๔ สตรีบำเรอ

หลีหลงเว่ยเป็นบุรุษหล่อคมคายผู้หนึ่งซ้ำยังเป็นแม่ทัพกล้า มีร่างกายแข็งแกร่งประดุจเหล็กกล้าและยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจิตใจล้วนต้องสงบนิ่งตามด้วย ทว่าในยามนี้เองสุรารสหวานที่ได้ดูดดื่มจากสตรีตรงหน้ากับทำให้ร่างกายเขาร้อนรุ่มหลงใหลจนไม่อยากผละตัวออกห่าง

เห็นได้ชัดแล้วว่านางกำลังเคลิบเคลิ้มไม่ปฏิเสธ

ถึงแม้ในคราแรกลู่อันจะตกใจที่เขาฉกฉวยโอกาสแต่หากสังเกตจากนัยน์คมกริบคู่นั้นแล้ว นางจึงค่อย ๆ ดึงตัวออกห่างทันทีซ้ำยังหลยสายตาไม่กล้ามอง

“ท่าน…ท่านเมาแล้ว” น้ำเสียงแผ่วเบาพูดขึ้น

สำหรับหลีหลงเว่ยแล้วไม่ว่าจะฟังอย่างไรน้ำเสียงแหบพร่านี้จงใจยั่วเย้าชัด ๆ

รสหวานจากนางยังคละคลุ้งส่งกลิ่นหอมในปากของเขา

มุมปากหนาหยักยิ้มเยาะ หลีหลงเว่ยไม่ได้พูดอันใด เขาเอาแต่จดจ้องใบหน้าคนงามที่ขึ้นสีแดงจนเข้มด้วยสุราแรงที่หน้าดื่มไปหมดไหก่อนหน้านี้มิหนำซ้ำตอนนี้ยังคงดื่มต่ออีกไห

“ข้าคงเมามายไปแล้วจริง” หลีหลงเว่ยช้อนสายตามอง

เมื่อเห็นว่าแม่ทัพหนุ่มตั้งท่าลุกขึ้นจะเดินจากไป นางจึงคว้ามือเอาไว้ “อยู่เป็นเพื่อนข้าได้หรือไม่”

‘ระวังตัวเจ้าไว้ให้ดี คนพวกนี้ไม่สนว่าเจ้าจะเป็นคุณหนูจากบ้านไหน’ ถ้อยคำพูดนั้นยังคงดังก้องในหัวไม่จางหายไป

สายตากลมโตพลันกวาดมองทั่วบริเวณแล้วล้วนเต็มไปด้วยบุรุษฉกรรจ์มากมาย ซ้ำเมื่อสุราลงคอแล้วล้วนแปรเปลี่ยนให้ผู้คนกลายเป็นปีศาจตัวหนึ่งได้

หลีหลงเว่ยเหลียวมอง “…..”

“ข้ากลัวพวกคนเหล่านั้น” นัยน์ตาของนางสั่นระริก

ว่ากันตามตรงมีเพียงบุรุษตรงหน้าที่นางไว้ใจได้เท่านั้น

หลีหลงเว่ยกับหัวเราะเสียงเย็น “ข้าดูเป็นคนดีขณะนี้เพียงหรือไร” ภายในใจของเขาดูแคลนนางไม่น้อย…ผู้ที่สมควรหวาดกลัวคือเขา

แม้แต่คำพูดของนางก็ไม่อาจฉุดรั้งไว้ได้..

นางถูกทิ้งไว้อีกครั้งท่ามกลางผู้คนแปลกหน้ามากมาย สายตาได้แต่จ้องมองแผ่นหลังของหลีหลงเว่ยเดินจากไปหายลับเข้ากระโจม “ข้าเป็นเพียงแค่ท่านช่วยชีวิตไว้เท่านั้น” น้ำเสียงปนความน้อยใจ

นางอุดอู้อยู่ในกระโจมมาหลายวันแล้ว มิหนำซ้ำจูบเมื่อครู่ยังทำให้นางกระอักกระอ่วนไม่กล้าเผชิญหน้าเกรงจะทำให้อึดอัก

“เอาเถอะ! เดิมสุราอีกสักไห”

โชคดีนักบริเวณที่กำลังนั่งอยู่ถูกความมืดปกคลุมไม่น้อย เกรงว่าคงไม่มีผู้ใดทันสังเกตเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่แน่

