ตอนที่ 22 ผู้ปกป้อง

ถนนหินเรียบทอดยาวไปเบื้องหน้า ตลาดเย็นเริ่มคึกคัก ผู้คนเดินขวักไขว่ เสียงแม่ค้าร้องเรียกขายของดังระงมกลบเสียงอื่นๆ ไปหมด กลิ่นขนมหอมๆ ลอยฟุ้งปะปนกับกลิ่นเครื่องหอมและผ้าไหมที่พ่อค้าแม่ค้านำมาตั้งแผงขายตลอดสองข้างทาง

ลู่ซือหนานเดินนำหน้าเล็กน้อย ดวงตากลมใสเปล่งประกายขณะกวาดมองร้านรวงอย่างตื่นเต้น เสี่ยวหลานเดินตามติดอยู่ไม่ห่าง คอยส่งเสียงกระตุ้นเร้าให้แวะชมร้านนู้นร้านนี้เป็นระยะ

เผิงเหยียนเฉิงเดินตามมาช้าๆ ไม่เร่งรีบ ใบหน้าคมสงบแต่ดวงตากลับอบอุ่นเมื่อทอดมองภาพตรงหน้า

“พี่เหยียนเฉิง ท่านเคยมาที่ตลาดเช่นนี้บ้างหรือไม่” ลู่ซือหนานหันกลับมาถามด้วยรอยยิ้มสดใส แก้มนวลขึ้นสีเรื่อด้วยอากาศเย็น

เผิงเหยียนเฉิงยกมือไขว้หลัง เดินเทียบข้างนาง พลางส่ายศีรษะเล็กน้อย “เคยมาบ้าง แต่ก็เพียงเพื่อซื้อของจำเป็น ไม่ได้เดินชมเช่นนี้”

“เช่นนั้น ท่านต้องลองขนมของร้านนั้นนะเจ้าคะ ข้าได้ยินว่าวันนี้มีขนมถั่วกวนรสใหม่ด้วยเจ้าค่ะ” เสี่ยวหลานชี้ไปยังร้านขนมข้างทางอย่างตื่นเต้น

“ไปกันเถอะ” ลู่ซือหนานหัวเราะเสียงใส นางหันมาเอียงหน้าเล็กน้อย พลางมองบัณฑิตหนุ่ม

“พี่เหยียนเฉิงยังไม่เคยลิ้มลองขนมร้านนี้แน่”

เผิงเหยียนเฉิงยิ้มบางๆ พยักหน้าอย่างอ่อนโยน

พวกเขาเดินไปหยุดหน้าร้านขนม กลิ่นหอมหวานของถั่วกวนและน้ำผึ้งโชยมาเตะจมูก พ่อค้าหนุ่มยกถาดตัวอย่างให้ชิม ลู่ซือหนานหยิบมาหนึ่งชิ้น ส่งไปให้เผิงเหยียนเฉิงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ลองดูสิเจ้าคะ ท่านต้องชอบแน่ๆ”

เผิงเหยียนเฉิงรับมาด้วยสองมืออย่างนอบน้อม ลิ้มรสช้าๆ รสหวานละมุนละลายในปาก นางมองสีหน้าเขาอย่างคาดหวังจนเขาต้องอมยิ้ม

“หวานกำลังดี” เขากล่าวเสียงเบา

ได้ยินเช่นนั้น ลู่ซือหนานก็หัวเราะเบาๆ อย่างโล่งใจ ก่อนจะหันไปเลือกขนมอีกสองสามอย่าง ซื้อห่อใหญ่แล้วส่งให้เสี่ยวหลานถือไว้

“เจ้ากินเถอะ เสี่ยวหลาน ช่วงนี้ข้าไม่ค่อยอยากกินขนม” นางยิ้มบางๆ ราวกับไม่ได้รู้สึกเศร้า

เผิงเหยียนเฉิงเหลือบมองนางนิดหนึ่ง แววตาไหววูบ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

หลังจากนั้นพวกเขาเดินชมร้านอื่นๆ ไปเรื่อยๆ ระหว่างทางลู่ซือหนานแวะหยุดดูเครื่องประดับที่วางเรียงราย ดวงตาของนางสะดุดเข้ากับปิ่นเงินเรียบง่ายอันหนึ่งที่สลักลายเมฆเบาๆ

“ปิ่นอันนี้ งามนัก...” นางพึมพำกับตัวเอง

“หากเจ้าชอบ ข้าซื้อให้ก็ได้” เสียงเผิงเหยียนเฉิงดังขึ้นข้างตัวอย่างไม่ทันตั้งตัว

ลู่ซือหนานหันขวับมา ใบหน้าแดงก่ำ รีบส่ายหน้า “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่ดูเล่นเท่านั้น”

