๓ หลีหลงเว่ย

ลู่อันได้ยินแล้วจึงตกตระลึงร่างกายแข็งทื่อไม่กระจ่างแจ้ง นัยน์ตากลมโตจดจ้องบุรุษตรงหน้าด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจสามส่วน “ข้า..ข้าคิดว่าท่านยังเป็นคนดีผู้หนึ่ง” น้ำเสียงหวานแฝงความผิดหวัง

เป็นนางที่หลงเชื่อคนง่ายไปหรือมองคนไม่ออกกันแน่

“เกรงว่าบาดแผลที่กำลังจะสมานคงแย่ลงขอรับ” เฟิ่งหมิงพูด เขาหาได้จะช่วยเหลือนางแต่ตอนนี้เขากำลังช่วยตนเองต่างหาก

เพียงแค่งานภายในค่ายทหารที่ต้องรักษาคนป่วยไม่เว้นวันก็วุ่นวายพอแล้วไหนเลยจะต้องสละเวลาพักผ่อนร่ำสุรามารักษาสตรีผู้นี้ไม่จบสิ้น

หลีหลงเว่ยหันขวับมอง “ออกไป!” น้ำเสียงทุ้มออกคำสั่ง

“……” เฟิ่งหมิงถอนหายใจ

ผู้มีฐานะต่ำกว่าหรือจะต่อรองได้

ในกระโจมหลังนี้จึงเหลือเพียงนางและบุรุษผู้หน้าเนื้อใจเสือเท่านั้น “ได้โปรดอย่าทำอันใดข้าเลย” ร้องวิงวอนของความเมตตาจากเขาอีกครั้ง

มุมปากหน้าหยักยิ้ม “ข้าไม่เคยบอกว่าตนเองเป็นคนดี”

หลีหลงเว่ยค่อย ๆ ก้าวเท้าตามสตรีตรงหน้าขณะที่นางกำลังเดินถอยหลังหนี “รู้หรือไม่ว่าข้าสังหารคนมานับไม่ถ้วนแล้ว” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาราวกับภาคภูมิใจ

ลู่อันส่ายหน้า ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินจิตใจอีกครั้ง

แม่ทัพหนุ่มหัวเราะเสียงเยือกเย็น

พรึ่บ!

เพียงพริบตาเดียวกันนั้น หลีหลงเว่ยพลันคว้าอาภรณ์ผืนหนึ่งจากหีบผ้าโยนใส่สตรีตรงหน้าไม่แรงนัก “ถือว่าเป็นความเมตตาจากข้า” สตรีผู้นี้ไม่รู้หรือไรว่าทั่วทั้งกองทหารเต็มไปด้วยบุรุษไหนเลยจะสวมใส่อาภรณ์ขาดรุ่ยร่ายยั่วยวนบุรุษเพศได้

นางได้แต่มองตาปริบ ๆ ขมวดคิ้วมุ่น

“ว่ากันว่าสตรีเป็นสิ่งที่หายากกว่าทองคำในยามสงคราม”

ลู่อันพยักหน้าเห็นด้วย สองมือกอบผ้าไว้แน่น

“สถานที่แห่งนี้คือค่ายทหารล้วนเต็มไปด้วยบุรุษดิบเถื่อนมากมาย หากเจ้าอยากออกไปล่อลวงหรือปนเปรอคนพวกนั้นย่อมขึ้นอยู่กับเจ้า” หลีหลงเว่ยกล่าวด้วยความรำคาญ

ก่อนที่จู่ ๆ จะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เช่นนั้นก็ดีไม่น้อยบุญคุณช่วยชีวิตเจ้าจะได้ตอบแทน”

ลู่อันเบิกตากว้าง พลางกล่าว “ขอบคุณ! แต่ข้าเพียงแค่อยากตอบแทนบุญคุณท่านที่ช่วยชีวิตข้าไว้เท่านั้น” นางยืนกราดด้วยน้ำเสียงหนักเน้น “งานทุกอย่างข้าล้วนทำได้…” ก่อนจะค่อย ๆ ช้อนสายตามองบุรุษตรงหน้า

“ขอเพียงเรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับท่าน”

