Ep.3 ใจดีแค่กับเธอ

Ep.3 ใจดีแค่กับเธอ

เช้าวันถัดมา

10.00 น.

พอลตื่นนอนเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังรบกวน วันนี้เขามีเรียนแค่ช่วงบ่ายก็เลยนอนตื่นสายได้ เมื่อสมองประมวลผลเข้าที่เข้าทางแล้ว ร่างหนาจึงลุกจากที่นอนและเปิดประตูห้องเพื่อมองหาใครอีกคน ทว่า… เงียบ

แกร๊ก… 

พอลถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนอีกห้องเพื่อดูว่ามิเกลอยู่ในห้องนอนไหม เพราะตอนนี้ภายในห้องของเขามันเงียบเหมือนเขาอยู่คนเดียว และตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้วว่าคนตัวเล็กไม่อยู่แล้ว

พอลเหลือบมองไปยังโต๊ะกระจกปลายเตียงก็พบว่ามีกระดาษโน็ตใบเล็กๆ จำนวนหนึ่งใบที่เขียนด้วยลายมือน่ารักเอาไว้ว่า...

‘เกลขอบคุณที่พอลมากๆ นะคะ ขอขอบคุณที่ช่วยเหลือทุกอย่างเลย ไว้มีโอกาสถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง เกลจะขอตอบแทนพี่พอลคืนบ้างนะคะ’

รอยยิ้มร้ายประดับตรงมุมปาก ตอบแทนเขาคืนงั้นเหรอ ได้สิ เขาจะทำให้เธอติดค้างเขาหลายๆ เรื่องเลยคอยดู หาตัวไม่ยากแน่เพราะเรียนอยู่มหาลัยเดียวกัน เมื่อคืนเธอบอกเขาว่าเรียนที่มหาลัยไหน แต่เขาไม่ได้บอกมิเกลว่าเรียนที่เดียวกัน มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรที่จะต้องบอก ซึ่งพอย้อนนึกกลับไป ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยเห็นมิเกลเลยสักครั้ง ปกติหญิงสาวหน้าตาน่ารัก หรือผู้หญิงหน้าตาสวยๆ มักจะต้องมีพวกผู้ชายพูดถึงกันอยู่แล้ว แต่มิเกลน่ารักขนาดนั้นรอดสายตาพวกนั้นไปได้ยังไง แต่ไม่เป็นไร ต่อไปเขาต้องได้เจอมิเกลอีกแน่นอน

พอลอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ใส่เสื้อยืดสีดำด้านในและสวมเสื้อช็อปสีแดงทับ ก่อนหน้านี้ พอร์ชและแอลโทรนัดเขาให้ไปเจอกันที่ร้านหมาล่าหลังมอเพื่อไปทานมื้อเที่ยงด้วยกันก่อนเข้าเรียนในตอนบ่าย ซึ่งเขาก็รับปากแล้วจะไปเจอกันที่นั่น

คนตัวสูงหยิบกุญแจรถสปอร์ตคันหรู แกว่งกุญแจควงนิ้วพร้อมกับผิวปากอย่างอารมณ์ดี และเดินออกจากห้องไป 

พอลขับรถออกจากคอนโดได้เพียงไม่นาน ก็ต้องเบรครถกะทันหัน(อีกแล้ว) เขาจอดเทียบฟุตบาทและบีบแตรเรียกคนตัวเล็กที่นั่งทำหน้าตาน่ารักอยู่ที่ป้ายรถเมล์ และที่บอกว่าเบรครถกะทันหันอีกแล้ว เพราะเจอมิเกลทีไรเขาต้องเบรครถกะทันหันทุกที

พอลลดระดับกระจกรถลงและบีบแตรเรียกมิเกลสองครั้ง จนคนที่ยืนแถวหันมามองเป็นสายตาเดียวกัน คนอื่นมองคงจะคิดว่าผัวมาง้อเมียกลับบ้านแน่ๆ เพราะมิเกลมีกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ

“ขึ้นรถ ยัยกุ้งแห้ง”

“...”

