เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่3
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-15 14:15:47รถสปอร์ตคันหรูราคาหลักล้านของราเชนทร์ขับเข้ามาจอดยังล้านจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองกรุงซึ่งห้างสรรพสินค้าแห่งนี้นั้นเป็นกิจการของบ้านกราฟฟิกเพื่อนสนิทของเขาเอง
"ไม่ลงจากรถ?" "ละ...ลงสิ แต่ขอเวลาแป๊บนึงจะได้ไหม"มิลานบอกเจ้าของรถด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะชายหนุ่มนั้นเล่นขับรถด้วยความเร็วสูงจนเธอกลัวจนตัวสั่นแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาลงจากรถยังแทบจะไม่มี เธอไม่เคยมีประสบการณ์นั่งรถหรู ๆ แพง ๆ แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต "ขอบคุณนะที่ให้เราติดรถมาด้วย" "ไม่เป็นไร ลงจากรถกันเถอะ" "อืม"หัวใจดวงน้อยของมิลานเต้นแรงจนเธอรู้สึกหวั่นกลัวว่าราเชนทร์จะได้ยิน เธอไม่เคยอยู่ใกล้เขาแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนมากก็แค่เดินผ่านทักทายเมื่อตอนอยู่ในโรงเรียนก็เท่านั้นไม่เคยได้อยู่ใกล้เขามากขนาดนี้ "ทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ"เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อไม่เห็นรถอีกสองคนซึ่งมีเพื่อนของเธอนั่งอยู่ขับตามมา "เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน" "นายเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอโทรศัพท์หาเพื่อนแป๊บ"มิลานล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนก่อนเธอจะกดต่อสายหามีนาโดยมีราเชนทร์ยืนมองการกระทำของเธอ "ฮัลโหลมีนา ถึงไหนกันแล้วอ่ะ" "พวกฉันสองคนคงจะไปช้านิดนึงนะ พอดีมีเหตุรถชนข้างหน้าเธอกับราเชนทร์เข้าไปเดินเล่นในห้างก่อนก็ได้" ติ๊ด ยังไม่ทันที่มิลานจะได้โต้ตอบอะไรกลับไปปลายสายก็ตัดไปเสียก่อน เด็กสาวในชุดนักเรียนได้แต่ยืนนิ่งเธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเงยหน้าสบตาชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ "มีอะไร" "ปะ...เปล่า นายเข้าไปเดินเล่นข้างในก่อนก็ได้นะเดี๋ยวฉัน" "อีกนาน เธอไม่ร้อนหรือไง" "ก็" "ตามมา ฉันร้อน"เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงติดขรึมแตกต่างจากการใช้น้ำเสียงพูดจากับผู้หญิงคนอื่น สุดท้ายแล้วมิลานก็ต้องยอมจำนนเดินตามร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์เข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังซึ่งเป็นแหล่งรวบรวมสินค้าแบรนด์เนมของคนมีเงิน เธอเดินตามหลังของราเชนทร์อย่างเงียบ ๆ มีบางครั้งเธอเงยหน้าแอบมองแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความชื่นชม แผ่นหลังกว้างไหล่หนา ทั้งท่อนแขนและเรียวขามีมัดกล้ามดั่งคนชอบออกกำลังกาย ชายหนุ่มคือราชาของโรงเรียนที่มีเด็กนักเรียนผู้หญิงหลายคนอยากจะเข้าใกล้และสัมผัสเขา ปึก "อูย เจ็บ"เพราะกำลังคิดเพลิน ๆ ถึงคนตรงหน้าทำให้มิลานไม่ทันระวัง