ตอนที่ 16 คลายเครียด (1/2)

-คนโปรด-

ห้องปีย์

“มึงเห็นนี่ยัง” เสียงของปีย์ดังมาจากโซฟาด้านบน คนโปรดที่นั่งอ่านบทอยู่บนพื้นเงยหน้าขึ้นมอง

“อะไร?”

“ไอดอลมึงอ้ะ” มันยื่นโทรศัพท์มาให้ดู

บนหน้าจอแสดงภาพข้อความพาดหัวข่าวตัวโต

‘พระเอกซีรีส์ดัง อักษรย่อ น. ถูกแฉซื้อบริการ แฟนคลับวิจารณ์สนั่น เหมาะสมหรือไม่?’ ข้อความพาดหัวข่าว เรียกความวิตกให้กับคนโปรด

เขาชะงัก คิ้วขมวดและคิดว่าไนท์จะทำยังไงต่อนะ เห็นข่าวรึยัง

“มึงคิดว่าไง?”

“คิดว่าอะไร?”

“ก็ มึงเชื่อป้ะ?”

“เชื่อไม่เชื่อแล้วเกี่ยวไรกับมึง”

“เอ้า ก็อยากรู้เฉยๆ เดี๋ยวนี้ถามไม่ได้เลยไง?”

คนโปรดเหลือบมองปีย์ที่ทำหน้าเหมือนจะรำคาญเต็มที

“เชื่อ แต่แล้วไงอ้ะ? เหมือนมึงไม่ซื้อ วันนั้นมึงก็ไป”

“มันก็ไปที่นั่นเหรอ?”

“มันอะไร” คนโปรดพูดเสียงเย็นเฉียบ ภายในใจไม่ค่อยชอบนักที่เพื่อนใช้คำนั้นเรียกศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบ

“เออ โทษที เขาก็ไปที่นั่นเหรอ?” ปีย์รีบแก้คำพูดทันที เมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอใช้คำที่ไม่ค่อยดีนัก

“อือ”

“มึงเห็น? แสดงว่า… งั้นก็เรื่องจริงอ้ะดิ”

“เรื่องจริงแล้วไงวะ” คนโปรดพูดเสียงจริงจัง

“แล้วมึงหงุดหงิดไรกูป้ะเนี่ย” ปีย์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อเห็นเพื่อนทำหน้าตึงขึ้นมานิดๆ

“รู้แล้วก็อย่าไปพูดมากเข้าใจป้ะ”

“ครับ เพื่-พ่อ”

คนโปรดไม่พูดต่อ แต่ลุกพรวดขึ้นจากที่นั่ง

“เอ้า ไปไหนอ้ะ” ปีย์หันมองตาม

“ไปข้างนอก” คำตอบสั้นๆ แต่หนักแน่น ไม่เปิดโอกาสให้ซักไซร้ต่อ

ปีย์มองตามแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินออกไป ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง

“โอเค จ้ะ.. ได้อะไรเพิ่มเติมเยอะเลย ไอ่สัสนี่ รู้อยู่ว่าไปข้างนอก

แล้วไปไหนล่ะ?” ปีย์เกาหัว ก่อนจะเอนตัวนอนลงโซฟาเลื่อนดูทวิตต่อ

⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

ยามห้าโมงเย็น ณ ริมแม่น้ำเจ้าพระยา บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบชวนให้ผ่อนคลาย แม้ว่าห่างออกไปไม่ไกล เสียงจราจรจากถนนใหญ่ยังคงดังแว่วอยู่เป็นระยะ เพราะขณะนี้เป็นเวลาที่ผู้คนเลิกงาน รถราสัญจรไปมาอย่างพลุกพล่าน ทว่าที่ริมฝั่งนี้ กลับแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง แสงแดดยามเย็นอ่อนตัวลง เปลี่ยนเป็นเฉดสีส้มอมชมพู ไล่ระดับเป็นชั้นๆ เคล้ากับสีของท้องฟ้า ก่อนจะสะท้อนลงบนผืนน้ำ เกิดเป็นภาพงดงามราวกับภาพวาด สายน้ำเคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าตามแรงลมที่พัดผ่าน เกิดเป็นระลอกคลื่นเล็กๆ ส่องประกายวาววับเมื่อกระทบกับแสงไฟจากตลิ่ง ทุกอย่างราวกับดำเนินไปอย่างเนิบช้า งดงาม และเรียบง่าย เรือหางยาวลำหนึ่งแล่นผ่านไป ทิ้งระลอกคลื่นไว้เบื้องหลัง เสียงเครื่องยนต์ดังขับกล่อมความเงียบของแม่น้ำ ก่อนที่มันจะค่อยๆ ลับหายไป ปล่อยให้ความสงบเข้าปกคลุมอีกครั้ง

