LOGINShare
ปฐมบท3
Last Updated:
2025-08-29 14:55:50ปฐมบท ตอนที่3 สวมรอย
จวนเสนาบดีซ่ง แสงอาทิตย์ยามอัสดงสาดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง กลิ่นชาอุ่นลอยกรุ่น ซ่งเหยียนเอ๋อร์นั่งพิงพนักเก้าอี้ อ่านตำราด้วยใบหน้าอารมณ์ดี มือเรียวยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างแผ่วเบา ไม่นาน เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังใกล้เข้ามา พร้อมกับเสียงใส ๆ ของชิงอี สาวใช้คนสนิท “คุณหนู! คุณหนูเจ้าค่ะ!” ซ่งเหยียนเอ๋อร์ละสายตาจากตำรา วางหนังสือลงบนโต๊ะ ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “มีอะไรชิงอี… แล้วไหนผลไม้เชื่อมของข้า” ชิงอีวิ่งมาหยุดยืนอยู่ข้าง ๆ นาง หอบหายใจเล็กน้อยแต่สีหน้ายังแฝงด้วยความร้อนรน “เจิ้ง… เจิ้งอันอ๋องเจ้าค่ะ” “อืม? เจิ้งอันอ๋องทำไมหรือ?” “เขาบาดเจ็บหนัก ตอนนี้พักอยู่กับคุณหนูรอง… ที่เรือนร้างฮวาซิ่วเจ้าค่ะ” คำพูดของชิงอีทำเอาซ่งเหยียนเอ๋อร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ นางรีบลุกขึ้นยืน ชุดผ้าแพรสีเขียวอ่อนสะบัดไหวตามแรงขยับ แววตานางเต็มไปด้วยความเป็นห่วง “แล้วเขาเป็นเช่นไร ปลอดภัยหรือไม่…” ชิงอี พยักหน้าเบา ๆ สีหน้าครุ่นคิด ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา “ดูเหมือนจะปลอดภัยแล้วนะเจ้าค่ะ… แต่ชาย หญิง อยู่กัน สองต่อสองเช่นนี้… ท่านอ๋อง คงไม่เสียเปรียบคุณหนูรองหรอกหรือเจ้าคะ” ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันไปสบตากับสาวใช้ แววตาครุ่นคิด ริมฝีปากเม้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้น พร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ “แล้ว นางรู้ฐานะของ ท่านอ๋องหรือไม่?” ชิงอีส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนเอ่ย “บ่าวไม่แน่ใจเจ้าค่ะ แต่คิดว่ายังไม่รู้นะเจ้าค่ะ” ซ่งเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ มือเล็กรินชาใส่ถ้วยก่อนจะยกขึ้นจิบ แววตาครุ่นคิด “หากข้าเป็นคนช่วยชีวิตเขา สิ่งที่จะทูลขอแน่นอนว่าย่อมได้อยู่แล้ว…” ชิงอีมองคุณหนูของตนด้วยแววตาเข้าใจสิ่งที่นางกำลังจะสื่อ “คุณหนูนี่ ท่านคิดจะ… คุณหนูรองจะยอมหรือเจ้าคะ” ซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าสบตาชิงอี เผยรอยยิ้มบาง แล้วจ้องมองถ้วยชาในมือ “หากนางไม่ยอม… แล้วจะทำเช่นใดได้ เพราะข้าเองก็กำลังเก็บความลับของนางให้อยู่… สตรีเช่นนางไม่คู่ควรกับท่านอ๋อง” …… ณ เรือนร้างฮวาซิ่ว แสงแดดยามเช้าสาดผ่านบานหน้าต่างไม้เก่าเป็นลำ ฝุ่นบางเบาลอยในอากาศ ในบรรยากาศที่เงียบสงบ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ผลักประตูไม้ออก ก่อนจะก้าวเข้าไปด้านใน กลิ่นสมุนไพรลอยแตะปลายจมูก นางทอดสายตาไปยังบุรุษที่กำลังหลับไหลอยู่บนเตียง รอบดวงตาเขามีผ้าสีขาวพันรอบ นางค่อย ๆ เดินตรงเข้าไปหาเขา แล้วย่อตัวลงนั่งบนเตียงข้างกายเขา มือเล็กเอื้อมไปยังใบหน้าของเขา ปลายนิ้วนุ่มแตะสัมผัสแก้มเขาแผ่วเบา