ตอนที่ 7 เข้าทางพ่อ (1/2)

-คนโปรด-

เช้าวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันหยุด พ่อกับแม่ก็หยุดอยู่บ้านเหมือนกัน ใช่ว่าจะเป็นแบบนี้ทุกวัน เพราะบางวันที่พวกเขามีงานก็จะไม่ได้หยุด มาถึงตอนนี้พวกเรากินข้าวเช้ากันหมดทุกคนแล้ว ซึ่งเป็นปกติของบ้านนี้ที่จะกินข้าวเร็ว เหมือนเช่นกับทุกๆ วัน เพราะจะได้มีเวลาไปทำอะไรตามที่แต่ละคนแพลนไว้ได้ เพราะเวลามันผ่านไปไวมากแค่หายใจเพียงอึดเดียวก็หมดวันแล้ว เราจึงค่อนข้างที่จะให้ความสำคัญกับเวลา

“แม่ครับ”

“มีอะไรจ๊ะ?” แม่เงยหน้าขึ้นจากการปลอกผลไม้ใส่จาน มองลูกชายด้วยความสงสัย

“วันนี้คุณอาหมอเขาอยู่บ้านมั้ยอ้ะครับ?”

“อืม…ไม่รู้สิจ๊ะ”

“น่าจะอยู่ อยู่นะ มีอะไร?” พ่อที่เดินเข้ามาพอดี ตอบแทนด้วยน้ำเสียงเรียบ

“อ๋ออ.. ไม่มีไรครับ ผมแค่ไม่ได้เจอคุณอานานแล้ว ก็เลยนึกอยากไปเยี่ยมเฉยๆน่ะครับ” คนโปรดแก้ตัวเสียงอ่อย ไม่รู้จะอ้างว่าอะไรดี จึงพูดไปแบบนั้น

“ก็จริง เดี๋ยวเอากับข้าวไปฝากคุณหมอด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จัดให้” แม่พูดพร้อมเดินเข้าไปในครัว

“ได้ครับ” ตอบแม่ จากนั้นคนโปรดหันไปถามพ่อต่อ “ช่วงนี้คุณอาเขายุ่งมั้ยอ้ะพ่อ”

“ไม่รู้สิ …เห็นยุ่งอยู่กับโปรเจกต์” คุณพ่อพูดไปพลางยักไหล่น้อยๆ

อ๋ออ นี่คือไม่รู้สินะ คนโปรดคิดในใจ

“จะไปบ้านคุณหมอ จะไปทำอะไร?” นายตำรวจถามเสียงเย็นชา

“ก็ไป.. เยี่ยม ไงครับ เอากับข้าวไปฝากอาหมอด้วย”

“จะไปเรื่องอะไรเอาดีๆ” พ่อถามอีกรอบพลางจ้องลูกชายด้วยสายตาที่อ่านยาก

…

“ได้แล้วว นี่จ้ะ” ก่อนที่สถานการณ์จะไปไกล แม่ก็เดินออกมาจากครัวพอดี พร้อมถุงกับข้าวในมือ

“งั้นเดี๋ยวผมไปก่อนนะครับ เผื่อคุณอามีทำงานแต่เช้า”

ผมหันไปโน้มตัวหอมแก้มแม่ที่นั่งอยู่ด้านซ้ายมือก่อน จะหันไปหาพ่อที่กำลังยืนอยู่ด้านขวามือหวังจะหอมแก้มเขาอีกคน

“หอมเพื่อ ไปแค่ท้ายซอยนี่เอง” พ่อพูดพร้อมกับหันหน้าไปอีกทาง

“งอนอาไรเนี่ย ตาแก่ จับคนร้ายไม่ได้เหรอครับ” ผมพูดหยอกพ่อเล่น ด้วยความมันเขี้ยว

“ไอ่โปรด!” เสียงพ่อขึ้สูงกว่าปกติ ตายแล้ววเสียงนี้ไม่ตายดีแน่ผม

คนโปรดรีบยกมือขึ้นไหว้พร้อมกับก้มหัวอย่างไว “ขอโทษคร้าบบบ”

“เดี๋ยวเหอะมึง” คนเป็นพ่อแสดงหน้าตาจะคาดโทษเต็มที

“อะแฮ่ม! ไปได้แล้วลูกไป” แม่รีบขัดขึ้นมาก่อน

“ครับผม” คนโปรดพูดพลางยิ้ม ก่อนจะเดินไปก็แอบหอมแก้มพ่อ คนที่หันหน้าไปอีกทางตอนนี้ ฟอด