“เร็ว รถคันหลังรออยู่”

“ค… ค่ะ”

กึก! เสียงประตูถูกปิดลง พอลลงจากรถและเอากระเป๋าเดินทางเก็บเข้าที่เรียบร้อย จากนั้นก็ก้าวขายาวๆ ขึ้นรถนั่งตำแหน่งคนขับทันที

บรึ้นนน ~~~

พอลขับรถออกตัวแรงจนคนที่นั่งข้างๆ หงายหลังไปชนเบาะดังตึก เธอยังคาดเข็มขัดนิรภัยยังไม่เรียบร้อยเลยก็โดนคนข้างๆ แกล้งซะแล้ว ที่รับรู้ได้ว่าโดนแกล้ง เพราะมิเกลหันหน้าไปมองค้อนคนที่กำลังขับรถ ใบหน้าของพอลมองตรงก็จริงแต่กลับมีรอยยิ้มร้ายประดับมุมปาก

“ขะ ขับระวังๆ หน่อยได้ไหมคะ”

“เหรอ ฉันขับไม่ระวังตรงไหน”

“...” ฉันพูดได้ไหมล่ะว่าทุกตรง ทุกครั้งเลย ครั้งก่อนหน้านั้นก็เหมือนกัน

“มาขับให้ฉันนั่งสิ”

“เกลขับไม่เป็นหรอกค่ะ ว่าแต่ทำไมเกลต้องขับให้พี่นั่งด้วยคะ?”

“ซ้อมไว้”

“...”

“หึ ยัยซื่อบื้อ”

“...” เอะอะก็ยัยกุ้งแห้งบ้างล่ะ ยัยซื่อบื้อบ้างล่ะ ชิ! คนปากร้าย

“เธอจะไปไหน”

“เกลกำลังจะหาหอค่ะ แต่ไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี”

“ก็เลยเริ่มจากนั่งทำหน้าเอ๋ออยู่ที่ป้ายรถเมล์สินะ”

“พี่พอล”

“เรียกทำไม”

“ทำไมชอบว่าเกล”

“ฉันพูดความจริงต่างหาก”

“...”

ฉันรู้ตัวนะ ว่าตอนนี้ฉันกำลังทำหน้าบึ้งตึง ฉันเห็นพี่พอลหันมามองแล้วก็ยิ้มมุมปากแบบที่เขาชอบทำ คิดว่าหล่อมากมั้ง แต่ก็ไม่เถียงหรอก หล่อมากจริงๆ ใบหน้านิ่งนัยน์ตาคม ผิวเนียนไร้สิว ขาวกำลังดีไม่มากไปแบบผู้ชายแมนๆ เท่ๆ คนนึง พระเจ้าปั้นใบหน้าหล่อแบบฟ้าประทานมาให้ ก็ต้องยอมรับนั่นแหละว่าพี่พอลหล่อมากจริงๆ

“รีบไหม”

“รีบค่ะ เกลอยากหาหอก่อนที่มันจะค่ำ”

“ไปทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อย”

“เกลขอตัวได้ไหมคะ เกลต้องรีบหาหอใหม่จริงๆ ค่ะ”

“เดี๋ยวฉันช่วยหา”

“...”

“ดูสภาพตัวเองยัยกุ้งแห้ง เดินลากกระเป๋าเดินไปเดินมาเหมือนคนเร่ร่อน”

“เอ๊ะ”

“หรือไม่จริง”

… “ถ้าฉันอิ่มแล้ว เดี๋ยวช่วยหาหอใหม่”

“...”

“มองหน้าพี่ทำไมครับ”

คำว่า ‘พี่’ ก็ทำให้ใจฉันเต้นแรงมากพอแล้ว ไหนจะโน้มใบหน้ามาถามใกล้ๆ อีก ตอนนี้รถกำลังติดไฟแดงอยู่พอดี พี่พอลก็เลยโน้มใบหน้ามาใกล้จนฉันรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดแก้ม และในขณะเดียวกัน สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิด พี่พอลเสียหลัก แขนที่เขาค้ำยันที่เบาะไว้มันลื่นจนทำให้เขาเซถลามาใกล้ฉัน ไม่แค่นั้น จมูกโด่งๆ ของเขาฝังลงบนแก้มของฉันทันที แต่ถ้ามันเป็นอุบัติเหตุ มันต้องไม่มีเสียง

ฟอด~~ สิ แต่นี่มันเหมือนเขาจงใจหอมแก้มฉันเลยนะ แถมยังค้างเอาไว้แบบนั้น แต่แทนที่ฉันจะต้องรู้สึกว่าโดนคุกคาม โดนฉวยโอกาส ทว่า ร่างกายกลับไม่ปฎิเสธอะไรเลยสักนิด แถมใจยังเต้นแรงกระหน่ำจนกลัวว่าพี่พอลจะได้ยินอีกต่างหาก และสุดท้ายฉันก็ตัดสินใจดันอกแกร่งเพื่อให้พี่พอลถอยห่างออกไป

“โทษที เบาะมันลื่น”

“...”

