ตอนที่ 3 ผู้มีพระคุณ

ขณะที่รถม้าเคลื่อนตัว เสียงล้อกระทบพื้นหินดังกึกกักเบาๆ เป็นจังหวะ ภายในรถม้าคล้ายโลกอีกใบ  เงียบสงบและอบอุ่นผิดกับเส้นทางขรุขระด้านนอก

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรในรถม้าขนาดกลางชวนให้เผิงเหยียนเฉิงรู้สึกผ่อนคลายอย่างแปลกประหลาด เขานั่งก้มหน้าต่ำ มือกำชายเสื้อแน่น ราวกับไม่กล้ามองสบตาลู่ซือหนานที่นั่งอยู่ตรงข้าม

ลู่ซือหนานนั่งมองเขาเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบา “ท่านจำข้าได้หรือไม่”

เผิงเหยียนเฉิงชะงัก เงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาแดงเรื่อด้วยความเหนื่อยล้าและความซาบซึ้ง

“ข้า...จำได้” เสียงเขาสั่นเครือเล็กน้อย

“แม่นางลู่ ผู้เคยเป็นเหมือนน้องสาวในวัยเยาว์ของข้า” เขากล่าวต่อเสียงเบาคล้ายอับอายกับสภาพของตนในตอนนี้

“เรียกข้าอย่างเดิมเถอะ ว่าแต่ท่านกำลังจะไปที่ใด” ลู่ซือหนานยิ้มบางๆ ดวงตาแฝงความอ่อนโยน

เผิงเหยียนเฉิงเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว “กลับเจียงเฉิน...ข้าจะกลับบ้านเกิด”

“เช่นนั้นไปพักที่เรือนของข้าก่อน ดูท่านสิป่วยขนาดนี้ยังจะฝืนเดินทาง”

“ข้า...ข้าไม่อาจรบกวนเจ้าได้” เผิงเหยียนเฉิงเบิกตากว้าง

“ท่านลุงเผิงช่วยเหลือบิดาข้าไว้เมื่อหลายปีก่อน วันนี้ถึงตาข้าตอบแทนบ้าง” ลู่ซือหนานกล่าวเสียงนุ่ม แต่แน่วแน่

เผิงเหยียนเฉิงก้มหน้าลงอีกครั้ง คราวนี้น้ำตารื้นขึ้นที่ขอบตาโดยไม่อาจหักห้าม ในโลกที่เย็นชาใบนี้ ยังมีคนที่ไม่ทอดทิ้งเขา ในขณะที่ภรรยาที่เขาช่วยชีวิตเอาไว้ เขาเป็นแบบนี้จากการช่วยเหลือนาง นางกลับทรยศต่อเขาและผลักไสอย่างเลือดเย็น

สองวันหลังจากพบกันบนเส้นทางนอกเมืองหลวง ในยามเย็นวันนี้ขบวนรถม้าของสกุลลู่ก็มาถึงเมืองเจียงเฉิน เมืองเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ริมสายน้ำและทุ่งนาเขียวขจี

เรือนสกุลลู่ตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง

เรือนหลักกว้างขวางด้วยตัวเรือนไม้งดงาม บรรยากาศภายในเรือนสงบเรียบ แต่แฝงกลิ่นอายของความมั่งคั่งและบารมี

รถม้าเคลื่อนตัวผ่านประตูใหญ่เข้าไปในลานหน้าบ้าน บ่าวไพร่ที่เฝ้าเรือนต่างพากันโค้งคำนับทันทีที่เห็นรถม้าของคุณหนูรองลู่กลับมาถึง บ่าวอีกคนทำหน้าที่เข้าไปรายงานแก่ประมุขของเรือน

เสี่ยวหลานกับบ่าวคนอื่นๆ ช่วยกันประคองเผิงเหยียนเฉิงที่ยังอ่อนแรงลงจากรถม้า ลู่ซือหนานเดินนำไปอย่างไม่ลังเล

“ไปที่เรือนรอง” นางสั่งเบาๆ

เรือนรองของสกุลลู่เป็นเรือนพักสำหรับแขกผู้มีเกียรติ สงบและแยกจากตัวเรือนหลัก เหมาะแก่การพักรักษาตัว

เมื่อถึงเรือนรอง เผิงเหยียนเฉิงถูกจัดให้นอนพักบนเตียงไม้ที่ปูด้วยฟูกผ้านุ่มสะอาด กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกำยานในห้องทำให้เขารู้สึกคล้ายหลับไปครึ่งหนึ่ง

ไม่นานหลังจากนั้น เสียงฝีเท้าหนักแน่นก็ดังขึ้นจากทางเดิน

“ข้าได้ยินว่าเจ้าพาใครบางคนกลับมาด้วย” เสียงทุ้มต่ำแฝงความอบอุ่นเอ่ยขึ้น

ลู่หยวนฉี เดินเข้ามาพร้อมกับหวังเจิ้ง บ่าวคนสนิท บิดาของลู่ซือหนานเป็นบุรุษวัยกลางคนที่มีบุคลิกสง่างาม คิ้วดกหนา ดวงตาคมลึก แววตาดูใจดีแต่ก็น่าเกรงขามในคราเดียวกัน

ลู่ซือหนานรีบลุกขึ้นโค้งคำนับเบาๆ แล้วเอ่ยรายงานด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ท่านพ่อ เขาคือเผิงเหยียนเฉิง บุตรชายของลุงเผิงที่อยู่ข้างบ้านเดิมของเรา ผู้ที่เคยช่วยชีวิตท่านเมื่อหลายปีก่อนเจ้าค่ะ บัดนี้เขาบาดเจ็บอ่อนแรง ข้าขอให้เขาได้พักรักษาตัวที่เรือนของเรา”

ลู่หยวนฉีได้ยินดังนั้น ใบหน้าที่เคร่งขรึมอยู่เป็นนิจ ก็คลี่รอยยิ้มบางๆ ออกมา เขาเดินเข้าไปใกล้ มองบุรุษที่นอนซูบเซาอยู่บนเตียงอย่างพินิจ เมื่อเห็นว่าบุรุษตรงหน้าคือบุตรชายของผู้มีพระคุณก็ถึงกับพ่นลมหายใจด้วยความเห็นใจ

“เหยียนเฉิง” เขาเอ่ยเรียกเบาๆ

ชายหนุ่มพยายามจะยันกายลุกขึ้นนั่ง แต่ลู่หยวนฉียกมือห้ามไว้ก่อน

“อย่าฝืนตัวเอง” เขากล่าวอย่างเมตตา

“ข้าเป็นหนี้บุญคุณบิดาเจ้ามาก ครั้งนั้นหากไม่ได้เขา ป่านนี้ข้าคงไม่อาจมีวันนี้” ลู่หยวนฉีถอนหายใจเบาๆ

“เจ้าพักรักษาตัวที่นี่เถอะ ไม่ต้องกังวลสิ่งใด ถือเสียว่าข้าทำหน้าที่ตอบแทนบุญคุณที่ค้างคามานาน”

“ข้าขอบคุณนายท่านลู่”

 เผิงเหยียนเฉิงเบิกตากว้าง รู้สึกคล้ายก้อนหินหนักอึ้งในใจถูกยกออก น้ำเสียงแหบพร่าเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก

 “ข้าไม่ต้องการคำขอบคุณ แล้วหลังจากนี้อย่าเรียกห่างเหินเช่นนั้นอีก เรียกข้าลุงลู่อย่างเดิมเถอะ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ขอรับ ท่านลุงลู่” เขากล่าวเสียงอ่อนแล้วไอออกมาเล็กน้อย

“ต้มยาสมุนไพรให้คุณชายเผิง แล้วพรุ่งนี้ตามหมอมาดูแลเข้า ปฏิบัติคุณชายเผิงในฐานะแขกสำคัญของสกุลลู่” ลู่หยวนฉีประกาศลั่น ก่อนจะหันมาบอกบุตรีของตนด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น

“ซือหนานดูแลเหยียนเฉิงให้ดีล่ะ”

“เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” ลู่ซือหนานยิ้มบางๆ ขณะมองเผิงเหยียนเฉิงที่นอนนิ่งอยู่ด้วยสายตาอ่อนโยน

บ่าวไพร่รีบเข้ามาจัดการเปลี่ยนชุด เตรียมน้ำอุ่นและยาสมุนไพรตามคำสั่งของนายท่าน ท่ามกลางความวุ่นวาย เผิงเหยียนเฉิงหลับตาลงช้าๆ อย่างอ่อนแรง

อย่างน้อยในตอนนี้ชีวิตเขาก็ไม่ได้โชคร้ายไปเสียทีเดียว หากรักษาตัวจนหายดีแล้วเขาจะต้องตอบแทนบุญคุณนี้แน่ แม้อีกฝ่ายจะไม่ต้องการก็ตามที

************************