คนแก่ขี้งอนเอ๊ย

หลังจากคนโปรดออกจากบ้านแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ยังคงอยู่ที่เดิม ก่อนที่คุณแม่จะหันมาถามนายตำรวจสามีตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เจือรอยยิ้มเล็กๆ

“คิดเหมือนแม่มั้ย”

“คิดอะไร?” คนโดนถามเลิกคิ้ว มองภรรยาตัวเองด้วยความสงสัย

“ก็ลูกไง แม่ไม่เห็นลูกเล่นกับพ่อนานละนะ”

“เล่น? ที่มันแอบด่าพ่อเมื่อกี้น่ะเหรอ” พ่อพูดพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย

“ก็ใช่ไง แม่เห็นครั้งล่าสุดก็ตอนนู้น ที่บอมมาที่บ้านบ่อยๆ แล้วลูกก็อารมณ์ดีแปลกๆ”

“เห็นมันก็อารมณ์ดีตลอด” พ่อพูดเรียบๆ “แม่ต้องการจะสื่ออะไรกันแน่” เมื่อไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะบอกอะไรกับตัวเองกันแน่ จึงถามออกไปตรงๆ ซึ่งปกตินายตำรวจก็จะเป็นคนตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

“ช่างมันเถอะ” คุณแม่เปลี่ยนเรื่องก่อนจะถามต่อ “ วันนี้พ่อว่างใช่มั้ยมีไปไหนรึเปล่า?”

“พ่อว่าจะไปตีกอล์ฟเล่น”

“ไปคนเดียวเหรอ”

“อือ” เขาตอบสั้นๆ

“คุณเป็นอะไรรึเปล่า ดูเครียดๆ นะ” ภรรยาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“คงติดมาจากที่ทำงานน่ะ เดี๋ยวไปพักหน่อยก็น่าจะดีขึ้นแล้วล่ะ”

คุณภรรยาหอมแก้มคุณสามี ฟอด “อย่าลืมหาของหวานหรืออะไรอร่อยๆ ทานนะคะ เผื่อจะช่วยได้”

“ครับที่รัก” คุณพ่อยกยิ้มบาง เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะกางแขนยื่นมือขอกอดจากภรรยาที่นั่งอยู่ ภรรยาเห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นกอด นายตำรวจกอดแล้วโยกตัวไปมาเหมือนเด็กๆ คนเป็นภรรยาเห็นแบบนี้แล้วก็สบายใจขึ้นมาที่คนตรงหน้ายังร่าเริงได้ เขากลัวนายตำรวจจะทำงานหนักจนเป็นซึมเศร้า แต่ถึงเป็นก็ไม่เป็นไร จะได้ไปปรึกษาหมอเพื่อรักษาหรือรับยามากินได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ธรรมดาและใกล้ตัว จากนั้นคุณพ่อก็หอมแก้มคุณแม่ไปที ซ้ายขวาด้วยความอ่อนโยน

“ถ้าผมทำให้คุณเป็นห่วงขอโทษน้า”

“ไม่เลยค่ะ” คุณแม่ยิ้ม

บรรยากาศในบ้านกลับมาเงียบสงบอีกครั้ง ก่อนที่คุณพ่อจะเดินไปหยิบไม้กอล์ฟ

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

คนโปรดเดินมาถึงท้ายซอยอย่างสบายๆ หลังจากผ่านบ้านเพียงแค่สองหลังก็มาถึงแล้ว บ้านของคุณอาหมอตั้งอยู่ในสุดของซอย

คนโปรดยืนอยู่หน้าประตูรั้วเหล็กสีดำ เขากดออดเสียงดัง ปิ๊งป่อง… ปิ๊งป่อง

ไม่นานประตูหน้าบ้านก็ถูกเปิดออก แต่คนที่เดินออกมาไม่ใช่คุณอาแต่เป็น..

“มาทำไม” พี่ไนท์

“อะไรอ้ะไม่รับแขกเลย ผมเอากับข้าวมาฝาก- คุณอา” ผมพูดยังไม่ทันจบคนตรงหน้าก็ตั้งท่าจะพูดต่อแล้ว ผมเลยชิงพูดให้จบก่อน

พี่มันยื่นมือมา

“ขอเข้าไปข้างในหน่อย อยากไปเยี่ยมคุณอา”

“เยี่ยมทำไมไม่ได้ป่วย” ร่างสูงตอบทันควัน

“ก็ผมไม่ได้เจอกับคุณอานานแล้ว ขอเข้าไปหน่อยคับ”

