ตอนที่ 8 ผู้จัดการคนใหม่ (1/2)

ขณะนี้คนโปรดเอนตัวเอาหัวพิงหัวเตียง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหลังจากเสียบชาร์จไว้ก่อนลงไปกินข้าวเมื่อไม่นานนัก

เปิดทวิตหน่อยดีกว่า ไถทวิต เลื่อนดูฟีดไปเพลิน รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมายี่สิบนาทีได้แล้ว ก่อนจะออกจากแอป นิ้วเรียวก็แตะลงบนปุ่มไอคอนรูปซองจดหมาย(ข้อความ)

เช็กดูข้อความซะหน่อยแล้วกัน เผื่อมีใครทักมาละไม่เห็น …คราวนี้มีจริงด้วยแฮะ

X : @khonprod_khonlo

คำขอทางข้อความ

@donut_natthinee : พี่โดนัทนะ เราสะดวกจะมาเป็นผู้จัดการให้ไนท์มั้ย 30 นาทีที่ผ่านมา

!?... ผู้จัดการเหรอ [khonprod_khonlo] : …. พี่พูดจริงเหรอครับ

[donut_natthinee] : จริงสิ พี่กำลังหาผู้จัดการคนใหม่ให้ไนท์อยู่

[khonprod_khonlo] : แล้ว..พี่ไนท์จะโอเคเหรอครับ (รายนั้นยิ่งไม่ลงรอยกันอยู่)

[donut_natthinee] : มาทำได้เลย เราจะได้มีประสบการณ์ตรงนี้ด้วยไง

จะได้ไม่ต้องไปทำงานคอนเทนต์ให้ยากด้วย เพราะเราอยากเป็นนักแสดงหนิ ใช่มั้ย?

[khonprod_khonlo] : … รู้ได้ยังไงครับว่าผมอยากเป็นนักแสดง

[donut_natthinee] : อ่อ พี่เคยได้ยินจากไนท์น่ะ (?) ว่าไง หรือว่าเราไม่อยากทำ พี่ก็ไม่ได้บังคับนะ พี่อยากได้ความสมัครใจ

[khonprod_ khonlo]: อ่อ ไม่ใช่ครับ

เอางั้น…ก็ได้ครับ แต่ผมไม่รู้ว่าผมจะเป็นได้มั้ย แล้วก็ไม่รู้ด้วย

[donut_natthinee] : ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย เดี๋ยวพี่สอนให้ว่าต้องทำ

อะไรบ้าง คิดว่ามาลองดูก่อนก็ได้ ถ้าจะออกค่อยว่ากัน

[khonprod_khonlo] : โอเค..ครับ ว่าแต่ แล้วผมต้องไปบอกคุณธามมั้ยครับ

[donut_natthinee] : เดี๋ยวพี่บอกให้เอง พี่จะไปคุยเรื่อง พี่ท้องพอดี

[khonprod_khonlo] : ! พี่ท้องเหรอครับเนี่ย ผมดูไม่ออกเลย

[donut_natthinee] : ไม่แปลกหรอก พี่เพิ่งท้องจ้ะ จะให้ท้องโตเลยก็..

[khonprod_khonlo] : อ๋อ จริงด้วย^^

[donut_natthinee] : โอเคงั้นไว้คุยกันที่ค่ายพรุ่งนี้นะจ๊ะ

[khonprod_khonlo] : ครับผม ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ

[donut_natthinee] : จ้าาา

เออ เปลี่ยนชื่อบัญชีเป็นชื่อจริงก็ดีนะ

[khonprod_khonlo] : ได้ครับ

ตอบข้อความเสร็จคนโปรดก็กดออกจากแอป แล้วเปิดเว็บเบราว์เซอร์ต่อทันที

เขาพิมพ์คำว่า ‘ผู้จัดการดารา’ ลงไปในช่องค้นหา ตั้งใจจะรีเสิร์ชเกี่ยวกับหน้าที่พื้นฐานของตำแหน่งนี้ว่าต้องทำอะไรบ้าง ไล่เปิดอ่านข้อมูลจากสองถึงสามเว็บไซต์ ก่อนจะกดออกแล้วเปลี่ยนไปที่แอปดูหนังแทน

