ตอนที่ 9 เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง  

ตอนที่

9

เริ่มต้นปวดหัวอีกครั้ง

       ห้องประชุมห้องเดิมเพิ่มเติมคือความอึดอัดที่มากขึ้นกว่าเดิม ภาคภูมินั่งตัวตรงเป๊ะพร้อมกับแผนงานที่ดูเป็นระเบียบสุด ๆ แฟ้มเอกสารวางเรียงเป็นระเบียบบนโต๊ะ สะท้อนตัวตนที่เคร่งครัดของเขาได้เป็นอย่างดีเพราะเขาคือบุตรชายของตระกูลใหญ่ผู้ถูกปลูกฝังให้มีระเบียบวินัยในทุกย่างก้าว

         “สำหรับโปรเจกต์มหาวิทยาลัยสีเขียวนี้ ผมเสนอแผนงานที่เน้นความยั่งยืนและวัดผลได้จริงครับ” ภาคภูมิเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ดวงตาคมกริบมองไปทั่วห้องกวาดสายตาสำรวจท่าทีของทุกคน

         “เราจะเริ่มจากการวางโครงสร้างพื้นฐาน การจัดระบบเพื่อลดการใช้ทรัพยากร”

         ปรายฟ้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามใบหน้าสวยเรียบเฉยแต่แฝงรอยยิ้มเย็นเยือก ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างเก็บงำความรู้สึก เมื่อภาคภูมิเสนอจบเธอก็ลุกขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใสกว่าเดิม

         “ถ้าพูดถึงมหาวิทยาลัยสีเขียว มันควรจะมีมากกว่าแค่การปลูกต้นไม้นะคะ เราไม่ได้ต้องการแค่ความยั่งยืน แต่เราต้องสร้างแรงบันดาลใจด้วยค่ะ เราควรสร้างมุมผ่อนคลายสีเขียวที่มีต้นไม้ตั้งเป็นแนว หรือว่าเวิร์คชอปศิลปะรีไซเคิล เพื่อให้นักศึกษารู้สึกสนใจในโปรเจกต์นี้และอยากเข้ามามีส่วนร่วมอย่างแท้จริง”

         “ความงามมันก็ต้องสิ้นเปลืองงบมากขึ้น” ภาคภูมิโต้กลับทันควัน เริ่มคิ้วขมวดเข้าหากันอีกครั้ง แววตาฉายแววไม่พอใจในแนวคิดที่ดูไม่เป็นรูปธรรม

         “แต่ถ้าไม่สวย ไม่น่าสนใจใครจะอยากสนใจโปรเจกต์นี้ คุณไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรือไง” ปรายฟ้าย้อนถามกลับอย่างไม่ลดละ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิดด้วยความหงุดหงิดระคนไม่เข้าใจตรรกะของเขา

         “เอาล่ะ ๆ พอแค่นี้ก่อนนะทั้งสองคน” เสียงของอาจารย์ผู้ประสานงานดังขึ้นขัดจังหวะการโต้เถียง

         “พวกคุณต้องแบ่งงานกัน”

         ปรายฟ้ากับภาคภูมิหันมามองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่มีใครยอมใคร ประกายไฟแห่งความขัดแย้งแลบแปลบปลาบในดวงตาของทั้งสอง

         “ฉันขอรับผิดชอบส่วนของกิจกรรมและประชาสัมพันธ์ทั้งหมดค่ะ”ปรายฟ้ารีบเสนออย่างรวดเร็ว รอยยิ้มผู้ชนะผุดขึ้นบนใบหน้าพลางชายตาไปทางภาคภูมิอย่างท้าทาย

         “งานมันเชื่อมโยงกันหมด คุณจะแยกได้อย่างไร ผมว่าการประชาสัมพันธ์เป็นส่วนที่ต้องทำความเข้าใจรายละเอียดของงานด้วย” ภาคภูมิแย้งด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

         “โอ๊ย!!! ทำไมคุณมันเรื่องเยอะอย่างนี้นะ” ปรายฟ้าเริ่มหงุดหงิด เธอเท้าสะเอวอย่างหมดความอดทน

         “ผมก็แค่ทำตามหลักการครับ” ภาคภูมิยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่แยแส

         สุดท้ายทั้งคู่ก็ยังคงเถียงกันจนชัยวัฒน์ต้องพูดขึ้นมา “เดี๋ยว ๆ ๆ ครับอาจารย์ ผมว่าให้สองคนนี้สุ่มจับฉลากงานเลยดีกว่าไหมครับ ถ้าเถียงกันแบบนี้คงไม่จบง่าย ๆ” อาจารย์พยักหน้าเห็นด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องเป็นอาจารย์เองนั่นแหละที่ต้องสรุปแบ่งงานให้คร่าว ๆ