คนตรงหน้าถอนหายใจ “รีบเข้ามาแล้วก็รีบไป”

“คร้าบบบ” เขาเปิดประตูรั้วให้ผมเข้าไป “เดี๋ยวนี้ไม่ได้ไปนอนคอนโดเหรอ”

“นอนไหนก็เรื่องของกู”

เมื่อเดินเข้ามาในบ้าน คนโปรดแอบมองไปรอบๆ ด้วยความคุ้นเคย บ้านนี้ยังคงสะอาดเรียบร้อยสบายตาไม่เปลี่ยน แม้จะดูโล่งกว่าเดิมหลังจากที่…น้ากานต์ไม่อยู่

“ใครมาล่ะ?” คุณหมอถามลูกตัวเอง

“….” แต่ไนท์ไม่ตอบ อาหมอที่กำลังนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี จึงเงยหน้าขึ้นมาจากการเช็ดไม้กอล์ฟ “อ้าวลูก” เมื่อเจอคนโปรดเสียงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

-ไนท์-

ลูกแม่ไหนวะ

“สวัสดีครับ คุณอา” คนโปรดยกมือไหว้คุณอา

“สวัสดีจ้ะ ไม่เจอกันแป๊บเดียวดูโตเร็วเหมือนกันนะเนี้ย” คุณอาวางมือจากการเช็ดไม้กอล์ฟ แล้วตั้งใจคุยกับคนโปรด

“เหรอครับ ไม่รู้เลย” คนโปรดยิ้มบาง

“ขึ้นมานั่งด้วยกันซิลูก มาๆ” คนโปรดที่กำลังจะนั่งลงกับพื้นใกล้ๆ กับโซฟาที่คุณหมอนั่ง ก็ลุกขึ้นแล้วเข้าไปนั่งบนโซฟาเดียวกับคุณอา

“อาจจะเพราะออร่าน่ะ” นายแพทย์พูดพร้อมกับเหมือนมองสำรวจ

“ออร่า?” คนโปรดแอบแปลกใจนิดหน่อยไม่คิดว่าคุณอาจะมีศัพท์แบบนี้ “ฮ่าๆๆ” / “หึๆ” คนโปรดและคุณอาขำออกมาพร้อมกันเบาๆ

“แม่ฝากเอากับข้าวมาให้น่ะครับ เอาให้พี่ไนท์ไปแล้ว”

“โอ้ ขอบใจมากเลย ไม่ได้กินฝีมือคุณลักษณ์นานแล้ว แอบคิดถึงอยู่เหมือนกัน”

“ว่างๆ เชิญมาทานข้าวที่บ้านได้ตลอดเลยนะครับ” คนเป็นเด็กพูดอย่างจริงใจ

“จ้ะ” คนมีอายุตอบด้วยเสียงอบอุ่น

การที่คุณอาพูดจ้ะ ทำให้คนโปรดรู้สึกว่านอกจากจะเป็นการตอบที่น่ารักเป็นกันเอง และอ่อนโยน แล้วยังให้ความรู้สึกดูแพรวพราวในที ถ้าเป็นผู้ชายตอนหนุ่มๆ ใช้คำนี้อ้ะนะ ‘ไหนคะ’ คำนั้นที่ได้ยินจากไนท์เขายังจำมันได้ อาจจะได้พ่อมามั้ย แต่คนลูกดูเจ้าชู้กว่าเป็นไหนๆ

ทั้งคู่พูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง ความสนิทสนมของคนโปรดและคุณหมอดูเหมือนจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย แม้เวลาจะผ่านไป

ในขณะนี้ลูกชายเจ้าของบ้านกำลังนั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นเล็กๆ ใกล้ๆ กับตรงนี้ ไล่เปลี่ยนช่องทีวีตรงหน้าไปเรื่อยๆ เหมือนอะไรก็น่าเบื่อไปหมด ดีที่เสียงทีวีนั้นไม่ดังมาก ไม่งั้นคงรบกวนการคุยของอีกสองคนที่เหลือ เขาทำทีเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆ กับทั้งสอง

ออร่าเหรอ รู้จักศัพท์วัยรุ่นด้วยเหรอเนี้ย ... อ่อ ลืมว่ามีเมียใหม่เป็นเด็ก

อาหมอกับคนโปรดดูจะคุยกันถูกคอ เหมือนราวกับว่านายแพทย์ชอบพูดคุยกับลูกชายของเพื่อนตัวเองมากกว่าลูกชายแท้ๆ ของตัวเองเสียอีก ไนท์ที่นั่งเงียบอยู่ใกล้ๆ เหลือบมองพวกเขาสลับกับหน้าจอโทรทัศน์เหมือนกำลังพยายามทำตัวไม่สนใจ แต่ก็แอบฟังบทสนทนาเป็นระยะ

