ตอนที่ 7 เข้าทางพ่อ (2/2)

วันต่อมา…

ค่ายLBN

ไนท์กับผู้จัดการกำลังนั่งอยู่ในโรงอาหารชั้นเดียวที่เรียบง่าย ซึ่งถัดจากตึกใหญ่มานี่เอง ยังคงอยู่ในที่ของบริษัท โต๊ะยาวที่ทำจากพลาสติกเคลือบมันวางเรียงราย คนมาพักกินข้าวที่นี่ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก เพราะคนในบริษัทบางส่วนชอบที่จะออกไปกินข้าวข้างนอกกันมากกว่า ดังนั้นเสียงรอบข้างก็จะค่อนข้างเบาหูได้ดี

แต่เจ้าของบริษัทก็ยังคงไม่มีความคิดที่จะรื้อถอนหรือทำอย่างอื่นไป เพราะก็ยังคงมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ใช้อยู่ และเป็นการช่วยพ่อค้าแม่ขายที่ทำกับข้าวด้วย แถมราคาก็ถูกกว่าข้างนอกอีก ถ้าครั้งไหนไนท์กับผู้จัดการมีเวลาพอ ทั้งสองก็มักจะออกไปกินข้าวข้างนอกกัน ซึ่งพวกเขามักจะหาร้านอาหารใหม่ๆ ลองอยู่เป็นประจำ บางทีถ้าหากใครต้องการความเป็นส่วนตัว ก็จะต่างคนต่างไป แต่วันนี้ผู้จัดการสาวมีเรื่องที่ต้องบอกนักแสดงของตัวเอง

“พี่มีอะไรจะบอก… พี่ท้อง” ผู้จัดการสาวพูดขึ้นมาเสียงนิ่ง แต่สายตาดูจริงจัง

“ฮะ!..จริงป้ะ?” ไนท์รีบเงยหน้าขึ้น มองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ

“จะพูดเล่นทำไมล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงปนขำ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความภูมิใจ

“กับพี่หมอธันย์เหรอ” ร่างสูงถามต่อด้วยความอยากรู้

“อื้อ ก็ใช่น่ะสิ”ผู้จัดการสาวพยักหน้า

“พี่คบกันมาจะ.. 4 ปีแล้วป้ะ ยินดีด้วยครับผม”

คนบอกข่าวตอนนี้ยกยิ้มแอบขำไนท์ในใจด้วยความเอ็นดู เพราะทั้งน้ำเสียงและท่าทีของเขาดูสดใสแปลกกว่าปกติ 

“ผู้ชายหรือผู้หญิง แล้วมีชื่อยัง” ไนท์ถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ผู้ชาย ชื่อไนท์” คนตอบว่าเสียงเรียบพร้อมกับยิ้มบาง รอดูปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า

“เฮ้ย! เอาดี” คนได้ยินคำตอบกระตือรือร้น ไม่รู้ว่าสาวผู้จัดการพูดเล่นหรือพูดจริง

“ล้อเล่น! ไม่เอาหรอกชื่อไนท์อ้ะ กลัวลูกดื้อ” เขายิ้มขำๆ ก่อนจะพูดต่อ “ชื่อภรัณจ้ะ”

“พี่นัทอ้ะ ภรัณ หน้าตาคงน่ารักเหมือนแม่”

คนฟังอยู่ยิ้ม “ถ้าไนท์มีลูก.. จะดื้อเหมือนพ่อรึเปล่านะ” คนถามไม่คิดอะไรมาก ถามไปแกมว่าแซว คนโดนถามก็ได้แต่ยิ้มรับ แทนที่จะคุยเรื่องลูกต่อกัน แต่ก็เปลี่ยนถามเรื่องอื่นแทน

“ผมดื้อเหรอ?” ไนท์ถามอย่างไม่จริงจัง

“กล้าถาม” โดนัทตอบทันทีด้วยน้ำเสียงขบขัน

ได้ยินแบบนั้นแล้วเจ้าของคำถามก็ไม่ถามต่อ เพราะรู้ตัวเองอยู่แล้ว ระดับนึง “แล้ว.. เรื่องงานแต่ง”

“บ้านทั้งสองฝั่งของเรา ก็ว่าแล้วแต่เลย พร้อมอยากแต่งตอนไหนก็แต่งตอนนั้น”

“โอเค~ ดีจัง.. รอไปนะครับ ><”

“จ้าา”

… หลังจากโดนัทตักข้าวเข้าปาก เห็นไนท์เงียบไปจึงก็ช้อนตาขึ้นมอง ร่างสูงเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“เราอ้ะอายุแค่ 25 ใช้ชีวิตต่อให้สนุกก่อนเถอะ ไม่ต้องคิดการณ์ไกลขนาดนั้นก็ได้” ผู้จัดการพูดออกมาด้วยท่าทางสบายๆ แต่ใบหน้าแฝงไปด้วยความเข้าใจ