ไนท์นั่งเอนหลังอยู่บนม้านั่งตัวยาว มุมประจำของเขาในสวนสาธารณะที่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา สถานที่ที่เจ้าตัวมักแวะเวียนมาบ่อยๆ ยามต้องการหลบหนีจากความวุ่นวายรอบตัว มือเรียวหยิบไม้ลูกชิ้นทอดขึ้นมา ก่อนจะกัดกินไปเรื่อยๆ อย่างไม่รีบร้อน งั๊มๆ

คนโปรดมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เขาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ไนท์ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นไนท์นั่งอยู่อย่างสงบ เสียงของคนโปรดแซวเบาๆ ลอยมาจากด้านหลัง

“อ้าว ใครครับเนี้ย พรหมลิขิตแน่ๆ เลย” เขาพูดด้วยน้ำเสียงขำๆ

ไนท์หันไปมองเล็กน้อย ก่อนจะยักไหล่ตอบ “ตามมาเพื่อ”

“ใครตาม ผมอ้ะนะ ไม่ได้ตามสักหน่อย”

ไนท์มองไปยังท้องฟ้าและน้ำที่ค่อยๆ กลายเป็นสีทองในยามเย็น แล้วพูดอย่างไม่รีบร้อน “ยังไม่ไปอีก”

“อะไรผมก็มานั่งเล่นเหมือนกัน” คนโปรดยักคิ้วพลางพูด

ไนท์ส่ายหัวเล็กน้อย “ร้อยวันพันปี กูมาไม่เห็นจะเห็นเงามึง”

“เอ้า ก็มาวันนี้วันแรกไง” คนโปรดตอบกลับพร้อมรอยยิ้มบางๆ

ไนท์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันไปจ้องคนโปรดที่ยังคงยืนอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน

“รู้ได้ไงว่ากูอยู่นี่?”

“เดาเอา” คนโปรดตอบหน้าตาย

“นั่นไง มึงตามกูมาทำไม ไปไหนก็ไปๆ” เขาตัดบทเสียงแข็ง ทำทีไม่สนใจ

“เอ้า ไม่อยากให้เครียด” คนโปรดยักไหล่ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไนท์จ้องมองหน้าอีกฝ่ายกลับอย่างหงุดหงิด

“กูเครียดเพราะมึงเนี่ย”

ไนท์คิดว่าคนโปรดจะตามมาพูดเรื่องข่าว แต่กลับไม่มีคำพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนั้นหลุดออกมาเลย ก็ดีเหมือนกัน เพราะเขายังไม่อยากพูดถึงมัน ปวดหัวและขี้เกียจจะอธิบายอะไรทั้งนั้น

“งั้นไปเที่ยวกัน”

ไนท์เลิกคิ้วมองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ ก่อนจะตอบกลับทันทีโดยไม่ต้องเสียเวลาคิด “ไม่ไป”

คนโปรดยกยิ้มขี้เล่น ก่อนจะขยับเข้ามาประชิดร่าง จากนั้นก็ฉวยข้อมือไนท์ไว้แน่นแล้วดึงให้ลุกขึ้น “ไปเร็ววว” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วเต็มไปด้วยความตื๊อ

ไนท์ยังคงทำหน้าบอกบุญไม่รับ “ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ไป” คนนั่งอยู่แต่เดิมว่าปฏิเสธเสียงเรียบ แต่ขายาวๆ ก็ก้าวตามคนโปรดไป ให้คนมาใหม่ลากไปซะอย่างนั้น

หลังจากเดินเข้ามาในห้างที่ใกล้ริมแม่น้ำเจ้าพระยามากที่สุด คนโปรดก็หันไปสะกิดแขนไนท์ พลางเอ่ยเสียงกระตือรือร้น

“อยากได้ตุ๊กตา ไปคีบตุ๊กตากันดีกว่า”

ไนท์ปรายตามอง ก่อนตอบเสียงเรียบ “มึงอยากไปก็ไปคนเดียว”