ทว่าในช่วงเวลานั้นก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาของเหล่าทหารที่กำลังลอบมองท่านแม่ทัพและสตรีงามผู้นั้นด้วยความลุ้นระลึก ว่ากันตามตรง นางเป็นสตรีงามแต่เมื่อเป็นของของแม่ทัพหลีย่อมไม่กล้าแตะต้องผ

หลังจากนั้นไม่นานจู่ ๆ บรรยากาศพลันเงียบสงบลง เหล่าทหารต่างทยอยออกไปจนหลงเลือนเพียงไม่กี่คนเท่านั้น มิหนำซ้ำยามที่ลมหนาวพัดผ่านมาก็เย็นสะท้านไปทั่วร่าง

เห็นที่ว่านางคงถูกหลอกลวงซะแล้ว

สุราแรงไม่สามารถคลายหนาวได้เลย มิสู้การซุกตัวใต้ผ้านวมอุ่น ๆ สักผืน

ลู่อันลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลทุกย่างก้าวโซเซแทบจะล้มหน้าขมำลงกับพื้น นางใช้เวลาสักพักจึงเดินเข้ามาในกระโจมได้

สุราทั้งไหแรกและไหที่สองเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

นางกำลังรู้ปวดหัวตุบ ๆ อย่างจะล้มลงเตียงนอนเดี๋ยวนี้

กึก!

หลีหลงเว่ยเป็นอาศัยอยู่ในค่ายทหารมานับไม่ล้วนซ้ำยังได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีต้องคอยระมัดระวังอยู่เสมอแม้แต่ยามข่มตาหลับนอนยังต้องตั้งสติปเอาไว้ให้ได้

จู่ ๆ พลันได้ยินเสียงฝีเท้าเหนึ่งเดินอุกอาจเข้ามา

“ข้าหนาว!”

“เหตุใดถึงหนาวเพียงนี้!”

ลู่อันหนาวสะบั้นจนปวดกระดูก ปากพรำพูไม่หยุด

ที่แท้ก็เป็นสตรีผู้นั้น!

หลีหลงเว่ยหยิบดาบสั้นจึงเก็บกลัยเข้าไปที่เดิม

ภายในกระโจมยามนี้มืดสนิท แม่ทัพหนุ่มมองไม่เห็นว่าสตรีผู้นั้นกำลังทำอันใดอยู่แต่เขากับได้ยินเมื่อสวบสาบของอาภรณ์และกลิ่นสุราที่เสมือนว่ากำลังเข้าใกล้เรื่อย ๆ

ลู่อันถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า นึกเวทนาตนเองที่ดื่มเมามายจนแทบไม่มีสติ

“มืดเพียงนี้เลย!” พอสุราออกฤทธิ์นางจึงกลายเป็นคนเมาที่พาลหาเรื่องไปทั่ว “ข้ามองไม่เห็นทาง!”

กว่าจะเดินลูบคลำตามทางมาถึงเตียงได้ก็เล่นเอานางถอนหายใจทอไปหลายครั้งหลายครา

เพียงชั่วพริบตาลู่อันจึงกระโดดคลานขึ้นเตียงไปทันที แต่แล้วกลับต้องสะดุ้งเพราะสะดุดกับร่างกายแข็งทื่อของคนผู้หนึ่งที่นอนขวางทางเอาไว้

ใบหน้าคนงามขมวดคิ้วมุ่นฉายความไม่พอใจทันที นางในตอนนี้กำบังกลายเป็นคนโง่งมไร้สมอง

“บัดซบเถอะ!” ลู่อันสถบออกมา

“บังอาจขวางทางงั้นหรือ!” ลู่อัน

หลีหลงเว่ยยังไม่หลับ เขายังคอยสังเกตการกระทำของกระต่ายน้อย “กำลังด่าข้าอยู่หรือไร”

!!!!

เขายังไม่หลับหรือ?

ลู่อันขมวดคิ้วมุ่นยังคงพยายามไปยังที่ของตนเอง

ยามที่สตรีบนร่างนุ่มนิ่มขยับเขยื้อนกายอาภรณ์ของนางและเขาต่างเสียดสีกันแนบชิดจนสัมผัสได้ถึงร่างอย่างร้อนรุ่ม หลีหลงเว่ยพลันสูดดมความหอมจากกลิ่นกายของนางอย่างไรเหตุผล “อยู่นิ่ง ๆ ก่อนข้าจะโมโห”

หลีหลงเว่ยพึงเข้าใจท่องแท้ว่าสตรีกลิ่นกายหอมดั่งดอกไม้

ทว่าลู่อันหรือจะฟัง…เมื่อเมาแล้วนางกลายเป็นคนดื้อดึง

“ข้าจะนอน” นางยืนกราด “หลีกไปซะ!”

