บทที่ 1 สร้อยข้อมือหยกต้นเรื่อง

เมืองหลวงหยางโจว

รัชศกเหลียน ปีที่40

สายลมแห่งเหมันต์ฤดูพัดพาความหนาวเย็นผ่านม่านหมอกอย่างไม่หยุดหย่อน ในเรือนโกโรโกโสหลังหนึ่ง ปรากฏร่างของสตรีน้อยบอบบางนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางงดงามหวานล้ำ แต่ทว่ากลับซีดเผือดเพราะพิษไข้ นางป่วยหนักติดต่อกันเช่นนี้มาร่วมหลายวันแล้ว 

"ฮืออ คุณหนูของบ่าว"

"มะ แม่นมหยาง ขะ ข้า ข้า หนาว"

เสียงแหบพร่าฟังดูเหมือนแทบจะไร้เรี่ยวแรงของหญิงสาว ทำให้แม่นมหยางปวดใจยิ่งนัก ในใจพลางสาปแช่งก่นด่าสตรีจากตระกูลชุยผู้นั้นที่บังอาจมารังแกคุณหนูของนาง

นับตั้งแต่ฮูหยินคนก่อนสิ้นไป ชะตาชีวิตของคุณหนูก็ตกที่นั่งลำบากอย่างน่าเวทนา ช่วงชีวิตในตระกูลลั่วดิ่งลงสู่ความตกต่ำ ท่านโหวผู้เป็นบิดาแต่งภรรยาคนใหม่จากตระกูลชุยเข้ามาเป็นฮูหยินใหญ่ ยามนั้นคุณหนูอายุเพียงแปดขวบปี ยามอยู่ต่อหน้าท่านโหว สตรีชั่วร้ายนางนั้นเสแสร้งว่ารักใคร่ดูแลคุณหนูเป็นอย่างดี แต่ลับหลังกลับทุบตีด่าทอคุณหนูราวกับทาส คุณหนูมีชีวิตย่ำแย่เสียยิ่งกว่าสาวใช้ในจวนเสียอีก ยิ่งนางให้กำเนิดบุตรสาวยิ่งไปกันใหญ่ คุณหนูของนางแทบจะไร้ตัวตนในจวนตระกูลลั่วไปเสียด้วยซ้ำ

ลั่วหนิงฮวาค่อย ๆ ลืมตามองไปยังด้านนอกหน้าต่าง หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เมื่อได้มองหิมะเหล่านั้น นางรู้สึกโศกเศร้าและหม่นหมองยิ่งนัก

ตั้งแต่ท่านแม่จากไป นางก็ถูกแม่เลี้ยงใจร้ายทุบตีด่าทอไม่เว้นวัน เมื่อเติบโตอายุครบสิบสี่ปีก็ถูก ชุยหยวน หลานชายที่ ชุยอี้เหนียงนำมาเลี้ยงดูในจวนด้วย คอยรังแกและพยายามเข้าหานาง เพื่อจะทำลายความบริสุทธิ์ในวัยสาวของนาง หวังให้นางอับอาย

และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ชุยอี้เหนียงส่งนางมาที่บ้านสวนชนบทด้วยเหตุผลว่านางป่วยหนัก เป็นโรคที่รักษาไม่หาย และ จัดการให้ ลั่วซูซู บุตรสาวของตนหมั้นหมายกับชินอ๋องแทนนางเสีย

ชุยอี้เหนียงอำมหิตยิ่งนัก นางกรอกยาพิษใส่ปากของลั่วหนิงฮวาอย่างใจดำ โชคดีที่แม่นมหยางหายาถอนพิษมาทันเวลา แต่ทว่าแม้จะแก้พิษในกายได้ แต่ผลข้างเคียงก็คือ ทำให้ใบหน้าของลั่วหนิงฮวาเป็นอัมพาต นางมิสามารถแสดงสีหน้าใดใดได้อีก

นางเป็นคู่หมั้นกับโจวเหวินกวง ชินอ๋องแห่งหยางโจว เขากับนางหมั้นหมายกันเพราะฮ่องเต้ทรงเห็นว่านางเหมาะสมกับเขา ด้วยเพราะฐานะคุณหนูใหญ่ในจวนโหวและบิดาของนางก็จงรักภักดีต่อราชสำนักมาโดยตลอด นางจึงได้หมั้นหมายกับเขา แต่ทว่าเขากลับชมชอบลั่วซูซูมากกว่านาง ด้วยเพราะนางอ่อนแอและไม่ประสา อีกทั้งเมื่อท่านแม่ตายจากไปนางก็ไร้อำนาจในตระกูลลั่ว สุดท้ายแล้วเขาจึงถอนหมั้นนางอย่างไร้ความปรานีด้วยเหตุผลว่านางล้มป่วยไม่เป็นมงคล มิอาจจะรับนางเป็นพระชายาได้

ยิ่งคิดถึงเรื่องราวที่น่าเวทนาของตนเอง ลั่วหนิงฮวาก็ทำได้เพียงยิ้มเยาะตนเองอย่างน่าอนาถใจ นางช่างโง่เขลายิ่งนัก มิคิดสู้คน ยามนี้ยังใกล้ตายอีกด้วย

นางไม่สามารถทนความหนาวเย็นได้เลยแม้แต่น้อย หากต้องพบเจอกับความหนาว ร่างกายของนางจะทรุดหนักและล้มป่วยเหมือนเช่นในยามนี้

ลั่วหนิงฮวาหลับตาลงช้า ๆ น้ำตาหยดใสไหลรินลงมามิขาดสาย นางจับสร้อยข้อมือหยกที่ท่านแม่มอบให้ก่อนตายเอาไว้แล้วหลับตาลงพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วงลงไปเรื่อย ๆ 

ลาก่อนโลกใบนี้ที่แสนโหดร้าย

"คุณหนู!!! คุณหนู ฮืออออ!!!"

แม่นมหยางที่เห็นว่าเจ้านายของตนไร้การตอบสนอง อีกทั้งยังไร้ลมหายใจไปแล้ว ก็กู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด คุณหนูสิ้นใจแล้ว!!!

ลั่วหนิงฮวามีบ่าวไพร่ตามมาเพียงสองคน คือ แม่นม หยางและซือลี่ สาวใช้น้อยที่ติดตามนางออกมาด้วยกัน 

"แม่นมเจ้าคะ!!! คุณหนู!!!"

"คุณหนูสิ้นแล้ว ฮืออออ!!!" 

ท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยปราย มีเพียงเสียงร่ำไห้ไม่ขาดสายออกมาจากเรือนหลังนั้น ไร้ซึ่งผู้คนสนใจ ไร้ซึ่งผู้ใดเหลียวแล 

กวางโจว ปี 2022 

"อาหนิง คืนนี้เธอจะไม่นอนกับฉันจริง ๆ เหรอ?"

ลั่วหนิงฮวาหันไปมองเพื่อนสาวอีกคนที่เมามายไม่ต่างจากเธอพร้อมกับยิ้มตาหยี 

"ไม่ละ ดูสภาพเธอสิ กลับไหวใช่มั้ย?" 

"ไหว พ่อส่งคนมารอรับฉันแล้ว" 

"งั้นฉันกลับก่อนนะ" 

"ขับรถดีดีนะ" 

"อืม" 

ลั่วหนิงฮวาพยักหน้า ก่อนจะเดินตรงไปที่รถของตนเองและขับออกมาทันที 

ระหว่างทางเธอรู้สึกว่าตนเองหน้ามืดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กว่าจะรู้สึกตัวอีกที รถหรูของเธอก็พุ่งทะยานตกลงมาจากสะพานเสียแล้ว 

ลั่วหนิงฮวา ลูกสาวคนโตของตระกูลลั่ว นักธุรกิจผู้ร่ำรวยมหาศาล ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตกสะพานและเสียชีวิตทันที 

"นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย!!!"

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองผู้คนที่กำลังยกร่างของตนเองขึ้นมาจากน้ำ ดวงตาคู่สวยพลันหม่นแสงลง 

นี่เราตายแล้วจริงหรือ? ทำไมถึงเร็วแบบนี้? 

"แม่นาง" 

ลั่วหนิงฮวาได้ยินเสียงพูดของผู้หญิงลอยมาตามลม เมื่อหันกลับไปมองจึงได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีใบหน้าเหมือนเธอราวกับคนคนเดียวกัน ลั่วหนิงฮวายกมือขึ้นปิดปากตน พลางจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าที่มีใบหน้างดงามแต่ทว่าแฝงเอาไว้ด้วยความโศกเศร้า เคียดแค้น ชิงชัง นางสวมชุดสีเขียวอ่อนไม้ไผ่ทั้งชุด ดวงตาคู่สวยจ้องมองเธออย่างไร้แวว ก่อนจะค่อย ๆ เดินตรงเข้ามา 

นั่นมัน ผี!!! 

"แม่นาง" 

"อย่าเข้ามา!!!"

"แม่นาง ข้ากับเจ้ามีชะตาเดียวกัน สร้อยข้อมือหยกของเจ้าทำให้เราได้มาพบกัน"

ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นก็ก้มลงมองสร้อยข้อมือหยกสีเขียวที่นางสวมเอาไว้คราหนึ่ง นี่เป็นของตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นเลยนะ

"แม่นาง!!! เจ้าจงแก้แค้นให้ข้าด้วย แก้แค้นให้ข้าด้วย ฮืออออ!!!" 

เสียงร้องไห้ที่แสนโหยหวนทำให้ลั่วหนิงฮวารู้สึกขนลุกขนชัน เธอมีความสามารถเห็นผีได้ มันเป็นความสามารถที่เธอไม่ต้องการเลยด้วยซ้ำ 

"แม่นาง!!!"

"นี่เธอ!!!"

"แม่นาง!!! ได้โปรดแก้แค้นให้ข้าด้วยเถิด!!!"

"อ๊าส์!!!"