บทที่ 10 เบาะแสจากสาวใช้

เจิ้งจิ่งเหอยกจอกสุราขึ้นดื่มอีกครั้ง พลางเอ่ย

"ก่อนหน้านี้ตอนที่ข้าไปสืบหาความจริงในจวนตระกูลเสิ่น ได้พบกับเสิ่นลี่จูเข้า นางลอบออกจากวังหลวงกลางดึก บอกว่าต้องการสืบหาเบาะแสการตายของเสิ่นอ้ายเยว่"

คำพูดนี้ของเจิ้งจิ่งเหอทำให้กู้อวิ๋นหานถึงกับชะงัก เขาจ้องมองเจิ้งจิ่งเหอ พลางเอ่ยตอบ

"นางจะไปหาหลักฐาน หรือไปทำลายหลักฐานกันแน่ ฝ่าบาทอย่าได้วางใจ"

เจิ้งจิ่งเหอไม่ตอบ เรื่องนี้เขาเองก็ไม่ได้ละเลยหรือไม่ระวัง เพียงแต่อยากรู้ว่าเสิ่นลี่จูแท้จริงแล้วคิดจะทำสิ่งใดกันแน่ สาเหตุที่เขาเอาตัวนางมาอยู่ในวังหลวงก็เพื่อให้ง่ายต่อการจับตาดูพฤติกรรมของนาง

ด้านกู้อวิ๋นหานนั้น เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นลี่จูภาพแรกที่เขาคิดถึงก็คือภาพที่นางอาละวาดพี่สาวของตนและขว้างปาทำลายข้าวของ อีกทั้งยังต่อว่าต่อขานเขาอย่างไม่ไว้หน้า เขาไม่ถึงกับเกลียดนาง แต่การอยู่ให้ห่างจากสตรีเช่นนี้ย่อมดีมากกว่า

และเขาเองก็คิดเช่นเดียวกับเจิ้งจิ่งเหอว่า การตายของเสิ่นอ้ายเยว่เก้าในสิบส่วนเป็นฝีมือของเสิ่นลี่จู

เมื่อคิดถึงเสิ่นอ้ายเยว่ ใจของกู้อวิ๋นหานก็บีบรัด เขามีความลับหนึ่งที่ไม่เคยบอกกับผู้ใดนั่นก็คือ เขาหลงรักเสิ่นอ้ายเยว่

ตอนที่ได้ทราบข่าวว่านางจากไป ภายนอกเขามีท่าทีเรียบเฉย แต่เมื่ออยู่เพียงลำพังเขาถึงกับร้องไห้จนไม่เหลือเรี่ยวแรง

กู้อวิ๋นหานทำได้เพียงสมเพชตนเองในใจ หากเจิ้งจิ่งเหอรู้เรื่องนี้เข้าคงไม่มีวันปล่อยเขาไปแน่ 

แต่ยามนี้นางจากไปยังที่ไกลแสนไกลแล้ว แต่เขาจะทวงคืนความเป็นธรรมให้นาง ไม่ยอมให้นางตายอย่างโดดเดี่ยว คนที่ลงมือกับนางต่างหากที่จะต้องได้รับผลกรรมนี้

เมื่อไม่มีสิ่งใดต้องสนทนากันแล้ว กู้อวิ๋นหานจึงขอตัวกลับจวน เขาเองก็เดินทางมาเหนื่อยมากแล้วจึงอยากพักเอาแรงเสียหน่อย

เมื่อออกจากตำหนักมังกรสรรค์จะต้องเดินผ่านอุทยานหลวง ในขณะที่กู้อวิ๋นหานเพิ่งจะเดินมาได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงของสตรีนางหนึ่งกำลังพูดคุยหัวเราะกับเหล่านางกำนัล เมื่อเขาหันไปมองดวงตาคมก็ฉายแววเย็นชาคราหนึ่ง

เป็นเสิ่นลี่จู สตรีใจอำมหิตนางนั้น

ชั่ววูบหนึ่งเขาอยากจะใช้มีดแทงนางให้ตกตายไปเสีย จะได้แก้แค้นให้เสิ่นอ้ายเยว่

กู้อวิ๋นหานไล่ความคิดบ้าระห่ำนี้ออกจากสมองก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ

ด้านเสิ่นลี่จูที่กำลังพูดคุยสนทนากับเหล่านางกำนัลก็หันมาเห็นกู้อวิ๋นหานพอดี ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมที่มีต่อกู้อวิ๋นหานมีแต่ความเหยียดหยามไม่เบา ในหัวมีแต่คำว่า

ไปด่าเขาสิ ไปด่าเขาสิ!