            โดยให้ภาคภูมิดูแลด้านโครงสร้างพื้นฐานและเทคนิค ส่วนปรายฟ้า ดูแลการออกแบบภูมิทัศน์และกิจกรรมทั้งหมด

แต่มีข้อแม้ว่าทั้งสองต้องปรึกษาหารือกันตลอดเวลา “สรุปแบบนี้แล้วไม่มีใครเถียงนะ!” อาจารย์กำชับเสียงแข็ง

ปรายฟ้ากับภาคภูมิได้แต่พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนัก พร้อมกับถอนหายใจออกมาพร้อมกันราวกับนัดไว้ เสียงถอนหายใจบ่งบอกถึงความหนักใจไม่แพ้กัน

         วันรุ่งขึ้นภาคภูมิและปรายฟ้าต้องไปสำรวจพื้นที่โปรเจกต์ด้วยกัน ภาคภูมิถือเครื่องมือวัดระยะและสมุดจดเล่มหนาส่วนปรายฟ้าถือแฟ้มสเกตช์ภาพพร้อมปากกาหลายสีสัน ท่าทางของทั้งคู่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

         “พื้นที่ตรงนี้มีความชื้นสูง เหมาะสำหรับพืชชอบร่มเงา” ภาคภูมิบอกข้อมูลพลางจดบันทึกโดยไม่ได้มองหน้าปรายฟ้าเลยแสดงออกถึงความมุ่งมั่นในหน้าที่โดยไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง

         “แต่ถ้าจะจัดมุมนั่งเล่นตรงนี้ เราก็ต้องเพิ่มไฟประดับให้ดูโรแมนติกขึ้นนะ” ปรายฟ้าชี้ไปที่มุมมืด ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่พลางก้าวถอยหลังเพื่อหามุมถ่ายรูปสำหรับสเก็ตช์ภาพเธอเพลินจนลืมดูทาง

         และแล้ว

         “โอ๊ย!!!”

         ปรายฟ้าสะดุดเข้าอย่างจัง ร่างเซไปด้านข้าง มือที่ถือแฟ้มพยายามคว้าที่ยึด แต่ไม่มีอะไรเลย

         “ระวัง!!!”

         เสียงทุ้มต่ำของภาคภูมิดังขึ้นพร้อมกับที่เขาพุ่งเข้ามาคว้าแขนปรายฟ้าไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มคะมำลงไปกับพื้นดิน ใบหน้าของภาคภูมิใกล้กับใบหน้าของปรายฟ้าแค่คืบ

         สายตาของเขามองเธอด้วยความตกใจเล็กน้อยส่วนปรายฟ้าก็เบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจและหัวใจที่เต้นระรัว หน้าเธอร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

         “เดินระวังหน่อยสิ” ภาคภูมิพูดเสียงเรียบพลางปล่อยมือจากแขนเธอทันที ราวกับโดนน้ำร้อนลวก

         ปรายฟ้าจัดเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ให้เข้าที่ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย  เธอพยายามเก็บงำความรู้สึกไม่ชอบหน้าภาคภูมิเอาไว้ให้ลึกที่สุด “ขอบคุณ ค่ะ” เธอตอบเสียงแผ่วเพราะยังสงวนท่าทีไม่ชอบหน้าภาคภูมิอยู่

         “ไม่ต้องขอบคุณหรอก ผมก็แค่ไม่อยากให้งานต้องล่าช้าเพราะอุบัติเหตุ” ภาคภูมิตอบกลับอย่างรวดเร็ว ทำลายบรรยากาศหวั่นไหวที่เกิดขึ้นไปอย่างสิ้นเชิง เขาหันไปดูแผนต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         ปรายฟ้าได้แต่บ่นในใจ “ปากแข็งที่สุด” เธอชำเลืองมองภาคภูมิที่ดูเหมือนจะกลับไปอยู่ในโหมดมนุษย์หุ่นยนต์เหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน

         ขณะนั้นเองเสียงหัวเราะคิกคักของชัยวัฒน์และมีนาที่เดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์พอดีก็ดังขึ้น

         “โอ๊ย!!! ดูนั่นสิ หนุ่มหล่อกำลังช่วยสาวสวยด้วยท่าทางสุดโรแมนติกเลยนะ” ชัยวัฒน์แซวเสียงดังพลางยกคิ้วให้ภาคภูมิ ใบหน้าเต็มไปด้วยความคะนอง

         มีนาเดินเข้าไปใกล้ปรายฟ้า “ไม่เป็นไรนะปราย ฉันว่าเมื่อกี้ดูเหมือนฉากในซีรีย์เลยนะ หวานจนมดขึ้นหมดแล้วแก” เธอกระซิบข้างหูเพื่อนอย่างตื่นเต้น

         ปรายฟ้าหน้าแดงก่ำกว่าเดิม “บ้า!!! ไม่ใช่นะมีน อย่าคิดไปไกล” เธอรีบแก้ตัว

         ภาคภูมิที่ได้ยินเสียงแซวก็หันมามองชัยวัฒน์ด้วยสายตาเย็นชา “แกทำงานของแกไปเถอะ” เขาพูดเสียงเรียบ

