บทที่ 10 ห้องอักษรที่เร้ารัก nc

ระหว่างนี้เขาก็ยกสุราขึ้นดื่มอวยพรเป็นระยะ  เวลาที่เหล่าชายาของเขากล่าวอวยพระพระมารดา  รวมถึงเหล่าขุนนางทั้งหลายที่พากันยกจอกสุราดื่มอวยพร  และพากันทะยอยมอบของขวัญบรรณการกันเป็นระยะ  

รวมถึงเหล่าภรรยาใหม่ๆทั้งหลายของเขาที่พากันถวายของขวัญแก่พระมารดาของเขาเพื่อเอาอกเอาใจกันเป็นระยะ  บางนางมาจากครอบครัวที่ร่ำรวยของขวัญก็ย่อมจะล้ำค่าราคาแพงและแปลกตา  ไทเฮาขอบคุณเหล่าสะใภ้และขุนนางที่เข้าถวายของขวัญแก่พระนาง

ส่วนสนมปลายแถวเช่นหงลี่จะมีอะไรไปถวายว่าที่แม่สามีกันเล่า  ได้แต่เฝ้ามองคนอื่นๆ มอบของขวัญ  และเฝ้ามองการแสดงตรงหน้าที่สลับกันมาให้ความบันเทิงในหลากหลายรูปแบบเท่านั้น

เมื่องานเลี้ยงใกล้จะเลิกรา ก็มีการถวายพระพรกันอีกครั้งและก็กล่าวปิดงานโดยไทเฮาและฮ่องเต้ที่ขอบใจเหล่าบรรดาราชวงศ์และขุนนางน้อยใหญ่ที่มาเข้าร่วมถวายพระพรองค์ไทเฮา  และเหล่าแขกที่มาร่วมงานก็เริ่มทะยอยกันออกไปจากท้องพระโรง  ส่วนฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จลงจากที่ประทับทางด้านข้าง และก็หายลับเข้าไปทางห้องด้านหลังเป็นอันว่าเสด็จกลับแล้ว 

พระชายาและสนมน้อยใหญ่ก็พากันลุกขึ้นแล้วก็ทะยอยกลับเช่นกัน  รวมถึงเหล่าขุนนางด้วย  ส่วนหงลี่ก็เมื่อยเนื้อตัวไม่น้อยกำลังจะลุกขึ้นและออกไปจากท้องพระโรงนี้เช่นกัน  อยู่ๆ ก็มีนางกำนัลเดินมากระซิบบอกนางให้ตามไปเพราะฮ่องเต้มีพระประสงค์จะพบกับหงลี่ที่ห้องพระอักษร  ทำให้หงลี่จำต้องเดินตามนางกำนัลที่นำทางนางไปยังห้องทรงอักษรของฮ่องเต้ที่ต้องเดินลัดออกไปทางด้านหลัง  โดยมีสายตาหลายคู่มองตามหลังนางไป  โดยที่หงลี่ไม่รู้ตัวเลยสักนิด

หงลี่เดินตามหลังนางกำนัลผู้นั้นไปก็มองไปตามรายทางระหว่างที่นางเดินไปด้วย พระราชวังแห่งนี้ล้วนโอ่งโถงและหรูหรานักมีทั้งประดับประดาไปด้วยทองคำ หยก และอัญมณีหลากหลาย ดูแล้วน่าจะเป็นของแท้ที่มีมูลค่าไม่น้อย  นางมองและเดินชมอย่างเพลิดเพลินเพราะเพิ่งเคยเข้ามาในท้องพระโรงแห่งนี้เป็นครั้งแรก

แต่แล้วก็พลันนึกได้ว่าฮ่องเต้เรียกนางไปพบ  ด้วยสาเหตุใดหรือ  นางเริ่มไม่สบายใจ  เพราะเกรงจะถูกเรียกเข้าถวายตัว นางมีมลทินแล้วมิกล้าขึ้นถวายตัวจะทำประการใดดี

