๕ ทาสเชลย

ในยามราตรีที่มืดมิดท่ามกลางความเงียบสงบนั้น ค่ายทหารตั้งอยู่กลางหุบเขาที่เงียบสงัดจึงมีเพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้และเสียงหายใจของทหารที่หลับใหล กองทัพกบฏเคลื่อนไหวอย่างเงียบเชียบ ทุกคนล้วนแต่งกายด้วยชุดสีดำกลมกลืนกับ ความมืด

คนพวกนี้ค่อยๆ คืบคลานเข้ามาใกล้ค่ายทหารด้วยท่าทีระมัดระวังไร้เสียงฝีเท้า

ช่วงเวลาพักผ่อนของพวกเหล่าทหารถือเป็นโอกาส

การกระทำของพวกกบฏเหล่านี้ไม่ต่างจากสุนัขลอบกัดแสนต่ำต้อยตัวหนึ่ง หากแต่เป็นการนำชัยชนะมาย่อมไม่เก็บมาใส่ใจ

ค่ายทหารตอนนี้เงียบเชียบโดยไม่ทันได้สังเกตอันตรายที่เข้าใกล้ตัว พวกกบฏบุกรุกเข้ามาในค่ายเคลื่อนไวอย่งเงียบเชียบประหนึ่งภูตผี เมื่อลอบดูระยะหนึ่งแล้วว่าปลอดภัยสั่งการด้วยสัญญาณมือ ทหารกบฏแยกย้ายไปตามจุดต่างๆ ของค่ายทหาร

เป้าหมายคือการโจมตีอีกฝ่ายโดยไม่ทันตั้งตัว

ทันใดนั้นเองเหล่าคนพวกกบฏเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว บางคนขว้างปาหินใส่คบเพลิงดับไฟลง บางคนตัดเชือกที่ยึดกระโจมให้ล้มลง จนกระทั่งเสียงโลหะกระทบกันและเสียงโห่ร้องดังขึ้น ค่ายทหารรุกกระโจมของทหารอีกฝ่ายลงมือสังหารทันที

ความสงบกลายเป็นความวุ่นวายชั่วพริบตา

เหล่าพวกกบฏบุกเข้าไปในกระโจมกระโดดขึ้นที่นอนคว้าอาวุธเตรียมแทงอีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวจนสิ้นลมหายใจ ไม่มีโอก่สได้ร้องขอความช่วยเหลือ

นายทหารหลายนายต่างตื่นจากห้วงฝันมิหนำซ้ำบางคนยังไม่ทันส่างเมาก็ถูกสังหารภายในพริบตา

บรรยากาศเงียบสงบเมื่อครู่กลายเป็นคืนสังหารหมู่โดย ไร้ความปรานีทันที เสียงคมดาบต่อสู้กันอย่างโหดร้ายไร้ราวกับชีวิตของพวกคนเหล่านั้นเป็นเพียงเศษผัก

เพียงชั่วพริบตาภายนอกกระโจมเต็มไปด้วยความโกลาหน เหล่าทหารในค่ายล้วนต่อสู้ฆ่าฟันกับพวกกบฏ หลีหลงเว่ยตื่นเต็มตาทันทีถึงแม้จะยังคงเหน็ดเหนื่อยจากเรื่องบนเตียงก็ตาม สายตาของแม่ทัพหนุ่มเต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดแผ่กลิ่นอายสังหาร

“ท่านแม่ทัพ!”

“แย่แล้ว!”

จินหัวพุ่งตัวเข้ามาในกระโจมด้วยความรีบร้อน อาภรณ์ขององครักษ์หนุ่มไปด้วยเลือด

!!!!

“พวกสุนัขลอบกัด!” หลีหลงเว่ยกัดฟันกรอด

“…..” จินหัวมองข้ามบุรุษตรงหน้าไป

“ฆ่าทิ้วตัดหัวให้หมด!” น้ำเสียงทุ้มออกคำสั่ง

องครักษ์หนุ่มไม่รู้จะตกใจอะไรดีระหว่างอาภรณ์ที่กระจัดกระจายเต็มพื้นรวมไปถึงแม่ทัพหนุ่มที่ท่อนบนเปลือยเปล่าและกลิ่นอายวสันต์ตลบอบอวลไปทั่ว

จินหัวได้ดึงสายตากับมายังผู้เป็นนายตรงหน้า

“ต้องเป็นเมียกบฏผู้นั้น!” สายตาขององครักษ์หนุ่มจ้องมองหลีหลงเว่ย “ไม่ว่าอย่างไรนางคือหนอนตัวใหญ่!”