วันนี้คนโปรดเล็งไว้ว่าจะดูหนังไทยเรื่องใหม่ที่เพิ่งเข้าแอปสดๆ ร้อนๆ เนื้อหาเกี่ยวกับอนาคตของประเทศไทยที่มีเทคโนโลยีและAI ล้ำไปไกล ปกติวันไหนที่คนโปรดว่างจากการทำการบ้านหรือไม่มีอะไรทำ คนโปรดก็มักจะหาหนังสนุกๆ ดูก่อนนอน เป็นการกล่อมตัวเองด้วย เขาชอบเสพอะไรแบบนี้ ไม่ว่าจะเป็นหนังจากต่างประเทศหรือในไทย เรื่องที่ให้ข้อคิด หนังรางวัลสลับกับหนังที่ผ่อนคลาย

การดูหนังไม่ได้เพียงแค่ให้ความบันเทิง แต่เหมือนการเปิดโลกอีกใบสำหรับโปรด เพราะได้ทั้งมุมมองใหม่ๆ เรียนรู้วัฒนธรรม วิถีชีวิตที่หลากหลาย สะท้อนชีวิตคนเรา สร้างความเข้าใจหรือทำให้เราฉุกคิดให้เห็นถึงคุณค่ากับสิ่งที่สำคัญ ซึ่งเราอาจจะมองข้ามไป เช่นหนังบางเรื่องก็ทำให้เราเข้าใจตัวเองและก็คนอื่นรอบข้างมากขึ้น และเราก็จะมีความรู้สึกที่อยากจะคิดแบบเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้าง เป็นการลดความขัดแย้งอย่างหนึ่งด้วย

ผู้จัดการให้ไนท์เหรอ… แค่คิดก็รู้เลยว่าต้องปวดหมองแน่ ไม่เป็นไร คนโปรดยักไหล่ ก่อนจะละความสนใจกลับไปตั้งใจดูหนังแทน

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

-คนโปรด-

วันต่อมา

ผมผลักประตูกระจกเข้าไปในห้องของพี่โดนัท

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยท่าทีสบายๆ

“สวัสดีจ้ะ นั่งสิ” โดนัทพยักหน้าให้ผมเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้าม

คนโปรดขยับเลื่อนเก้าอี้ออกจากโต๊ะเล็กน้อยก่อนจะนั่งลง เว้นระยะให้พอเหมาะ

จากนั้นพี่โดนัทก็พูดเข้าเรื่องทันที เริ่มด้วยการอธิบายว่าพรุ่งนี้คนที่จะมาเป็นผู้จัดการให้ไนท์ต้องทำอะไรบ้าง

“เข้าใจเนาะ ไม่ยาก พี่ว่าจะหยุดยาวอยู่เหมือนกัน แล้วก็ไม่ต้องกดดันตัวเองนะค่อยๆ เป็น ค่อยๆ ไป ถ้าเจ้าไนท์มันว่าอะไร ก็อย่าไปใส่ใจเลย” คนพูดร่ายยาว แต่ยังหายใจทันและพูดได้อย่างสบายๆ

“ครับผม” คนโปรดตอบรับสั้นๆ พร้อมพยักหน้า

“พี่ไม่ได้ทำให้ลำบากใจอะไรใช่มั้ย? อ่อ เดี๋ยวพี่มีค่าเวลาให้นะ”

“ไม่ได้ลำบากใจครับ เต็มใจ” คนโปรดพูดออกมาด้วยความจริงใจ

โดนัทยิ้มบางๆ แต่ก่อนที่บทสนทนาจะไปต่อ ขณะนั้นเองโดนัทเหลือบไปเห็นไนท์ที่กำลังเดินมา ผ่านทางหน้าต่างมู่ลี่สีขาวที่กำลังเปิดอยู่ด้านขวามือ

“ไว้แค่นี้ก่อนแล้วกัน เดี๋ยวค่อยคุยกันอีก”

“อ่อ..”

