ตอนที่ 8 วุ่นวายไม่หยุด

ตอนที่

8

วุ่นวายไม่หยุด

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องประชุมดังหึ่งๆ แต่ก็ยังไม่ดังเท่าเสียงโต้เถียงที่คุ้นเคย บรรยากาศยังคงมีความตึงเครียดเบา ๆ ระหว่างสองหัวหน้าทีมที่เพิ่งผ่านศึกใหญ่จากงานแฟร์นวัตกรรม

         ภาคภูมิหนุ่มร่างสูงโปร่ง ใบหน้าหล่อคม ยืนอยู่หน้าจอฉายภาพกราฟและตารางข้อมูล เขาชี้ไปที่ตัวเลขแสดงสถิติผู้เข้าชมและผลตอบรับทางเทคนิคอย่างจริงจังแววตาคมกริบบ่งบอกถึงความมั่นใจในข้อมูล

         “จากข้อมูลที่รวบรวมมา ผู้เข้าชมสนใจในนวัตกรรมอย่างชัดเจนนะครับ ซึ่งเป็นผลมาจากประสิทธิภาพและความน่าเชื่อถือของผลงาน” น้ำเสียงของภาคภูมินิ่งจริงจัง ปราศจากอารมณ์อื่นใดตามแบบฉบับของลูกชายมหาเศรษฐีที่เติบโตมากับการวิเคราะห์และตัวเลข

         ปรายฟ้าที่สาวร่างเพรียวสมส่วน หน้าตาสวยน่ารัก นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างขัดใจ เธอรอให้ภาคภูมิพูดจบแล้วลุกขึ้นพร้อมนำเสนอภาพถ่ายบูธที่เต็มไปด้วยผู้คนและข้อความชื่นชมจากโซเชียลมีเดีย

         “สำหรับการออกแบบและประชาสัมพันธ์เราก็ประสบความสำเร็จเช่นกันค่ะ  ถ้าไม่มีความสวยงามน่าดึงดูดใครจะอยากเดินเข้ามา จากผลสำรวจก็พบว่าผู้เข้าชมส่วนใหญ่ประทับใจบรรยากาศของงานและบอกว่าบูธสวยงามดึงดูดสายตา ทำให้อยากเดินเข้ามาที่บูธค่ะ” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ที่บ่งบอกถึงความต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง เพื่อความภาคภูมิใจและอนาคตของครอบครัวที่รอเธออยู่

         เมื่อนำเสนอจบทั้งคู่ก็จ้องมองตากันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ราวกับประกายไฟที่ปะทะกันระหว่างความจริงจังกับความอ่อนหวานที่แฝงด้วยความดื้อรั้น

            “ถ้าไม่มีนวัตกรรมที่ดีแล้วจะเข้ามาดูอะไรครับ” ภาคภูมิเปิดประเด็นขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและสีหน้าไร้อารมณ์ตามแบบฉบับของเขา

            ปรายฟ้าถึงกับสะบัดหน้าพรืดด้วยความหงุดหงิด เธอไม่ชอบความมั่นใจในตัวเองที่ดูเย็นชาของภาคภูมิ ใบหน้าสวยน่ารักของเธอบึ้งตึง เธออยากจะบอกว่ามันคือความไร้รสนิยม

            “คุณคิดว่าทุกคนจะเข้าใจในสิ่งที่ซับซ้อนแบบนั้นเหรอคะโลกนี้มันขับเคลื่อนด้วยความรู้สึกและการรับรู้ที่ง่ายที่สุดต่างหาก” ปรายฟ้าโต้กลับเสียงสูง

            “แต่ถ้าโครงเหล็กมันไม่แข็งแรง ตัวเลขมันไม่แม่นยำ ทุกอย่างก็พังได้ตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ตอนนั้นคุณคงได้แต่ยืนมองตาปริบๆ” ภาคภูมิโต้กลับอย่างใจเย็น แต่แววตาของเขาก็ไม่ได้ปิดบังความไม่พอใจในความคิดของเธอ

         ทั้งสองกำลังเริ่มเปิดประเด็นโต้เถียงกันอีกครั้งและดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีจะลดน้อยลง เสียงเริ่มดังขึ้นทีละน้อยและก่อนที่เสียงโต้เถียงจะดังลั่นกว่าเดิม อาจาย์ก็รีบเข้ามาขัดจังหวะด้วยรอยยิ้มกว้างแต่แววตานั้นจริงจังมาก ๆ

         “เอาล่ะ ๆ ทุกคนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันแต่อย่างน้อย ๆ ผลงานเมื่อรวมกันแล้วมันก็ยอดเยี่ยม” อาจารย์กล่าวพลางมองหน้าของภาคภูมิสลับกับปรายฟ้า  พร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อยอย่างอ่อนใจ

         ในขณะที่ทั้งสองยังคงโต้เถียงกันด้วยสายตา เสียงของอาจารย์ผู้ประสานงานก็ดังขึ้น ทำลายบรรยากาศตึงเครียดให้เปลี่ยนเป็นความประหลาดใจแทน

