บทที่ 11 รัดคอ

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เสิ่นลี่จูก็รีบออกจากวังหลวงในทันที แม้ในใจจะสงสัยว่าวันนี้เจิ้งจิ่งเหอดูแปลกไป แต่นางก็ไม่มีเวลาคิดมาก การหาเบาะแสของคนร้ายสำคัญกว่าจะล่าช้าไม่ได้ 

เมี่ยวเถียนแม้จะร้อนใจแต่ไม่อาจห้ามปรามเจ้านายของตนได้

เสิ่นลี่จูออกจากวังหลวงมาหยุดอยู่ที่ตรอกแห่งหนึ่ง นางสวมชุดชาวบ้านธรรมดาและใช้ผ้าปิดบังใบหน้าเอาไว้เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดล่วงรู้ตัวตนของนาง หญิงสาวเดินตรงไปที่ร้านรวงต่าง ๆ ที่พี่สาวเคยไป สืบหาเบาะแสของเสิ่นอ้ายเยว่ แต่จนแล้วจนรอดกลับไม่พบเบาะแสใด เสิ่นลี่จูเม้มริมฝีปากแน่น มันยากเกินไป นางไม่รู้ว่าจะเริ่มจากจุดไหนเลยด้วยซ้ำ

เดินอยู่นานเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาเสียแล้ว เสิ่นลี่จูจึงตรงเข้าไปที่โรงน้ำชาจิ้งหลง นางสั่งน้ำชาและขนมมากินเพื่อคลายความหิว ในขณะที่หญิงสาวกำลังยกถ้วยชาขึ้นดื่ม ก็รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนกำลังมองตนอยู่ เมื่อนางหันซ้ายขวามองรอบกายกลับไม่พบเงาของใคร มีเพียงลูกค้าที่มาหาความสำราญจากโรงน้ำชาจิ้งหลงเพียงเท่านั้น เสิ่นลี่จูย่นหัวคิ้ว นางรู้สึกว่ารอบด้านเหมือนจะไม่ปลอดภัยเท่าใดนัก

เมืองหลวงแคว้นตงหลางงดงามไม่เป็นสอง อีกทั้งยังคึกคักเป็นอย่างมาก สองข้างทางมีพ่อค้าแม่ขายมาทำการค้าขายกันอย่างเนืองแน่น ผู้คนก็สัญจรผ่านไปมาเพื่อจับจ่ายซื้อของตลอดเส้นทาง มีชั่วขณะหนึ่งที่เสิ่นลี่จูเผลอคิดว่าบางคราฆาตกรอาจจะเดินปะปนอยู่ในฝูงชนโดยที่นางไม่รู้ก็เป็นได้

ในขณะที่นางกำลังมองสิ่งใดไปเรื่อยเปื่อย ดวงตาคู่งามก็เหลือบไปเห็นคนคุ้นเคยผู้หนึ่งเข้า

องค์หญิงเจิ้งหมี่!

เสิ่นลี่จูหรี่ตามองอย่างไม่ลดละ สตรีนางนั้นเดินเร็วยิ่งนัก แต่เพียงแค่เห็นแผ่นหลังเสิ่นลี่จูก็จำได้ว่าคือเจิ้งหมี่ นางคิดว่าตนเองจำไม่ผิดแน่

เจิ้งหมี่มาทำอันใดที่นอกวังหลวงกันนะ

เดิมทีเสิ่นลี่จูไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครและไม่ชอบหาเรื่องเดือดร้อนใส่ตัว แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดนางจึงไม่อาจยับยั้งฝีเท้าตนเองได้ เสิ่นลี่จูเดินตามเจิ้งหมี่ไปอย่างไม่ลดละ นางพยายามระแวดระวังเพื่อไม่ให้เจิ้งหมี่รู้ตัว

เจิ้งหมี่ิเดินลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยต่าง ๆ เสิ่นลี่จูเองก็เร่งฝีเท้าเดินตามไปอย่างไม่ลดละเช่นเดียวกัน แต่ทว่าอยู่ ๆ นางก็คลาดจากเจิ้งหมี่

