MasukShare
บทที่ 9 ห้วงเวลา
Terakhir Diperbarui:
2025-05-16 21:10:55
Bab terbaru
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 9 ห้วงเวลา
บทที่ 9ภาพรอบ ๆ ตัวของสญามนเคลื่อนไหวผ่านไปด้วยความเร็ว ทั้ง ๆ ที่ตัวเธอเองนั้นยังคงรู้สึกว่าตนเองยังคงยืนอยู่กับที่ไม่ได้ขยับแม่แต่น้อย ทุกสิ่งเคลื่อนผ่านร่างของเธอไป จนร่างบางมึนงงและสับสนทั้งหวาดกลัวระคนปนกันไปหมด"พายุ พายุ นายอยู่ไหน ได้ยินฉันไหม พายุ" พรึ่บ!! ทุกอย่างหยุดและสงบลง สญามนเซจนนั่งพับเพียบลงไปกับพื้น เธอเริ่มมองไปรอบ ๆ "นี้ นี้ไม่ใช่ปี 2566 ฉัน…ฉัน…""ใช่แล้วโยม นี้ปี 2507" เสียงนี้ดังมาจากทางด้านหลังของเธอ สญามนรีบหันกลับไป ก็เจอกับพระหนุ่นรูปหนึ่งที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี "พี่… หลวงพี่ ท่านบวชตั้งแต่เมื่อไรคะ""อาตมาบวชอยู่วัดนี้มีได้สองปีแล้ว""เมื่อครู่นี้ท่านบอกว่านี้ปี 2507" "ใช่แล้ว" "......." (นี้มันอะไรกัน ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะกลับไปหาพายุยังไง) "ใจเย็น ๆ โยม โยมหายไปตั้งห้าปีเลยนะ" "ทะ ท่านรู้ด้วยหรือคะ""รู้สิ" "รู้เรื่องที่ฉัน...ข้าม..""ที่โยมข้ามเวลาไปในอนาคตภายภาคหน้าใช่ไหม""ค่ะ""โยมก็ได้กลับมาแล้วไง ไม่ดีใจหรือ""ฉัน…""อาตมาก็เคยเจอคนในครอบครัวของโยมด้วยนะ" "พวกเขาตามหาฉันไหมคะ""........" พระองค์นั้นมองเธอนิ่งไม่ได้ตอบอะไร"คงไม่" สญามนกล
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 8 โชคชะตา
บทที่ 8"นายตามหาฉันอยู่เหรอ" เสียงเอ่ยของหญิงสาวที่คุ้นเคยดังขึ้นอยู่เบื้องหน้าชายหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมาร่างบางช้า ๆ"สญามน"พายุลุกขึ้นมองหญิงสาว ก่อนจะก้าวเท้าเข้าหาเธอ และโอบกอดไว้อย่างหวงแหน"เธอหายไป เธอรู้ไหมฉันใจแทบขาด"" เดี๋ยวฉันแค่ไป…"ฝ่ามือใหญ่จับไหล่บางทั้งสอง เขาย่อตัวจนใบหน้าของเขา อยู่ตรงกับใบหน้าของเธอ"ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว""ฉันแค่ลงมาซื้อของกิน ตรงนู่นแต่เดินเพลินไปหน่อย"หญิงสาวชี้ไปอีกทาง ที่ไม่ไกลจากคอนโดมากนัก ด้านนั้นตลอดเส้นทางมีอาหารและร้านขนมมากมาย ถ้ามองลงมาจากห้องพักบนคอนโดก็จะเห็นถนนเส้นนี้ที่เต็มไปด้วยร้านอาหารตลอดสายพายุถอนหายใจอย่างโล่งอก มองดวงตากลมใส่แป่วของเธอด้วpแววตาที่สั่นไหวของเขา หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาผ่านสายตาคู่นั้น"ฉันยืนอยู่ตรงหน้านายแล้วนี่ไงเลิกทำหน้าแบบนี้ได้แล้ว""ฉันตกใจที่หาเธอไม่เจอ นึกว่าเธอจะข้ามมิติเวลาแล้ว กลัวจะไม่ได้เจอเธออีก""โอ๋ ๆ ไม่ต้องกลัวฉันอยู่นี่ไง ไปขึ้นห้องกันเถอะ ฉันซื้อของกินมาเพียบเลย สมัยนี้ของกินแปลก ๆ เยอะมาก ฉันอยากจะลองชิมทุกอย่างเลยนายดูสิ"ทั้งสองพาเดินกลับขึ้นห้อง ทั้งยังไม่ลื