         “ด้วยเหตุนี้ทางมหาวิทยาลัยจึงมีโปรเจกต์ใหม่ที่สำคัญยิ่งกว่าเดิม และจำเป็นต้องใช้ความสามารถของพวกคุณทั้งสองคนมาร่วมทำงานกันอีกครั้ง”

         ปรายฟ้าอ้าปากค้างส่วนภาคภูมิถึงกับนิ่งไป ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาบ่งบอกถึงความรู้สึกหนักใจ ราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ

         “หมายความว่าอย่างไรคะอาจารย์” ปรายฟ้าถามเสียงเบา ๆ อย่างสงสัย น้ำเสียงเจือความไม่เชื่อในสิ่งที่อาจารย์พูดออกมา

         “เราจะจัดทำโปรเจกต์ ‘มหาวิทยาลัยสีเขียว’ ขึ้นมา ซึ่งจะรวมการนำเสนอนวัตกรรมที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม” อาจารย์เริ่มอธิบายในสิ่งที่ปรายฟ้าสงสัย

         “และอาจารย์ก็อยากให้ภาคภูมิกับปรายฟ้าร่วมกันทำโปรเจกต์นี้ในฐานะหัวหน้าโปรเจกต์ร่วมกัน”

         “นี่อาจารย์ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ” ปรายฟ้าถามย้ำใบหน้าบ่งบอกถึงหายนะที่กำลังจะมาถึง เธอจ้องอาจารย์เขม็งเพื่อหาความจริง

         “อาจารย์ไม่มีเหตุผลใดต้องล้อเล่น แต่อาจารย์คิดว่านี่คือโอกาสที่ดีที่พวกคุณทั้งสองจะได้ทำงานด้วยกันอย่างแท้จริง”

         ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าหันมาสบตากันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างเห็นความรู้สึกเดียวกันในดวงตาของอีกฝ่าย คือความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ราวกับโชคชะตากำลังเล่นตลกที่จะต้องวนเวียนอยู่กับคนที่ไม่เข้าใจกันสุด ๆ อีกครั้ง

         “นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย” ภาคภูมิคิดขึ้นมาในใจซึ่งไม่ได้ต่างไปจากปรายฟ้าแม้แต่นิด

         หลังเลิกประชุมปรายฟ้ารีบเดินออกมาระบายอารมณ์กับมีนาและกัสที่รออยู่หน้าห้อง ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความปวดหัวอย่างรุนแรง

         “แกเชื่อไหมว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการชนกับมนุษย์น้ำแข็งนั่นอีก แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือการที่ต้องทำงานด้วยกัน!!! นี่มันฝันร้ายชัด ๆ” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาอย่างใช้อารมณ์เสียงของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองเพราะเธอไม่ชอบภาคภูมิเอาซะเลยยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งไม่ชอบมากขึ้นเท่านั้น

         “ใจเย็น ๆ ก่อนปราย” มีนาพยายามบอกให้เพื่อนใจเย็น ๆ และมีสติ พลางลูบหลังเบาๆ เพื่อปลอบประโลมเพื่อน

         “ก็คงไม่แย่ไปกว่าเดิมมั้งแก” กัสเอ่ยขึ้นมาอีกคนด้วยน้ำเสียงสบายๆ

         “ไม่แย่กว่าเดิมอะไร แค่รายงานผลงานแฟร์นายนั่นยังเอาแต่อวยตัวเองอยู่ได้” ปรายฟ้าบ่นไม่หยุด เท้าเรียวกระทืบพื้นเบา ๆ อย่างระบายอารมณ์ที่หงุดหงิดมาก ๆ

         “แต่ก็ดีนะปราย แกจะได้ฝึกความอดทนไง” กัสแซวขำ ๆ พลางหัวเราะคิกคัก

         “แกน่ะอยู่ฝั่งใครกันแน่กัส”

         “ก็ต้องอยู่ฝ่ายแกสิเพื่อนแต่ก็แค่แซว ๆ อ่ะไม่อยากให้แกต้องคิดมาก” กัสพูดแล้วก็ทำหน้าหงอย ๆ เมื่อเพื่อนของเธอไม่ได้อารมณ์ดีไปด้วย

         ในเวลาเดียวกันภาคภูมิที่เดินออกมาจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก็ถูกชัยวัฒน์และณัฐพลเดินเข้าตบไหล่ปลอบใจปนแซว

         “โอ๊ย!!! ไอ้ภูมิโดนจับคู่กับสาวสวยอีกแล้วเหรอวะ” ชัยวัฒน์แซวเพื่อนแล้วก็ยิ้มหัวเราะออกมาอย่างพอใจสีหน้าบ่งบอกว่างานนี้มีเรื่องสนุกให้ได้ล้อเลียน

         “งานนี้คงมีเรื่องให้แกปวดหัวแน่นอนภูมิ”

