกินจำเป็น อาจจะดีกว่านี้ด้วยซ้ำ"

ปรายฟ้าหันขวับมามองเขา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ

"นี่คุณ! ยังจะพูดแบบนี้อีกเหรอคะ! ที่บูธเราปังได้ขนาดนี้ ก็เพราะความ 'วุ่นวาย' ที่คุณว่านั่นแหละค่ะ! ถ้ามีแต่โครงเหล็กกับตัวเลข ใครจะอยากดู!"

"แต่ถ้าโครงเหล็กมันไม่แข็งแรง ตัวเลขมันไม่แม่นยำ ทุกอย่างก็พังได้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับ" ภาคภูมิโต้กลับอย่างใจเย็น

"โอ๊ย! คุณนี่นะ! ยังไงก็ไม่ยอมรับข้อดีของคนอื่นเลยใช่ไหมคะ!" ปรายฟ้ารู้สึกหมดคำพูดกับความยึดติดในเหตุผลของเขา

"ผมแค่พูดตามความเป็นจริง" ภาคภูมิกล่าว "และผมก็หวังว่าครั้งหน้า คุณจะทำความเข้าใจหลักการพื้นฐานของวิศวกรรมให้มากกว่านี้ จะได้ไม่สร้างปัญหาให้คนอื่นอีก"

ปรายฟ้าแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมา "ฉันเองก็หวังว่าคุณจะเปิดใจรับความสวยงามและจินตนาการบ้างนะคะ! โลกนี้มันไม่ได้มีแค่ตัวเลขกับกฎเกณฑ์อย่างเดียว!"

ชัยวัฒน์และมีนาที่กำลังช่วยกันเก็บสายไฟอยู่ไม่ไกลนัก ได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ก็ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

"ดูท่าสองคนนั้นคงไม่มีวันเข้าใจกันจริงๆ สินะ" ณัฐพลหัวเราะเบาๆ

"นั่นสิ" ชัยวัฒน์ตอบพลางมองไปที่ภาคภูมิและปรายฟ้าที่ยังคงยืนจ้องหน้ากัน "แต่ก็นะ แปลกดีที่พวกเขายังทำงานด้วยกันจนสำเร็จได้ขนาดนี้"

มีนาเดินเข้ามาสมทบ "ก็คงเป็นเพราะงานมันบังคับแหละมั้ง! ไม่ได้มาจากความเต็มใจหรอก! ดูสิปรายหน้าบึ้งไปแล้ว"

"ก็ยังดีกว่าไม่ร่วมมือกันเลยนะ" กัสแย้ง "อย่างน้อยก็ได้เห็นอะไรดีๆ จากทั้งสองฝ่าย"

สุดท้ายแล้ว แม้จะมีความสำเร็จ แต่ความขัดแย้งทางความคิดและนิสัยที่แตกต่างกันของภาคภูมิและปรายฟ้าก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครยอมลดราวาศอกให้ใครง่ายๆ พวกเขาอาจจะทำงานร่วมกันได้ดีในทางปฏิบัติ แต่ในทางความรู้สึกก็ยังคงเป็นคู่กัดที่มองต่างมุมกันอย่างสิ้นเชิง

ทั้งคู่เดินแยกจากกันโดยไม่ได้กล่าวคำลา ไม่มีรอยยิ้มให้กัน แต่ลึกๆ แล้ว ต่างฝ่ายต่างก็รับรู้ถึงความพยายามของอีกฝ่ายตลอดโครงการที่ผ่านมา แม้จะปากไม่ตรงกับใจ และยังคงไม่เข้าใจกันอย่างถ่องแท้ แต่ความผูกพันจากการทำงานร่วมกันในโปรเจกต์นี้ได้ก่อตัวขึ้นแล้วอย่างเงียบๆ รอวันที่จะพัฒนาไปในทิศทางที่ไม่มีใครคาดคิด