หงลี่คิดด้วยความวิตกไปตลอดเส้นทางการเดินจนมาถึงเรือนหลังใหญ่แห่งหนึ่งที่่่่สร้างแยกจากหมู่เรือนน้อยใหญ่ที่อยู่ในบริเวณใกล้ๆกัน  นางก้าวเข้าไปในประตูที่สาวใช้นางนั้นเคาะแล้วเปิดออกให้นางเดินเข้าไป  

“ ที่นี่แหละเพคะ  พระสนมเชิญเข้าไปด้านใน ฮ่องเต้รอท่านอยู่แล้ว ไม่ควรให้เนิ่นช้าเกินไป ” หงลี่จึงได้เดินเข้าไปพร้อมกับนางกำนัลผู้นั้นปิดประตูลงทันที

หงลี่เดินเข้าไปเรื่อยๆ  จนกระทั่งพบโต๊ะทำงานที่สลักเสลางดงามตกแต่งด้วยสีทองกระจ่างตา ในห้องนี้ข้าวของเครื่องใช้ล้วนหรูหราราคาแพงทั้งสิ้น  นางมองไปที่โต๊ะทรงอักษรตัวนั้นแต่ไม่พบผู้ใด  นางจึงกวาดตามองไปแล้วก็พบกับร่างของฮ่องเต้ที่ยังทรงอาภรณ์ชุดสีทองชุดเดิมที่ทรงสวมเมืื่อร่วมงานเลี้ยงเมื่อครู่

พระองค์กำลังยืนจ้องมองไปที่ด้านนอกหน้าต่าง และไม่ยอมหันกลับมาเสียที หงลี่อดไม่ได้จึงได้เอ่ยขึ้นว่า “ หม่อมฉันหยูหงลี่มาพบตามพระประสงค์แล้วเพคะ ”  

ร่างหนาในชุดสีทองสง่างามนั้นก็ค่อยๆหันกลับมา และแล้วดวงตาของหงลี่ก็เบิกโพลงขึ้น นางแทบไม่เชื่อสายตาตนเองเลยสักนิด  เขาคือหลี่หมิงเช่นนั้นหรือ  นางกวาดตามองจนทั่วร่างล่ำสันที่บัดนี้ยิ่งดูสง่างามและสูงส่งยิ่งนัก  เรือนกายล่ำสันสวมอาภรณ์สีทองลายมังกรที่ดูหรูหราและเหมาะสมกับเรือนร่างสูงสง่าของเขายิ่งนัก

“ ท่านคือ…..” เสียงของหงลี่ขาดหายไปในลำคอ  ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มนิด ๆ  “ ใช่เราคือฮ่องเต้  และเจ้าคือสนมผู้ต่ำต้อยที่เราเรียกเจ้ามาปรนนิบัติในวันนี้  เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินไปทรุดนั่งที่ตั่งไม้ที่สลักเสลาอย่างงดงามตัวหนึี่งที่ตั้งอยู่ริมผนังข้างหนึี่ง  เขาทรุดนั่งลงอย่างสง่างาม  พร้อมกับกระดิกนิ้วเป็นเชิงเรียกหงลี่ให้เดินไปหา  

” พระองค์มีพระชายาและสนมมากมาย เหตุใดไม่เรียกสตรีที่งดงามเหล่านั้นมาปรนนิบัติเพคะ  ทำไมต้องเรียกสตรีบ้านนอกที่มีตำแหน่งเพียงสนมผู้ต่ำต้อยเช่นหม่อมฉันมาปรนนิบัติพระองค์เล่าเพคะ "  หงลี่ที่เมื่อรู้ความจริงว่าหลี่หมิงคือฮ่องเต้นางจึงกล้าต่อฝีปากกับเขา  อย่างไม่เกรงกลัวจนตัวสั่นเหมือนในทีแรก

“ เราคือฮ่องเต้ จะทำสิ่งใดก็ย่อมได้ทั้งนั้น  และเจ้าคือนางบำเรอที่เราต้องการให้มารับใช้  เราจะเรียกเจ้ามาหรือสตรีนางอื่นก็ย่อมเป็นสิทธิ์ของเรา  ไม่ใช่เจ้าจะมาตัดสินใจแทนได้  รีบมาเร็วๆ เข้า ”  หงลี่จำต้องเดินนวยนาดตรงไปหาเขาที่จ้องมองนางไม่คลาดสายตา  คนบ้า… หงลี่แอบคิดในใจ  หลอกลวงข้าว่าเป็นช่างไม้  แต่ที่จริงแล้วท่านคือ…มิน่าเล่า ครอบครัวของนางถึงได้ถูกเนรเทศเพราะบังอาจไปทำร้ายเขาจนบาดเจ็บมากเพียงนั้น แต่เขาก็ยังปราณีไม่สั่งประหารครอบครัวของนาง  

