บทที่ 7 เร้ารักบนความแค้น nc

หลังจากผ่านไปกว่าสิบวัน  หงลี่ก็เริ่มดีขึ้น  นางทำใจได้แล้ว  เพราะถึงทำใจไม่ได้นางก็ทำอะไรไม่ได้  ครอบครัวที่ถูกเนรเทศไปก็ยังดีกว่าถูกประหาร  นางได้คิดก็เพราะมีนางกำนัลวัยกลางคนที่นำอาภรณ์และข้าวของมาให้กับนางได้เตือนสตินางเช่นนี้  ใช่ อย่างน้อยพวกเขาก็ยังไม่ตาย  แค่เพียงย้ายถิ่นฐานไปอยู่แคว้นอื่น  หากมีวาสนาภายหน้าอาจจะได้พบกัน  ส่วนนางบัดนี้มาอยู่ในวังหลวง  ไม่ได้ทำการงานอะไร  เพียงนั่งทอดถอนหายใจทิ้งไปไว้ๆ  

นางมาอยู่ที่นี่ได้เพียงสองวันก็มีสาวใช้นางหนึ่งมาแนะนำตัวกับนาง ว่ามีชื่อว่าฟางเอ๋อ  ได้รับมอบหมายให้มาเป็นนางกำนัลประจำตัวของพระสนม แม้นางจะเป็นสนมขั้นต่ำสุด  แต่ก็ยังมีคนรับใช้   และเมื่ออยู่ๆ ไปก็ได้รับความรู้จากนางกำนัลที่มารับใช้ว่านางคือพระสนมขั้นเฟย  ที่เป็นชั้นต่ำสุดในบรรดาพระสนม  และพระสนมทุกคนในวังหลวงก็ใช่ว่าจะได้ถวายตัวให้แก่ฮ่องเต้  บางคนก็ไม่เคยได้พบหน้าพระองค์เลยด้วยซ้ำ  ฟางเอ๋อยกตัวอย่างฮ่องเต้รัชกาลที่ผ่านมาให้ฟัง

ส่วนฮ่องเต้องค์ใหม่พระองค์นี้ เพิ่งจะรับนางสนม และพระชายาเข้ามาเป็นชุดแรก  ส่วนฮองเฮายังไม่ได้สถานปนาเพราะพระองค์เพิ่งขึ้นครองราชย์  หงลี่นั่งรับฟังการบอกเล่าของนางกำนัลคนใหม่ของตนเองไปตามแกน  นางไม่ได้สนใจเรื่องฮ่องเต้พระองค์เลยนี้สักนิด  แต่นางเฝ้าแต่สงสัยว่าบิดาไปทำสิ่งใดให้เป็นที่ขัดเคืองพระทัยของพระองค์กันแน่  ถึงได้รับโทษหนักหนาปานนั้นทั้งครอบครัว  

และในบางเวลาความคิดคำนึงของนางก็หวนไปถึงอดีตคนรักซ่งหลี่หมิง  ว่าป่านนี้เขาจะเป็นเช่นไรบ้าง  เขาจะรับรู้ข่าวบ้างหรือไม่ว่าบัดนี้ครอบครัวของนางไม่ได้อยู่ที่หนิงโจวอีกแล้ว  เพราะครอบครัวทั้งหมดถูกเนรเทศส่วนตัวของนางถูกจับตัวขึ้นรถม้ามายังเมืองหลวง  

และบัดนี้กลายมาเป็นพระสนมของฮ่องเต้  แต่ถึงแม้หลี่หมิงจะรู้ข่าวนี้เข้า  เขาก็คงจะสะใจกระมังที่ครอบครัวนางต้องเผชิญเคราะห์กรรมและมีอันต้องพลัดพรากจากกันเช่นนี้

ส่วนนางสตรีแพศยาที่เขาใช้เรียกนั้น  ก็มานั่งจับเจ่าอยู่ในวังหลวงอย่างไม่รู้ชะตากรรมตัวเองว่าต่อไปจะเป็นเช่นไร นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางไม่ถูกเนรเทศไปพร้อมกับครอบครัวแต่กลับถูกจับตัวมาไว้ในวังหลวงแห่งนี้  