หลีหลงเว่ยกัดฟันกรอด รพลันรู้สึกถึงคสามปวดหนึบของร่างกาย “เช่นนั้นก็นอนบนตัวข้า”

“ข้าจะนอนที่ของข้า” นางโวยวายไม่ยอม ร่างกายพลัน เกิดการบดเบียดเสียดสีร่างกายอีกครั้ง

สิ้นสุดความอดทน! เรือนร่างอรชรของนางถูกพลิกลงนอนราบกับเตียงด้วยความรวดเร็ว จากนั้นหลีหลงเว่ยจึงคร่อมนางไว้ไม่ให้ขยับหนี

เขาเองก็เป็นบุรุษหากใช่เศษก้อนกรวด

ลู่อันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อร่างกายกระแทกกับเตียงแข็ง ๆ นี้แม้จะถูกปูด้วยผ้านิ่ม ๆ กี่ชั้นก็ยังคงเจ็บอยู่ “ข้าเจ็บ!”

มุมปากหนาหยักยิ้ม ยามนางอยู่ใต้พันธะการของเขากลัยดูยั่วยวนไม่น้อย หลีหลงเว่ยเป็นแม่ทัพย่อมมีความอดทนแต่อาจไม่สามรถใช้ได้กับสตรีผู้นี้

ยามที่สายตาจ้องมองนางล้วนเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

ในตอนนี้เองลู่อันยังคงไม่รู้ตัวว่าอันตรายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เพียงใด นางยังคงเมามายเกิดกว่าจะมีสติคิดสิ่งใดได้

“ลู่อัน…” ร้ำเสียงแหบพร่าเป่ารดใบหูจนนางขนลุก

หลีหลงเว่ยอย่างเรียกขนานางซ้ำ ๆ

นางพลันกลอดตามองบนหาได้สนใจ “ข้าเจ็บไปทั้งร่างเลยหลีหลงเว่ย! ออกไปให้พ้น!”

“…..” หลีหลงเว่ย

ลู่อันต้องการซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนโต ยามที่สายลมพัดผ่านเล็ดลอดเข้ามาในกระโจมนั้นนางแทบจะแข็งแล้ว

ภายใต้ความมืดนั้นยากจะคาดเดาใบหน้าและสายตาคมกริบคู่นั้นได้ว่ากำลังมองนางด้วยความรู้สึกแบบใด นางพยายามขัดขืนจนเหนื่อยแล้ว “เช่นนั้นก็เอาผ้าห่มมาให้ข้า”

“เจ้าต้องการคลายหนาวเช่นนั้นหรือ” หลีหลงเว่ยย้อนถาม

เขากำลังตะล่อมไล่ต้อนกระต่ายน้อยให้ติดกับ…

ลู่อันพยักหน้าหงึก ๆ “หนาวยิ่งนัก”

“จะให้ข้าทำอย่างไรดี” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ถามอีกครั้ง

“เอาผ้านวมมาให้ข้าห่มคลายหนาวได้หรือไม่คุณชาย”

ดวงตาเมล็ดซิ่งเริ่มปรือขึ้นอย่างยากลำบาก นางเริ่มง่วงงุนต้านเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

จู่ ๆ หลีหลงเว่ยจึงเอ่ยขึ้น “เรียกข้าว่าหลีหลงเว่ยได้หรือไม่” หากได้ยินน้ำเสียงหวานครวญครางเรียดชื่อจะรู้สึกดีเพียงใดกัน

“หลีหลงเว่ย” นางตอบออกไปม่ทันได้คิดวหวังว่าจะได้เป็นอิสระนอนหลับสบาย

สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะฟังอย่างไรก็ดูจงใจยั่วยวนนัก

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าไม่จางหาย “ข้าจะมอบความอบอุ่นให้” หล่อหลงเว่ยอยากเชยชิมความหวานอีกครั้ง

“คุณชายใจดีนัก!”

ช่างเป็นกระต่ายน้อยที่ใสซื่อยิ่งนัก!