ใช่นางจำภาพที่บิดาให้บ่าวทั้งเตะทั้งต่อย และทุบตีเขาไม่ยั้งมือ และมารดาของเขาท่านป้าซ่งก็คงจะเป็นองค์ไทเฮาที่นั่งอยู่่ข้างกายของเขาเมื่อตอนงานเลี้ยงในท้องพระโรง  ใช่แล้ว  นางเห็นใบหน้าของพวกเขาไม่ชัดเจนเพราะนั่งอยู่ห่างไกลออกไปมาก  มองเห็นได้เพียงลางๆ ส่วนคนผู้นี้นางแค่ดูคุ้นตาเท่านั้น 

และเมื่อหงลี่เดินเข้าไปใกล้แล้ว  เขาก็สั่งว่า “ ถอดอาภรณ์ของเจ้าออก  เดี๋ยวนี้ ”  หงลี่ตะลึงงัน แต่เมื่อมองสบตาเขาก็เห็นว่าเขาเอาจริง  และเขาคือฮ่องเต้นางจะทำเช่นไรได้  นอกจากยอมถอดอาภรณ์ของตนเองทีละชิ้นต่อหน้าเขา  ต่อให้เขาสั่งให้นางคลาน  นางก็คงจำต้องคลาน  จะทำอย่างไรได้มากไปกว่านี้  

เมื่อถอดอาภรณ์ชั้นนอกออกไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงตูโต้วผ้าเนื้อบางสีขาวที่มีลายปักดอกเหม่ยกุ้ยที่บางจนมองทะลุไปเห็นผลอิงเถาสองผลของนางได้อย่างชัดเจน  แต่มันรู้สึกมองแล้วเร้าอารมณ์หนุ่มได้มากกว่า  ฮ่องเต้จึงได้สั่งให้นางหยุด นางเหลือเพียงกระโปรงตัวบางและตูโต้วเท่านั้น  

เขากระดิกนิ้วอีกทำให้นางจำต้องขยับเข้าไปใกล้เขาให้มากขึ้น  และแล้วมือหนาก็ยื่นมาคว้าตัวของนางอย่างแรง จนหงลี่เสียหลักลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขา  แต่เขาก็ยังไม่พอใจ  สองมือหนาคู่นั้นจับที่เอวคอดของนาง แล้วยกตัวขึ้นสูง

“ กางขาออกให้กว้าง…. ” เขาออกคำสั่งกับนาง และหงลี่ก็จำต้องยอมแยกขาของตัวเองออก  แล้วก็ถูกเขาจับให้นางแยกขาคร่อมลำตัวของเขา  โดยที่ตัวของนางนั่งอยู่บนตักหนานั้น

ใบหน้าของฮ่องเต้หนุ่มนั้นอยู่ระดับต้นคอของนาง  ดวงตาคู่คมส่งแสงวิบวับดูไม่น่าไว้ใจนัก  และแล้วเขาก็ก้มลงแล้วดูดผลอิงเถาของนางที่อยู่ใต้ตูโต้วผืนบางในทันที  เขาลองไล้เลียชิมรสมันอยู่ครู่หนึ่ง  แล้วก็อ้าปากออกครอบผลอิงเถาตรงหน้าเข้าไปแทบจะครึ่งเต้า  หงลี่แอ่นร่างหยัดขึ้นทันที  เพราะนางรู้รสรักของเขามาแล้ว  ไฟสวาทของนางย่อมจะจุดติดได้อย่างง่ายดายนัก  ร่างขาวผ่องแอ่นหยัด  ปากก็ร้องครางออกมาเบาๆ  “ อู๊ยยยย อู๊ยยยย พี่หลี่หมิง อ๊าาาา ”