แผ่นหลังของราเชนทร์รับแรงกระแทกจากปลายจมูกเล็ก ๆ ของเธออีกทั้งแว่นตาราคาหลักพันของเธอก็แทบจะหลุดออกมาจากกรอบหน้า "ซุ่มซ่าม"แม้เขาจะต่อว่าแต่ก็ยังมีน้ำใจยื่นหน้าเข้ามาดู แต่หัวใจของเธอในตอนนี้เกิดอาการคลุ้มคลั่งเสียอย่างนั้นไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าชาตินี้จะได้เข้าใกล้ผู้ชายที่เธอแอบรักได้ใกล้ขนาดนี้ ดูสิเขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนทำให้เธอสังเกตเห็นได้ถึงความหล่อเหล่าอย่างไร้ที่ติ ผิวบนใบหน้าเนียนนุ่มไร้สิวฝ้าให้รำคาญใจ ผู้ชายคนนี้อันตรายต่อหัวใจของเธอเกินไปแล้ว "แดงเลย" "อะ...อื้อ" "คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อยสิ ดีนะที่แว่นตาไม่แตก" "อืม คราวหน้าเราจะระวังให้มากกว่านี้"มิลานดันกรอบแว่นตาให้กลับไปอยู่กับที่ ตอนนี้เธอรู้สึกเขินจนไม่รู้จะทำตัวยังไงยิ่งได้เข้าใกล้ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของตัวเองสั่นไหว "เธออยากกินอะไร" "ยังไม่รู้สิ ต้องรอสองคนนั้นก่อน" "ทำไม ท้องติดกันหรือไง"ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามทำเอามิลานรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตา ฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอกุมกันแน่น "เปล่าหรอก" "..." "ช่างมันเถอะ ว่าแต่นายหิวเหรอ"มิลานรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะปกติแล้วเธอไม่ได้มีโอกาสเฉียดกายเข้ามาในที่หรู ๆ แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ทั้งอาหารและของใช้ล้วนมีราคาแพงทั้งนั้นซึ่งมันไม่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ ถึงแม้ว่ากุ๊กไก่กับมีนาจะชวนเธอมาแต่น้อยครั้งที่เธอจะตอบตกลง อาหารหนึ่งมือราคาตั้งหลายพันอย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะกล้าทานมันเข้าไป "เธอไม่หิวใช่ไหม" "อื้อ" "ถ้าอย่างนั้นไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" "ฮะ เดี๋ยวสิราเชนทร์"ชายหนุ่มคว้าแขนเล็กก่อนจะออกแรงลากให้เธอเดินตามเขา เสียงเล็ก ๆ ร้องห้ามของมิลานดังขึ้นตลอดทางแต่เธอก็ไม่อาจที่จะหยุดความต้องการของเขาได้ ชายหนุ่มพาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนซึ่งภายในร้านอาหารตกแต่งได้อย่างเรียบหรูมีผนังกระจกกั้นสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้ "นั่ง" "แต่พวกนั้นยังไม่มาเลยนะ" "กระเพาะของฉันไม่ได้ติดกับพวกนั้นซะหน่อย"ฝ่ามือใหญ่กดไหล่บางของมิลานให้นั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งโต๊ะนี้ที่ชายหนุ่มเลือกดันติดกับกระจกสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้ ราเชนทร์ใช้เวลาในการสั่งอาหารด้วยความชำนาญเพราะร้านนี้เป็นร้านประจำที่ครอบครัวของเขามาทานอยู่บ่อยครั้ง ส่วนมิลานก็ยังคงนั่งรอว่าเมื่อไหร่เพื่อนของเธอจะมาถึงสักทีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าเหลือเกินเมื่อได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มกันเพียงสองคน