เข้าสู่ระบบแชร์
๕ ทาสเชลย
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-19 22:16:03ในยามราตรีที่มืดมิดท่ามกลางความเงียบสงบนั้น ค่ายทหารตั้งอยู่กลางหุบเขาที่เงียบสงัดจึงมีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้และเสียงหายใจของทหารที่หลับใหล กองทัพกบฏเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ทุกคนล้วนแต่งกายด้วยชุดสีดำกลมกลืนกับ ความมืด
คนพวกนี้ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ค่ายทหารด้วยท่าทีระมัดระวังไร้เสียงฝีเท้า ช่วงเวลาพักผ่อนของพวกเหล่าทหารถือเป็นโอกาส การกระทำของพวกกบฏเหล่านี้ไม่ต่างจากสุนัขลอบกัดแสนต่ำต้อยตัวหนึ่ง หากแต่เป็นการนำชัยชนะมาย่อมไม่เก็บมาใส่ใจ ค่ายทหารตอนนี้เงียบเชียบโดยไม่ทันได้สังเกตอันตรายที่เข้าใกล้ตัว พวกกบฏบุกรุกเข้ามาในค่ายเคลื่อนไวอย่งเงียบเชียบประหนึ่งภูตผี เมื่อลอบดูระยะหนึ่งแล้วว่าปลอดภัยสั่งการด้วยสัญญาณมือ ทหารกบฏแยกย้ายไปตามจุดต่างๆ ของค่ายทหาร เป้าหมายคือการโจมตีอีกฝ่ายโดยไม่ทันตั้งตัว ทันใดนั้นเองเหล่าคนพวกกบฏเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว บางคนขว้างปาหินใส่คบเพลิงดับไฟลง บางคนตัดเชือกที่ยึดกระโจมให้ล้มลง จนกระทั่งเสียงโลหะกระทบกันและเสียงโห่ร้องดังขึ้น ค่ายทหารรุกกระโจมของทหารอีกฝ่ายลงมือสังหารทันที ความสงบกลายเป็นความวุ่นวายชั่วพริบตา เหล่าพวกกบฏบุกเข้าไปในกระโจมกระโดดขึ้นที่นอนคว้าอาวุธเตรียมแทงอีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวจนสิ้นลมหายใจ ไม่มีโอก่สได้ร้องขอความช่วยเหลือ นายทหารหลายนายต่างตื่นจากห้วงฝันมิหนำซ้ำบางคนยังไม่ทันส่างเมาก็ถูกสังหารภายในพริบตา บรรยากาศเงียบสงบเมื่อครู่กลายเป็นคืนสังหารหมู่โดย ไร้ความปรานีทันที เสียงคมดาบต่อสู้กันอย่างโหดร้ายไร้ราวกับชีวิตของพวกคนเหล่านั้นเป็นเพียงเศษผัก เพียงชั่วพริบตาภายนอกกระโจมเต็มไปด้วยความโกลาหน เหล่าทหารในค่ายล้วนต่อสู้ฆ่าฟันกับพวกกบฏ หลีหลงเว่ยตื่นเต็มตาทันทีถึงแม้จะยังคงเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องบนเตียงก็ตาม สายตาของแม่ทัพหนุ่มเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดแผ่กลิ่นอายสังหาร “ท่านแม่ทัพ!” “แย่แล้ว!” จินหัวพุ่งตัวเข้ามาในกระโจมด้วยความรีบร้อน อาภรณ์ขององครักษ์หนุ่มไปด้วยเลือด !!!! “พวกสุนัขลอบกัด!” หลีหลงเว่ยกัดฟันกรอด “…..” จินหัวมองข้ามบุรุษตรงหน้าไป “ฆ่าทิ้วตัดหัวให้หมด!” น้ำเสียงทุ้มออกคำสั่ง องครักษ์หนุ่มไม่รู้จะตกใจอะไรดีระหว่างอาภรณ์ที่กระจัดกระจายเต็มพื้นรวมไปถึงแม่ทัพหนุ่มที่ท่อนบนเปลือยเปล่าและกลิ่นอายวสันต์ตลบอบอวลไปทั่ว จินหัวได้ดึงสายตากับมายังผู้เป็นนายตรงหน้า “ต้องเป็นเมียกบฏผู้นั้น!” สายตาขององครักษ์หนุ่มจ้องมองหลีหลงเว่ย “ไม่ว่าอย่างไรนางคือหนอนตัวใหญ่!” หากไม่ใช่นางแล้วจะเป็นผู้ใดกัน ในค่ำคืนที่ค่ายทหารมีการเฉลิมฉลองดื่มสุราจนเมามาย ไร้สติ หากไม่ใช่มีพวกนกสองหัวคายข่าวไปบอกพวกเดนกบฏนั้นแล้วจะเป็นอันใดไปได้ “เหอะ! ข้าไม่ไว้ใจนาง” จินหัวพูดขึ้นน้ำเสียงแข็งกร้าว จู่ ๆ หลีหลงเว่ยพูดขึ้น สายตาไม่ปรายไปมองนางแม้แต่สักเศษเสี้ยว “จับนางไปขังไว้กับพวกทาสเชลยส่งกลับเมื่อหลวง!” ก่อนจะคว้าหอกไว้ในมือเตรียมพร้อมสู้อีกครั้ง แต่หากว่าสตรีผู้นั้นเป็นกบฏจริง ๆ ก็ไม่สมควรมีชีวิตรอด “ท่านสมควรสังหารนางทิ้ง!” จินหัวเสนอ ถึงแม้จะเป็นสตรีของผู้เป็นนายก็ตามหากเป็นเมียกบฏล้วนสังหารทิ้งไม่เก็บไว้ หลีหลงเว่ยที่เดินออกไปแล้วหยุดชะงัก นางเป็นเมียกบฏหรือเมียผู้ใดหรือไม่ เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ ก่อนจะเหลียวหลังมอง “คำสั่งข้าเป็นเพียงแค่ลมปากแล้วอย่างงั้นหรือ” จินหัวรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับ” “ส่งนางไปวังหลวง! ส่วนเจ้าออกมาสังหารสุนัขพวกนี้ กับข้า!” คำสั่งของแม่ทัพหนุ่มย่อมเป็นประกาศิต แม้ผู้ใดจะข้องใจแต่บุรุษหนุ่มนั้นถือดีว่าคำสั่งของตนเด็ดขาดผู้ใดไม่เชื่อฟังล้วนแต่สังหารทิ้งเท่านั้น หลีหลงเว่ยไม่อาจเสียเวลาไปมากกว่าแล้ว กว่าขบวนกองทัพเล็ก ๆ นี้จะเดินทางถึงเมืองหลวงก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งเดือน ในที่สุดทหารเหล่านี้ก็เดินทางกลับมาถึงแคว้นเสียที เหล่าผู้คนที่พบเห็นหรือได้ยินข่าวคราวต่างมายืนรอต้อนรับตลอดเส้นทางทั้งสองข้างฝั่งพร้อมทั้งส่งเสียงโห่ร้องดีใจไม่ขาดสาย แม้ทหารกลุ่มนี้จะไม่ได้กลับมาพร้อมชัยชนะดั่งขบวนทหารเมื่อสองสามวัน แต่คนพวกนี้คือทหารกล้าเช่นกัน พวกชาวบ้านจึงพากันมาต้อนรับอย่างปลาบปลื้ม จนกระทั่งสุดท้ายขบวน… เหล่าสตรีที่มีชีวิตรอดล้วนแปดเปื้อนไม่ด้วยมลทิลที่ไม่มีวันลบเลือนออกไปได้ พวกนางต่างถูกตราหน้าว่าเชลยศึกทางสงคราม ว่ากันว่าสตรีเป็นสิ่งที่หายากกว่าทองคำในยามสงคราม สตรีเหล่านั้นคงสกปรกไม่สมควรยุ่งเกี่ยว เสื้อผ้าอาภรณ์สีซีดเซียวขาดรุ่ยร่าย ตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและเลือดที่แห้งติดผิวหนัง สองเท้าเปลือยเปล่าเหยียบย้ำตรงพื้นทุกพื้นจนเลือดซึมเหือดแห้งไปหมด ทหารกล้าแรมรอนมาตลอดทั้งทางไม่หยุดพักแต่ลืมไปแล้วหรือไรกัน พวกนางก็เป็นเพียงสตรีผู้หนึ่งเท่านั้นหาได้แข็งแกร่ง จากผู้รอดชีวิตต้องถูกตราหน้าว่าทาสเชลยแทน ลู่อันเหนื่อยล้าจนแทบหมดลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างกายที่ผอมซูบเดินโซซัดโซเซประหนึ่งร่างที่ไร้วิญญาณซ้ำใบหน้าคนงามยังซีดเซียว ริมฝีปากแห้งเหือดประหนึ่งซากศพ ถึงมีชีวิตอยู่ก็ไม่สู้ตาย นางในยามนี้เข้าใจประโยคนั้นอยากท่องแท้ ครั้งนั้นหากนางไม่ร้องขอชีวิตจากบุรุษผู้นั้น ปานนี้คงต้องตายโดยไม่ทรมานเฉกเช่นนี้แล้ว เมื่อพวกชาวบ้านเห็นสตรีเหล่านี้ต่างซุบซิบด่าทอเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ สายตาที่เหม่อมองพวกนางล้วนเต็มไปด้วยความรังเกียจแทบปิดไม่มิด “พวกนางบำเรอ!” “ชิ้ว! อย่าได้ใกล้ข้า!” “ชุบน้ำล้างตัวไหนเลยจะมองไม่ออกว่ามีมลทิล!” เสียงด่าทอเหยียดหยามดังสนั่นด้วยควาทเจ็บแสบ ไม่รู้ว่าพวกนางไปทำอันใดให้ถึงไม่โมโหโกรธมากเพียงนี้ นางในยามนี้ทั่วทั้งตัวถูกพันธะไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่ แม้จะเจ็บปวดไปหรือร้องของความเมตตาย่อมไร้ค่าเปล่าประโยชน์ และในตอนนี้เอง นางกำลังตกเป็นที่จ้องมองของสายตาผู้คนที่ต่างรุมประณาม “ข้าหาได้เป็นสตรีบำเรอของผู้ใด” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ย ลู่อันไม่อยากถูกตราหน้าเช่นนั้น ถึงแม้เหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นนางจะร้อนรุ่มอยู่ใต้พันธะของบุรุษผู้นั้นก็ตาม สุดท้ายนางก็ได้รู้ว่าจริงว่าหลีหลงเว่ยก็ไม่ต่างจากพวก เดนทหารชั่วที่ช่วยเหลือสตรีเพียงหวังผลตอบแทน ช่างเถอะ! นางจะถือว่าบุญคุณได้ตอบแทนแล้ว ตุบ! ตุบ! ตั่บ! เพียงชั่วพริบตาเดียวลู่อันพลันรู้สึกได้ถึงความเจ็บ เมื่อเงยหน้ามองดูแล้วนางกลับถูกพวกคนเหล่านั้นขว้างปากด้วยเศษผักเศษไข่ด้วยจิตใจต่ำทราม “ข้าก็เคยเป็นที่รักของครอบครัว..” “ไม่ว่าจะถ้อยคำด่าทอ..