“โปรดไปเถอะ”

“..ครับผม” คนโปรดตอบรับด้วยความงุนงงเล็กน้อยที่อยู่ๆ คู่สนทนาก็เบรกบทสนทนาไว้ ก่อนจะยืดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูบานกระจกถูกผลักเปิดออก

ฟึ่บ ร่างสูงของไนท์เปิดเข้ามาโดยไม่ได้เคาะก่อน มือหนาดันเข้ามาอย่างถือวิสาสะ เพราะเขาคิดว่าไม่มีอะไรสำคัญที่ผู้จัดการเขาจะไม่อยากให้เขารู้ แต่เป็นเช่นนี้ก็เฉพาะกับคู่สนทนาในห้องตอนนี้เท่านั้น เพราะโดยปกติถ้าเป็นคนอื่น เขาจะไม่เสียมารยาทเปิดประตูเข้ามาโดยพลักการแบบนี้

“ทำไมวันนี้มาก่อนผมอะ?” ไนท์ถามผู้จัดการตัวเองทันทีโดยไม่สนใจแขกในห้อง

“ไม่มีไรหรอก พี่กลัวรถติดน่ะ” โดนัทตอบด้วยน้ำเสียงปกติ

คนโปรดยืนนิ่งครู่หนึ่งก่อนเดินหลบร่างสูงที่ขวางประตูออกไป

หลังจากทคนโปรดเดินออกไป โดนัทจึงเอ่ยขึ้น

“ทำไมเมื่อกี้เข้ามาไม่เคาะประตูก่อน?”

ร่างสูงหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้อย่างสบายใจ “ก็คิดว่าคงไม่มีอะไรสำคัญ แล้วคุยอะไรกัน?” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง

“ไม่มีไรหรอกไปเถอะ ป้ะ ทำงานกัน ใกล้เวลาละ”

? ไนท์ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู “ยังเหลือเวลาอยู่เลย”

“เออน่า” ผู้จัดการสาวตัดบทไป

ไนท์ตั้งใจจะถ่ายเรื่องที่มีอยู่ในตอนนี้ให้มันเสร็จตามกำหนดหรือเร็วกว่า ถ้าไม่เหนื่อย เพราะไม่อยากให้ยืดเยื้อ จะได้มีเวลาไปโฟกัสกับงานบริษัทเสื้อผ้าของตัวเองและพักผ่อนได้

ด้วยความที่บริษัทเป็นของตัวเองจึงไม่มีความกดดันนัก มีแต่ความตั้งใจและหาเวลาทำเอง เขาทำมันกับเพื่อนสนิทของเขาที่ชื่อมิว รายนั้นมีธุรกิจที่บ้านคือขายเสื้อผ้ามือสองสภาพดี เขาหุ้นกันกับไนท์ แต่นานๆ ที จึงจะเข้ามาดูงาน พนักงานในบริษัทก็มีเพียงไม่กี่คน ซึ่งเป็นคนรู้จักของเพื่อนบ้าง ของไนท์เองบ้าง เหมือนทำกันเป็นเพื่อน หลายคนที่มาทำด้วยกันนั้น ต่างคนก็ต่างมีธุรกิจหลักหรืองานของตัวเองทั้งนั้น การทำงานในบริษัทนี้เหมือนการรวมตัวของคนที่ชอบอะไรคล้ายๆกัน ทำงานกันแบบเข้าใจและไม่กดดัน แต่ก็ตั้งใจทำกันให้ดี

หลังจบการถ่ายงานแสดงวันนี้ เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึง 17:00 น.