         “ครับ ๆ ผมไม่กวนใจแล้วครับคุณหัวหน้าโปรเจกต์” ชัยวัฒน์รีบตอบพลางหัวเราะคิกคิกกับมีนาที่ยังคงยิ้มกรุ่มกริ่ม

         ทั้งชัยวัฒน์และมีนาเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปล่อยให้ภาคภูมิและปรายฟ้ายืนอยู่ในบรรยากาศที่อึดอัดกว่าเดิม

         ตอนบ่ายของวันนั้น ณ มุมหนึ่งของมหาวิทยาลัย ปรายฟ้ากำลังยืนดูรุ่นน้องนิเทศฯ กลุ่มหนึ่งที่กำลังช่วยกันวาดภาพฝาผนังรีไซเคิลสำหรับโปรเจกต์ เธอยิ้มกว้างและหัวเราะกับเรื่องตลกของรุ่นน้องอย่างสดใส แววตาเปล่งประกายความสุขออกมา

         เสียงหัวเราะสดใสของเธอดึงดูดความสนใจจากภาคภูมิที่บังเอิญเดินผ่านมา เขาชะงักเล็กน้อย เขายืนมองปรายฟ้าอยู่เงียบ ๆ เห็นเธอมีความสุขกับการทำงานแบบที่เขาไม่เคยเข้าใจ มันเป็นความสุขที่แตกต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง แต่ในใจกลับรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ เธอดูมีชีวิตชีวาและเป็นธรรมชาติ เขามองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ

         และอีกเหตุการณ์หนึ่งคือ ปรายฟ้าที่กำลังเดินไปทีโรงอาหารเธอแอบเห็นภาคภูมิกำลังช่วยเพื่อนร่วมคณะคนหนึ่งที่ทำหนังสือหล่นกระจายเกลื่อนพื้น เขาไม่ได้พูดอะไรมากแค่ก้มลงช่วยเก็บอย่างเงียบ ๆ โดยไม่คาดหวังคำขอบคุณ เมื่อเพื่อนคนนั้นขอบคุณ ภาคภูมิก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินจากไปทันที

         ปรายฟ้ายืนมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วรอยยิ้มบาง ๆ ก็ปรากฎขึ้นบนใบหน้า เธออดคิดไม่ได้ว่าภาคภูมิไม่ได้เย็นชาอย่างที่แสดงออกมาแต่เป็นคนที่ไม่ชอบแสดงออกและเขาก็มีมุมที่ใจดีและชอบช่วยเหลือคนอื่นแบบเงียบ ๆ เป็นมุมที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

         ขณะที่เธอกำลังจะเดินต่อกัสกับมีนาก็เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

         “เป็นไงบ้างปรายทำงานกับคุณชายน้ำแข็ง” กัสเอ่ยถามปรายฟ้า

         “ปวดหัวจะแย่ แต่ก็เอาเถอะ อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่ซะทีเดียวหรอก” ปรายฟ้าตอบพลางยักไหล่ ใบหน้ามีรอยยิ้มแต่รอยยิ้มนั้นกลับซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้

         ในเวลาเดียวกันนั้นเอง ชัยวัฒน์และณัฐพลที่กำลังเดินออกมาจากร้านกาแฟก็สวนทางกับภาคภูมิพอดี

         “เฮ้ย!!! ภูมิ” ณัฐพลทักเสียงดังพร้อมตบไหล่ภาคภูมิเบา ๆ

         “เมื่อกี้เห็นแกเดินอยู่แถวคณะนิเทศน์ แวบ ๆ นี่นา”

         “แค่ไปธุระ” ภาคภูมิตอบสั้น ๆ ใบหน้าเรียบเฉย

         “ธุระที่ว่านี่คือไปเดินกับปรายฟ้าหรือเปล่าครับเพื่อน เห็นเธอยิ้มหวานเชียว” ชัยวัฒน์แซวเสริม

         “เห็นเธอยิ้มหวานเชียว”

         “อ๋อ!!! ธุระจนหน้าแดงกันเลยทีเดียว” ณัฐพลเสริมพลางยิ้มล้อเลียน แววตาเจ้าเล่ห์

         “สงสัยต้องไปเช็กระบบระบายความร้อนใหม่แล้วมั้งภูมิ”

         ภาคภูมิเหลือบมองณัฐพลเล็กน้อย แต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร เขาแค่ถอนหายใจ

         “เลิกพูดมากแล้วไปช่วยฉันทำงานเลยแกสองคนนี่มันไร้สาระไปวัน  ๆ จริง ๆ” ภาคภูมิพูดขึ้นมาแล้วก็ตบไปที่ไหล่ของเพื่อนทั้งสองคนเป็นการเตือน