—ห้านาทีต่อมา—

บริเวณโซนของเล่น หน้าเครื่องคีบตุ๊กตา

ไนท์ยืนจ้องตู้คีบตุ๊กตาอย่างตั้งใจ มือจับคันโยกแน่น เตรียมเล็งเป้าหมาย

“ได้มั้ย?” ร่างสูงถามเสียงลุ้น

“ได้ๆ เอาเลยพี่” คนโปรดที่ยืนดูอยู่ข้างๆ เชียร์ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“นึง สอง ซั่ม!” ปั๊บ! มือไนท์ตบลงที่ปุ่มกดทันที ขาคีบตุ๊กตาหยิบตุ๊กตาขึ้นมาแล้ว แต่ยังไม่ทันเลื่อนขึ้นสูงดี ก็ดันปล่อยลงมาก่อนเสียอย่างนั้น

“ไอ่เหี้ยเอ้ย มึงดูดีป้ะเนี้ย” ไนท์โวย

คนโปรดเกาคิ้ว ก่อนจะพูดพึมพำ “เอาใหม่ๆ ใกล้ได้ละ”

หัวร้อนจังวะเพิ่งเริ่มเอง

“มึงมากด เดี๋ยวกูดูให้” สีหน้าคนที่บอกไม่อยากมาจริงจังเกินเหตุ “ได้ยัง?” เขาถามเสียงขรึม

“ได้ละๆ” ผมตอบเขา

ปั๊บ! มือคนโปรดตบลงบนปุ่มกด คราวนี้ขาคีบตุ๊กตาหยิบตุ๊กตาขึ้นมาได้ มันเลื่อนขึ้นสูงขึ้นเรื่อยๆ แต่ ปุ๊บ! คนโปรดอ้าปากค้างนิดหน่อย เมื่อเห็นตุ๊กตาหล่นลงมาก่อนจะถึงปล่องตก

“ไอ่สัสเอ้ย ขามึงมีแรงป้ะเนี้ย” ไนท์สบถ หรี่ตามองตู้คีบตุ๊กตาอย่างหงุดหงิด

คนโปรดแอบหัวเราะในใจ

“พี่จริงจังอะไรเนี่ย พามาคลายเครียดนะ ไปเหอะ”

“แม่งโกง” ไนท์ยังไม่เลิกบ่น สีหน้าไม่พอใจสุดๆ

“คับ จริง” คนโปรดพยักหน้าหงึกหงัก เออออไปกับเขา

ทันใดนั้นเอง

‘เย้~ ได้แล้ว คีบง่ายอ้ะที่นี่’ เสียงกลุ่มเด็กนักเรียนชายสามคนคุยกันอย่างดีใจ ขณะหยิบตุ๊กตาออกจากตู้

เอิ่มมม … “ไป.. ไปเล่นอันนั้นดีกว่าพี่” คนโปรดเปลี่ยนเรื่อง พลางดันหลังไนท์ให้เดินไป

ขยับมาที่ตู้เกมชู้ตบาสเกตบอล

“พี่เล่นเป็นเปล่า ผมนักบาสเก่านะ” ผมถามด้วยสีหน้าท้าทาย

“กูก็นักบาส” ไนท์ตอบอย่างมั่นใจ

“ถามจริง?” ผมทำหน้าไม่เชื่อเขา เพราะเขาดูเป็นคนไม่น่าเอาทางกีฬา

และแล้วก็ถึงเวลาทดสอบ

“เยส!” พี่มันหลุดยิ้มกว้างแล้วทำท่าดีใจ พร้อมทั้งยักคิ้วให้ผม หลังจากชู้ตลูกบาสลงห่วงชนะผม “เป็นไงล่ะ” เขาถามด้วยท่าทางชนะ

“ผมออมมือให้เฉยๆ หรอก” คนโปรดตอบอย่างไม่ยอมแพ้

หลังจากเล่นบาสเสร็จ ไนท์ก็ขยับมาเล่นเกมยิงปืนที่อยู่ใกล้ๆ กัน

“เฮดช็อต! สู้พี่ไม่ได้หรอกน้อง”

“ก็ผมไม่ค่อยได้เล่นอ้ะ” คนโปรดตอบเสียงเบา

“ไม่เกี่ยวหรอก มานี่ มาเอาของจริงดีกว่า”

คนโปรดคิดในใจ ยังเล่นไม่พออีกเหรอ? มันสนุกกับการเอาชนะอะไรขนาดนั้น สนุกเขาแหละ

คนโปรดไม่ถามไนท์ว่าจะเดินไปไหน เพียงแต่เดินตามไปเงียบๆ เหมือนเป็นผู้ปกครองที่ตามใจเด็ก

