ตอนที่ 9 เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง  

ตอนที่

9

เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง

ห้องประชุมที่เดิมเพิ่มเติมคือความอึดอัดที่มากขึ้นกว่าเดิม ภาคภูมินั่งตัวตรงเป๊ะพร้อมกับแผนงานที่ดูเป็นระเบียบสุด ๆ

“สำหรับโปรเจกต์มหาวิทยาลัยสีเขียวนี้ ผมเสนอแผนงานที่เน้นความยั่งยืนและวัดผลได้จริงครับ” ภาคภูมิเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เราจะเริ่มจากการวางโครงสร้างพื้นฐาน การจัดระบบเพื่อลดการใช้ทรัพยากร”

ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำหน้านิ่ง ๆ ยิ้มเย็นเยือก เมื่อภาคภูมิเสนอจบเธอก็ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใสกว่าเดิม

“ถ้าพูดถึงมหาวิทยาลัยสีเขียว มันควรจะมีมากกว่าแค่การปลูกต้นไม้นะคะ เราควรสร้างมุมผ่านคลายสีเขียวที่มีต้นไม้ตั้งเป็นแนว หรือว่าเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เพื่อให้นักศึกษารู้สึกสนใจในโปรเจกต์นี้”

“ความงามมันก็ต้องสิ้นเปลืองงบมากขึ้น” ภาคภูมิโต้กลับทันควัน

“แต่ถ้าไม่สวย ไม่น่าสนใจใครจะอยากสนใจโปรเจกต์นี้” ปรายฟ้าย้อนถามกลับอย่างไม่ลดละ

“เอาล่ะ ๆ พอแค่นั้นก่อน” อาจารย์โบกมือเป็นสัญญาณหยุดศึก

“พวกคุณต้องแบ่งงานกัน”

ปรายฟ้ากับภาคภูมิหันมามองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ฉันขอรับผิดชอบส่วนของกิจกรรมและประชาสัมพันธ์ทั้งหมดค่ะ”ปรายฟ้ารีบเสนออย่างรวดเร็ว

“งานมันเชื่อมโยงกันหมดครับ ผมว่าการประชาสัมพันธ์เป็นส่วนที่ต้องทำความเข้าใจรายละเอียดของงานด้วย” ภาคภูมิแย้ง

“โอ๊ย!!! ทำไมคุณมันเรื่องเยอะอย่างนี้นะ” ปรายฟ้าเริ่มหงุดหงิด

“ผมก็แค่ทำตามหลักการครับ”

สุดท้ายทั้งคู่ก็ยังคงเถียงกันจนชัยวัฒน์ต้องพูดขึ้นมา “เดี๋ยว ๆ ๆ ครับอาจารย์ ผมว่าให้สองคนนี้สุ่มจับฉลากงานเลยดีกว่าไหมครับ ถ้าเถียงกันแบบนี้คงไม่จบง่าย ๆ” อาจารย์พยักหน้าเห็นด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องเป็นอาจารย์เองนั่นแหละที่ต้องสรุปแบ่งงานให้คร่าว ๆ

โดยให้ภาคภูมิดูแลด้านโครงสร้างพื้นฐานและเทคนิค ส่วนปรายฟ้า ดูแลการออกแบบภูมิทัศน์และกิจกรรมทั้งหมด

แต่มีข้อแม้ว่าทั้งสองต้องปรึกษาหารือกันตลอดเวลา “สรุปแบบนี้แล้วไม่มีใครเถียงนะ!” อาจารย์กำชับเสียงแข็ง

ปรายฟ้ากับภาคภูมิได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับถอนหายใจออกมาพร้อมกันราวกับนัดไว้

วันรุ่งขึ้นภาคภูมิและปรายฟ้าต้องไปสำรวจพื้นที่โปรเจกต์ด้วยกัน ภาคภูมิถือเครื่องมือวัดระยะและสมุดจดเล่มหนาส่วนปรายฟ้าถือแฟ้มสเกตช์ภาพพร้อมปากกาหลายสีสัน

“พื้นที่ตรงนี้มีความชื้นสูง เหมาะสำหรับพืชชอบร่มเงา” ภาคภูมิบอกข้อมูลพลางจดบันทึกโดยไม่ได้มองหน้าปรายฟ้าเลย

“แต่ถ้าจะจัดมุมนั่งเล่นตรงนี้ เราก็ต้องเพิ่มไฟประดับให้ดูโรแมนติกขึ้นนะ” ปรายฟ้าชี้ไปที่มุมมืด ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่พลางก้าวถอยหลังเพื่อหามุมถ่ายรูปสำหรับสเก็ตช์ภาพเธอเพลินจนลืมดูทาง

และแล้ว

“โอ๊ย!!!”

ปรายฟ้าสะดุดเข้าอย่างจัง ร่างเซไปด้านข้าง มือที่ถือแฟ้มพยายามคว้าที่ยึด แต่ไม่มีอะไรเลย

“ระวัง!!!”