เสิ่นลี่จูถึงกับยกมือนวดขมับ เสิ่นลี่จูคนเก่าบาดเลือดแค้นกับกู้อวิ๋นหานไม่เบา

"พระสนมเพคะ หม่อมฉันขอร้องอย่าทะเลาะกับไคกั๋วกงเลยนะเพคะ"

เมี่ยวเถียนที่อยู่ข้างกายรีบเอ่ยปรามเจ้านายตนทันที เสิ่นลี่จูพยักหน้าเล็กน้อย นางรู้สึกหมดสนุกจึงรีบกลับตำหนักไปพักในทันที 

เวลาล่วงเลยผ่านไปเช่นนี้วันแล้ววันเล่า เสิ่นลี่จูรู้สึกว่าวังหลวงแห่งนี้เหมือนคุกบนแดนสวรรค์ แม้จะงดงามแต่กลับเงียบเหงาวังเวงไม่น้อยเลย หากไม่หาสิ่งใดทำคงจะเบื่อแย่

"เมี่ยวเถียน เจ้าเข้ามานี่ทีสิ"

เสิ่นลี่จูเอ่ยเรียกเมี่ยวเถียนสาวใช้ที่ยืนอยู่นอกห้องให้เข้ามาด้านใน เมื่อเมี่ยวเถียนเข้ามาแล้ว นางจึงเอ่ยถามทันที

"ก่อนหน้าที่พี่ใหญ่ของข้าจะเกิดเรื่อง เจ้าพอจะรู้หรือไม่่ว่านางไปทำสิ่งใดที่ไหนมาบ้าง"

เมี่ยวเถียนเมื่อได้ยินก็มองเสิ่นลี่จูราวกับเห็นผีคราหนี่ง

"เจ้ามองข้าทำไมกัน"

"เอ่อ คือว่า พระสนมทรงจำไม่ได้จริง ๆ หรือเพคะ ก่อนหน้านี้ทุกย่างก้าวของคุณหนูใหญ่ พระสนมจับตามองอยู่ตลอด เอ่อ พระสนมออกจะทราบดีกว่าบ่าวเสียด้วยซ้ำ"

เสิ่นลี่จูเม้มริมฝีปากแน่น เจ้าของร่างเดิมโรคจิตไม่เบาเลย ถึงขนาดจับตาดูพี่สาวตนไม่ให้คลาดสายตาขนาดนี้

แต่นางจำไม่ได้จริง ๆ พยายามซ้ำไปซ้ำมาแต่ในหัวกลับไม่ปรากฏเรื่องราวของเสิ่นอ้ายเยว่ในความทรงจำเลยแม้แต่น้อย

"ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาความทรงจำข้าก็หายไปหลายส่วน เอาอย่างนี้ เจ้าเล่าเท่าที่จำได้ก็พอ"

เมี่ยวเถียนพยักหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะบอกเล่าเรื่องราวของเสิ่นอ้ายเยว่ให้เสิ่นลี่จูฟังอย่างละเอียด

ก่อนตายเสิ่นอ้ายเยว่มักไปที่ร้านเครื่องประดับอยู่บ่อยครั้ง และไปที่ร้านขายผ้า ซื้อเข็มและด้ายมาเพื่อเย็บปักของที่นางชอบทำอยู่เป็นประจำ และได้ไปที่โรงน้ำชาจิ้งหลงเลือกซื้อขนมที่มารดานางชอบกลับมาที่จวน กิจวัตรประจำวันของพี่สาวนางนี้ออกจะน่าเบื่อไม่น้อย ไม่มีอะไรที่สามารถใช้เป็นเบาะแสในการหาตัวฆาตกรได้เลย