หลังจากนางกำนัลเสร็จงานประจำวันของตนเอง  และออกไปจากตำหนักหลังน้อยของนายหญิงของตนแล้วก็เดินไปพักผ่อนในห้องพักด้านหลังที่เป็นห้องพักของนางกำนัลรับใช้  ส่วนในเรือนหลังเล็กหรือเรียกกันว่าตำหนักฉางโหรวแห่งนี้  ก็มีเพียงพระสนมหยูพำนักอยู่เพียงผู้เดียว

อยู่ๆ ก็มีร่างหนาในอาภรณ์สีเข้มร่างหนึ่ง ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูตำหนัก  เขาผลักบานประตูตรงหน้าเรือน ออกช้าๆ แล้วก้าวเข้าไปในเรือนแล้วปิดประตูลง  

แต่ด้านหน้าเรือนนั้นยังมีร่างอีกสองสามร่างปรากฏขึ้น  พวกเขาคือขันทีประจำพระองค์ที่ตามเสด็จฮ่องเต้มาที่นี่  โดยที่ไม่ได้บอกผู้ใดทั้งสิ้น  เดิมทีจะเสด็จมาเพียงลำพัง  แต่ขันทีคนสนิทไม่ยินยอมด้วยความเป็นห่วง  จึงได้ตามเสด็จมาและเฝ้ารออยู่ด้านนอก  

ร่างหนาล่ำสันที่สวมเพียงเสื้อคลุมเนื้อมันลื่นสวมสบายสีเข้ม ต่างจากวันอื่นๆ ที่พระภูษาฉลองพระองค์เป็นสีทองแต่วันนี้ไม่ต้องการเปิดเผยตัวแก่สตรีนางนั้น  ที่ในคราวแรกไม่คิดว่าจะมาพบหน้านาง  คิดว่าจะให้นางเข้ามาอยู่ในตำแหน่งสนมขึ้นต่ำที่สุด  

ทั้งที่ในคราแรกจะส่งไปที่แผนกซักล้างให้ทำงานรับใช้ผู้อื่นเสียให้เข็ด  แต่ด้วยความรักที่ยังหลงเหลืออยู่ในส่วนลึกของหัวใจ  กลับทนเห็นนางลำบากไม่ได้  จึงได้ตัดสินใจเปลี่ยนคำสั่งเสียใหม่ให้นางไปเป็นสนม 

ขณะนั้นหยูหงลี่หรือบัดนี้มีฐานะเป็นพระสนมหยู  กำลังยอดทอดถอนใจอยู่ที่ริมหน้าต่างบานหนึ่ง ที่อยู่ด้านหลังฉากกั้นที่เวลานางจะอาบน้ำหรือเปลี่ยนอาภรณ์ฟางเอ๋อนางกำนัลน้อยก็จะปิดหน้าต่างบานนี้เอาไว้  แต่บัดนี้หงลี่เปิดมันออกกว้างเพื่อยืนจ้องมองดวงจันทร์กลมโตที่ใสกระจ่าง  พลางส่งใจไปถึงคนผู้หนี่งที่นางซุกซ่อนเอาไว้ในซอกหลืบของหัวใจ  

แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีมือหนาข้างหนึ่งโอบกอดนางจากทางด้านหลัง  ทำให้หงลี่ตกใจมาก รีบพลิกกายหันไปมองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของนางอย่างแนบชิด  และแล้วดวงตากลมโตของหงลี่ก็เบิกกว้าง  หลี่หมิงชายที่กำลังอยู่ในความคิดคำนึงของนาง   เขามาที่นี่ได้อย่างไรกัน  

“ หลี่หมิง ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร  ที่นี่คือวังหลวง ท่าน….เข้ามาได้อย่างไรกัน  แล้วรู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่ ” หงลี่เมื่อจ้องมองใบหน้าหล่อคมคายของคนตรงหน้าจนแน่ใจแล้ว  นางก็ถามออกไปรัวเร็ว เพราะตกใจและแปลกใจที่ได้พบเขาที่ในตำหนักของตนเองที่อยู่ในวังหลังแถมยังตั้งอยู่ปลายแถวสุดแนวของเหล่าตำหนักน้อยใหญ่ที่เรียงรายอยู่มากมายนัก