หรือโดนตีย่อมไม่เคยด้วย” ตุบ! พูดยังไม่ครึ่งคำนางก็ถูกข้าวของขว้างปาใส่อย่างไร้ความปรานีอีกครั้งราวกับว่านั้นไม่ใช่คนผู้หนึ่ง “หากข้าเป็นบุตรสาวของพวกท่าน..พวกท่านจะทำเช่นนี้กับข้าหรือไม่” ตุบ!! “เพ่ย! อย่าริอาจเอาบุตรสาวข้าไม่เทียบกับสตรีอย่างเจ้า” ลู่อันเสยาะยิ้มเหยียดหยาม”งั้นหรือ” วันนี้ร้อนระอุแทบแผดเผาให้มอดไหม้ยิ่งทำให้ร่างกายของพวกนางที่ถูกตราหน้าว่าเป็นทาสเชลยกลับยิ่งอ่อนแอหมดเรี่ยวแรงลดไปอีก อย่าว่าแต่อาหารที่ไม่ตกถึงท้องแม้แต่น้ำดื่มสักหยดก็ไม่มีวันได้ลิ้มรส ดวงตาของนางเริ่มพร่ามัว สถานการณ์ความโกลาหนวุ่นวายที่เกิดขึ้นในตอนนี้เริ่มเลือนรางเข้าไปทุกที ลู่อันรู้สึกว่านางไม่อาจอดทนฝืนต่อได้แล้ว เกรงว่าโชคชะตาที่อดสูน่าเวทนาของนางจะได้สิ้นสุดลงและสงบเสียที นางอยากจะพักแล้ว ปานนี้พ่อแม่และน้องคงรอนางอยู่
บทล่าสุด
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๑๔ ปรนนิบัติ
ยามเว่ย (13.00-15.00)หลีหลงเว่ยนั่งอยู่ศาลากลางน้ำบรรยากาศเงียบสงบมีสายลมโชยพัดผ่านมาเบา ๆ เย็นสบาย แม้สายตากำลังจับจ้องม้วนกระดาษในมือแต่จิตใจกับล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว“ว่าอย่างไรหลงเว่ย”“สตรีบรรณาการ” เขาเลิกคิ้วถามพร้อมกับเงยหน้ามองบุรุษตรงหน้าเชิงคำถามว่านี้คงไม่ผิดเพี้ยนกระมัง“เจ้าคิดจะทำอะไรฉีเซียว”ฮ่องเต้หนุ่มรู้สึกทำตัวไม่ถูกนัก “ใช่! สตรีต่างแคว้นบรรณาการสงบศึกทางสงคราม” ว่ากันตามตรงแล้วเขาเผยออกไปไม่หมดเมื่อหลายวันก่อนมีกีฎาฉบับหนึ่งถูกส่งมาทางตอนเหนือของแคว้น ฉีฮ่องเต้เพียงแค่เห็นภาพวาดหนึ่งส่งมาพอคลี่ออกมาดูแล้วสตรีผู้นั้นงดงามดังเทพธิดาใบหน้ารอยยิ้มเคลิ้มเคลิบเพ้อฝันไม่รู้ตัวมุมปากเหยียดยิ้ม “บัลลังก์ของเจ้าสั่นคลอนหรือไรกัน ฉีเซียวแต่นั่นช่างประไรไม่ว่าอย่างไรย่อมมีข้าแบกรับไว้” หลีหลงเว่ยเลือกหนทางนี้ตั้งแต่ช่วยเหลือซู่กั๋วกงฉีเซียวสังหารฮ่องเต้องค์ก่อนออกศึกทำสงครามปกป้องความมั่นคง“คิดว่าข้าปกป้องเจ้าไม่ได้แล้วหรือฉีเซียว”ประโยคของบุรุษตรงหน้าทำให้ฮ่องเต้หนุ่มทำตัวไม่ถูกนักเขาปรึกษาเพื่อชั่งน้ำหนักในใจแต่ไหนเลยจะเคว้งคว้างสับสนแทน สายตาเยือกเย็นจ้องมองส
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๑๓ ห้วงคะนึงหา