เสิ่นลี่จูขมวดคิ้วมุ่น สตรีนางนั้นช่างรวดเร็วยิ่งนัก

ที่ตรงนี้เป็นตรอกที่ค่อนข้างเปลี่ยวผู้คน ไม่ค่อยมีคนสัญจรไปมามากเท่าใดนัก เสิ่นลี่จูเริ่มลังเลไม่แน่ใจแล้วว่าเมื่อครู่นี้คนที่นางเห็นจะใช่เจิ้งหมี่หรือไม่ สตรีมากมายที่ละม้ายคล้ายกันก็มีมากมาย อีกอย่างเจิ้งหมี่ก็เป็นถึงองค์หญิงผู้สูงศักดิ์ เป็นสตรีที่อยู่ในกฎระเบียบ และการจะออกจากวังหลวงย่อมไม่ใช่เรื่องง่าย

เสิ่นลี่จูส่ายหน้าไปมา คิดจะเดินออกจากตรอกนี้เสีย แต่นางเพิ่งจะหันหลังเดินได้เพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกใครบางคนใช้ผ้ารัดคอนางจากทางด้านหลัง แรงรัดนั้นไม่เบาเลย มันทำให้เสิ่นลี่จูหายใจไม่ออก

"อั๊ก อะ!"

เสิ่นลี่จูดิ้นทุรนทุราย พยายามปัดป่ายมือไม้ไปมาเพื่อหาทางป้องกันตัว แต่ไม่อาจทำได้โดยง่าย เพราะนางดิ้นไม่หยุดทำให้ผ้าที่ปิดหน้าหลุดร่วงลงพื้น ชายหนุ่มที่กำลังจะสังหารนางถึงกับย่นหัวคิ้วคราหนึ่ง เหมือนไม่คาดคิดว่าคนที่ตนสังหารจะเป็นนาง

แม้จะตกใจกับภาพตรงหน้า แต่เขากลับไม่ได้ผ่อนปรนแรงรัดให้น้อยลงเลย ซ้ำยังเพิ่มออกแรงมากอีกเป็นเท่าตัว!

เสิ่นลี่จูถูกรัดคอจนหน้าแดงก่ำ ลมหายใจเริ่มติดขัด หญิงสาวใช้แรงเฮือกสุดท้ายพยายามดิ้นรนจากความตายตรงหน้า

"ชะ ช่วย อื้อ"

นางกำลังจะเปล่งเสียงแต่คนข้างหลังกลับเอามืออีกข้างมาปิดปากนางไม่ให้ส่งเสียง เขาลงมือรวดเร็วเสียจนเสิ่นลี่จูหาทางใช้วรยุทธ์ตอบโต้ไม่ได้เลย

นางจะมาตายเช่นนี้ไม่ได้

เสิ่นลี่จูไม่ยินยอม นางอ้าปากงับมือของเขาอย่างแรงจนคนถูกกัดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แรงที่รัดคอนางคลายลงจนเริ่มหายใจสะดวกมากขึ้น เสิ่นลี่จูรีบควานมือไปหยิบมีดที่นางนำติดตัวมาถือเอาไว้ ก่อนจะแทงเข้าไปที่ขาขวาของมันจนสุดแรง แต่แทนที่มันจะปล่อยนางกลับเพิ่มแรงรัดหนักเข้าไปอีก!

        แต่คงเพราะนางยังไม่ถึงเวลาตาย อยู่ ๆ ก็มีใครบางคนใช้มีดแทงเข้าที่แผ่นหลังของนักฆ่าผู้นั้นจนคลายมือออกจากคอของนาง นักฆ่ารีบไหวตัวไม่รอให้ตนถูกจับได้ก็หนีหายไปเสียแล้ว

"แค่กแค่ก!"

เสิ่นลี่จูล้มลงไปนอนขดตัวบนพื้นพลางหายใจเหนื่อยหอบ เหมือนกับเพิ่งจะผ่านความตายครั้งที่สองมาอย่างไรอย่างนั้น ตัวของนางสั่นเทาไม่คิดว่าเพราะการมาหาเบาะแสกลับมาเจอเรื่องเช่นนี้เข้า

"แต่ไหนแต่ไรเสิ่นกุ้ยเหรินก็ได้ชื่อว่าเป็นสตรีที่เก่งกาจ ซ้ำยังได้รับสมญานามว่าเป็นสตรีอันดับหนึ่งในเมืองหลวง เห็นทีคงไม่ใช่เรื่องจริงเสียแล้ว"