นางแทบไม่เชื่อสายตาว่าจะได้พบใบหน้าหล่อคมคายของเขาอีกครั้ง  

“  ทำไม ตกใจมากหรือที่ได้พบหน้าข้าอีกครั้ง  แต่ที่ข้ามาหาเจ้าที่นี่ก็ไม่ได้คิดอะไรกับเจ้าหรอกนะ  แค่อยากจะมาดูหน้าสตรีที่เคยคิดว่าตนเองสูงส่งหนักหนา ทั้งที่ชาติกำเนิดก็แค่เพียงบุตรีของขุนนางบ้านนอกผู้หนึ่งเท่านั้น  และบัดนี้เป็นเช่นไรเล่า  เจ้าก็เหลือเพียงตัวคนเดียว  แถมยังต้องเข้ามาอยู่ในวังหลวงแห่งนี้  ด้วยฐานะที่ต่ำต้อยที่สุดในวังหลังของฮ่องเต้  ”  

หลี่หมิงเอ่ยขึ้นขณะที่จ้องมองใบหน้าหวานของสตรีตรงหน้า

“ ข้าตกใจที่เห็นท่านใช่  แต่ข้าไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น  แม้บัดนี้ข้าจะถูกนำเข้ามาอยู่ในวังหลวง  แต่ก็ยังมีฐานะเป็นถึงพระสนมของฮ่องเต้  แม้จะอยูในลำดับชั้นอะไรก็ยังสูงส่งกว่าท่านที่เป็นแค่ช่างไม้บ้านนอกก็แล้วกัน   ” หงลี่เชิดหน้าขึ้น นางเมินมองไปทางอื่นเพื่อจะไม่ต้องเห็นหน้าของเขาที่พอพบหน้ากันก็ใช้วาจาเสียดแทงนางทันที  

“ เป็นเพียงสนมปลายแถว  แต่ก็ยังอดจะเย่อหยิ่งตามนิสัยเดิมไม่ได้  แต่เสียใจด้วยนะ  ฮ่องเต้ยกเจ้าให้เป็นนางบำเรอของข้าแล้ว  ข้ากับฮ่องเต้เป็นสหายกัน   แม้ข้าจะเป็นช่างไม้ต่ำต้อย แต่ก็ได้รับพระราชทานนางบำเรอเช่นเจ้าให้มาปรนนิบัติข้า  คืนนี้ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีก็แล้วกัน  ”  

หลี่หมิงกระซิบเสียงแหบห้าวใกล้กับใบหูเล็กของสตรีที่สูงเพียงไหล่ขอเขาที่บัดนี้เมินหน้าไปทางอื่นที่ไม่มีเขาอยู่  นางยังคงเย่อหยิ่งผยองเช่นเดิม  ขนาดตกต่ำถึงเพียงนี้ยังไม่วายดูแคลนเขา

แต่คนที่นางดูแคลนคนนี้แหละ  จะเป็นผัวของนาง  และนางจะต้องปรนนิบัติเขาดังเช่นนางบำเรอที่ต่ำต้อย ไม่มีสถานะใดมากไปกว่านี้  จนกว่าเขาจะเบื่อหน่าย  แล้วจึงจะเฉดหัวนางให้ตามครอบครัวของนางไป   แค่ตอนนี้เขาแค่ยังไม่เบื่อนางจึงคิดอยากจะให้นางมาเป็นของเล่นคลายเหงาของเขา  พอชิมรสนางจนเบื่อหน่ายแล้ว  นางก็คงหนีไม่พ้นสภาพเดียวกับบิดามารดาของนาง

ร่างล่ำสันของหลี่หมิงกดตัวของสตรีร่างบางที่ตัวเล็กกว่าเขาลงนอนบนพื้น   สตรีอย่างนางบนพื้นที่ไหน  บนผืนหญ้าที่ไหนก็คงจะย่อมได้   ไม่ต้องนอนบนฟูกนอนชั้นดี   ไม่ต้องเข้าพิธีวิวาห์  นางก็พร้อมจะทอดกาย แยกขาให้กับใครก็ได้แล้วกระมัง