บรรยากาศในยามเช้าตรู่ พระอาทิตย์เริ่มสาดส่องแสง อ่อน ๆ ทะลุผ้าม่านที่พริ้วไสวตามสายลมพัดโชยมาอ่อน ๆ ร่างของคนผู้หนึ่งที่กำลังนอนหลับสบายบนเตียงเริ่มขยับตัวพลิกไปพลิกมาด้วยความรำคาญก่อนที่จะรู้สึกถึงความผิดแปลกลู่อันสะดุ้งตัวตื่นขึ้นเบิกตากว้างตกใจนางหนักเพียงนี้เลย!แรงกอดรัดแน่นช่วงท้องจนรู้สึกอึดอัดแทบหายใจไม่ออก!!!!นางหันหน้ามองซ้ายมองขวาก็จะพบเข้ากับใบหน้าหล่อ คมคายที่แนบชิดกายอยู่ ลู่อันสะดุ้งตกใจอีกครั้งจนต้องรีบผลักออกไม่ทันได้สังเกตให้แน่ชัดว่าเป็นผู้ใด“กรี๊ดดดด!!...” นางหวีดร้องโวยวายสุดเสียงหลีหลงเว่ยค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นช้า ๆ สายตาเต็มไปด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ ใบหน้าแฝงความเหนื่อยเต็มส่วน “หุบปากเจ้าหน่อยล่กอันข้ากำลังนอน”หลีหลงเว่ย!ลู่อันเบิกตากว้าด้วยความตกใจแทบขวัญผวาพอเห็นเสี้ยวใบหน้าหล่อ ๆ กระทบกับแสงแดดให้นางเห็นชัด ลู่อันกระจ่างแจ้งในใจทันทีแต่แล้วเหตุใดเขามาอยู่ในห้องของนาง..บนเตียงเดียวกัน มิหนำซ้ำประโยคแรกที่ปริปากขึ้นราวกับไม่มีอันใดแปลก“กับผีน่ะซิ!”นางลุกขึ้นจากเตียงด้วยความรวดเร็ว สถบคำหยาบคายออกมาด้วยตวามโมโห กลายเป็นว่าในตอนนี้นางตื่นเต็มทันทีหลีหลง
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๑๒ ความโหดร้าย
ข่าวลือเรื่องถูกโจรบุกปล้นระหว่างทางค้าขายสินค้ามีมายาวนานก่อนจะเกิดสงครามด้วยจนกระทั่งช่วงหนึ่งเดือนก่อนหน้านั้นกลับย่ำแย่ลงไปอีก ไม่ว่าจะกีฏาที่ส่งมาอยู่บ่อยครั้งจนเริ่มเกิดความรำคาญใจฉีฮ่องเต้จึงมอบหมายให้แม่ทัพกล้าอย่างหลีหลงเว่ย ลงมาปราบปรามให้สิ้นซากไม่มีที่ไปที่มาอย่างแน่ชัดมีเพียงข่าวลือเท่านั้น ซ้ำยังไม่พบรายละเอียดมากนัก นี่ไม่ต่างหาเข็มเล่มหนึ่งในทะเลหลีหลงเว่ยใช้เวลาเดินทางขึ้นไปตอนเหนือของแคว้นอยู่หลายวันแต่กลับไม่พบความผิดปกติใด ๆ ระหว่างทางทว่ายิ่งสถานการณ์ยิ่งปกติมากเท่าไหร่กับยิ่งเห็นหางที่โผล่ออกจนปิดไม่มิด ในเมื่อครั้งนี้เงียบเชียบเกินไปมิสู้แสดงตัวอย่างโจ้งแจ้งให้เป็นที่น่าจับตามองไม่ดีกว่าหรือภายหลังส่งจินหัวองครักษ์ข้างกายไปพบนายอำเภอของตำบลคราแรกไม่ยอมเปิดปากเอาแต่ข่มขู่บ่ายเบี่ยงเรื่องความอดทนเช่นนี้ไม่ยากเกินความสามารถของจินหัว บุรุษหนุ่มนำพักอยู่จวนนายอำเภอพูดจาหว่านล้อมอยู่นานถึงสองสามวันก่อนจะได้ความกลับมารายงานผู้เป็นนายนายอำเภอผู้นี้รับสินบนจากโจรป่าตัดสินโทษส่งเมืองหลวงตามคำบอกเล่าของนายอำเภอผู้นั้นแล้วโจรป่ามักดักรอปล้นอยู่บริเวณนี้ หลีหลงเว่ยซุ่