ความอุ่นใต้ฝ่ามือทำให้หัวใจนางเต้นรัว ดวงตาอ่อนลงพร้อมรอยยิ้มที่เผลอผุดขึ้นอย่างพึงพอใจ ทว่าก่อนที่นางจะได้ซึมซับสัมผัสนั้นนานพอ มือใหญ่กลับคว้าข้อมือของนางแน่น ความแรงที่ส่งผ่านปลายนิ้วทำให้นางสะดุ้ง รีบดึงมือกลับแต่ถูกยึดไว้แน่น เจิ้งอันอ๋องลืมตาใต้ผ้าปิดตา เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เจ้ามาแล้วหรือ” มือใหญ่ค่อย ๆ คลายออก นางรีบดึงมือกลับอย่างลนลาน พลางเปล่งเสียงเบา “อืม” ดวงตาของนางยังคงจับจ้องใบหน้าคม “เช่นนั้นเจ้าก็เริ่มเลย” คำพูดนั้นทำให้นางชะงัก ขยับถอยเล็กน้อย ดวงตาเบิกขึ้น “เริ่ม…?” เขาขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ “ทำไม ปกติทุกเช้า เจ้าต้องเช็ดตัวเปลี่ยนยาให้ข้า มิใช่หรือ? ถอดเสื้อสิ” “อ่อ…” นางพึมพำอย่างเข้าใจเคียงมองใบหน้าคมที่รอบดวงตาถูกผ้าพันไว้ มือเล็กยกขึ้นโบกมือเบา ๆ ใกล้ดวงตาเขาเพื่อทดสอบ แต่ไร้ปฏิกิริยาจากเขา นางถอนหายใจแผ่ว ก่อนจะขยับเข้าใกล้เขา มือเล็กสั่นเล็กน้อยเอื้อมไปปลดเสื้อเขาออกจากกาย ในความเงียบเสียงนั้น เสียงหัวใจของนางดังชัดเจนยิ่งกว่าลมที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ทุกครั้งที่ฝ่ามือสัมผัสผิวอุ่นและกล้ามเนื้อแน่นของเขา … จวนเสนาบดีซ่ง ณ เรือนของซ่งหว่านอี้ ประตูไม้สลักถูกผลักให้เปิดออก ซ่งหว่านอี้ย่างก้าวเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ครั้นเห็นกาน้ำชากับถ้วยชาที่วางอยู่บนโต๊ะกลางห้อง นางเดินตรงไปสะบัดมือปัดกาน้ำชาเพื่อระบายอารมณ์ทันที เพล้ง! เสียงดังสนั่น เศษถ้วยกระเด็นเกลื่อนพื้น น้ำชาหอมกรุ่นไหลนองเป็นทางบนพื้นห้อง ถิงหลันสาวใช้คนสนิทก้าวตามเข้ามา รีบปิดประตูลงอย่างแน่นหนาเพื่อกันเสียงเล็ดลอดออกไป ก่อนจะก้าวตรงเข้าไปใกล้ “คุณหนูใหญ่ทำเกินไปนัก บุรุษผู้นั้นเป็นท่านที่ช่วยไว้ เหตุใดนางจึงกล้ามาชุบมือเปิบ แถมยังข่มขู่ท่านอีก!” ซ่งหว่านอี้ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ ดวงตาคมกริบหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยด้วยเสียงขุนเคือง “ซ่งเหยียนเอ๋อร์…” ถิงหลันเดินอ้อมไปหลังฉากกั้น จัดชาชุดใหม่แล้วก้าวออกมาวางลงบนโต๊ะ รินชาลงในถ้วยชาอย่างแผ่วเบา นางยกถ้วยชามาวางตรงหน้าซ่งหว่านอี้ ก่อนจะเอ่ยเสียงกดต่ำ “ในเมื่อ คุณหนูใหญ่หลงใหลบุรุษผู้นั้นมาก เหตุใดเราไม่ช่วยให้นางได้แต่งกับเขาอย่างเปิดเผยเล่าเจ้าคะ? บ่าวว่า… เขาอาจเป็นโจรป่าหรืออย่างมากก็อาจเป็นแค่จอมยุทธ์พเนจร… หากท่านเสนาบดีรู้เข้าคงไม่ยอมรับและอาจขับนางออกจากจวนเสียด้วยซ้ำ” ซ่งหว่านอี้รับถ้วยมาจิบเบา ๆ พลันดวงตาคมหรี่ลงครุ่นคิด “แล้วนางจะไม่เปิดเผยความลับของข้าหรือ?” ถิงหลันยกยิ้มจางก่อนเอ่ย “ถึงครานั้น ต่อให้นางเอ่ยปาก ก็จะไม่มีผู้ใดเชื่อแล้วเจ้าค่ะ” เสียงลมพัดม่านบางพลิ้วไหว ซ่งหว่านอี้ก้มหน้าลง พยักหน้าช้า ๆ พร้อมแววตาที่เริ่มมีประกายเยือกเย็น …. ฝากติดตามเรื่องใหม่ด้วยนะคะ🙏🥰 และฝากกดเข้าชั้นเวลาไรท์อัพนิยาย จะได้ไม่พลาดตอนใหม่กันนะ ฝากกดหัวใจ❤️ให้ไรท์ด้วยนะ