“แก้มหอมดีนะ”

“พะ พูดอะไร”

“หึ” 

ไฟจราจรสีเขียวช่วยชีวิตมิเกลไว้พอดี พอลก็หันไปสนใจการขับรถต่อ เกิดภาวะเงียบงันภายในรถคันหรู มิเกลเกร็งจนเกือบลืมหายใจ มือสองข้างประสานกันไว้จนเหงื่อออก ส่วนพอลเขาไม่ได้เกร็งอะไรนอกใจจากที่เต้นแรงกระหน่ำไม่แพ้กัน

ร้านอาหาร

“อยากกินอะไรก็สั่ง”

“ข้าวไข่เจียวค่ะ”

“แค่นั้น?”

“ค่ะ”

“สั่งอีก กินแค่นั้นมันจะไปอิ่มได้ยังไง”

“เกลเอาแค่อย่างเดียวค่ะ ต้องประหยัดเงินไว้จ่ายค่าหอกับค่าเทอม” จบประโยคของมิเกลพอลถึงกับถอนหายใจหนักๆ เขาไม่ได้อยากจะแชร์ค่าอาหารกับเธอสักหน่อย ค่าข้าวไม่เท่าไหร่เขาจ่ายเอง กินแพงกว่านี้เขาก็จ่ายไหว บางครั้งมิเกลก็ทำตัวน่าหงุดหงิดในสายตาของเขา

“มากับคนรวย อยากกินไรก็สั่งๆ ไปเถอะ ฉันจ่ายเอง”

“...”

น่าหมั่นไส้มาก ฉันเผลอเบะปากอย่างไม่รู้ตัว แต่พี่พอลเห็นน่ะสิ เขาจ้องฉันตาเขม็งเลย ฉันก็เลยหลบสายตาเขาโดยการก้มหน้าจ้องมองเมนูที่จะสั่งเพิ่ม เกือบไปแล้วยัยมิเกลเอ้ย ฉันสั่งอาหารเพิ่มไปอีกสามสี่อย่าง มากับคนรวยใช่ไหม ได้สิ มิเกลจัดให้ ฉันจะกินให้ท้องแตกไปเลย

อาหารที่สั่งมาครบแล้ว แต่พนักงานสาวยังคงยืนรออะไรสักอย่างทั้งความเป็นจริงแล้ว หากเสิร์ฟอาหารเสร็จเรียบร้อยไม่ต้องยืนรอใกล้ๆ ขนาดนั้นแล้วก็ได้ จนมิเกลรู้สึกได้จึงหันไปมองก็พบว่าพนักงานสาวคนนั้นกำลังยืนมองพอลและและยิ้มหวานรอเพียงแค่พอลหันกลับไปเธอก็จะฉีกยิ้มกว้างให้ทันที และเมื่อพอลมองตามสายตามิเกลไปจนได้สบตากับพนักงานสาวคนนั้น เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวเท่านั้นเขาก็ละสายตากลับมามองมิเกลอีกครั้ง ไม่ทันได้มองว่าพนักงานสาวคนนั้นกำลังส่งยิ้มหวานให้ เขาไม่ได้สนใจ

“ลูกค้ากำลังทานข้าว จะยืนเสียมารยาทอยู่ทำไม”

ประโยคหักหน้าที่มิเกลไม่คาดคิดว่าพอลจะตอบกลับไปแบบนั้น

“ขะ ขอโทษค่ะ เอ่อ เผื่อว่าลูกค้าต้องการอะไรเพิ่มเติม”

พอลไม่ได้พูดอะไรกลับไป เขาทำเพียงสะบัดมือไล่หนึ่งครั้งราวกับรำคาญ เขาว่าเขารู้จุดประสงค์ที่พนักงานคนนั้นต้องการ ร้านนี้เขาไม่ได้มาครั้งแรก เขามาทานกับเพื่อนบ่อยครั้ง เขารู้ดีว่าการบริการของร้านนี้เป็นแบบไหน ก็คงจะมีแต่พนักงานคนนี้ที่ปฏิบัติแตกต่างออกไป

“พี่พอล พูดแบบนั้นเลยเหรอ แรงมากนะ”

“หรือไม่จริง”

“แต่เขาเป็นผู้หญิงนะ รักษาน้ำใจหน่อยก็ได้นี่นา”

“ไม่จำเป็น”

“...”

“ฉันใจดีแค่กับเธอ”

✨✨✨