และเขาก็ยังเป็นคนที่เธอแอบรักมานานแล้วด้วย "คิดเอาไว้แล้วหรือยังว่าเรียนจบแล้วจะไปต่อที่มหาวิทยาลัยไหน" "นายถามฉันอย่างนั้นเหรอ" "แล้วเธอเห็นว่าฉันนั่งอยู่กับใครล่ะ"มิลานยิ้มเก้อเขินเพราะไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ "ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนดี"เพราะอนาคตที่ดีของลูกล้วนมาจากรายจ่ายของพ่อแม่ซึ่งทางบ้านของเธอนั้นมันไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือเหมือนบ้านคนอื่น แม่ของเธอเป็นเพียงเจ้าของร้านขายขนมไทยร้านเล็ก ๆ อยู่ใกล้กับตลาดเด็กผู้หญิงจน ๆ อย่างเธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้สานฝันของตัวเองต่อ "แล้วนายล่ะตั้งใจอยากจะเรียนสาขาอะไร" "พ่ออยากให้ฉันสอบเข้าบริหาร แต่ฉันอยากเรียนวิศวะ"ชายหนุ่มทิ้งตัวพิงแผ่นหลังกับผนังเก้าอี้ภายในร้าน แววตาของเขาวูบหนึ่งหม่นหมองแต่มันก็เป็นเพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ "พ่ออยากให้สอบเข้าบริหารหลังเรียนจบฉันก็จะได้บริหารงานจากท่านต่อ" "เป็นลูกคนรวยก็เหนื่อยแบบนี้สินะ"มิลานเอ่ยออกมาตามความคิดของตัวเองซึ่งคำพูดของเธอนั้นดันไปดึงดูสายตาของราเชนทร์ให้หันกลับมาจ้องหน้าเธอ "ฉันเข้าใจในความรู้สึกและความต้องการของพ่อนายนะราเชนทร์ นายเป็นลูกคนเดียวท่านก็ต้องฝากความหวังไว้กับนายเป็นเรื่องธรรมดา" "..." "แต่ฉันก็อยากเห็นนายได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ นะ ฮ่า ๆ"มิลานหัวเราะตบท้ายประโยคออกมาทำให้ราเชนทร์ที่กำลังคิดตามคำพูดของเธอหลุดยิ้มออกมา เธอทำให้เขาหัวเราะได้ในรอบสองเดือนทั้งที่หัวสมองของเขาในตอนนี้มีแต่ความเครียดว่าจะจัดการปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี "ฉันว่าถ้านายได้ใส่เสื้อช็อปต้องหล่อเท่มากเลยแน่ ๆ " "อะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้น" 'ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ'บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลงเมื่อพนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารซึ่งมีอาหารหนึ่งจานถูกวางลงตรงหน้าของเธอ "เมื่อกี้นายว่าอะไรนะฉันฟังไม่ค่อยถนัด"เด็กสาวในชุดนักเรียนเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง "ฉันถามเธอว่าอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าฉันใส่เสื้อช็อปแล้วจะออกมาหล่อเท่ตามที่เธอคิด" "ขนาดนายใส่ชุดนักเรียน สาว ๆ ในโรงเรียนยังพากันกรี๊ดนายอย่างกับดารา ฉันคิดว่าถ้านายใส่ได้ใส่ชุดนักศึกษาได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ ต้องมีผู้หญิงมาสารภาพชอบนายมากเลยแน่ ๆ " "เหรอ?" "อื้อ" "แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาสารภาพว่าชอบฉันสักคนเลยล่ะ"มิลานชะงักเมื่อได้ยินคำถามของราเชนทร์ราวกับว่าเขารู้เรื่องอะไรมาทำเอาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตากับเขา "ราเชนทร์"แต่ทว่าไม่ทันที่มิลานจะได้เอ่ยคำตอบอะไรออกไปก็มีเสียงใสของใครบางเรียกชื่อของผู้ชายตรงหน้าของเธอดังขึ้นมาเสียก่อน