Latest chapter
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่24
ตอนที่ 24 ซ่งหว่านอี้แสงอาทิตย์ยามสนธยาสาดลอดหน้าต่างไม้เก่าจนเกิดแสงสีทองตกกระทบลงบนใบหน้าของ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกับหานอี้ถูกมัดแน่นไว้กับเสาไม้ ร่างกายอ่อนแรงไร้เรี่ยวแรงหานอี้ที่เพิ่งได้สติก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ สูดลมหายใจแผ่วเบา ก่อนเปล่งเสียงเรียกด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“พี่เหยียนเอ๋อร์… ”ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมองเด็กชายข้างกายแล้วกล่าวอย่างอ่อนโยน หากน้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยว“ไม่ต้องกลัว… ท่านอ๋องต้องมาช่วยเราแน่”หานอี้พยักหน้าเบา ๆ ในขณะนั้น ซ่งหว่านอี้ที่ยืนอยู่ข้างหลัง หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างดูแคลนไม่ใยดีซ่งเหยียนเอ๋อร์หันมาทางนาง ดวงตาเต็มไปด้วยความชิงชัง“ซ่งหว่านอี้… เจ้าคิดจะทำสิ่งใดกันแน่!”ซ่งหว่านอี้มิได้ตอบในทันที หากยกมีดเล่มเล็กขึ้น ปลายนิ้วเรียวลูบคมมีดช้า ๆ ใบหน้าราบเรียบ แววตาแฝงไปด้วยความอำมหิต นางก้าวอ้อมมายืนตรงหน้าของทั้งสองหานอี้จ้องมองนาง เอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย“แล้วพี่ชายข้าล่ะ… หานมู่ เขาอยู่ที่ใด!”ซ่งหว่านอี้คลี่ยิ้มจาง สีหน้าเย็นชาจนน่าสะพรึง“หานมู่หรือ”นางพึมพำชื่อออกมา ก่อนจะหัวเราะราวคนเสียสติ ก่อนจ
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่23
ตอนที่23 กลับเมืองหลวง จวนเจิ้งอันอ๋องณ สวนหลังจวน ดอกโบตั๋นผลิบานละลานตา สีชมพูแดงอร่ามราวเนรมิตขึ้นจากภาพวาด ซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม โดยมีชิงอีสาวใช้คนสนิทติดตามไม่ห่าง นางเดินตรงไปยังศาลาไม้กลางสวน ภายในศาลานั้นมีเด็กชายผู้หนึ่งนั่งอยู่ เขาก้มหน้าก้มตา วาดภาพอยู่บนแผ่นกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจซ่งเหยียนเอ๋อร์ก้าวไปหยุดยืนอยู่ข้างตัวเขาครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งลงเบื้องหน้า มองภาพที่ค่อย ๆ ปรากฏเป็นเค้าโครงใบหน้าใครบางคน นางจึงเอ่ยถามเสียงเรียบ“เจ้ากำลังวาดรูปผู้ใดอยู่หรือ”ชิงอีที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก้าวเข้ามายกกาน้ำชาขึ้นรินน้ำชาลงใส่ถ้วยชาใบเล็ก แล้ววางถ้วยชานั้นอย่างนุ่มนวลลงเบื้องหน้าซ่งเหยียนเอ๋อร์หานอี้เงยหน้า ตอบอย่างตั้งใจ“ข้ากำลังวาดรูปพี่ชายข้า… ข้ามาอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว แต่ยังหาเขาไม่พบ ข้าคิดว่าถ้าวาดรูปเขาออกมาชัด ๆ เวลาออกตามหาอาจง่ายขึ้นกว่าเดิม”ซ่งเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าเบา ๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ“อืม”หานอี้วางพู่กันลง ก่อนจะหยิบภาพขึ้นยื่นให้ ซ่งเหยียนเอ๋อร์ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว“พี่เหยียนเอ๋อร์ ท่านลองดูหน่อย… คุ้นหรือไม่”ซ่งเหยียนเอ