“ผมก็ไม่ได้อะไรหนิ” ไนท์ตอบกลับ

“เหรอ”

“อื้อ” ร่างสูงพเยิดหน้า

“งั้นก็โอเค๊” เว้นช่วงก่อนจะว่าต่อในไม่ช้า “พี่ว่าจะหาผู้จัดการใหม่ให้ไนท์”

ร่างสูงเปลี่ยนเป็นหน้ามุ่ยฉับพลัน เมื่อคนตรงหน้าเข้าสู่หัวข้อสนทนาเรื่องใหม่ จริงๆ คนฟังก็เตรียมใจไว้บ้างแล้วว่าอาจจะต้องหาผู้จัดการใหม่ เพราะพี่โดนัทก็คบกับพี่หมอมานานแล้ว

“ฮ่าๆ ทำไมทำหน้างั้น”

“แล้วพี่จะหายังไง?”

“ก็..อาจจะถามคนในค่ายเราดูก่อน ว่ามีใครสนใจมั้ย จริงๆ พี่อยากได้คนที่รู้จักไนท์ระดับนึง เข้าใจแล้วก็ทนไนท์ได้”

“ใช้คำว่าทนเลยเหรอ ผมเป็นไง?” ร่างสูงมองผู้จัดการตัวเองด้วยความสงสัย

“ก็...ทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่สนใคร โผงผาง วีนเก่ง”

“หมดยัง”

คนที่กำลังจะสาธยายอยู่โดนเบรกไว้ก่อน โดนัทยกยิ้ม ก่อนจะเปลี่ยนท่าทีแต่ยังอยู่ในท่าทางที่สบายๆ ยิงคำถามไปที่ไนท์

“ไนท์มีความสุขมั้ย”

“…ครับ?” ร่างสูงพักคิดทวนคำถามในหัวครู่หนึ่ง “ก็..ดี ที่ผมอยากทำอะไรก็ทำ อย่างที่พี่ว่า” “แต่ว่าก็- ทำได้แค่นี้แหละครับ” ประโยคหลังติดพึมพำ

“ฮึ? ทำไม?  อะไรนะ?” ด้วยความที่คู่สนทนานั้นกำลังตั้งใจฟังไนท์อยู่ จึงพอได้ยินเป็นคำบ้าง และผู้จัดการเขาก็ดูจะเข้าใจด้วยว่าร่างสูงหมายถึงอะไร

“อะไรนะ?” แต่ก็ยังถามออกไป เพื่อให้ไนท์มองว่าเขาไม่ได้ยินหรือไม่ได้ใส่ใจฟังนัก

“..เปล่า ไม่มีไรหรอกครับ”

“เราอ้ะก็ใจเย็นๆ ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องปะทะตลอดก็ได้ โกธํฆตฺวา สุขํเสติ ฆ่าความโกรธได้ย่อมอยู่เป็นสุขนะ ปล่อยบ้างก็ได้ แล้วก็ไม่ต้องเครียด”

“สาธุ~~ คร้าบบ คุณแม่ จะไม่อยู่กับผมแล้ว เทศน์ใหญ่เลยนะ” โดนัทยกมือขึ้นตีแขนไนท์ที่พูดล้อเขา “โอ๊ย” ร่างสูงลูบแขนปอยๆ

-คนโปรด-

    วันนี้ไม่มีอะไรมากทำงานที่พี่เจี๊ยบส่งมาให้กับคิดคอนเทนต์นิดหน่อย ตอนนี้เที่ยงแล้วผมเลยลองเดินมาที่โรงอาหารของบริษัทดู ที่นี่มีร้านอาหารอยู่เพียงแค่สี่ร้าน แต่ก็ถือว่าตอบโจทย์ได้พอสมควร เพราะ มีหนึ่งร้านที่เป็นตามสั่ง ร้านอาหารญี่ปุ่น ร้านอาหารเกาหลี แล้วก็ร้านน้ำ ผมสั่งข้าวคะน้าหมูกรอบบวกไข่ดาวไป ได้แล้วผมก็ถือจานจะเดินไปหาที่นั่งดี ซึ่งมีว่างเยอะเลย ผมมองไปรอบๆ อ้าว คนคนนั้นนี่นา ให้เขามีเวลาพักไปเถอะ ผมกำลังจะเดินผ่านโต๊ะพี่มันไป

“ไม่รู้จะมาทำทำไม เหนื่อยจะตาย ทำหลายอย่าง” ร่างสูงคงตั้งใจจะพูดให้ผมได้ยิน

จริงๆ เล๊ย

“เป็นห่วงผมเหรอ?” ผมหยุดเดินแล้วหันกลับมา

“ห่วงเหี้ยอะไรล่ะ”

“พูดไม่เพราะเลย~”

“เรื่องของกู”

“ไนท์” พี่โดนัทเรียกคนตรงหน้า เหมือนจะบอกว่าให้พูดดีๆ

“อะไรเล่า” พี่มันว่าตอบเสียงเบา

“ไม่เห็นพูดดีๆ กับผม เหมือนกับพี่โดนัทบ้างเลย”

