ตอนที่ 8 วุ่นวายไม่หยุด

ตอนที่

8

วุ่นวายไม่หยุด

เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องประชุมดังแต่ก็ยังไม่ดังเท่าเสียงโต้เถียงที่คุ้นเคย บรรยากาศยังคงมีความตึงเครียดเบา ๆ ระหว่างสองหัวหน้าทีมที่เพิ่งผ่านศึกใหญ่จากงานแฟร์นวัตกรรม

ภาคภูมิยืนอยู่หน้าจอฉายภาพกราฟและตารางข้อมูล เขาชี้ไปที่ตัวเลขแสดงสถิติผู้เข้าชมและผลตอบรับทางเทคนิคอย่างจริงจัง

“จากข้อมูลที่รวบรวมมา ผู้เข้าชมสนใจในนวัตกรรมอย่างชัดเจนนะครับ ซึ่งเป็นผลมาจากประสิทธิภาพและความน่าเชื่อถือของผลงาน” น้ำเสียงของภาคภูมินิ่งจริงจัง

ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ เธอรอให้ภาคภูมิพูดจบแล้วลุกขึ้นพร้อมนำเสนอภาพถ่ายบูธที่เต็มไปด้วยผู้คนและข้อความชื่นชมจากโซเชียลมีเดีย”

“สำหรับการออกแบบและประชาสัมพันธ์เราก็ประสบความสำเร็จเช่นกันค่ะ จากผลสำรวจก็พบว่าผู้เข้าชมส่วนใหญ่ประทับใจบรรยากาศของงานและบอกว่าบูธสวยงามดึงดูดสายตา ทำให้อยากเดินเข้าไปที่บูธไ

เมื่อนำเสนอจบทั้งคู่ก็จ้องมองตากันเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น

“ถ้าไม่มีนวัตกรรมที่ดีแล้วจะเข้ามาดูอะไรครับ” ภาคภูมิเปิดประเด็นขึ้นมา

“แต่มีแต่นวัตกรรมแต่บูธจืดชืดใครจะเดินเข้ามาดูล่ะคะ” ปรายฟ้าสวนกลับทันควัน

ทั้งสองกำลังเริ่มเปิดประเด็นโต้เถียงกันอีกครั้งและดูเหมือนว่าจะไม่มีท่าทีจะลดน้อยลงและก่อนที่เสียงโต้เถียงจะดังลั่นกว่าเดิม อาจาย์ก็รีบเข้ามาขัดจังหวะด้วยรอยยิ้มกว้างแต่แววตานั้นจริงจังมาก ๆ

“เอาล่ะ ๆ ทุกคนต่างมีความคิดเห็นที่แตกต่างกันแต่อย่างน้อย ๆ ผลงานเมื่อรวมกันแล้วมันก็ยอดเยี่ยม” อาจารย์กล่าวพลางมองหน้าของภาคภูมิสลับกับปรายฟ้า

“ด้วยเหตุนี้ทางมหาวิทยาลัยจึงมีโปรเจกต์ใหม่ที่สำคัญยิ่งกว่าเดิม และจำเป็นต้องใช้ความสามารถของพวกคุณทั้งสองคนมาร่วมทำงานกันอีกครั้ง”

ปรายฟ้าอ้าปากค้างส่วนภาคภูมิถึงกับนิ่งไป ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาบ่งบอกถึงความรู้สึกหนักใจ

“หมายความว่าอย่างไรคะอาจารย์” ปรายฟ้าถามเสียงเบา ๆ อย่างสงสัย

“เราจะจัดทำโปรเจกต์ ‘มหาวิทยาลัยสีเขียว’ ขึ้นมา ซึ่งจะรวมการนำเสนอนวัตกรรมที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม” อาจารย์เริ่มอธิบายในสิ่งที่ปรายฟ้าสงสัย

“และอาจารย์ก็อยากให้ภาคภูมิกับปรายฟ้าร่วมกันทำโปรเจกต์นี้ในฐานะหัวหน้าโปรเจกต์ร่วมกัน”

“นี่อาจารย์ไม่ได้ล้อเล่นใช่ไหมคะ” ปรายฟ้าถามย้ำใบหน้าบ่งบอกถึงหายนะที่กำลังจะมาถึง

“อาจารย์ไม่มีเหตุผลใดต้องล้อเล่น แต่อาจารย์คิดว่านี่คือโอกาสที่ดีที่พวกคุณทั้งสองจะได้ทำงานด้วยกันอย่างแท้จริง”

ทั้งภาคภูมิและปรายฟ้าหันมาสบตากันอีกครั้ง ต่างฝ่ายต่างเห็นความรู้สึกเดียวกันในดวงตาของอีกฝ่าย คือความไม่เต็มใจอย่างยิ่ง ราวกับโชคชะตากำลังเล่นตลกที่จะต้องวนเวียนอยู่กับคนที่ไม่เข้าใจกันสุด ๆ อีกครั้ง

หลังเลิกประชุมปรายฟ้ารีบเดินออกมาระบายอารมณ์กับมีนาและกัสที่รออยู่หน้าห้อง ใบหน้าของเธอบ่งบอกถึงความปวดหัวอย่างรุนแรง

“แกเชื่อไหมว่าโลกนี้ไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่าการชนกับมนุษย์น้ำแข็งนั่นอีก แต่ที่เลวร้ายที่สุดคือการที่ต้องทำงานด้วยกัน นี่มันฝันร้ายชัด ๆ” ปรายฟ้าพูดขึ้นมาอย่างใช้อารมณ์เพราะเธอไม่ชอบภาคภูมิเอาซะเลยยิ่งได้รู้จักก็ยิ่งไม่ชอบมากขึ้นเท่านั้น