หรือเสิ่นลี่จูคนเก่าจะเป็นคนสังหารพี่สาวของตนเองจริง ๆ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเสิ่นลี่จูก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบ นางไม่อยากคิดว่าหากเจ้าของร่างเดิมคือคนลงมือจริง ๆ ชะตาชีวิตของนางย่อมไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้แล้ว เจิ้งจิ่งเหอไม่มีทางละเว้นนางแน่นอน

เสิ่นลี่จูกัดปากล่างของตนพร้อมกับครุ่นคิด นางมองไปที่นอกตำหนัก ตอนนี้เป็นเวลาเช้าอยู่ นางอยากจะออกจากวังหลวง อย่างไรย่อมต้องบอกเจิ้งจิ่งเหอเสียก่อน ยามนี้เขาและนางต่างคนต่างก็มีเป้าหมายเดียวกัน หากนางทำอะไรแล้วไม่รายงานเขา นั่นไม่เท่ากับยิ่งเพิ่มข้อสงสัยให้เขาหรอกหรือ

เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงตรงไปหาเขาในทันที

เจิ้งจิ่งเหอยามนี้กำลังนั่งอ่านรายงานต่าง ๆ ที่ฟ่านกงกงส่งขึ้นมาถวาย เมื่อได้ยินว่าเสิ่นลี่จูมาขอพบเขาจึงสั่งให้คนพานางเข้ามา

"ไสหัวมาแต่เช้า มีเรื่องใดกัน"

หลายวันมานี้เสิ่นลี่จูเริ่มชินชากับคำพูดกระแทกแดกดันของเขาเสียแล้ว นางจึงไม่เก็บมาคิดให้ใส่ใจเท่าใดนัก

"ฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันอยากขออนุญาตออกไปด้านนอกวังหลวงสักสองชั่วยาม เมื่อเสร็จธุระแล้วจะรีบกลับมาเพคะ"

เจิ้งจิ่งเหอที่ได้ยินก็ปรายตามองสตรีตรงหน้าคราหนึ่ง

"เจ้าจะไปที่ใด"

"ไม่ขอปิดบังฝ่าบาท หม่อมฉันอยากไปสถานที่ที่พี่สาวเคยไปเพคะ เผื่อว่าจะพบเบาะแสการตายของนางบ้าง อยู่แต่ในวังหลวงโดยไม่ทำสิ่งใด หม่อมฉันไม่สบายใจเพคะ"

นางเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง ก็มันจริงนี่ ตั้งแต่บอกแผนการกับเขาไปครั้งนั้นเจิ้งจิ่งเหอก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเอาอย่างไรต่อไป ดูแล้วเขาคงไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ ในเมื่อเขาไม่สนใจเช่นนั้นนางจะหาทางเองก็แล้วกัน

"ไปเถอะ กลับมาให้ตรงเวลาเล่า หากกลับมาล่าช้า โบยยี่สิบไม้ไม่มีการลดทอน"

เสิ่นลี่จูถึงกับมองเจิ้งจิ่งเหอด้วยความประหลาดใจ 

เขายอมให้นางออกไปง่ายถึงเพียงนี้เชียวหรือ ออกจะแปลกไปหน่อยกระมัง

เจิ้งจิ่งเหอที่เห็นว่าเสิ่นลี่จูมองตนด้วยความสงสัยก็ยกยิ้มมุมปากคราหนึ่ง

"จะไปหรือไม่ไป หากไม่ไปก็กลับไปที่ตำหนักเสีย อย่ามาก่อกวนข้า"

"ไปเพคะ ขอบพระทัยฝ่าบาท หม่อมฉันจะรีบกลับ ไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของคนนอกเพคะ"

เอ่ยจบนางก็หันหลังรีบเดินออกไปจากตำหนักมังกรสวรรค์ในทันที เมื่อคนไปแล้ว เจิ้งจิ่งเหอจึงเรียกฟ่านกงกงเข้ามาสั่งการ

"ไปแจ้งกู้อวิ๋นหาน ว่านางออกจากวังหลวงแล้ว"

"พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท"