บทที่ 3 จับปลางานถนัด

เกือบหนึ่งคืนเต็มที่ลั่วหนิงฮวานอนพักเอาแรง ยามตื่นเช้ามาในอีกวันหนึ่ง นางก็รู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเป็นอย่างมาก

แม่นมหยางนำยาต้มที่มีรสชาติขมมาให้นางดื่ม ลั่วหนิง ฮวาพยายามกลั้นใจกลืนยาถ้วยนั้นลงคอไปอย่างยากลำบากและสิ่งหนึ่งที่ทำให้นางรู้สึกเวทนาตนเองยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ 

นางเพิ่งรู้ว่าร่างนี้มีใบหน้าเป็นอัมพาตเพราะถูกวางยาพิษ ไม่ว่านางจะหัวเราะ ดีใจ ร้องไห้ ก็มีเพียงหน้าเดียวเท่านั้น นั่นก็คือใบหน้าเรียบเฉยไร้ซึ่งอารมณ์ใดใด 

มารดามันเถอะ!!! อย่างกับเพิ่งฉีดโบท็อกมาใหม่ ๆ 

เอ๊ะ? อะไร ถอก ถอก นะ? 

ช่างเถิด! 

ลั่วหนิงฮวาไล่ความคิดบ้าบอนี่ออกจากหัว แล้วจึงเดินออกมาจากนอกเรือนเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ ยามนี้สีหน้าของนางดีขึ้นมากแล้ว นางเดินออกมาสำรวจสถานที่ภายนอก ก่อนจะหรี่ตาจ้องมองลำธารสายน้ำใสเบื้องหน้า ฉับพลันแววตาคู่สวยก็ทอประกาย 

ในน้ำมีปลา 

ลั่วหนิงฮวายกยิ้มที่มุมปาก แต่เพราะใบหน้าของนางตายด้านไปแล้ว ยามยิ้มจึงเหมือนคนกำลังแสยะยิ้มในขณะที่สีหน้านิ่งเฉย

บัดซบ!!! รู้สึกน่าเกลียดอะไรเช่นนี้ 

"คุณหนูจะทำสิ่งใดหรือเจ้าคะ" 

ซือลี่กำลังจะนำผ้าออกมาซัก แต่กลับเห็นลั่วหนิงฮวากำลังใช้มีดเหลาไม้ให้เป็นปลายแหลม นางจึงรีบวิ่งเข้าไปถามทันที ลั่วหนิงฮวาเอ่ยตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้ามามองซือลี่เลยแม้แต่น้อย 

"ข้าจะจับปลา" 

"จับปลา!!!"

ซือลี่รู้สึกตื่นตระหนกยิ่งนัก คุณหนูน่ะหรือจะมีความสามารถจับปลาได้ นางบอบบางยิ่งกว่าอะไรเสียอีก 

ลั่วหนิงฮวาไม่ได้ใส่ใจสายตาของซือลี่ที่มองมาเท่าใดนัก นางถือไม้ปลายแหลมเดินไปที่แม่น้ำ ก่อนจะยกชายกระโปรงขึ้นสูง ดวงตาคู่สวยที่แสนจะเย็นชาจ้องมองไปยังใต้ผืนน้ำเบื้องหน้า ก่อนจะใช้ไม้ปักลงไปใต้ผิวน้ำ ฉับพลันก็ยกขึ้นมา ปรากฏว่ามีปลาตัวใหญ่ติดไม้มาด้วย ซือลี่ที่เห็นเช่นนั้นก็ตบมือดีใจยกใหญ่  

ลั่วหนิงฮวารู้สึกพึงพอใจไม่น้อย แต่ไหนแต่ไรมานางชอบท่องเที่ยวในป่า วิชาเอาตัวรอดนางก็มีไม่น้อย เรื่องเพียงเท่านี้ไม่น่าตื่นเต้นสำหรับนางเท่าใดนัก 

"ซือลี่ เจ้าไปบอกแม่นมหยางให้นำถาดมาใส่ปลาพวกนี้เร็วเข้า" 

"เจ้าค่ะ!!!"

ซือลี่วิ่งออกไปแล้ว ยามนี้จึงเหลือเพียงลั่วหนิงฮวาที่ยืนมองปลาหลายสิบตัวที่นางจับมาได้บนพื้นหญ้า 

ฮิ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ 

เสียงหัวเราะเย็นเยียบของใครบางคนลอยมาตามสายลม ลั่วหนิงฮวาที่ได้ยินเช่นนั้นแม้จะนึกสงสัย แต่ทว่าใบหน้ายังคงเรียบเฉย 

"ฮิ ๆ ๆ ๆ ๆ เจ้าเห็นข้าใช่หรือไม่?"

อยู่ ๆ ก็ปรากฏร่างของสตรีผีนางหนึ่งตรงหน้าของลั่วหนิง ฮวา ใบหน้าของมันซีดขาว ไม่มีดวงตาสีดำมีเพียงตาสีขาวโพลน มันแสยะยิ้มให้ลั่วหนิงฮวาราวกับต้องการจะหลอกหลอนให้นางตกใจ แล้วจึงแลบลิ้นยาว ๆ ออกมาตรงหน้านาง

ลั่วหนิงฮวาถอนหายใจออกมาคราหนึ่ง นางเจอผีแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน จากแรกเริ่มเดิมทีที่หวาดกลัวจนจิตตก ยามนี้กลับมิสนใจเสียแล้ว 

"มีเรื่องอันใดหรือ?"

ผีสาวชะงักไปคราหนึ่ง ก่อนจะมองลั่วหนิงฮวาด้วยสายตาครุ่นคิด 

"เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?"

ลั่วหนิงฮวาปรายตามองผีตนนั้นอย่างเบื่อหน่าย

"ผีอย่างเจ้าข้าเห็นจนชินตาแล้ว กรุณาเก็บลิ้นของเจ้าเสีย น่าขยะแขยงที่สุดแล้วไสหัวไปไกล ๆ ข้าเสีย อย่ามารบกวนข้า มิเช่นนั้นข้าจะตัดลิ้นเจ้าออกมาทิ้งเสีย!!!" 

"แม่นาง" 

"อย่าให้ข้าโมโห!!!"

ข้าโมโหข้าวิ่งนะ!!!

ผีสาวสะดุ้งตกใจจนตัวโยน ให้ตายเถิด แทนที่สตรีน้อยนางนี้จะกลัวผี กลับเป็นผีที่กลัวนางแทน 

"ข้าเพียงเห็นว่าเจ้ามองเห็นข้าจึงแวะมาทักทาย" 

"ไสหัวไป! ข้าไม่ชอบคบผีเป็นเพื่อน" 

"ก็ได้ ก็ได้ ข้าอยู่แถว ๆ นี้ หากเจ้าต้องการ..." 

"ไม่ต้องการ" 

ลั่วหนิงฮวาจ้องมองผีตนนั้นด้วยความเย็นชา ผีสาวไม่กล้าโต้เถียงกับนางอีกจึงหายไปโดยเร็ว 

แม่นมหยางที่เดินเข้ามาพร้อมกับภาชนะใส่ปลา เมื่อมองเห็นปลาตรงหน้าก็ตกใจไม่น้อย

คุณหนูของนางจับปลาเป็นตั้งแต่เมื่อใดกัน? 

"คุณหนู ข้างนอกอากาศหนาวยิ่งนัก เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะเจ้าคะ" 

"แม่นมหยางมิต้องเป็นกังวล ข้าชอบอากาศหนาวยิ่งนัก" 

"เอ๋?" 

แม่นมหยางจ้องมองลั่วหนิงฮวาด้วยความสงสัย คุณหนูของนางตั้งแต่ฟื้นคืนมาก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ดูเย็นชาและเข้าถึงยากกว่าแต่ก่อนเสียอีก 

ลั่วหนิงฮวามิชอบถูกผู้ใดจ้องมองเช่นนี้ จึงรีบเอ่ยขึ้นมาทันที 

"แม่นมไม่ต้องสงสัยสิ่งใด รู้เพียงแค่ว่านับจากวันนี้ไป ข้าคือลั่วหนิงฮวาคนใหม่ ใครที่มันคิดจะรังแกข้า ข้าจะเอาคืนให้สาสม" 

แม่นมหยางที่ได้ยินเช่นนั้น ดวงตาชราก็เอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา คุณหนูโตแล้ว คุณหนูของนางเติบโตรู้ความแล้วจริง ๆ สินะ

ลั่วหนิงฮวาจัดการให้แม่นมหยางและซือลี่หั่นปลาเป็นชิ้น ๆ ตามที่นางสอน แล้วแบ่งเก็บไว้กินส่วนหนึ่ง อีกส่วนหนึ่งนางจะนำไปขายที่ตลาดเพื่อแลกเป็นอีแปะประทังชีวิต 

อดทนไว้ก่อนเถิดลั่วหนิงฮวา อีกไม่นานเจ้าจะต้องสบาย ข้าจะต้องทวงทุกอย่างที่สมควรเป็นของเจ้าคืนมาให้หมด