หากไม่ใช่นางแล้วจะเป็นผู้ใดกัน

ในค่ำคืนที่ค่ายทหารมีการเฉลิมฉลองดื่มสุราจนเมามาย ไร้สติ หากไม่ใช่มีพวกนกสองหัวคายข่าวไปบอกพวกเดนกบฏนั้นแล้วจะเป็นอันใดไปได้

“เหอะ! ข้าไม่ไว้ใจนาง” จินหัวพูดขึ้นน้ำเสียงแข็งกร้าว

จู่ ๆ หลีหลงเว่ยพูดขึ้น สายตาไม่ปรายไปมองนางแม้แต่สักเศษเสี้ยว “จับนางไปขังไว้กับพวกทาสเชลยส่งกลับเมื่อหลวง!” ก่อนจะคว้าหอกไว้ในมือเตรียมพร้อมสู้อีกครั้ง

แต่หากว่าสตรีผู้นั้นเป็นกบฏจริง ๆ ก็ไม่สมควรมีชีวิตรอด

“ท่านสมควรสังหารนางทิ้ง!” จินหัวเสนอ

ถึงแม้จะเป็นสตรีของผู้เป็นนายก็ตามหากเป็นเมียกบฏล้วนสังหารทิ้งไม่เก็บไว้

หลีหลงเว่ยที่เดินออกไปแล้วหยุดชะงัก

นางเป็นเมียกบฏหรือเมียผู้ใดหรือไม่ เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ

ก่อนจะเหลียวหลังมอง “คำสั่งข้าเป็นเพียงแค่ลมปากแล้วอย่างงั้นหรือ”

จินหัวรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่เช่นนั้นขอรับ”

“ส่งนางไปวังหลวง! ส่วนเจ้าออกมาสังหารสุนัขพวกนี้ กับข้า!”

คำสั่งของแม่ทัพหนุ่มย่อมเป็นประกาศิต แม้ผู้ใดจะข้องใจแต่บุรุษหนุ่มนั้นถือดีว่าคำสั่งของตนเด็ดขาดผู้ใดไม่เชื่อฟังล้วนแต่สังหารทิ้งเท่านั้น

หลีหลงเว่ยไม่อาจเสียเวลาไปมากกว่าแล้ว

กว่าขบวนกองทัพเล็ก ๆ นี้จะเดินทางถึงเมืองหลวงก็กินเวลาไปเกือบหนึ่งเดือน

ในที่สุดทหารเหล่านี้ก็เดินทางกลับมาถึงแคว้นเสียที เหล่าผู้คนที่พบเห็นหรือได้ยินข่าวคราวต่างมายืนรอต้อนรับตลอดเส้นทางทั้งสองข้างฝั่งพร้อมทั้งส่งเสียงโห่ร้องดีใจไม่ขาดสาย

แม้ทหารกลุ่มนี้จะไม่ได้กลับมาพร้อมชัยชนะดั่งขบวนทหารเมื่อสองสามวัน แต่คนพวกนี้คือทหารกล้าเช่นกัน

พวกชาวบ้านจึงพากันมาต้อนรับอย่างปลาบปลื้ม

จนกระทั่งสุดท้ายขบวน…

เหล่าสตรีที่มีชีวิตรอดล้วนแปดเปื้อนไม่ด้วยมลทิลที่ไม่มีวันลบเลือนออกไปได้ พวกนางต่างถูกตราหน้าว่าเชลยศึกทางสงคราม

ว่ากันว่าสตรีเป็นสิ่งที่หายากกว่าทองคำในยามสงคราม

สตรีเหล่านั้นคงสกปรกไม่สมควรยุ่งเกี่ยว

เสื้อผ้าอาภรณ์สีซีดเซียวขาดรุ่ยร่าย ตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยฝุ่นและเลือดที่แห้งติดผิวหนัง สองเท้าเปลือยเปล่าเหยียบย้ำตรงพื้นทุกพื้นจนเลือดซึมเหือดแห้งไปหมด

ทหารกล้าแรมรอนมาตลอดทั้งทางไม่หยุดพักแต่ลืมไปแล้วหรือไรกัน พวกนางก็เป็นเพียงสตรีผู้หนึ่งเท่านั้นหาได้แข็งแกร่ง

จากผู้รอดชีวิตต้องถูกตราหน้าว่าทาสเชลยแทน

ลู่อันเหนื่อยล้าจนแทบหมดลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ร่างกายที่ผอมซูบเดินโซซัดโซเซประหนึ่งร่างที่ไร้วิญญาณซ้ำใบหน้าคนงามยังซีดเซียว ริมฝีปากแห้งเหือดประหนึ่งซากศพ