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่22
ตอนที่ 22 ทำลายโรคระบาดเจิ้งอันอ๋องก้าวเข้าสู่โรงหมอ โดยมีเจ้าเมืองต้าเฉิง หมอหลวงหยางซุน และทหารองค์รักษ์อีกสามนายติดตามมาด้วยเมื่อก้าวล่วงถึงประตูด้านใน กลิ่นอสมุนไพรขมปร่าก็ลอยมาแตะจมูก ผู้ป่วยต่างต่อแถวยาวเพื่อรอลงอ่างน้ำยาสมุนไพรต้ม ชาวบ้านต่างช่วยกันยกถังยาสมุนไพรและตัดแจกจ่ายแก่ผู้ป่วยอย่างขะมักเขม้นซ่งเหยียนเอ๋อร์ซึ่งกำลังนั่งเขียนใบสั่งยาอยู่ที่โต๊ะไม้ เงยหน้ามาเห็นพระสวามีของตนก็ยกมือเล็กขึ้นโบกเบา ๆ ดวงหน้ายิ้มระเรื่อ“ท่านอ๋อง”เจิ้งอันอ๋องได้ยินเสียงนั้นจึงหันไป ดวงตาจับจ้องไปยังใบหน้างามที่กำลังยิ้มแย้มของชายาตน แล้วก้าวตรงไปหานาง เพียงไม่นานร่างสูงของเขาก็ก้าวมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้านางซ่งเหยียนเอ๋อร์ส่งยิ้มบางให้พลางยื่นใบสั่งยาที่เขียนมาใหม่ให้แก่เขา“ท่านดูสิ… ตำรับยาใหม่นี้ ใช้ได้ผลดีทีเดียว”กล่าวจบ นางหันไปมองเด็กชายด้านข้างที่กำลังแยกสมุนไพร เจิ้งอันอ๋องเหลือบสายตามองตามสายตาของนางก่อนจะเอ่ยถามเสียงเรียบ“เขาเป็นใคร?”“หานอี้”นางตอบพร้อมยิ้มแย้มเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อ“ท่านนั่งลงก่อนเถิด”เจิ้งอันอ๋องจึงนั่งลงเบื้องหน้านาง ซ่งเหยียนเอ๋อร์หันไปสบสาย
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่21
ตอนที่ 21 ยาแก้รถม้าค่อย ๆ ชะลอล้อ ก่อนจะหยุดนิ่งตรงหน้าป้ายไม้เก่า ที่เขียนตัวอักษรด้วยหมึกสีดำ โรงหมอเมืองต้าเฉิงซ่งเหยียนเอ๋อร์แหวกผ้าม่านก้าวลงจากรถม้า ชิงอีรีบก้าวมารับประคองร่างบางของคุณหนูของตนหานอี้ก้าวตามมาชิดด้านหลัง ดวงตากลมโตของเด็กชายกวาดมองรอบ ๆ อย่างสนใจทันทีที่ก้าวล่วงเข้าประตูไม้เก่า กลิ่นสมุนไพรต้มปนกลิ่นเหงื่อชื้นก็โถมเข้าโสตประสาท เหล่าชาวบ้านนอนเรียงรายบนฟูกฟาง บ้างตัวร้อนจัดจนใบหน้าแดงก่ำ บ้างไอหอบจนหน้าเขียวคล้ำหมอหลวงในชุดผ้าฝ้ายสีหม่นและหมอชาวบ้านในเสื้อผ้าซีดสีเก่า ต่างถือถ้วยยาสมุนไพรเดินส่งให้ผู้ป่วยทีละคน เสียงกระซิบปลอบโยนและเสียงช้อนกระทบถ้วยดังแทรกอยู่ในความวุ่นวายหานอี้กวาดตามองภาพเบื้องหน้าครู่หนึ่ง ก่อนจะหยุดก้าว มือเล็กดึงชายแขนเสื้อซ่งเหยียนเอ๋อร์เอาไว้ เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า“พี่เหยียนเอ๋อร์… นี่คือโรคไข้พิษจากแมลง”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ชะงักฝีเท้าลง หันมามองด้วยแววตาสงสัยเด็กชายพยักหน้าช้า ๆ เพื่อย้ำความแน่ใจ“เจ้ารู้จักหรือ”นางเอ่ยถาม“อืม รู้จักสิ ข้าเคยเห็นในตำราของท่านแม่”“แม่!”ซ่งเหยียนเอ๋อร์ย้ำด้วยใบหน้าแปลกใจ ก่อนจะเ
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่20