เสิ่นลี่จูหันขวับไปมอง ก่อนจะพบว่าเป็นกู้อวิ๋นหานนั่นเอง

เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน

เสิ่นลี่จูมองบุรุษตรงหน้าอย่างใช้ความคิด ก่อนหน้านี้ที่พบเจอกันในอุทยานนางไม่ได้เห็นเขาชัด ๆ ยามนี้ได้มาเห็นเขาระยะใกล้ก็พบว่าเขาหน้าตาหล่อเหลาไม่ต่างจากเจิ้งจิ่งเหอเลย อีกทั้งใบหน้ายังมีส่วนคล้ายกับเจิ้งจิ่งเหออีีกด้วย

ด้านกู้อวิ๋นหานที่ถูกเสิ่นลี่จูจ้องมองอย่างไม่ลดละก็รู้สึกไม่ชอบใจ สตรีนางนี้จะเกินไปแล้ว เป็นพระสนมของญาติเขา แต่กลับใช้สายตายั่วยวนมองเขาเช่นนี้ 

บัดซบ!

"ลุกไหวหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

เขาเอ่ยถามนางด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เสิ่นลี่จูเพียงพยักหน้าน้อย ๆ นางค่อย ๆ หยัดกายลุกขึ้นยืนโดยไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา ก่อนหน้านี้นางก็พอรู้แล้วว่าทั้งเจิ้งจิ่งเหอและกู้อวิ๋นหานนี้ไม่ชอบหน้านาง เพราะฉะนั้นอย่าไปอ้อนวอนขอร้องให้เสียเวลาจะดีกว่า

เสิ่นลี่จูยกมือลูบลำคอตนเอง นางไอออกมาอย่างแรง ใบหน้าของหญิงสาวซีดเผือดเป็นอย่างมาก กู้อวิ๋นหานมองนางอย่างครุ่นคิดคราหนึ่ง

ก่อนหน้านี้เจิ้งจิ่งเหอส่งคนมาแจ้งเขาว่าเสิ่นลี่จูจะออกจากวังหลวงเพื่อมาหาเบาะแสของคนร้าย เขาจึงรีบตามนางมาอย่างลับ ๆ เพราะอยากรู้ว่านางคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ บางทีนางอาจจะต้องการกลบเกลื่อนหลักฐานก็เป็นได้

แต่ผิดคาด นอกจากจะพบว่านางมาสืบหาเบาะแสการตายของเสิ่นอ้ายเยว่จริง ๆ แล้ว ยังเกือบจะถูกสังหารอีกด้วย

เดิมทีเขาตามนางไม่ให้คลาดสายตา แต่หญิงสาวนางนี้ว่องไวนัก เพียงพริบตาเดียวเขาก็คาดกับนางเสียแล้ว ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้เสิ่นลี่จูจะพบเจอบางอย่างเข้า แต่เขาเองไม่รู้ว่านางไปเห็นสิ่งใดเข้า จึงทะเล่อทะล่าเข้ามาที่นี่

คราแรกที่เห็นถูกทำร้ายเขาคิดอย่างเลือดเย็นว่า ให้นางถูกรัดคอตายไปเสียก็ดี

แต่อีกใจหนึ่งเขาก็คิดว่านี่ไม่ถูกต้อง หากฆาตกรไม่ใช่นางเล่า นั่นไม่เท่ากับว่าเขาทำร้ายคนบริสุทธิ์เช่นนั้นหรือ

อีกอย่างนางเป็นบุตรสาวคนโปรดของแม่ทัพใหญ่เสิ่น หากเกิดเรื่องกับนางและแม่ทัพใหญ่เสิ่นบ้าดีเดือดขึ้นมาจนคิดเป็นกบฏนั่นจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิม เจิ้งจิ่งเหอเพิ่งขึ้นครองราชย์การผิดใจกับขุนนางนับว่าไม่ใช่เรื่องที่พึงกระทำ

"ไปโรงหมอก่อนเถอะ กระหม่อมรู้จักโรงหมอฝีมือดีอยู่"

"ข้าไม่เป็นอันใด ขอบคุณไคกั๋วกงมากที่ช่วย หากมีโอกาสข้าจะตอบแทนท่าน จะได้ไม่ติดค้างกัน"

เอ่ยจบนางก็หันหลังจากไป ตรงนี้ไม่ปลอดภัยเสียแล้ว นางต้องรีบกลับวังหลวงเพื่อตั้งหลักเสียก่อน