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 7 ดอกลั่นทม
บทที่ 7"อืมมม"สญามนลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความปวดเมือยไปทั้งร่าง เธอกระพริบตาถี่ปรับม่านตารับเเสงที่สาดเล็ดรอดเข้ามาภายในห้องหญิงสาวนอนนิ่งไม่ขยับนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนนั้น พวงแก้มก็เกิดร้อนผ่าวขึ้นมา สญามนค่อย ๆ หันหน้าไปมองคนข้าง ๆ ที่หลับอยู่ เธอจ้องมองใบหน้าหล่อของเขาก็รู้สึกเขินอายอย่างบอกไม่ถูก"จะจ้องอีกนานไหม" พายุพูดขึ้นขณะที่หลับตาอยู่สญามนคิดว่าเขาหลับอยู่ เธอตกใจมากที่จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น บวกกับความเขินอายถึงเรื่องเมื่อคืนนั้น หญิงสาวรีบเอามือปิดหน้าตนเอง เธอหมุนตัวหนีเขาโดยมีผ้าห่มคลุมร่างบางที่เปลือยเปล่า จนกลิ้งหล่นลงมาข้างเตียงตุ๊บ! "โอ้ย!""สญามน! เป็นไรไหม" พายุตกใจที่อยู่ ๆ เธอก็กลิ้งหนี้เขาจนตกเตียง เขารีบลุกขึ้นจะมาหาเธอ"หยุด ไม่ต้องมาฉันไม่ไปไร"พายุชะงักตามคำพูดของเธอ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะชโงกมองร่างเล็กที่นอนคว่ำหน้ามีผ้าห่มม้วนพันอยู่รอบตัว"ไม่เป็นไรได้ไง เสียงเธอตกดังขนาดนั้น ให้ฉันดูหน่อย" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมขยับมายังอีกด้านของเตียงที่เธอหล่นพายุจับร่างบางที่นอนคว่ำหน้าอยู่เปลี่ยนมาเป็นนอนหงายกึ่งนั่ง ฝ่ามือทั้งสองจับไหล่เนียนนั้นไว้ เเล้วมองด
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 6 จูบแรก NC
บทที่ 6"หรือเธอมีคนรักรออยู่" "มะ ไม่ ไม่มี" "งั้น อยู่กับฉันได้ไหม ไม่ต้องกลับไปได้ไหม" ทั้งสองสบตากัน"นาย เมาใช่ไหม""ไม่เมา ฉันพูดด้วยสติที่ยังสมบูรณ์" พายุมั่นใจว่าเขามีสติครบถ้วน แต่ที่กล้าที่จะแสดงออกและพูดคำพูดมากมายเช่นนี้ ก็น่าจะมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ด้วยนิดหน่อย"แต่… ฉัน…" ใบหน้าของทั้งเลื่อนเข้าหากันเหมือนมีบางอย่างดึงดูดคนทั้งคู่ ริมฝีปากของทั้งสองก็จูบผสานกัน คำพูดของสญามนถูกริมฝีปากหยักดูดกลืนหายไปฝ่ามือใหญ่ โอบแผ่นหลังบางไว้ ออกแรงดันคนตัวเล็กเข้าหาอกแกร่ง พายุจูบพร้อมส่งความชื้นจากเรียวลิ้นเข้าไปสำรวจ เขาไล่ตอนเรียวลิ้นเล็กจากโพรงปากหญิงสาวที่อ้าออกให้ชายหนุ่มอย่างเผลอไผล สญามนรู้สึกเสียววาบไปถึงท้องน้อย กับจูบแรกของเธอกับชายหนุ่ม พายุรู้สึกพึงพอใจกับรสจูบที่เก้กังของเธอ มันทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่เคยจูบกับใครมาก่อนพายุถอดจูบออก แตะหน้าผากของตนไว้กับหน้าผากหญิงสาว "จูบแรกใช่ไหม" "ฉะ ฉันยังไม่เคย" สญามนเอ่ยตอบเสียงสั่น"ไว้ใจฉันนะ" พายุเลือนใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเสียงกระเส่า หญิงหญิงสาวหลับตาลงด้วยความรู้สึกวาบหวาม "อยู่กับฉัน ฉันจะดูแลเธออง""ฉัน…"ใบหน้