เดินมาหยุดอยู่ที่สนามยิงปืน คนโปรดแปลกใจที่เห็นสนามยิงปืนในห้าง เพราะปกติแทบจะไม่เห็นสนามยิงปืนที่อยู่ในห้างทั่วไปเลย แต่ที่นี่มี

ที่นี่เป็นสนามยิงปืนเลเซอร์ที่ให้บริการ เกมยิงปืนเลเซอร์จำลองสถานการณ์การต่อสู้ในสนามรบแบบเสมือนจริง เหมาะสำหรับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่ต้องการความสนุก ตื่นเต้น และความท้าทาย นอกจากจะมีแบบเกมยิงปืนเลเซอร์แล้ว ยังมีแบบปืนของจริงให้สำหรับผู้ใหญ่ เป็นสถานที่ฝึกซ้อมและทดสอบทักษะการยิงปืน

“สวัสดีครับ ต้องการคำแนะนำมั้ยครับ เดี๋ยวผมเรียกครูฝึกให้” พนักงานต้อนรับยิ้มทักทายเสียงสดใส

คนโปรดกำลังจะตอบไปว่าครับ “คะ-” / “ไม่ครับ” แต่ยังไม่ทันพูดจบไนท์ชิงตอบก่อน

คนโปรดหันขวับมองหน้าไนท์ด้วยสายตาประหลาดใจ ราวกับอยากจะพูดว่า อ้าว เป็นอยู่คนเดียว แล้วนี่ล่ะ เขาไม่พูดอะไรแต่ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง แต่ร่างสูงก็ไม่สนใจ ทำเหมือนมองไม่เห็น

ไม่รู้ว่าไนท์เกรงใจที่จะเรียกครูฝึก หรืออยากแกล้งเขากันแน่

“รับปืนแบบไหนดีครับ?” พนักงานถามทั้งสองคนด้วยท่าทางนอบน้อม

“ชอบปืนสั้น ปืนยาว” พี่มันถามผม

ชอบเหี้ยอะไรล่ะ ยังไม่เคยได้จับของจริงเลย ปืนอ้ะ คนโปรดคิดในใจ

“ปืนสั้นครับ” ผมยังไม่ทันได้ตอบ เขาก็ตอบพนักงานไปก่อนแล้ว

“ได้ครับ เชิญเลือกช่องได้เลยนะครับ” พนักงานตอบรับก่อนจะเดินไปเตรียมหยิบอุปกรณ์มาให้

ในนี้มีพื้นที่มากพอสมควร โซนยิงปืนถูกจัดให้เป็นระเบียบ แบ่งช่องยิงชัดเจน มีเป้าซ้อมยิงที่สามารถเลื่อนเข้า-ออกได้ตามระยะที่ต้องการ

ไม่นานพนักงานก็ถือถาดใส่อุปกรณ์มาวางบนโต๊ะ แล้วหันมาพูดด้วยน้ำเสียงมืออาชีพ แจ้งถึงข้อควรปฏิบัติ “รบกวนใส่ที่ครอบหูและแว่นตานิรภัย เพื่อความปลอดภัยด้วยนะครับ”

“ครับ” คนโปรดตอบรับทันที ส่วนอีกคนได้ปืนมา ใส่อุปกรณ์เรียบร้อยเขาก็ยิงโชว์ผมทันที

ปัง! เสียงปืนดังก้องไปทั่วสนาม

“เฮ้ย เดี๋ยวดิ ยังไม่ได้ใส่หูฟังเลย” คนโปรดรีบหยิบหูฟังขึ้นมาใส่

ปัง! ปัง! ปัง! ขณะที่อีกฝ่ายยังคงเหนี่ยวไกต่อไปโดยไม่สนใจ คนโปรดทำหน้าเหนื่อยใจ นี่เขาจะมาผ่อนคลาย หรือจะมาแกล้งกันกันแน่?!

“เก่งม๊ากกก~” คนโปรดชมเสียงสูง ฟังดูยังไงก็รู้ว่าเต็มไปด้วยความประชดประชัน ไนท์เหลือบมองผม

“จริงใจมากกกก” ร่างสูงทำหน้าทำตาล้อเลียนผมกลับ

หึ แปลกดี ไม่เคยเห็นเขาอารมณ์นี้

“คอยดูผมก่อน” ผมพูดไปงั้นแหละ

“กล้าพูดเนอะ นี่ครั้งแรก จับปืนมือไม่สั่นก็ดีละ ไม่ต้องพูดให้เสียหน้าเล่นหรอก” ไนท์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ ดวงตาจ้องไปที่คนโปรดอย่างไม่ไว้หน้า ทำเหมือนรู้ว่าคนโปรดอาจจะกำลังเก้ๆ กังๆ อยู่