“แล้วมึงเป็นใคร” ก่อนร่างสูงจะหันมาพูดกับผมเต็มเสียง

“เอ้า ความจำสั้น? จำกันไม่ได้แล้วเหรอ” ผมว่ายียวนเขาไป

“ไอ่- เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดว่ะ หลบไปดิ๊”

เอ้า อะไรวะ เป็นเมนส์เหรอ

“เอ้า ขอโทษแทนไนท์ด้วยนะจ๊ะ อย่าถือสาเลย เขาไม่ค่อยสบายน่ะ”

“อ่อ ไม่เป็นไรครับ” ผมยิ้มให้คนตรงหน้า ให้เห็นว่าไม่เป็นอะไรจริงๆ “ผมรู้เขาคนเป็นยังไง”

“รู้จักเหรอ?”

“อ๋อ เราเคยรู้จักกันน่ะครับ บ้านอยู่ใกล้ๆ กัน”

“อ๋อ”

“พี่นัท” ไนท์เรียกผู้จัดการตัวเอง

“จ้าา ไปละ” ประโยคหลังพี่โดนัทพูดกับผม

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

    กินข้าวกันเสร็จ ไนท์และผู้จัดการก็เดินเข้ามาในตึกใหญ่ เดินมาถึงหน้าลิฟต์ ไนท์ที่เดินนำมาก่อนกดลิฟต์

ในลิฟต์ “พี่เห็นแววคนที่จะเป็นผู้จัดการให้ไนท์ละ”

“ใคร?” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น

“คนโปรดไง”

“ฮะ? เด็กนั่นอ้ะนะ? จะบ้าเหรอ ไม่เอาอ้ะ” ไนทำหน้าตกใจนิดหน่อย ก่อนจะส่ายหัวไปมา

“ทำไม? เขาก็ดูจะรู้จักไนท์อยู่นะ”

ออกมาจากลิฟต์ ชั้น 2 ฟึ้บ

“รู้จักอะไรล่ะ” ทั้งสองกำลังเดินไปที่ห้องไนท์

“ไม่ถูกกันเหรอ?” โดนัดถาม

“ประมาณนั้นแหละ” ร่างสูงตอบส่งๆ

“เขาทำอะไรให้” โดนัทถามเสียงปกติ

ไนท์ผลักเปิดประตูกระจกทึบ และไม่ลืมที่จะเปิดค้างไว้ให้คนที่เดินตามเข้ามาเข้ามา สำหรับโดนัทแล้ว ไนท์ถือว่าเป็นคนที่มีความเป็นสุภาพบุรุษคนนึงเลย แม้จะมีข้อเสียอยู่คือเอาแต่ใจ ขี้หงุดหงิดเร็ว เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งบางทีมันก็เกินไปหน่อย แต่เขาก็พยายามจะทำให้ไนท์ปรับ วิธีของเขาคือปล่อยให้ไนท์เป็นตัวเองไปก่อน แล้วค่อยสอนทีหลัง หลังๆ มาก็ดีขึ้น

“…รู้แค่ว่าผมไม่ชอบหน้าก็พอ” ร่างสูงเอนตัวลงบนเก้าอี้หนัง แล้วเหยียดขาขึ้นมาบนโต๊ะ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะมองว่าการกระทำนี้เสียมารยาท แต่

โดนัทไม่ว่าอะไร เพราะเราอยู่ในห้องส่วนตัว และข้อตกลงระหว่างเขากับไนท์ก็ได้บอกไว้แล้วว่าให้ต่างคนต่างทำตัวสบายๆ ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจอะไร เพราะเขาอยากให้การทำงานมีความเป็นกันเอง แต่เมื่อเข้าโหมดจริงจังก็จริงจังกันเหมือนเดิม

“ไม่รู้แหละ” โดนัทว่า

“พี่เห็นอะไรในมัน ไหนบอกผมซิ”

“ไปเรียกน้องมันได้ไง”

“? น้อง? พี่ก็เอ็นดูมันด้วยอีกคนเหรอ” พี่โดนัทลอบมองไนท์อย่างจับผิด

“เหมือนพี่จะรู้ละ”

“รู้อะไร?” ไนท์ทำหน้าสงสัย

“รู้ละกัน พี่จะให้คนโปรดมาเป็นผู้จัดการเรา เดี๋ยวพี่สอนเขาเอง”

“พี่ ผมบอกแล้วไงว่า ผม ไม่ เอา” ร่างสูงกอดอกแน่น พูดเสียงจริงจัง “พี่ตัดสินใจแทนผมไม่ได้หรอก แบร~” เขาแลบลิ้น ไม่เชื่อฟังคำคนตรงหน้า

โดนัทส่ายหัวไปมา แต่ก็แอบเอ็นดูคนตรงหน้าในที

###