         “ฉันไม่เข้าใจเลยว่าอาจารย์คิดอะไรอยู่” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่สบอารมณ์

         “ทำไมต้องเป็นยัยปรายฟ้าปรายดินอะไรนั่นด้วย”

         “ก็เขาว่าน้ำกับไฟรวมกันมันก็ระเบิดไงภูมิ” ณัฐพลพูดติดตลก “แต่ถ้าควบคุมได้มันก็สร้างพลังงานนะ”

         ภาคภูมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ระเบิดแน่นอนงานนี้” เขาก้มมองเอกสารโปรเจกต์ใหม่ในมืออย่างไม่สบอารมณ์ เขายังคงมองว่าปรายฟ้าเป็นความวุ่นวายที่เข้ามาทำลายความสงบในชีวิตของเขาและมันทำลายพลังงานในตัวของเขามาก ๆ ซึ่งตรงข้ามกับความคาดหวังของมารดาเขา คุณหญิงวลัยลักษณ์ที่ต้องการให้เขามีชีวิตที่สมบูรณ์แบบไร้ปัญหา

         เย็นวันนั้นปรายฟ้า เดินออกมาจากห้องสมุดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด มือถือเอกสารโปรเจกต์ใหม่ เธอพยายามทำความเข้าใจกับโปรเจกต์ใหม่นี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอไม่ถนัดเอาเสียเลย เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับขยี้ผมอย่างหงุดหงิด

         “โอ๊ย!!! ทำไมมันซับซ้อนขนาดนี้นะ แค่เรื่องต้นไม้”

            ในจังหวะเดียวกันนั้น ภาคภูมิก็เดินสวนมาพอดี เขาก็เพิ่งออกมาจากห้องสมุดเช่นกัน มือถือหนังสือวิชาการเล่มหนาหลายเล่ม สะท้อนถึงความมุ่งมั่นและจริงจังในทุกเรื่องของเขา และดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างหนักจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว

สายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ปรายฟ้ารีบหลบตา ส่วนภาคภูมิก็ทำเป็นไม่เห็น เดินเลยไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศธาตุ

แต่แล้วภาคภูมิ ก็หยุดชะงักฝีเท้า เขาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ ที่มีรูปการ์ตูนต้นไม้ยิ้มแฉ่งวาดอยู่ พร้อมสูตรเคมีเกี่ยวกับดินที่เขียนโย้เย้หล่นอยู่ตรงทางเดินที่ปรายฟ้าเพิ่งเดินผ่านไปเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้มลงหยิบมันขึ้นมาด้วยท่าทีที่แสดงออกว่าไม่อยากยุ่ง

เขามองกระดาษแผ่นนั้นครู่หนึ่ง แววตาแฝงความไม่เข้าใจในความวุ่นวายของเธอ แต่ริมฝีปากก็แอบกระตุกยิ้มบางๆ อย่างไม่มีใครเห็น ราวกับว่าความวุ่นวายเล็กๆ นี้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อยเป็นรอยยิ้มที่หาดูได้ยากจากชายผู้เงียบขรึมอย่างเขา

            “เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันกำลังปวดหัวกับเรื่องของเขาอยู่เนี่ย!” ปรายฟ้า คิดในใจพลางถอนหายใจแรง ๆ เธอหันกลับไปมองแผ่นหลังของ ภาคภูมิที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ

ส่วนภาคภูมิเมื่อเดินพ้นจากปรายฟ้าไปไม่กี่ก้าวเขาก็แอบเหลียวหลังกลับไปมองเธอเล็กน้อย เห็นเธอยังคงยืนขยี้ผมตัวเองและบ่นงึมงำกับหนังสือในมือ เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“วุ่นวายไม่หยุดจริง ๆ ยัยคนนี้” เขาพึมพำกับตัวเองแต่เขาก็กำกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่มีรูปต้นไม้ยิ้มแฉ่งในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

การต้องมาเป็นหัวหน้าโปรเจกต์ร่วมกัน ทำให้ทั้งภาคภูมิและ ปรายฟ้า ต้องเข้ามาพัวพันในชีวิตของกันและกันอย่างเลี่ยงไม่ได้และนั่นก็หมายถึงความวุ่นวายที่ยังคงจะดำเนินต่อไป

ที่ห้องพักในหอพักนักศึกษา ปรายฟ้านอนพักหลังจากเหนื่อยมาทั้งวันที่ต้องทะเลาะกับภาคภูมิเรื่องโปรเจกต์ ทำให้เธอคิดถึงพ่อกับแม่และน้องสาวของเธอที่เชียงรายมากๆ ถ้าตอนนี้มีพ่อกับแม่และน้องสาวอยู่ข้างๆ คงจะดีมากๆ เธอคงหายเหนื่อยแน่ๆ 

ปรายฟ้าคิดได้อย่างนั้นก็กดมือถือโทรกลับไปที่บ้านของเธอทันที และทันทีทีพ่อกับแม่รับสายความเหนื่อยล้ามาทั้งวันก็หายไปในทันที