คนโปรดได้ยินแบบนั้นก็อมลมจนแก้มป่องขึ้นมา ทำท่าเหมือนจะขัดใจ แต่ก็เลือกที่จะไม่ตอบโต้ ทันใดนั้นเขาก็จัดท่าทางตัวเอง เตรียมยิง

ด้วยท่าทางที่ยังดูไม่มั่นใจ แต่ก็พยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุด พร้อมๆ กับที่เขารู้สึกว่ากำลังโดนไนท์แหย่เล่นอยู่

ไนท์ที่มองอยู่นานก็ได้แต่ส่ายหัว มองท่าทางของคนโปรดแล้วรู้สึกว่าคงไม่ง่ายแน่ๆ เขาเลยขยับเข้าไปใกล้กว่าเดิม

“อะไร ก็พี่ไม่ให้พี่เขามาสอนผมอ้ะ” คนโปรดว่าด้วยน้ำเสียงเหมือนหงุดหงิดนิดหน่อย

ไนท์หันมามองเขาแล้วพูดเสียงเรียบ “กางขาออกอีก”

… ผมกางขาออกเล็กน้อยตามคำสั่ง เขาพ่นลมหายใจ ก่อนจะใช้เท้าถ่างขาผมออกไปอีกนิด คนโปรดหันมองไนท์เล็กน้อยอย่างสงสัย

“มองไปนู้นสิ มองกูทำไม”

มองก็ไม่ได้

“จับให้มันมั่นคง เล็ง... ได้แล้วก็ยิง” ไนท์สั่งเสียงเรียบ คนโปรดตั้งท่าจับปืนแน่น มือสั่นเล็กน้อย แต่ก็พยายามเล็งไปที่เป้าด้วยความตั้งใจ

“ลูกตำรวจไม่ใช่อ๋อ”

เกี่ยวไรวะ

คนโปรดเล็งอยู่พักหนึ่งก่อนจะยิง ...ปัง!

เสียงปืนดังสนั่นในห้องเงียบๆ คนโปรดลดปืนลง

“เอาอีกให้ดาวมันหลุด” หลังจากยิงนัดแรก เขาก็พูดแกมสั่งผมต่อ ก่อนจะถอยหลังไปยืนอยู่ห่างๆ เหมือนกำลังรอดูผล

...ปัง! ....ปัง! ....ปัง! ...ปัง!

เสียงปืนดังต่อเนื่อง ขณะที่กระสุนเจาะเข้าไปที่กระดาษจนขาดเป็นรูใหญ่ๆ ตอนนี้ส่วนกลางเกือบหลุดไปแล้ว เหลือแค่การยิงอีกเพียงนัดเดียวเท่านั้น

“เป็นไง ผมแม่นป้ะ ครั้งแรกนะเนี้ย” คนโปรดพูดด้วยรอยยิ้มที่ทั้งภูมิใจและอารมณ์ดี

ไนท์ที่ยืนมองอยู่ไม่ห่าง หันไปมองกระดาษที่ถูกยิงจนเกือบจะขาดออกเป็นรูใหญ่ เขาเดินเข้ามาใกล้จนร่างแทบจะชิดกัน ก่อนที่จะจับด้ามปืนบนมือของคนโปรดแน่น มือข้างหนึ่งเขาเอื้อมประคองปืนอย่างไม่ให้สะดุด

“มันยังไม่หลุดเลย เนี่ย เห็นป้ะ” ไนท์พูดเสียงต่ำ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดมากนัก แต่ตอนนี้มือของเขากำลังจับมือของคนโปรดแน่น ทำให้ความรู้สึกระหว่างทั้งคู่เริ่มเข้มข้นขึ้น

คนโปรดรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดอยู่ใกล้จนแทบสัมผัสได้ ความใกล้ชิด หน้าไนท์อยู่เหนือไหล่เขาเพียงนิดเดียว สร้างความรู้สึกที่ค่อนข้างแปลกใหม่และไม่น่าเชื่อว่าไนท์จะทำให้เขาเป็นคนที่รู้สึกเขินแบบนี้

เขากลืนน้ำลายลงคอเบาๆ พยายามไม่ให้ตัวเองรู้สึกอึดอัด ไม่กล้าหันไปด้านขวาเลย เพราะเขารู้ดีว่าถ้าทำแบบนั้น ปลายจมูกของเขาคงจะชนกับแก้มของไนท์เต็มๆ