บทล่าสุด
สยบรักนายวายร้าย บทที่51
"ฉันขอเลียมันนะ""อะ...อื้อ"เสียงครางในลำคอเล็กดังขึ้นเมื่อปลายลิ้นแตะลงบนเนื้อสาวผ่านผิวผ้าบางของกางเกงในสีขาว ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อมีเหงื่อซึมไหลลมหายใจเริ่มหนักหน่วง ตรงช่วงล้างกำลังมีปลายลิ้นร้ายของชายหนุ่มปาดซ้ายเลียขวาเรียกน้ำหวานให้ซึมไหลออกมา"อ๊าส์ ซี๊ด""หวานมากเลยมิลาน"เขาเอ่ยชมก่อนจะก้มลงไปจัดการกับเนินเนื้อของเธอต่อ มิลานน้ำตาคลอเธอยืนขาสั่นเกร็ง ยิ่งเขาเร่งตวัดปลายลิ้นถี่มากเท่าไหร่ยิ่งทำให้เธออ่อนแรงจนแทบจะยืนไม่ไหว"ราเชนทร์ อ๊าส์ เบาหน่อย อื้อ หยุดก่อน"เธอรีบเอ่ยปรามเมื่อรู้สึกว่าเหมือนตัวเองจะปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกมาแต่ทว่าชายหนุ่มกลับไม่คิดจะหยุด ราเชนทร์ใช้นิ้วสากของตัวเองเกี่ยวขอบกางเกงในตัวบางให้มาอยู่ตรงกลางกลีบอูม กลีบขาวสีขาวสวยทั้งสองฝั่งรัดกางเกงในตัวบางดันทรงให้เม็ดสวยเด้งขึ้นมาล่อตาล่อใจซึ่งมันเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะอดใจไหวได้เม็ดสวยสีชมพูแนบไปกับกางเกงในสีขาวตัวบางจนเห็นเป็นรูปทรงสวย ราเชนทร์ฉวยโอกาสในตอนที่เธอเผลอโน้มหน้าเข้าไปฉกชิมความหอมหวานจากติ่งสวยของเธอจนมิลานดิ้นพล่านแผล็บ แผล็บ แผล็บ"อ๊าย ราเชนทร์ ฉันทนไม่ไหวแล้ว อื้อ""ก็ไม่ต้องทน ปล่
สยบรักนายวายร้าย บทที่50
"พ่อกับแม่ไปก่อนนะ แล้วก็อย่าลืมเรื่องหลานนะพ่อกับแม่แก่แล้วอยากอยู่บ้านเลี้ยงหลานมากกว่า"มิลานเขินอายจนหน้าแดงเมื่อมารดาทั้งของเธอและทั้งของชายหนุ่มพูดแบบนั้นออกมา แม้ว่าพวกท่านทั้งสี่จะเดินออกไปจากห้องหอของเธอในคืนนี้ได้สักพักแล้วแต่มิลานก็ยังคงเขินอายจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองสามีหมาด ๆ ของตัวเธอพรึ่บ"อุ๊ย"มิลานร้องอุทานเมื่อฝ่ามือใหญ่ของสามีอย่างราเชนทร์แตะลงบนท่อนแขนเปลือย "เป็นอะไรเหรอ""ปะ...เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไร"เธอตอบชายหนุ่มออกไปด้วยน้ำเสียงซึ่งไม่ค่อยจะมั่นคงสักเท่าไหร่ สายตาเหลือบมองไปยังท่อนแขนซึ่งยังมีฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มสัมผัสอยู่"ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมตัวสั่นล่ะ หรือว่าเธอกลัว""กะ...ก็""ถ้าเธอกลัว ฉันจะรอให้ถึงวันที่เธอพร้อมก็ได้นะ"เพราะเขาเองก็ไม่อยากฝืนน้ำใจของเธอเหมือนกันแม้ว่าคืนนี้มันจะเป็นคืนสำคัญระหว่างเขาและเธอ"ไม่ใช่อย่างนั้นนะ"มิลานรีบหันตัวใช้ฝ่ามือคว้าท่อนแขนของชายหนุ่มเอาไว้เมื่อเขาดึงฝ่ามือออกจากท่อนแขนของเธอชายหนุ่มหันมามองหน้าภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายปล่อยให้เธอเดินเข้ามาสวมกอดโดยไม่คิดจะผลักเธอออกไปเพราะเรื่องแบบนี้เขาเข้าใจมันดี"คือฉันแค่กลั