หลีหลงเว่ยได้ยินแล้วภายในใจพึงพอในคำตอบเหลือเกิน

แม้นิสัยและวาจาแข็งกระด้างแต่ยังคงเป็นคนดี

นั้นความความคิดของนางยามมองบุรุษตรงหน้า

“ตามใจเจ้า” ถือว่าเขายื่นข้อเสนอให้นางแล้ว

ยามค่ำคืนแสงจันทร์ทราลอยเด่นสาดส่องแสงสว่าง บนท้องฟ้าปรากฏแสงระยิบระยับของกลุ่มหมู่ดาวประดับประดาเคียงข้าง

ภายใต้บรรยากาศที่เงียบสงบแต่สายลมพัดผ่านมาเบา ๆ หอบเอาความหนาวเหน็บและกลิ่นคาวเลือดจากสมรภูมิรบพลันให้หวนนึกถึงเสียงร้องโหยหวนและเสียงคมดาบฆ่าฟันกัน

ค่ำคืนนี้ค่ายทหารจึงจัดการดื่มสุราคลายหนาวซ้ำยังปลุกใจเหล่าทหารกล้าที่เริ่มอ่อนแรงลง หวังเพียงว่าสุราแรงจะช่วยลบเลือนความรู้สึกย่ำแน่เหล่านี้ได้

“ดื่ม!”

“แม้สุรารสฝาดยังต่อดื่มต่อไป!”

จินหัวยกสุราไหใหญ่ลุกขึ้นยืน สายตากวาดมองเหล่าทหารกล้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าเต็มที “พรุ่งนี้ยังต้องสังหารพวกมันให้หมดสิ้น” หากแต่หน้าที่ของทหารที่ปกป้องแคว้นยังคงต้องทำสงครามไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะได้ชัยชนะสงคราม

“ดื่มหมดไห!”

ภายหลังประโยคปลุกใจเหล่าทหารจึงตะโกนโห่ร้องสนุกสนานพลันคลายความเหนื่อยล้า หลงลืมความคิดถึงบ้านและครอบครัวที่จากมาไกลชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

ขณะเดียวกันนั้นเอง ตรงตรอกข้างกระโจมมุมลับมุมหนึ่งที่หลีกเลี่ยงสายตาของผู้คนมากมาย ลู่อันโผล่หน้าออกมาลอบสังเกตเมื่อเห็นว่าปลอดภัยจึงออกมาจากกระโจม ทันใดนั้นสายตามองเห็นสบเข้ามาบุรุษผู้นั้นจึงเอ่ยขึ้น“ข้านั่งด้วยได้หรือไม่”

“…..” หลีหลงเว่ยปรายสายตาอมอง

ในเมื่อบุรุษผู้นั้นไม่ตอบและไม่ได้ออกมาขับไล่ ลู่อันจึงถือว่าเขาอนุญาตแล้ว “ข้าชื่อลู่อันไม่มีแซ่” นางระบายยิ้มจาง ๆ ถึงอย่างไรก็สมควรรู้จักกันไว้

นางจึงค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ ทันใดนั้นก็มีไหสุราหนึ่งยื่นมาตรงหน้าราวกับคาดการไว้แล้ว

“ข้าไม่ดื่ม” นางปฏิเสธ

มุมปากหนาหยักยิ้ม “สุราแรงคลายหนาว” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยออก เขามาหาแต่งเติมเรื่องราวเพื่อต้องการมอมเมานาง

ลู่อันชั่งใจครู่หนึ่งก่อนรับไหสุรามาพลันมองสลับกันกับบุรุษข้างกาย “มีจอกให้ข้าหรือไม่”

นางที่ใช้ชีวิตที่นี้รู้สึกได้อากาศว่าเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว พอเข้าหนาวก็หนาวจึง ๆ จนเย็นสะท้านถึงกระดูกถึงขั้นหากไร้ผ้านวมอุ่น ๆ สักผืนคงได้แข็งกระด้างตาย ลู่อันสูดจมูกทีหนึ่ง

หลีหลงเว่ยตอบ “ไม่มี” เขาเองก็เป็นทหารผู้หนึ่งที่อยู่ท่ามกลางสงครามไหนเลยจะพิถีพิถันในการใช้ชีวิต