ถึงมีชีวิตอยู่ก็ไม่สู้ตาย

นางในยามนี้เข้าใจประโยคนั้นอยากท่องแท้

ครั้งนั้นหากนางไม่ร้องขอชีวิตจากบุรุษผู้นั้น ปานนี้คงต้องตายโดยไม่ทรมานเฉกเช่นนี้แล้ว

เมื่อพวกชาวบ้านเห็นสตรีเหล่านี้ต่างซุบซิบด่าทอเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ สายตาที่เหม่อมองพวกนางล้วนเต็มไปด้วยความรังเกียจแทบปิดไม่มิด

“พวกนางบำเรอ!”

“ชิ้ว! อย่าได้ใกล้ข้า!”

“ชุบน้ำล้างตัวไหนเลยจะมองไม่ออกว่ามีมลทิล!”

เสียงด่าทอเหยียดหยามดังสนั่นด้วยควาทเจ็บแสบ ไม่รู้ว่าพวกนางไปทำอันใดให้ถึงไม่โมโหโกรธมากเพียงนี้

นางในยามนี้ทั่วทั้งตัวถูกพันธะไว้ด้วยเชือกเส้นใหญ่ แม้จะเจ็บปวดไปหรือร้องของความเมตตาย่อมไร้ค่าเปล่าประโยชน์

และในตอนนี้เอง นางกำลังตกเป็นที่จ้องมองของสายตาผู้คนที่ต่างรุมประณาม

“ข้าหาได้เป็นสตรีบำเรอของผู้ใด” น้ำเสียงแหบแห้งเอ่ย

ลู่อันไม่อยากถูกตราหน้าเช่นนั้น

ถึงแม้เหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นนางจะร้อนรุ่มอยู่ใต้พันธะของบุรุษผู้นั้นก็ตาม

สุดท้ายนางก็ได้รู้ว่าจริงว่าหลีหลงเว่ยก็ไม่ต่างจากพวก เดนทหารชั่วที่ช่วยเหลือสตรีเพียงหวังผลตอบแทน ช่างเถอะ! นางจะถือว่าบุญคุณได้ตอบแทนแล้ว

ตุบ!

ตุบ! ตั่บ!

เพียงชั่วพริบตาเดียวลู่อันพลันรู้สึกได้ถึงความเจ็บ เมื่อเงยหน้ามองดูแล้วนางกลับถูกพวกคนเหล่านั้นขว้างปากด้วยเศษผักเศษไข่ด้วยจิตใจต่ำทราม

“ข้าก็เคยเป็นที่รักของครอบครัว..”

“ไม่ว่าจะถ้อยคำด่าทอ..หรือโดนตีย่อมไม่เคยด้วย”

ตุบ!

พูดยังไม่ครึ่งคำนางก็ถูกข้าวของขว้างปาใส่อย่างไร้ความปรานีอีกครั้งราวกับว่านั้นไม่ใช่คนผู้หนึ่ง

“หากข้าเป็นบุตรสาวของพวกท่าน..พวกท่านจะทำเช่นนี้กับข้าหรือไม่”

ตุบ!!

“เพ่ย! อย่าริอาจเอาบุตรสาวข้าไม่เทียบกับสตรีอย่างเจ้า”

ลู่อันเสยาะยิ้มเหยียดหยาม”งั้นหรือ”

วันนี้ร้อนระอุแทบแผดเผาให้มอดไหม้ยิ่งทำให้ร่างกายของพวกนางที่ถูกตราหน้าว่าเป็นทาสเชลยกลับยิ่งอ่อนแอหมดเรี่ยวแรงลดไปอีก อย่าว่าแต่อาหารที่ไม่ตกถึงท้องแม้แต่น้ำดื่มสักหยดก็ไม่มีวันได้ลิ้มรส

ดวงตาของนางเริ่มพร่ามัว

สถานการณ์ความโกลาหนวุ่นวายที่เกิดขึ้นในตอนนี้เริ่มเลือนรางเข้าไปทุกที

ลู่อันรู้สึกว่านางไม่อาจอดทนฝืนต่อได้แล้ว

เกรงว่าโชคชะตาที่อดสูน่าเวทนาของนางจะได้สิ้นสุดลงและสงบเสียที

นางอยากจะพักแล้ว ปานนี้พ่อแม่และน้องคงรอนางอยู่