ณ ลานจอดรถ

“พรุ่งนี้พี่ไปหาหมอนะ …พี่บอกให้คนโปรดมาทำแทนละ” ผู้จัดการสาวพูดขึ้นขณะเดินมาส่งไนท์ที่รถของเขา

ไนท์ชะงักเท้า หันมามองด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที

“อ้าว ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่เอาอ้ะ” เสียงของคนเด็กกว่าฟังดูงอแง

“ทำไม? กลัวแพ้คนโปรดเหรอ” พี่โดนัทถามพลางยิ้มเย้า

“แพ้อะไร? แล้วทำไมผมต้องแพ้” ไนท์ขมวดคิ้ว ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ไม่เอาก็ต้องเอาไปก่อน ใครจะดูแลเรา แล้วยิ่งพรุ่งนี้ต้องออกงานค่ายด้วย”

“ผมดูแลตัวเองได้” ไนท์เถียงกลับเสียงเรียบ

“แน่ใจ๊? คนเยอะนะ อย่าไปมีปัญหากับใครล่ะ” โดนัทตอบกลับพลางหรี่ตามองอย่างรู้ทัน

ร่างสูงทำหน้าบึ้ง ก่อนจะแยกเขี้ยวใส่

“งั้นตามนี้นะ พี่ฝากด้วย ใจดีกับน้องด้วยล่ะ” โดนัทตบท้ายด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

ผมรู้สึกว่าพี่โดนัทกำลังโยนระเบิดให้ผม ก่อนที่เขาจะอ้าปากได้เถียงต่อ พี่โดนัทก็ยกมือขึ้นมาตบไหล่เขาเบาๆ

“ไปละ”

“เดี๋ยวพี่นัท” ไนท์เรียกตามหลัง แต่ผู้จัดการสาวไม่หันกลับมา

อะไรเนี่ย

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

ขณะนี้คนโปรดขี่รถบิ๊กไบค์มาจอดรอที่หน้าบ้านของไนท์ ผ่านไปประมาณสิบนาที ร่างสูงของไนท์ก็เปิดประตูในบ้านออกมา พร้อมชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงขายาวสีดำสนิททั้งหมด จับคู่กับรองเท้าผ้าใบสีขาวที่สะอาดตา

คนเห็นแล้วก็อดคิดในใจไม่ได้ จำเป็นต้องแต่งขนาดนี้มั้ยวะ ว่าไม่ได้แหละ เจ้าของแบรนด์เสื้อผ้านี่เนาะ ก็ต้องมีคลาส(classy)บ้างเป็นธรรมดา

เขาเดินออกมาพร้อมกับถือกุญแจรถของเขาในมือ หวังจะขับไปที่งานวันนี้ กำลังจะเดินออกมาเปิดประตูรั้ว ก็เห็นคนโปรดที่จอดรถรออยู่หน้าบ้านเขา เขาเปิดประตู

“ผมมารับ” ร่างสูงยังไม่ทันเอ่ยอะไร คนโปรดก็ชิงพูดขึ้นก่อน

“มอไซค์?” ไนท์เลิกคิ้วเล็กน้อย

“อือ คล่องตัวดีจะตาย ไม่ต้องรอนาน พี่ก็ไม่ต้องเสียค่าน้ำมันด้วย ไม่ชอบเหรอประหยัดอ้ะ” คนโปรดพูดพร้อมทำเสียงล้อเลียน

ร่างสูงยืนนิ่งเหมือนกำลังชั่งใจ

“จะไปไม่ไป จะสายเอานะ” แปะ แปะ คนโปรดยื่นมือตบลงบนเบาะ เป็นเชิงเรียกให้ไนท์ขึ้นมา

จากนั้นร่างสูงก็เดินไปปิดประตูรั้วบ้าน ก่อนจะยกขายาวๆ ขึ้นมาซ้อนผม ว่าง่ายๆ แบบบนี้หน่อยสิ