แต่ทว่าระหว่างที่เดินอยู่นั้น นางก็รู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตามมาตลอดเวลา เมื่อเสิ่นลี่จูหันไปมองก็พบว่าเป็นกู้อวิ๋นหานนั่นเอง เขาเดินกอดอกตามนางมาอย่างไม่ลดละ ซ้ำยังจ้องมองนางอย่างจับผิด เสิ่นลี่จูถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะหันไปประจันหน้ากับเขา

"กู้อวิ๋นหาน ฝ่าบาทให้ท่านตามประกบข้าหรือ"

กู้อวิ๋นหานเลิกคิ้วมองเสิ่นลี่จู ก่อนจะเอ่ยตอบ

"ทำไมหรือ หากไม่ได้มีความผิดติดตัวก็ไม่เห็นต้องคิดเล็กคิดน้อยนี่พ่ะย่ะค่ะ"

"ข้าไม่ใช่นักโทษ ไม่ต้องมาตามข้า เหอะ หากล่ามโซใส่ตรวนข้าได้ ท่านคงทำไปแล้วกระมัง"

"พระสนมทรงอนุญาตหรือไม่เล่า ข้าจะได้สั่งให้คนนำโซ่ตรวนมาล่ามท่าน"

กวนประสาท!

เสิ่นลี่จูส่งเสียงเหอะออกมา กู้อวิ๋นหานผู้นี้บาดเลือดแค้นกับนางไม่น้อยเลยจริง ๆ เขาถึงกับรวมหัวกับเจิ้งจิ่งเหอเพื่อจับตาดูนางทุกฝีก้าว หญิงสาวรู้สึกอับจนหนทางยิ่งนัก แค่ทำภารกิจก็เหนื่อยจะแย่แล้ว นางยังต้องมานั่งทะเลาะกับสองคนนี้อีก

"กู้อวิ๋นหาน หากที่ผ่านมาข้าทำให้ท่านไม่ชอบใจ ข้าขออภัยก็แล้วกัน ต่อไปพวกเราไม่มีเรื่องใดติดค้างกัน ข้าขอบอกท่านตรงนี้เลยว่า ข้าไม่ใช่คนที่ลงมือสังหารเสิ่นอ้ายเยว่ สำหรับวันนี้ข้าขอบคุณท่านมาก คนอย่างข้าไม่ลืมบุญคุณคน ท่านกลับไปเสียเถอะ ข้าเองก็จะกลับวังหลวงแล้วเหมือนกัน"

กู้อวิ๋นหานถึงกับชะงักไปชั่วขณะ เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดประโยคนี้จากปากของนาง

โดนผีเสิ่นอ้ายเยว่หลอกเข้าหรือไร จึงกลับใจมาเป็นคนดีเช่นนี้!

แม้ในใจจะครุ่นคิดอย่างหนัก แต่ใบหน้าของเขากลับเรียบเฉย อีกทั้งยังยกยิ้มเย็นชามองเสิ่นลี่จู

"นี่คือคำสั่งของฝ่าบาท กระหม่อมไม่อาจขัด อีกอย่างพระสนมยังเป็นหนึ่งในคนที่น่าสงสัยที่สุด กระหม่อมจึงไม่อาจละเลยหน้าที่ได้"

"อุ๊ยตาย ฝ่าบาท ถวายพระพรเพคะ!"

กู้อวิ๋นหานที่ได้ยินเช่นนั้นก็หันขวับไปมองด้านหลังแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า เสิ่นลี่จูได้ทีจึงยกเท้าเตะเข้าไปที่หว่างขาของกู้อวิ๋นหานอย่างเต็มแรง จนคนถูกเตะแหกปากร้องไม่เป็นภาษา

“ไคกั๋วกง ท่านรีบไปหาหมอเถอะ ก่อนจะให้กำเนิดทายาทไคกั๋วกงรุ่นต่อไปไม่ได้อีก แบร่!”

เอ่ยจบนางก็แลบลิ้นใส่เขาอย่างยียวนและรีบหันหลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว กู้อวิ๋นหานที่เห็นเช่นนั้นก็ถึงกับสบถออกมาอย่างหัวเสีย

"เสิ่นลี่จู ฝากไว้ก่อนเถอะ!"