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๑๑ บุญคุณต้องตอบแทน
ลู่อันยังไม่เข้าใจกระจ่างแจ้งกับสถานการณ์ตรงหน้า นางกวาดสายตามองจวนหลังนี้มีขนาดใหญ่โตโอ่อ่าด้วยความตกตระลึงเกรงว่าคงร่ำรวยไม่น้อย และหากเทียบกับบ้านของนางเมื่อคราวก่อนแล้วล้วนเป็นบ้านของขอทานให้เมืองหลวงเท่านั้นพอนึกถึงเรื่องราวเช่นนั้นลู่อันพลันรู้สึกจุกออกจนขอบตาร้อนผ่าวอีกครั้งตอนนี้นางไม่มีบ้านให้กลับอีกแล้ว“นี่แม่บ้านอิ๋น” จินหัวปรายสายตามองสตรีข้างกายที่จิตใจล่องลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว พลางกระซิบกระซาบกับหญิงวัยกลางคนตรงหน้า “นางสติไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักแม่บ้านอิ๋น”แม่บ้านอิ๋นได้ยินเช่นนั้นจึงยกมือทาบอกตกใจ“ข้าไม่ได้หูหนวก” ลู่อันตั้งสติ หันขวับจ้องเขม่ง“เอาล่ะข้าไม่ได้มีเวลาว่างมาเล่นกับเจ้าทั้งวันนี้” จินหัว ทอดถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “แม่บ้านอิ๋นนี่คือลู่อัน”“…..” แม่บ้านอิ๋นโน้มศีรษะเล็กน้อย สายตาของนางกำลังจ้องมองสังเกตสตรีตรงหน้า ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มหรือรูปร่างอรชรเห็นส่วนโค้งส่วนเว้า…ทว่าคนผู้นี้หรือจะมาเป็นบ่าวรับใช้ได้แม่บ้านอิ๋นเผลอขมวดคิ้วมองอย่างมิไม่มิด“…..” นางมองด้วยความไม่เข้าใจ มีอะไรผิดแปลกหรือ?เขายังคงพูดไม่จบ “สาวเจ้า! นี่คือแม่บ้านอิ๋น”ลู่อันพยักเข้าใจแ
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๑๐ แม่ทัพหลีหัวแตก
ท่ามกลางบรรยากาศความเงียบสงบของศาลากลางน้ำ ฮ่องเต้หนุ่มนั่งอย่างสง่าผ่าเผย สายลมที่พักดโชยมาเบา ๆ พร้อมกับแสงแดดยามบ่ายที่สาดส่องกระทบใบหน้าของฉีฮ่องเต้ เมื่อมองดูจากระยะไกลแล้วความหล่อเหล่านั้นไม่ต่างจากเทพเซียนผู้หนึ่งม้วนกระดาษหลายม้วนถูกวางเรียงรายจนเต็มโต๊ะ ภายในนั้นมีคำกล่าวรายงานเต็มหนากระดาษด้วยตัวอักษรเล็ก ๆ ฉีฮ่องเต้มีใบหน้าตึงเตรียดหม่นหมองสามส่วนสายตาของฮ่องเต้หนุ่มกำลังจดจ้องอ่านแต่ระบรรทัดอย่างละเอียดถีถ้วน ภายในใจเกิดความเบื่อหน่ายในขณะเดียวกันนั้นฉีฮ่องเต้กำลังจดจ้องมองม้วนกระดาษอย่างไม่ลดละสายตา