“……”

“ไม่ทราบว่าคุณชายชื่อแซ่อะไรหรือ” นางจึงถามประโยคแรกอีกครั้ง

หลีหลงเว่ยไม่ตอบ มองไปทิศทางอื่น “ระวังตัวเจ้าไว้ให้ดี คนพวกนี้ไม่สนว่าเจ้าจะเป็นคุณหนูจากบ้านไหน”

ทันที่ที่ลู่อันมองตามสายตาคู่นั้นไป นางกลืนน้ำลายอึกใหญ่คำขู่ของเขาทำเอานางหวาดระแวงไม่น้อย

“หากเจ้าอยู่ห่างข้างก็เท่ากับว่าไม่ปลอดภัย”

ดวงตาเมล็ดซิ่งยังคงจ้องมองเหล่าทหารตรงหน้าราวกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ จากครู่ต่อมาจึงยกไหสุรากระดกดื่มอึกใหญ่ย้อมใจทันที

หลีหลงเว่ยปรายมองด้วยสายตานิ่ง ๆ ยามที่สุราไหลรินออกมาผ่ารลำคอระหงษนั้น…นี้เป็นการจงใจยั่วเย้าเขาใช่หรือไม่

“อึก! อึก!” จนกระทั่งหมดไห

ตั้งแต่เกิดมานางไม่เคยดื่มสุรามาก่อน คราแรกรับรสได้ถึงความขมฝาดทว่าต่อมาจึงเป็นรสหวาน

หลีหลงเว่ยยังมองไม่ลดละสาย

“สุรารสหวาน!” นางหันไปมองบุรุษข้างกาย รอยยิ้มประดับบนใบหน้าถึงดวงตาคู่งาม

“งั้นหรือ?” หลีหลงเว่ยเลิกคิ้ว

ลู่อันพยักหน้า “มีอีกหรือไม่” เมื่อได้ลิ้มลองแล้วย่อมไม่อาจยับยั้งได้ นางเอนเอียงใบหน้าถามโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากระทำเช่นนั้นทำให้น่าเอ็นดูเพียงใด

หลีหลงเว่ยคว้าอีกไหให้นางอีก“ย่อมมีให้เจ้าดื่มจนถึงเช้า”

ใบหน้าคนงามเริ่มเห่อร้อนด้วยฤทธิ์สุราจนขค้นสีแดงระเรื่อร่างกายพลันรับรู้ได้ถึงความอุ่นซ่าที่แผ่กระจายทั่วร่างทันที

นางยกถาม “ไหนี้ยกให้ข้าใช่หรือไม่” จู่ ๆ นางก็กลายเป็นพวกขาดสุราไม่ได้แล้วหรือ

“…..” สายตาคมกริบยังคงจดจ้องใบหน้าคนงามไม่วางตา

“หลีหลงเว่ย” ลู่อันถามอีกครั้ง

หลีหลงเว่ยได้สติจึงพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางจึงยกยิ้มพึงพอใจทันที

“สุราไหนี้สำคัญกว่าข้างั้นหรือ”

“ใช่!”

ดวงตากลมโตเสมือนกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ลิ้มฝีปากอวบอิ่มที่พร่ำพูดไม่หยุด “ข้าขอชิมได้หรือไม่”

แน่นอนว่าย่อมได้!

นางพยักหน้าตอบพร้อมยื่นไหสุราให้

ทว่าสายตาของแม่ทัพหนุ่มกำลังจดมองริมฝีปากจองนางไม่กระพริบตาด้วยความรู้สึกหื่นนกระหาย

เขามิได้อยากดื่มสุราจากไห

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจู่ ๆ หลีหลงเว่ยถึงต้องการทำเช่นนี้ เมื่อสตรีตรงหน้าพยักหน้ายืนยัน ฝ่ามือหนาจึงรั้งท้ายทอยนางไว้โน้มหน้าประกบจูบทันที

สุราแรงรสขมปี๋แต่พอชิมจากปากนางเช่นนี้กลับหวานไม่น้อย

หลีหลงเว่ยพึงพอใจ “อื้ม!”