สยบรักนายวายร้าย บทที่49
'จับมือแล้วเดินกันไปด้วยกันนะ'คำคำนี้พวกเขาทั้งสองมักจะบอกต่างฝ่ายเอาไว้เสมอยามเมื่อต้องเจอเรื่องที่มีความคิดเห็นไม่ตรงกัน ซึ่งเรื่องเหล่านั้นมันก็จะเกิดขึ้นในชีวิตซึ่งมันเป็นเรื่องปกติสำหรับคู่ของใครหลาย ๆ คนซึ่งหนึ่งในนั้นมันก็เป็นคู่ของเขาแต่ไม่ว่าทั้งสองจะเจอปัญหาอะไรต่างฝ่ายต่างก็ไม่คิดจะเดินหันหลังหนีให้พวกเขาทั้งสองจะใช้เวลาในการปรับความเข้าใจเพราะว่าการทำแบบนี้มันดีกว่าการเดินหนีปัญหาแล้วปล่อยให้คนรักคิดหนักไปต่าง ๆ นานา การเดินหนีปัญหาแล้วปล่อยให้อีกฝ่ายต้องมานั่งจมอยู่กับความคิดมันไม่ใช่ทางเลือกของทั้งสองคน ทั้งราเชนทร์และมิลานจับมือครองรักกันมายาวนานจนถึงสี่ปีตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงปีสี่ซึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดีสำหรับทั้งสอง คู่รักแห่งปีไม่เคยมีข่าวเสียหายเพราะต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญและยึดมั่นกับคนรักมากกว่าใคร วันรับปริญญาคือวันส่งท้ายการใช้ชีวิตอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยที่ราเชนทร์ได้มอบของขวัญสุดพิเศษให้กับแฟนสาวของเขา"แต่งงานกับเชนทร์นะ"น้ำตาของคนถูกขอแต่งงานอย่างมิลานแทบจะไหลทะลักอวดโชว์กลางสายตานับกว่าร้อยชีวิต มิลานทั้งรู้สึกเขินอายและอยากจะร้องไห้ในเวลาเดียวกัน เธอไม่ทั
สยบรักนายวายร้าย บทที่48
ความรู้สึกของทั้งสองตลอดระยะเวลาหลายปีถูกปลดปล่อยมันออกมา ภาพที่ทั้งสองเคยคิดอยู่ในหัวตอนนี้มันได้เป็นจริงเสียแล้ว การคบหาของมิลานและราเชนทร์เป็นที่รับรู้ของทั้งสองครอบครัว เพราะหลังจากราเชนทร์จัดเซอร์ไพรส์มอบเกียร์วิศวะให้กับมิลานในเย็นวันนั้นรุ่งเช้าเขาก็พาเธอเข้าไปพบพ่อแม่ที่บ้านหลังใหญ่เรียกว่าการเปิดตัวคนรักของลูกชายในครั้งนี้ทำเอาคุณสุชาดาและคุณหญิงเพียงเพ็ญแทบจะตั้งตัวรับไม่ทัน'นี่มิลานครับ เธอเป็นแฟนของผม''...''เธอคือคนที่ผมเลือกแล้ว'ราเชนทร์มองตาผู้เป็นบิดา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาก้าวขาเข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้หลังจากเกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นซึ่งมันก็ผ่านมานานหลานเดือนบรรยากาศการของพบหน้าบิดามารดาของแฟนหนุ่มแม้มันจะดูผิดแปลกแต่มิลานก็สัมผัสได้ว่าท่านทั้งสองไม่ได้นึกรังเกียจเธอ และบางครั้งเธอก็แอบเห็นแววตาของท่านสุชาดาแอบมองบุตรชายอยู่บ่อยครั้งเหมือนกับว่ามีเรื่องบางอย่างอยากจะพูดด้วย'ขนมฝีมือคุณน้าอร่อยจังเลยนะคะ ไม่ทราบว่าขนมแบบนี้เขาทำกันยังไงเหรอคะ หนูอยากลองทำบ้างเผื่อวันว่าง ๆ จะได้ทำให้ราเชนทร์ได้ทาน''หนูอยากทำเหรอจ๊ะ''ค่ะ หนูอยากทำ'มารดาของราเชนทร์ยิ้มออกมาก่อนท่านจะ
สยบรักนายวายร้าย บทที่47