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 5 มาจากปี 2502
บทที่ 5 "ฉันจะไม่ลืมนายเลยนะ" พายุได้ยินเสียงของหญิงสาว ผ่านสายลมที่เเรงขึ้น ทั้งฝุ่นผงเศษใบไม้และดอกไม้ปลิวว่อน"สญามน เดี๋ยว" ชายหนุ่มยกแขนขึ้นบังดวงตา ฝ่ามืออีกข้างยกขึ้นมาปัดป้องไปมา แต่ก็ไม่สามารถป้องกันฝุ่นได้ "ฉันจะได้กลับแล้วใช่มั้ย" หญิงสาวหลับตาลง ยืนอยู่ท่ามกลางสายลมนั้นพายุกระพริบตาถี่ ๆ ชายหนุ่มเริ่มมองไม่เห็นตัวของหญิงสาว ดวงตาของเขาไม่อาจต้านทานลมได้ เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที ลมเริ่มเบาบางลง ชายหนุ่มกระพริบตาที่พร่ามัวไปด้วยฝุ่นผง เเล้วเพ่งมองไปจุดที่สญามนยืนอยู่"สญามน" เสียงเรียกของชายหนุ่มดังขึ้น"พายุ นะ นาย" หญิงสาวเริ่มมองไปรอบ ๆ "ฉันยังอยู่ที่เดิม ทำไม ทำไมล่ะ " เธอทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยากเมื่อดวงตาหายพร่ามั่ว พายุจึงรีบเดินเข้ามาหาหญิงสาวตรงที่เธอนั่งอยู่ เขาทรุดตัวนั่งลงใช้เข่าแตะพื้นหนึ่งข้าง ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปหยิบเศษใบไม้ ดอกไม้ออกจากผมของเธอ สญามนมองใบหน้าของพายุ อย่างลืมตัว เมื่อชายหนุ่มจัดการกับผมของเธอเสร็จแล้ว สายตาจึงเลือนมามองใบหน้าของหญิงสาว ทั้งสองต่างจ้องมองสึกกันเเละกัน"เธอเป็นไรไหม" "......" สญามนส่ายหน้าไปมา "กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยว
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 4 ไทม์แมชชีน
บทที่ 4 สญามนกลับเข้าห้องไปสักพัก เธอจึงออกมาด้วยชุดใหม่ และมายืนตรงหน้าชายหนุ่ม"เป็นไง" "อืม ฉันใส่ได้พอดีเลย ขอบคุณนะ""ไปนั่งสิ" "ไม่เป็นไร ฉันช่วย" ทั้งสองช่วยกันทำอาหารเย็นด้วยกัน และเริ่มพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวต่าง ๆ มีหลาย ๆ สิ่งที่เธอไม่รู้มากมาย และหลายสิ่งที่ชายหนุ่มก็ได้ความรู้ใหม่จากเธอไม่น้อย "พรุ่งนี้ฉันมีเรียนแค่ช่วงเช้า เดี๋ยวบ่าย ๆ พาไปหาบ้านเธอกัน ""อืม ไปสิ" ทั้งคู่นั่งคุยกันระหว่างกินข้าวสญามนมองที่ใบหน้าชายหนุ่เขาช่างเป็นคนดีจริง ๆ แม้จะไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแต่เขาก็ยินดีที่จะช่วยเหลือทุกอย่าง