“ใจเย็น ๆ ก่อนปราย” มีนาพยายามบอกให้เพื่อนใจเย็น ๆ และมีสติ

“ก็คงไม่แย่ไปกว่าเดิมมั้งแก” กัสเอ่ยขึ้นมาอีกคน

“ไม่แย่กว่าเดิมอะไร แค่รายงานผลงานแฟร์นายนั่นยังเอาแต่อวยตัวเองอยู่ได้” ปรายฟ้าบ่นไม่หยุดด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดมาก ๆ

“แต่ก็ดีนะปราย แกจะได้ฝึกความอดทนไง” กัสแซวขำ ๆ

“แกน่ะอยู่ฝั่งใครกันแน่กัส”

“ก็ต้องอยู่ฝ่ายแกสิเพื่อนแต่ก็แค่แซว ๆ อ่ะไม่อยากให้แกต้องคิดมาก” กัสพูดแล้วก็ทำหน้าหงอย ๆ เมื่อเพื่อนของเธอไม่ได้อารมณ์ดีไปด้วย

ในเวลาเดียวกันภาคภูมิที่เดินออกมาจากห้องประชุมด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก็ถูกชัยวัฒน์และณัฐพลเดินเข้าตบไหล่ปลอบใจปนแซว

“โอ๊ย!!! ไอ้ภูมิโดนจับคู่กับสาวสวยอีกแล้วเหรอวะ” ชัยวัฒน์แซวเพื่อน

“งานนี้คงมีเรื่องให้แกปวดหัวแน่นอนภูมิ”

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าอาจารย์คิดอะไรอยู่” ภาคภูมิพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

“ทำไมต้องเป็นปรายฟ้าปรายดินอะไรนั่นด้วย”

“ก็เขาว่าน้ำกับไฟรวมกันมันก็ระเบิดไงภูมิ” ณัฐพลพูดติดตลก “แต่ถ้าควบคุมได้มันก็สร้างพลังงานนะ”

ภาคภูมิถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ระเบิดแน่นอนงานนี้” เขาก้มมองเอกสารโปรเจกต์ใหม่ในมืออย่างไม่สบอารมณ์ เขายังคงมองว่าปรายฟ้าความวุ่นวายที่เขาต้องเจอในชีวิตและมันทำลายพลังงานในตัวของเขามาก ๆ

เย็นวันนั้นปรายฟ้า เดินออกมาจากห้องสมุดด้วยใบหน้าเคร่งเครียด มือถือเอกสารโปรเจกต์ใหม่ เธอพยายามทำความเข้าใจกับโปรเจกต์ใหม่นี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่เธอไม่ถนัดเอาเสียเลย เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับขยี้ผมอย่างหงุดหงิด

“โอ๊ย!!! ทำไมมันซับซ้อนขนาดนี้นะ แค่เรื่องต้นไม้” 

ในจังหวะเดียวกันนั้น ภาคภูมิก็เดินสวนมาพอดี เขาก็เพิ่งออกมาจากห้องสมุดเช่นกัน มือถือหนังสือวิชาการเล่มหนาหลายเล่ม และดูเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างหนักจนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัว

สายตาของทั้งคู่ประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ ปรายฟ้ารีบหลบตา ส่วนภาคภูมิก็ทำเป็นไม่เห็น เดินเลยไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงอากาศธาตุ

แต่แล้วภาคภูมิ ก็หยุดชะงักฝีเท้า เขาเหลือบไปเห็นกระดาษโน้ตแผ่นเล็ก ๆ ที่มีรูปการ์ตูนต้นไม้ยิ้มแฉ่งวาดอยู่ พร้อมสูตรเคมีเกี่ยวกับดินที่เขียนโย้เย้หล่นอยู่ตรงทางเดินที่ปรายฟ้าเพิ่งเดินผ่านไปเขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้มลงหยิบมันขึ้นมา

เขามองกระดาษแผ่นนั้นครู่หนึ่ง แววตาแฝงความไม่เข้าใจในความวุ่นวายของเธอ แต่ริมฝีปากก็แอบกระตุกยิ้มบางๆ อย่างไม่มีใครเห็น ราวกับว่าความวุ่นวายเล็กๆ นี้ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย

“เขาจะรู้ไหมนะว่าฉันกำลังปวดหัวกับเรื่องของเขาอยู่เนี่ย!” ปรายฟ้า คิดในใจพลางถอนหายใจแรง ๆ เธอหันกลับไปมองแผ่นหลังของ ภาคภูมิที่กำลังเดินห่างออกไปเรื่อย ๆ

ส่วนภาคภูมิเมื่อเดินพ้นจากปรายฟ้าไปไม่กี่ก้าวเขาก็แอบเหลียวหลังกลับไปมองเธอเล็กน้อย เห็นเธอยังคงยืนขยี้ผมตัวเองและบ่นงึมงำกับหนังสือในมือ เขาได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

“วุ่นวายไม่หยุดจริง ๆ ยัยคนนี้” แต่เขาก็กำกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ที่มีรูปต้นไม้ยิ้มแฉ่งในมือแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

การต้องมาเป็นหัวหน้าโปรเจกต์ร่วมกัน ทำให้ทั้งภาคภูมิและ ปรายฟ้า ต้องเข้ามาพัวพันในชีวิตของกันและกันมากกว่าที่เคยเป็นมา และนั่นก็หมายถึงความวุ่นวายที่ยังคงจะดำเนินต่อไป พร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่อาจจะก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ โดยที่พวกเขาไม่ทันได้รู้ตัว