ไม่รู้เป็นเพราะว่าคนโปรดน่าเอ็นดูจริงๆ หรือเพราะเขาคล้ายกับลูกชายคนเล็กของบ้านนี้ หรืออาจจะทั้งสองอย่างก็ได้ ว่าแต่ทำไมถึงเป็นแบบนั้นนะ

“ผมได้ไปฝึกงานที่เดียวกับพี่ไนท์ด้วยนะครับ พี่ๆ ที่ทำงานก็ดีมากเลย” คนโปรดพูดด้วยน้ำเสียงสดใส พร้อมใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม

“เหรอ~” คุณอาลากเสียงยาวอย่างสนใจ

“ครับ” คนโปรดตอบพลางพยักหน้า

ไนท์กลอกตาเล็กน้อย

“ดีเลยถ้ามีอะไร ก็ถามเจ้าไนท์ได้เลยนะ” คุณอาหมอพูดพลางมองไนท์ด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความหวัง

“ครับ ผมว่าจะรบกวนพี่ไนท์..ให้สอนผมสักหน่อยด้วย” คนโปรดยิ้ม

“ไม่รบกวนเลย” เอ้า ยังไม่ได้พูดอะไรเลย “ใช่มั้ยไนท์”

“….” ไนท์เงียบไม่ยอมตอบ

“อยากให้พี่เขาสอนอะไรก็เอาเลย สอนคนโปรดด้วยนะไนท์ ได้ยินมั้ย?” คุณอาหมอปรับเสียงดังขึ้นพูดย้ำ พร้อมกับหันไปมองลูกชายตัวเองที่ยังคงนิ่ง

“….”

“อะไรของมัน” นายแพทย์พึมพำพร้อมกับส่ายหัว ก่อนจะพูดต่อ ”ยังไงเดี๋ยวอารอดูหน้าทีวีนะ”

“โห ยังไม่ใช่เดี๋ยวนี้หรอกครับ” คนโปรดรีบโบกมือปฏิเสธ “ผมไปฝึกตำแหน่งคอนเทนต์ครีเอทีฟ ยังไม่ได้แสดงหรอกครับ”

คุณอายิ้มบางๆ “ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ได้แสดง ได้อยู่แล้วว คงไม่นานหรอก”

ทีลูกตัวเองไม่เห็นจะดู จะเชียร์อะไรกันขนาดนั้น ไนท์ก็ไม่เข้าใจ

“สาธุครับ ฮ่าๆ ถ้ามีเมื่อไหร่เดี๋ยวผมมาบอกคุณอาเลย” คนโปรดหัวเราะก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าปกติแต่จริงจัง “ถ้าเป็นแบบนั้นก็คงจะดี เพราะว่าผมก็อยากช่วยพ่อกับแม่ด้วย อยากให้ท่านได้พักบ้างน่ะครับ”

คุณหมอยกยิ้มกว้าง “ได้ยินแล้วอาก็ดีใจแทนพ่อกับแม่เราเลย” ไม่พูดเปล่า คุณหมอยื่นมือมาตบหัวคนโปรดเบาๆ ด้วยความเอ็นดู”

“เฮอะ” เสียงในลำคอของไนท์ดังขึ้นเบาๆ แต่ชัดสำหรับคนโปรด

คนโปรดเหลือบมองไนท์ ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมาถามคุณอา

“อ่อ ผมมากวนเวลาคุณอารึเปล่าครับเนี้ย”

หึ น่าจะถามตั้งแต่เข้ามาแล้วนะ

“อ่อ อาว่าจะออกไปตีกอล์ฟหน่อยน่ะ” คุณหมอตอบด้วยท่าทางสบายๆ

“อ๋อครับ งั้นผมไม่กวนเวลาคุณอาแล้วดีกว่า ได้หยุดทั้งที”

คุณหมอพยักพเยิดหน้าให้

“ขอให้สุขภาพแข็งแรง แล้วก็มีความสุขมากๆ นะครับ” คนโปรดยิ้ม

“อวยพรเป็นวันเกิดวันปีใหม่ไปได้ เหมือนกันครับลูก สู้ๆ”

“คร้าบบ”

..

นี่ กูบอกไม่ พอไม่ได้ก็เข้าทางพ่อกูเลยเหรอ ต้องการอะไรกันแน่

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

###