เสียงฝีเท้าของผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างแผ่วเบาและมั่นคงสายตาแข็งกร้าวของหลีหลงเว่ยยังคงจับจ้องที่คนผู้นั้น“ข้าตาบอดอยู่หรือไร” น้ำเสียงทุ้มพูดขึ้นดวงตาคมกริบของฮ่องเต้หนุ่มยังคงจับจ้องกีฏาไม่วางตาแต่ทว่ากับรับรู้และสัมผัสได้ว่าคนผู้นั้นหรือหลีหลงเว่ยสหายใน วัยเยาว์ “ไฉนข้าถึงได้กลิ่นสตรีกัน”หลีหลงเว่ยนิ่งเงียบไม่ปริปาก เขาก้มศีรีษะเคารพเล็กน้อยก่อนจะนั่งตรงหน้ากับฮ่องเต้หนุ่ม“…..”“ขันทีเสี่ยวมีสตรีย่างกายเข้ามาในตำหนักของข้างหรือ” ฉีฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นปรายสายตาไปตามขันที
สตรีหลังจวนของท่านแม่ทัพ ๙ ร่วมเตียงอีกครั้ง
เรียวแขนทั้งสองข้างนางถูกตราตรึงไว้เหนือศีรษะ เรือนร่างถูกคร่อมทับด้วยบุรุษตัวโตกว่า ลู่อันไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์ซ้ำซ่อนแน่“ปล่อยข้า!” นางโวยวายลู่อันพยายามดีดดิ้นให้เป็นอิสระแต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดหรือจะสู้แรงมหาศาลจากบุรุษซ้ำคนผู้นั้นยังเป็นแม่ทัพกล้า!พอยิ่งเห็นนางโวยวายเท่าไหร่ หลีหลงเว่ยยิ่งสนุกสนาม“ไร้ประโยชน์” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนิ่ง ๆลู่อันจ้องมองตาขวาง “ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”มุมปากหนาหยักยิ้ม “เจ้าเป็นเมียข้ามิใช่หรือ” หลีหลงเว่ยโน้มใบหน้าเข้าใกล้นางพลางสูดดมกลิ่นหอมจากกายอย่างลุ่มหลงโดยไม่รู้ตัวกลิ่นกายราวกับดอกไม้ผลิบาน“เช่นนั้นก็ทำหน้าที่ของเจ้าเสีย”ใบหน้าของนางขมวดคิ้วมุ่นทันที “ท่านเสียสติไปแล้ว!” ท่าทางของบุรุษตรงหน้าทำเอานางขนลุกซู่นางยอมแลกชีวิตหากต้องอยู่ใต้พันธะการอีกครั้ง!สายตาของแม่ทัพหนุ่มจับจ้องริมฝีปากอวบอิ่มของนางที่พร่ำโวยวายไม่หยุดก่อนจะค่อย ๆ ไล่ต่ำตามลำคอระหงษและหัวไหล่ขาวเนียนอึก!“อ่าาส์!..” ลู่อันสะดุ้งตกใจหลีหลงเว่ยฉ
บางทีคุณอาจจะชอบ
พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง
นางสาวซินหยู่153.9K viewsมเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว203.6K viewsทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง
จี้เวยเวย528.2K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน683.3K viewsทะลุมิติมาเลี้ยงเด็กแฝดในยุค 80 ให้เติบโต
วริษา3.3K viewsนางบำเรอใต้เงารัก
อิ่น เยว่799 viewsลิขิตรัก ตำหนักอ๋อง
ซูเมิ่ง 淑梦3.2K viewsภรรยาเก่าท่านแม่ทัพ
ปลายฝนต้นหนาว11.3K views