ช่วงบ่ายของอีกวันหลังจากที่พายุกลับถึงคอนโด พายุก็พาหญิงสาวขับรถมุ่งหน้ามายังสมุทรสาคร สถานที่ ที่เจอเธอเมื่อหลายวันก่อน สญามนยืนอยู่หน้าตลาด ที่เธอบอกกับพายุว่าเป็นบ้านของเธอ แต่ตอนนี้มันกับไม่ใช้อย่างนั้น ที่แห่งนี้เปลี่ยนไป ไม่ใช่บ้านที่คนอาศัยอยู่ มีแต่ตลาดร้านค้า ผู้คนเดินไปมาขวักไขว่ เธอยืนอย่างทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะเริ่มอย่างไรก่อน จนชายหนุ่มที่มองดูเธออยู่ เดินเข้ามาใกล้ ๆ "ลองถามร้านค้าแถวนี้ไหม" พายุเอ่ยถาม แต่พอเธอหันหน้ากลับมา มองที่ชายหนุ่ม เขากับเห็น
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 3 เมืองสวรรค์
บทที่ 3"นายชื่อพายุใช่ไหม" "อืม""ฉัน สญามน นะ""รู้แล้ว เธอเป็นคนให้ดูบัตร""......."พายุขับรถมาได้ร่วมชั่วโมงเริ่มเข้าใกล้กลางเมืองมากขึ้น แต่เพราะดึกมากเเล้วทำให้รถไม่ติดเท่าไรนัก "ถ้าง่วงก็หลับได้นะ ถึงแล้วเดี๋ยวฉันเรียก"" โอโห นั้นอะไรน่ะ" จู่ ๆ สญามนก็เอ่ยออกมาเสียงดัง"อะไร ….""นู่น ๆ เหมือนรถไฟแต่มันอยู่บนนั่นน่ะ""ไม่รู้จริงอ่ะ" "ฉันพึงเคยเห็นครั้งแรก" เธอกล่าวอย่างตื่นเต้น "รถไฟฟ้านะ ใต้ดินก็มีนะ" "จริงเหรอ ใต้ดินนี้นะ " "ใช่" พายุตอบกลับและแอบขำกับอาการตื่นเต้นของเธอ "หูย… นี้มันเมืองสวรรค์หรอ นายดูไฟพวกนั้นสิ นั้นตึกใช่ไหมทำไมถึงสูงอย่างนั้นล่ะ" ตลอดทางสมญามนยังไม่เลิกตื่นตากับสิ่งที่เห็นตามทางที่ผ่านมา เหมือนเธอจะลืมอาการเศร้าและหวาดกลัวไปชั่วขณะหนึ่ง ไม่นานนักก็ถึงคอนโดที่ พายุอาศัยอยู่ เขาขับรถเข้ามาจอดยังที่จอดรถ และพาหญิงสาวขึ้นลิฟท์มายังชั้นที่สามสิบแปด หญิงสาวก้าวเข้ามาในลิฟท์ เธอมองสำรวจไปทั่ว เมื่อลิฟท์เคลื่อนตัวขึ้น ร่างบางจึงเซถลาพายุยืนอยู่กลางลิฟท์สองมือลวงกระเป๋ากางเกง อยู่หญิงสาวก็เซมาเกาะแขนเขาอยู่ เขาเหล่ตาลงมองเธอที่เกาะแขนเขาไว้จนแน่น"อย่
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 2 ข้ามเวลา
บทที่ 2 ความรู้สึกเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศของรถยนต์ แขนเรียวของสญามนขยับขึ้นมากอดตัวไว้ เปลือกตาสวยค่อย ๆ ลืมขึ้นมา พร้อมกระพริบตาถี่เริ่มเพ่งมองไปรอบ ๆ ตัว "นี้ที่ไหน" จู่ ๆ หญิงสาวที่สลบอยู่หน้ารถเมื่อครู่นี้ ก็เอ่ยขึ้นมา พายุจึงรีบจอดรถเข้าข้างทาง "นายเป็นใคร จะพาฉันไปไหน นายลักพาตัวฉันมาเหรอ " สญามนกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก เมื่อตื่นมาก็เจอชายแปลกหน้า และยังอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ "เดี๋ยว เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันขับรถของดี ๆ อยู่ ๆ คุณก็มายืนเป็นลมขวางหน้ารถ" "อะไรนะ" หญิงสาวพยายามนึก "ดีนะที่ฉันขับไม่เร็วไม่งั้นเหยียบเละไปแล้ว" "ฉันเป็นลมอยู่หน้ารถนาย" "ใช่ เรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น เลยจะพาไปโรงพยาบาลนี้ไง แล้วเธอบาดเจ็บตรงไหนไหม" สญามนยังคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เธอเริ่มสำรวจร่างกายตนเอง ก็พบว่าไม่มีตรงไหนที่รู้สึกเจ็บ "ฉันไม่เป็นไร" เธอตอบเขาออกไปเริ่มมองสำรวจรถคันนี้แต่ เพราะมันมืดมากแล้วธอจึงมองไม่เห็นไม่ชัดเท่าไรนัก "ถ้าไม่เป็นไรแล้วจะให้ฉันไปไปส่งที่ไหน" "ที่วัดป่าก็ได้ค่ะ พอดีฉันมางานประจำปีที่วัดกับเพื่อน" "งานประจำปี ? " "ใช่ค่ะคืนนี้มีรำวง" "ห่ะ?? รำวง"
สญามน ข้ามเวลา บทที่ 1 วัดป่า
วันที่ 6 กันยายน 2566วัดป่าเอี๊ยด !! "เฮ้ย อะไรว่ะ" เสียงเบรครถอย่างกระทันหันพร้อมร้องอุทานออกมา เมื่อจู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่ง ปรากฎตัวอยู่หน้ารถของพายุ ชายหนุ่มที่กำลังจะเดินทางออกจากวัดป่าแห่งนี้ ดีที่ที่นี่เป็นบริเวณวัด เขาจึงไม่ได้ขับรถเร็วมากนัก จึงเบรคได้ทัน ชายหนุ่มจึงเปิดประตูรถลงมาขายาว ๆ ของเขารีบก้าวมายังหน้ารถยนต์คันหรูภาพเบื้องหน้าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนสลบอยู่ติดกับหน้ารถเขาพอดี ถ้าใครมาเห็นก็คงคิดว่าเขาต้องเป็นคนขับรถชนเธอแน่ ๆ เเต่เขาก็มั่นใจว่าตนเองนั้นไม่ได้ชนโดนตัวเธอสักนิด ชายหนุ่มจึงรีบไปประคองตัวเธอคนนั้นขึ้นมา"เธอ เธอ นี้ เธอ " พายุเอ่ยเรียกหญิงสาวซ้ำ ๆ แต่เธอก็ไม่ตอบสนองใด ๆ เขามองสำรวจร่างกายเธอรายละเอียด ไม่พบบาดแผลสักนิด รอยฟกช้ำก็ไม่มี พายุมองไปรอบ ถนนลาดยางเส้นเล็ก ๆ บริเวณหลังวัดนี้ สองข้างทางเรียงรายไปด้วยต้นลั่นทมดอกสีขาว ๆ ร่วงโรยส่งกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของมันอบอวลฟุ้งอยู่ในบรรยากาศ ที่บัดนี้เริ่มมืดสลัด ชายหนุ่มหันกลับมาที่หญิงสาว พยายามเรียกเธออีกหลายครั้งแต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม"หรือหัวกระแทก เลือดก็ไม่มี" พายุพึมพำออกมาและจับศีรษะเธอดู"ยังไงก็ต้อง
Anda juga akan menyukai
สงครามรักในเงามืด
มูมูมิ403 Dibacaอาณาจักรรักอสรพิษ l THE BEAST X SERPENT
ฮอฮัน350 Dibacaวันสิ้นโลกของผม
816823 Dibacaภารกิจนางร้ายในเกมจีบหนุ่ม ทำไมมันเฮงซวยขนาดนี้
ฝากรักไว้ที่ปลายฟ้า508 Dibacaหลินหลินกับระบบมิติผันผวน
หลินหลินสาวน้อยนักผจญภัย9.0K Dibacaข้ามีระบบปลูกผักวิเศษ
อันเข่อซิง1.2K Dibacaทะลุยุคพร้อมมิติห้างระดับโลก ภาค 1
อตวสัตถา688 Dibacaฉันไม่ใช่นางเอกไร้เดียงสา
hikki383 Dibaca
