บทที่ 2 เกิดใหม่ทั้งทีรันทดยิ่งนัก

เกือบค่อนคืนที่แม่นมหยางและซือลี่ร่ำไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจ ร่างของลั่วหนิงฮวายังคงนอนอยู่บนเตียง เนื้อกายของนางยังคงอุ่นราวกับยังไม่ได้เสียชีวิต แม้ใบหน้าสวยซีดเผือดลงไปไม่น้อย แต่ทว่ามิอาจทำให้ความงามของนางลดลงไปได้เลยแม้แต่น้อย

"แม่นม ข้าจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้คุณหนู ฮือ" 

"เจ้าไปเถิด" 

แต่ทว่าซือลี่ยังไม่ทันจะก้าวเดินออกไป นางก็หันไปพบกับร่างของลั่วหนิงฮวาที่ดีดตัวลุกขึ้นมานั่งบนที่นอนเสียก่อน 

"ผะ ผี คุณหนู!!!"

ซือลี่กรีดร้องออกมาสุดเสียงจนแม่นมหยางที่นั่งเหม่อลอยสะดุ้งตัวโยน 

ภาพที่นางเห็นคือลั่วหนิงฮวาลุกขึ้นมานั่งตัวตรง ใบหน้าของนางเรียบเฉยอีกทั้งยังไร้สีเลือด ริมฝีปากขาวซีด ดวงตาที่เรียบเฉยจ้องมองแม่นมหยางและซือลี่อย่างไร้แวว 

"อ๊า อย่าหลอกบ่าวเลยเจ้าค่ะคุณหนู!!!"

แม่นมหยางและซือลี่ขยับไปนั่งกอดกันที่มุมห้อง ด้านลั่วหนิงฮวาที่เพิ่งจะตั้งสติได้ จึงหันไปมองโดยรอบคราหนึ่ง ก่อนจะมองมาที่แม่นมหยางและซือลี่อีกครา

ภาพที่นางค่อย ๆ หันหน้ามาช้า ๆ ทำให้แม่นมหยางและซือลี่แทบจะหยุดหายใจ 

คุณหนูช่างน่ากลัวยิ่งนัก!!! 

"อ๊าาาาาา!!! ผี คุณหนู!!!"

ซือลี่ตะโกนจนสุดเสียง ลั่วหนิงฮวาถึงกับขมวดคิ้วมุ่น นางพยายามตั้งสติ ก่อนจะทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาให้ชัด ๆ 

นางขับรถตกน้ำแล้วก็ตาย หลังจากนั้นก็ได้พบกับผีสาวที่พุ่งเข้ามาหานาง จากนั้นนางก็ตื่นมาอยู่ที่นี่ 

ที่ไหนวะ?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย!!! 

เดี๋ยวก่อนใครเป็นผี? 

ลั่วหนิงฮวาก้มลงมองร่างกายของตนเอง ยามนี้นางสวมชุดสีเขียวไม้ไผ่บางเบาเฉกเช่นเดียวกับสตรีผีนางนั้น 

ภาพความทรงจำของร่างเดิมหมุนวนปรากฏขึ้นมาอีกครา ในห้วงความคิดของลั่วหนิงฮวา ยามนี้นางจึงได้สติชัดเจน 

นางย้อนเวลามาอยู่ในร่างของ ลั่วหนิงฮวา สตรีที่มีใบหน้าและชื่อคล้ายกับนางไม่มีผิดแม้แต่ตัวอักษรเดียว อีกทั้งยังมีชีวิตรันทดอย่างน่าอนาถ 

เจ้า แก้แค้นให้ข้าด้วย!!!

เสียงพูดของลั่วหนิงฮวาคนเก่ายังวนเวียนอยู่ในความคิดของนาง ลั่วหนิงฮวาหลับตาลงก่อนจะสบถออกมาอย่างสุดจะทน 

"ให้มีชีวิตอีกรอบ ทำไมเฮงซวยแบบนี้วะ!!!"

แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินคำพูดแปลกประหลาดจากปากของนายตนก็หันมามองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะตั้งสติขึ้นมาได้ 

คุณหนูยังไม่ตายหรือ!!!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นแม่นมหยางและซือลี่จึงรีบวิ่งเข้าไปกอดลั่วหนิงฮวาพร้อมกับร้องไห้โฮออกมาทันที 

ลั่วหนิงฮวาไม่ได้ต่อต้านใดใด ความรู้สึกของร่างเดิมบอกกับนางว่า สตรีชราและสตรีน้อยนางนี้หวังดีกับนางยิ่งนัก 

ลั่วหนิงฮวาถอนหายใจออกมาอย่างคนปลงไม่ตก จะให้ทำเช่นใดได้เล่า ในเมื่อมันเป็นเช่นนี้ไปแล้ว คงทำได้เพียงยอมรับชะตากรรม แล้วค่อย ๆ คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากสภาพทุเรศนี่ให้ได้

"แม่นม ข้าหิวแล้ว" 

ลั่วหนิงฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้า ร่างกายนี่อ่อนแอเกินไป คงต้องเพิ่มกำลังเสียหน่อย จะปล่อยให้ร่างกายอ่อนแอเช่นนี้ต่อไปคงจะไม่ดีเท่าใดนัก

แม่นมหยางและซือลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็รีบลุกขึ้นไปหาอาหารมาให้นางกินทันที 

ผ่านไปครู่หนึ่งถ้วยชามอาหารก็มาถึง

อาหารตรงหน้าทำให้ลั่วหนิงฮวาอยากกลั้นใจตายอีกรอบ 

ข้าวต้มเกลือ?

แม่นมหยางที่เห็นสีหน้าของลั่วหนิงฮวาไม่สู้ดีเท่าใดนัก จึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"เอ่อ คุณหนู บ่าวมิได้นำงานปักไปขายจึงมีให้กินเพียงเท่านี้ เอ่อ..." 

"ช่างเถิด!!! ข้ากินได้ แต่ชามนี้มันน้อยไป เอามาหมดหม้อเลย" 

แม่นมหยางที่ได้ยินเช่นนั้นจึงรีบหันขวับไปมองลั่วหนิง ฮวาทันที 

แต่ไหนแต่ไรมาคุณหนูมักจะกินน้อยมาโดยตลอด 

ลั่วหนิงฮวารับรู้ได้ถึงสายตาของแม่นมหยางจึงหันไปมองนางทันที 

"ข้ากินเยอะไม่ดีหรือ?" 

"ดีเจ้าค่ะ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ ซือลี่ดูแลคุณหนูด้วย!!!'

"เจ้าค่ะ"

ไม่นานนักข้าวต้มเกลือก็หมดหม้อเพราะลั่วหนิงฮวากินเข้าไปด้วยความหิวโหย นางเรอออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนจะครุ่นคิดในใจ 

กินประทังชีวิตไปก่อนเถิด ดีกว่าต้องตายอีกรอบ!!! 

ลั่วหนิงฮวาล้มตัวลงนอนเอาแรงอีกครั้ง ก่อนจะคิดถึงช่วงชีวิตในชาติภพก่อน 

แม้นางจะเป็นลูกสาวตระกูลร่ำรวย แต่กลับเป็นคนที่ไม่ถือตน กินง่ายอยู่ง่าย อีกทั้งยังเก่งกาจฉลาดหลักแหลม วิชาการต่อสู้ก็เรียนมาครบ เพราะเป็นลูกสาวคนโตเพียงคนเดียว พ่อแม่จึงส่งนางไปเรียนรู้ทุกอย่าง นางจึงค่อนข้างเข้าใจการใช้ชีวิตกว่าผู้หญิงในวัยเดียวกันมากนัก

เฮ้อ! คิดแล้วจะได้สิ่งใดขึ้นมากันเล่า ยามนี้สิ่งที่นางจะต้องทำ ก็คือรักษาร่างกายนี้ให้แข็งแรง และหาทางกลับไปยังจวนตระกูลลั่ว เพื่อแก้แค้นให้สตรีผีนางนั้นตามที่สัญญากันเอาไว้ เผื่อว่านางจะได้มีหนทางกลับโลกปัจจุบันสักวันหนึ่ง

เหตุใดนางจึงยอมตกลงน่ะหรือ ก็เพราะยามนี้ร่างนี้เป็นของนางแล้ว และนางจะไม่ยอมลำบากเป็นแน่ 

ลั่วหนิงฮวารู้สึกปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย นางจึงหลับตาลง ยามนี้อากาศค่อนข้างหนาว แต่ทว่าลั่วหนิงฮวากลับชื่นชอบยิ่งนัก แม้ร่างนี้จะอ่อนแอไปบ้าง แต่อีกไม่นานคงจะปรับชินกับนางได้