เสียงทุ้มต่ำของภาคภูมิดังขึ้นพร้อมกับที่เขาพุ่งเข้ามาคว้าแขนปรายฟ้าไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มคะมำลงไปกับพื้นดิน ใบหน้าของภาคภูมิใกล้กับใบหน้าของปรายฟ้าแค่คืบ

สายตาของเขามองเธอด้วยความตกใจเล็กน้อยส่วนปรายฟ้าก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและหัวใจที่เต้นรัวหน้าเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“เดินระวังหน่อยสิ” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบพลางปล่อยมือจากแขนเธอทันที ราวกับโดนน้ำร้อนลวก

ปรายฟ้าจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เข้าที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย “ขอบคุณ ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วเพราะยังสงวนท่าทีไม่ชอบหน้าภาคภูมิอยู่

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมก็แค่ไม่อยากให้งานต้องล่าช้าเพราะอุบัติเหตุ” ภาคภูมิตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทำลายบรรยากาศหวั่นไหวที่เกิดขึ้นไปอย่างสิ้นเชิง เขาหันไปดูแผนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ปรายฟ้าได้แต่บ่นในใจ “ปากแข็งที่สุด” เธอชำเลืองมองภาคภูมิที่ดูเหมือนจะกลับไปอยู่ในโหมดมนุษย์หุ่นยนต์เหมือนเดิม

ขณะนั้นเองเสียงหัวเราะคิกคักของชัยวัฒน์และมีนาที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีก็ดังขึ้น

“โอ๊ย!!! ดูนั่นสิ มีคนจะล้มแล้วก็มีคนมารับด้วย” ชัยวัฒน์แซวเสียงดังพลางยกคิ้วให้ภาคภูมิ

มีนาเดินเข้าไปใกล้ปรายฟ้า “ไม่เป็นไรนะปราย ฉันว่าเมื่อกี้ดูเหมือนฉากในซีรีย์เลยนะ” เธอกระซิบข้างหูเพื่อนอย่างตื่นเต้น

ปรายฟ้าหน้าแดงก่ำกว่าเดิม “บ้า!!! ไม่ใช่นะมีน” เธอรีบแก้ตัว

ภาคภูมิที่ได้ยินเสียงแซวก็หันมามองชัยวัฒน์ด้วยสายตาเย็นชา “แกทำงานของแกไปเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบ

“ครับ ๆ ผมไม่กวนใจแล้วครับคุณหัวหน้าโปรเจกต์” ชัยวัฒน์รีบตอบพลางหัวเราะคิกคิกกับมีนาที่ยังคงยิ้มกรุ่มกริ่ม

ทั้งชัยวัฒน์และมีนาเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปล่อยให้ภาคภูมิและปรายฟ้ายืนอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดกว่าเดิม

ตอนบ่ายของวันนั้น ณ มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้ากำลังยืนดูรุ่นน้องนิเทศฯ กลุ่มหนึ่งที่กำลังช่วยกันวาดภาพฝาผนังรีไซเคิลสำหรับโปรเจกต์ เธอยิ้มกว้างและหัวเราะกับเรื่องตลกของรุ่นน้องอย่างสดใส

เสียงหัวเราะสดใสของเธอดึงดูดความสนใจจากภาคภูมิที่บังเอิญเดินผ่านมา เขาชะงักเล็กน้อย เขายืนมองปรายฟ้าอยู่เงียบ ๆ เห็นเธอมีความสุขกับการทำงานแบบที่เขาไม่เคยเข้าใจ แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ เธอดูมีชีวิตชีวาและเป็นธรรมชาติ เขามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

และอีกเหตุการณ์ปรายฟ้าที่กำลังเดินไปทีโรงอาหารเธอแอบเห็นภาคภูมิกำลังช่วยเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งที่ทำหนังสือหล่นกระจายเกลื่อนพื้น เขาไม่ได้พูดอะไรมากแค่ก้มลงช่วยเก็บอย่างเงียบ ๆ โดยไม่คาดหวังคำขอบคุณ เมื่อเพื่อนคนนั้นขอบคุณ ภาคภูมิก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินจากไปทันที

ปรายฟ้ายืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้า เธออดคิดไม่ได้ว่าภาคภูมิไม่ได้เย็นชาอย่างที่แสดงออกมาและเขาก็มีมุมที่ใจดีและชอบช่วยเหลือคนอื่นแบบเงียบ ๆ

ขณะที่เธอกำลังจะเดินต่อกัสกับมีนาก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“เป็นไงบ้างปรายทำงานกับคุณชายน้ำแข็ง” กัสเอ่ยถามปรายฟ้า

“ปวดหัวจะแย่ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียวหรอก” ปรายฟ้าตอบพลางยักไหล่ ใบหน้ามีรอยยิ้ม

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ชัยวัฒน์และณัฐพลที่กำลังเดินออกมาจากร้านกาแฟก็สวนทางกับภาคภูมิพอดี

“เฮ้ย!!! ภูมิ” ณัฐพลทักเสียงดังพร้อมตบไหล่ภาคภูมิเบา ๆ

“เมื่อกี้เห็นแกเดินอยู่แถวคณะนิเทศน์ แวบ ๆ นี่นา”

“แค่ไปธุระ” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ ใบหน้าเรียบเฉย

“ธุระที่ว่านี่คือไปเดินกับปรายฟ้าหรือเปล่าครับเพื่อน” ชัยวัฒน์แซวเสริม

“เห็นเธอยิ้มหวานเชียว”

“อ๋อ!!! ธุระจนหน้าแดงกันเลยทีเดียว” ณัฐพลเสริมพลางยิ้มล้อเลียน แววตาเจ้าเล่ห์

“สงสัยต้องไปเช็กระบบระบายความร้อนใหม่แล้วมั้งภูมิ”

ภาคภูมิเหลือบมองณัฐพลเล็กน้อย แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาแค่ถอนหายใจ

“เลิกพูดมากแล้วไปช่วยฉันทำงานเลยแกสองคนนี่มันไร้สาระไปวัน  ๆ จริง ๆ” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็ตบไปที่ไหล่ของเพื่อนทั้งสองคน