“เช่นนั้นก็ดี” เผิงเหยียนเฉิงยิ้มมุมปากอย่างอ่อนโยน ทั้งสองสบตากันชั่วครู่หนึ่งก่อนลู่ซือหนานจะหลบตา หัวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่ได้

ขณะที่ลู่ซือหนาน เผิงเหยียนเฉิง และเสี่ยวหลานกำลังเลือกชมพัดผ้าไหมลวดลายงดงามอยู่หน้าร้านหนึ่ง เสียงหัวเราะเย้ยหยันก็ดังขึ้นจากเบื้องหน้า บรรยากาศรอบกายพลันแปรเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

“โอ้ เจ้าอยู่กับบุรุษผู้นี้เองหรือ คุณหนูลู่”

เสียงนั้นเย็นชาและเต็มไปด้วยความดูแคลน เป็นเสียงของไป๋ซื่ออัน ผู้เคยเป็นคู่หมายของนาง

ลู่ซือหนานเงยหน้าขึ้น ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อยก่อนจะสงบลง นางเบือนหน้าไปอีกทางด้วยความไม่ต้องการสนทนาด้วย แต่ไป๋ซื่ออันกลับเดินเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง ท่าทางเสียดสีเต็มที่

“ข้าล่ะเข้าใจเสียจริง ที่เจ้าไม่ยอมรับของหมั้น ข้าแทบลืมไปเลยว่า เจ้ามีบัณฑิตตกอับที่เพิ่งถูกขับไล่ออกจากสกุลโจว เป็นที่พึ่งใหม่แล้ว”

เสียงของเขาดังพอที่ผู้คนในตลาดที่ใกล้เคียงจะหันมามอง เสียงกระซิบกระซาบเริ่มดังขึ้นทีละนิด

ลู่ซือหนานเม้มริมฝีปากแน่น นางไม่ตอบโต้อะไรสักคำ เพียงแค่ตั้งท่าจะหมุนตัวเดินหนี ทว่าเผิงเหยียนเฉิงซึ่งยืนอยู่ข้างนางก้าวขึ้นมาขวางทางของชายหนุ่ม ดวงตาคมกริบของเขาสะท้อนความสงบเยือกเย็นปนเย็นชา

“คุณชายไป๋กล่าววาจาเช่นนั้นกับสตรีที่เจ้าเคยหมายแต่งได้อย่างไร” เขาเอ่ยด้วยเสียงเรียบ แต่มีพลังแฝงอยู่ในทุกถ้อยคำ

“ทั้งที่แท้จริงแล้ว เจ้ากลับเป็นฝ่ายนอกใจนางเอง” เขากล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ชัดถ้อยคำ ไป๋ซื่ออันชะงัก สีหน้าเปลี่ยนวูบ แต่ยังทำปากแข็ง

“เจ้าพูดอะไรไร้สาระ”

เผิงเหยียนเฉิงกระตุกยิ้มมุมปาก พลางชี้นิ้วไปยังอีกฝั่งหนึ่งของตลาด ซึ่งมีหญิงสาวแต่งกายฉูดฉาด ศีรษะปักปิ่นลวดลายประณีตยืนส่งยิ้มหวานให้เขาอยู่ข้างแผงขายเครื่องประทินโฉม

“นางผู้นั้น สตรีข้างกายที่เจ้านอกใจคุณหนูลู่ไปหามิใช่หรือ” เสียงของเขาดังชัดเจน และก้องไปในบรรยากาศที่เริ่มเงียบกริบจากสายตาชาวตลาดที่จับจ้องมา

เมื่อผู้คนหันไปมองตาม ทุกสายตาก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง บางคนเริ่มซุบซิบเสียงดังขึ้น

“นั่นมันอี้จี จากหอชมจันทร์นี่”

ไป๋ซื่ออันใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและความอับอาย ดวงตาเปล่งประกายความขุ่นเคือง ทว่าไม่กล้ากล่าวโต้ตอบแม้แต่ครึ่งคำ รีบสาวเท้าไปคว้าแขนอี้จีสาวอย่างร้อนรน

“ไป” เขากระชากนางแล้วพากันเดินหนีออกไปท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะของชาวบ้าน

ลู่ซือหนานแอบมองเขาอย่างรู้สึกขอบคุณ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะกล่าวเสียงเบาแทบเป็นกระซิบ

“ขอบคุณเจ้าค่ะ”

“ข้าเพียงไม่อยากให้เจ้าต้องถูกดูหมิ่นโดยไร้เหตุผล” ถ้อยคำสั้นๆ นั้นช่างแผ่วเบา แต่กลับอบอวลด้วยความจริงใจอย่างลึกซึ้ง

************************