พี่มันขึ้นรถเสร็จก็ไม่รอช้า เอาขาตั้งขึ้นสตาร์ตรถ จากนั้นก็บิดคันเร่งออกตัวอย่างคล่องแคล่ว

บรึ๊นนนนนนน เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นขณะบิ๊กไบค์พุ่งตัวออกไป

ขับออกมาถนนสายหลัก ผมเห็นพี่มันไม่จับอะไร เพียงแต่เอามือวางอยู่บนหน้าขาตัวเอง

“จับดีๆ พี่” ก่อนที่ร่างสูงเอามือจับยึดกับเบาะท้ายรถ เพราะไม่มีเหล็กกั้นด้านหลัง ผมส่ายหัวกับท่าทางของอีกฝ่าย “เฮ้อ จับผมสิ” พี่มันขยับมือมาจับเสื้อเชิ้ตสีขาวผมตรงบริเวณเอว

ตอนนี้สายตาคนโปรดจ้องมองไปยังไฟแดงตรงหน้า รอจังหวะเคลื่อนรถ

3.. 2.. 1.. ปึ่ง ไฟจราจรดีดเป็นสีเขียว

ขณะที่คนโปรดลงเกียร์และเริ่มบิดคันเร่ง กำลังจะเคลื่อนรถอยู่นั้น คนที่ซ้อนอยู่ข้างหลังกำลังวุ่น มัวแต่ก้มมองพินิจอยู่กับช่วงเอวของคนขับ ก่อนจะตัดสินใจลองบีบเข้าที่เอวของคนตรงหน้าอย่างแผ่วเบา เอวคนโปรดบางเข้ากับมือเขาพอดี

บิ๊กไบค์คันเก่งออกวิ่งต่อ เสียงคำรามของเครื่องยนต์บิ๊กไบค์ดังกึกก้องไปทั่วถนน แต่ยังถือว่าไม่ดังมาก

จากการบีบของร่างสูง เขาแอบนึกไว้ในใจว่าอีกคนจะสะดุ้ง แต่คนตรงหน้ากลับไม่ ซึ่งผิดคาดเขานิดหน่อย

“จับเฉยๆ พี่ อย่าบีบ” คนโปรดพูดเสียงนิ่งขณะบิดรถไปตามถนน

“โทษ มันเข้ามือ” ร่างสูงตอบหน้านิ่ง

“แหม คงจับเก่งสินะ เอวน่ะ” คนโปรดแซว

บิ๊กไบค์เคลื่อนตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็ว แม้ถนนจะไม่ได้โล่งพอให้ใช้ความเร็วมากนัก แต่ความเย็นของลมที่ปะทะเข้ามาก็เพียงพอจะทำให้รู้สึกตื่นตัว ทุกครั้งที่คนโปรดขับรถ เขาจะใส่ถุงมือและหมวกกันน็อกด้วย

... “มึงไม่ได้จับเลยรึไง?” คนซ้อนถาม ก่อนจะทิ้งช่วง นิ่งคิดอะไรชั่วครู่ แล้วว่าต่อ “อ่อ.. ลืม”

“ลืมอะไร? ลืมเอาของเหรอ?” คนโปรดถาม

“ไม่ใช่ ไม่มีไร” ไนท์ปฏิเสธสั้นๆ

เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนที่ร่างสูงจะพูดขึ้นอีกครั้ง

“ทำไมมึงเอวบางจังวะ”

“ชอบมั้ย” คนโปรดตอบกลับ

… คำตอบนั้นทำเอาไนท์ชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าคนข้างหน้าต้องการจะสื่ออะไร

“หมายถึงชอบมั้ยผู้หญิงเอวบาง”

“เสือก” ไนท์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงความหงุดหงิด

“เอ้า” คนโปรดพูดพลางเหลือบมองกระจกข้างเพื่อดูปฏิกิริยาของคนข้างหลัง

..

###