“นิ้วชี้ต้องแตะไกแบบนี้” เขากระซิบบอก มือทาบไปกับมือของคนโปรด

สายตาคนโปรดจับจ้องและพยายามจะโฟกัสไปยังเป้าหมายตรงหน้า แต่ทว่าสมาธิทั้งหมดตอนนี้กลับจดจ่ออยู่แต่สัมผัสของไนท์ที่อยู่รอบตัวเขามากกว่า

“ยิง” เสียงของไนท์ดังขึ้น ใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ แต่คนโปรดรู้สึกเหมือนทุกคำที่ออกจากปากของไนท์เป็นการย้ำเตือนให้เขาต้องทำอะไรบางอย่าง

ปัง! เขายิงไปที่เป้าหมายอย่างแม่นยำ แม้เสียงปืนจะดังก้องขึ้น แต่สิ่งที่ดังกว่าตอนนี้คือเสียงหัวใจของคนโปรดที่เต้นระรัวอยู่

ตึกตัก ตึกตัก

ขณะเดียวกันลูกกระสุนนัดสุดท้ายแหวกอากาศพุ่งออกไปข้างหน้า ก่อนจะทะลุเป้าผ่านจุดที่ตั้งใจไว้ รูปดาวหลุดออกจากเป้าราวกับถูกตัดขาด

กระสุนหมดแม็กพอดี แต่เป้ายังคงสั่นไหวจากแรงปะทะ ในขณะที่หัวใจของคนโปรดยังคงเต้นแรงไม่ต่างจากเป้า

คนโปรดลดปืนลงแล้วหันไปมองไนท์อย่างช้าๆ

“ที่ไม่ให้พี่เขาสอนคือจะสอนผมเองใช่ป้ะ” เสียงเขาค่อยๆ เอ่ยขึ้น

ไนท์ทำหน้างงไปชั่วขณะ ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเข้าใจ “อะไร?”

“เพราะพี่อยากอยู่ใกล้ผม ใช่ป้ะ” คนโปรดถามต่อด้วยน้ำเสียงสดใส

“มึงคิดได้ไงเนี๊ย?”

“ฮั่นแน่~ โดนจับได้อ้ะดี๊” คนโปรดยังคงพูดแซว

พี่มันยกมือเกาหน้าผาก ไปไม่เป็น “เพ้อเจ้อ”

“ยิ้มๆ~ เขินเหรอ?” คนโปรดยังคงไม่เลิกแหย่

“กูว่ามึงมากกว่านะที่เขินอ้ะ” ไนท์ตอบกลับ

...“รู้ได้ไง?” คนโปรดพูดด้วยท่าทางเก็บอาการ พร้อมกับน้ำเสียงที่ยังพยายามจะทำให้ดูไม่แสดงออก

“ใจเต็นแรงซะขนาดนั้น” ไนท์ยกยิ้มมุมปาก ขณะที่พูดไปก็อดขำในใจไม่ได้

! ได้ยินเหรอวะ

... “ไป…ไปข้างนอกต่อกันเฮอะ” คนโปรดเบี่ยงเบนประเด็นก่อนจะเดินนำออกไป

ทั้งสองออกมาจากสนามยิงปืน

“หิวข้าวยัง? ผมหิวข้าวละ” คนโปรดถามไนท์ขณะไม่รู้ว่าไนท์กำลังจะเดินไปไหน

“กูจะไปบาร์”

“ได้เหรอพี่?” คนโปรดถามออกไปด้วยความสงสัย เพราะบาร์ในห้างนั้นค่อนข้างจะโล่งโจ้ง แม้จะอยู่ในโซนที่แยกไว้ แต่ก็ยังอยู่ในห้าง เขากลัวว่าถ้าคนที่รู้จัก หรือแฟนคลับมาเห็นเข้า อาจจะทำให้เกิดข่าวเพิ่มขึ้นไปอีก ซึ่งตอนนี้ก็ยังแก้ข่าวเดิมไม่ทัน

“ได้” ไนท์ตอบสั้นๆ

“ไม่หิวข้าวเหรอ?” คนโปรดย้ำถาม เพราะเขาเองก็หิวข้าว

“ไปกินอยู่นั่นก็ได้” ไนท์ตอบเสียงเรียบ

“โอเค งั้นก็ไปสิ” คนโปรดพยักพเยิดหน้า ตอบตกลงอย่างว่าง่าย ก่อนจะเดินตามไนท์ไป

###