"ทำไมรีบกลับจังเลยล่ะคะไม่อยู่กับหนูก่อนเหรอ"น้ำเสียงออดอ้อนของมิลานดังขึ้นเมื่อรถตู้คันหรูเคลื่อนตัวมาจอดยังสนามบิน ร่างเล็กของมิลานเข้าไปกอดบิดามารดาด้วยความคิดถึงอีกครั้งวันนี้ตลอดทั้งวันเธอได้ใช้เวลาอยู่กับท่านทั้งสองส่วนแฟนหนุ่มอย่างราเชนทร์ได้เดินทางกลับคอนโดเพื่อกลับไปเตรียมตัวสำหรับการประชุมรับน้องในวันนี้"เอาไว้พ่อเคลียร์เรื่องงานเสร็จเมื่อไหร่พ่อกับแม่จะรีบเดินทางมาหาหนูนะลูก""จริงนะคะ""จริงสิ แต่ถ้าลูกอยากจะเดินทางไปหาพ่อกับแม่ที่นั่นก็ได้นะพ่อจะได้ส่งเครื่องบินมารับ"โรเบิร์ตโอบกอดบุตรสาวเพียงคนเดียวด้วยความรัก "แม่กับพ่อต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะลูกเข้าใจไหม""ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ""จ้ะลูกรัก"บุตรสาวเพียงคนเดียวโบกมือลาทั้งสอง มิลานมองร่างของบิดาและมารดาเดินเคียงคู่ขึ้นไปบนเครื่องบินส่วนตัว รถตู้คันหรูเครื่องตัวออกมาจากตรงนั้นอย่างเชื่องช้า หลังจากฝ่าฟันรถติดในช่วงเวลาเย็นมาได้ทำให้มิลานรู้สึกเหนื่อยอยู่ไม่น้อย ร่างเล็กล้มตัวนอนลงบนโซฟาตัวยาวด้วยความเหนื่อยล้าแต่ทว่าวันนี้กลับเป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดเลยก็ว่าได้'พ่อกับแม่อนุญาตให้ลูกทั้งส
สยบรักนายวายร้าย บทที่46
หนึ่งชั่วต่อมารถตู้คันหรูสองคันเคลื่อนตัวเข้ามาจอดยังบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่สาวใช้ที่เห็นว่ามีรถคันใหญ่เคลื่อนตัวเข้ามาจอดก็รีบวิ่งไปบอกผู้เป็นเจ้านายแตกต่างกับสีหน้าของคนในรถ"นี่มันอะไรกันเหรอคะ คุณพ่อพาหนูมาที่นี่ทำไม"บ้านหลังใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยก้าวขาเข้ามาเหยียบที่นี่และตอนนี้เธอก็ได้กลับมาเหยียบอีกครั้งพร้อมกับบิดาและมารดาของเธอ"คุณพ่อคะ""พ่อก็แค่จะทำเรื่องทุกอย่างให้มันจบ"ฝ่ามือสากกุมแก้มข้าวของลูกสาว รอยแผลจากเรื่องเมื่อวานยังคงเป็นรอยอยู่บนใบหน้าของมิลาน"ไม่ต้องกลัวอะไรนะลูก พ่อจะคอยปกป้องหนูเองจะไม่มีใครมาทำร้ายลูกสาวของพ่อได้อีก""คุณพ่อคิดจะทำอะไรคะ"โรเบิร์ตไม่ตอบเขาหันมองออกไปนอกตัวรถเห็นร่างของชายหญิงวัยกลางคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตู"เราลงจากรถกันเถอะค่ะ"ครืดประตูรถตู้คันหรูถูกเปิดออกด้วยฝีมือของบอดีการ์ดก่อนร่างของอุษณีกับสามีจะก้าวขาเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีสง่างามดั่งคนมีเงิน"สวัสดีครับคุณโรเบิร์ตคุณหญิงเป็นเกียรติอย่างมากที่คุณโรเบิร์ตเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวเอง"เกริกพลอดีตนักธุรกิจชื่อดังและภรรยาอย่างคุณหญิงประภาพรซึ่งตอนนี้ตำแหน่งคุณหญิงได้ถูกปลดออกไปเป็นที่เ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา138.8K viewsพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.2K viewsดวงใจอันธพาล NC25+
ฅนบนดอย34.1K viewsท่านอ๋องไร้หัวใจ
จันทร์ส่องแสง13.7K viewsเฉิดไฉไล-หอมละมุน
นาวิกา36 viewsเงารักแห่งจันทรา: สักวันข้าจะกลับมารักท่าน
เจียหลุนซิง314 viewsสอนรักพี่เลี้ยงสาว
จันทราทิพย์143 viewsเมียใบ้ที่เขาไม่รัก
เฟยฮวา351 views