ตอนที่ 20 โรคระบาดยามซวีจวนเจ้าเมืองต้าเฉิงบานประตูไม้ถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา เจิ้งอันอ๋องก้าวเข้ามาในห้องของชายาตน กลิ่นหอมอ่อน ๆ โชยมาตามสายลมเย็น ภาพเบื้องหน้าคือ ร่างบางของซ่งเหยียนเอ๋อร์ กำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ข้างตัวมีตระกร้าไม้เล็กบรรจุผ้าผืนเล็กจำนวนหนึ่งไว้อย่างเป็นระเบียบเขาขยับปิดประตู ก่อนจะก้าวตรงไปหาร่างของนาง เขาหยุดยืนเคียงข้าง ยื่นมือใหญ่หยิบผืนผ้าที่ค้างอยู่ในมือเล็กของนางออกอย่างแผ่วเบา ไออุ่นจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ร่างบางค่อย ๆ ขยับ ลืมตาขึ้นอย่างงุนงงซ่งเหยียนเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองเงาร่างสูงใหญ่ข้างกายตน แสงตะเกียงสะท้อนให้เห็นใบหน้าคมชัดของเขา นางเอ่ยเสียงเรียบแต่แฝงไปด้วยความอุ่นใจ“ท่านอ๋อง… ”นางค่อย ๆ นั่งตัวตรง เก็บผ้าผืนเล็กที่ยังวางอยู่บนโต๊ะใส่ในตระกร้าอย่างเรียบร้อยเจิ้งอันอ๋องยกผ้าในมือขึ้น ทอดมองก่อนจะเอ่ยถาม“นี่คืออะไร”ซ่งเหยียนเอ๋อร์มองเขา แววตาครุ่นคิดว่าจะอธิบายอย่างไร เพราะในชาติก่อน ที่นางติดโรคระบาดและได้หมอเทวดาหานซิ่วอิงช่วยไว้ หมอเทวดาผู้นั้นส่วมผ้าปิดครึ่งหน้านี้ไว้เพื่อป้องกันเชื้อโรคนางหยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมาผูกที่ใบหน้าตนเอง แล้
สตรีร้ายกาจผู้นี้จะขอคืนท่านให้นาง ตอนที่19
ตอนที่19 เมืองต้าเฉิง สายลมอ่อนพัดแผ่ว กระทบผิวกายบอบบางของซ่งเหยียนเอ๋อร์ ผู้ยังหลับอยู่บนรถม้า เสียงล้อบดกับพื้นและแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ทำให้นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สายตาแลรอบด้วยความฉงนทันใดนั้น ม่านประตูรถม้าก็ถูกเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”น้ำเสียงใสของชิงอีสาวใช้คนสนิทดังขึ้นซ่งเหยียนเอ๋อร์เพียงมองนาง ก่อนจะยกมือเล็กขึ้นปัดม่านหน้าต่างรถม้าออก แล้วทอดสายตาออกไปสำรวจทิวทัศน์ด้านนอก เห็นเรือนชาวบ้านเรียงรายเงียบสงบ มีเพียงไม่กี่คนที่ยังเดินผ่านไปมา ร้านค้าต่างก็ปิดประตูแน่นนางหันกลับมาถามสาวใช้ของตน“ท่านอ๋องเล่า?”ชิงอีขยับเข้ามานั่งเคียงข้าง แล้วยื่นห่อผ้าในมือซึ่งอุ่นด้วยกลิ่นซาลาเปาให้คุณหนูของตน ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเอ่ยขึ้น“บ่าวก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ ท่านอ๋องเพียงแต่ให้บ่าวพาท่านกลับมาพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ”นางพยักหน้ารับ ก่อนจะเอ่ยถามอีก“ที่นี่… คือเมืองต้าเฉิงหรือ?”“ใช่เจ้าค่ะ… เมืองนี้มีผู้ติดโรคระบาดเยอะมากเลยเจ้าค่ะ”ชิงอีตอบเสียงแผ่วซ่งเหยียนเอ๋อร์พยักหน้าตอบ แล้วหยิบซาลาเปาขึ้นมากัดคำหนึ่ง ก่อนจะหยิบอีกลูกขึ้นแล้วยื่นให้ชิ
You may also like
ทาสราคะองค์ชายใบ้
บ้านเขมปัณณ์13.6K viewsทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน118.4K viewsข้าน่ะหรือสตรีน่ารังเกียจแห่งต้าหยวน
ชาไทยเย็น16.9K viewsพระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก
ชาไทยเย็น38.4K viewsสตรีหม้ายนางนี้ข้าจะเกี้ยวเอง
องค์หญิงโนเนม3.9K viewsสอนรักพยัคฆ์หน้าตาย
ชาไทยเย็น3.0K viewsเล่ห์รักดอกมู่ตาน
องค์หญิงโนเนม442 viewsท่านแม่ทัพ จะเป็นพ่อเลี้ยงข้าหรือสามีข้ากันแน่
l3oonm@4.9K views
